Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2015

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΞΥΛΟΔΑΡΜΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ΜΕΛΩΝ ΕΑΑΚ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18/12 ΣΤΗ ΘΕΣ/ΝΙΚΗ

Την Παρασκευή 18/12/2015 πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπως και σε άλλες πόλεις πανελλαδικά, αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό συλλαλητήριο. Φοιτητικοί σύλλογοι, πολιτικοί και συλλογικοί φορείς της πόλης διαδήλωσαν ενάντια στις δολοφονικές πολιτικές των ιμπεριαλιστών που σπέρνουν πολέμους και αιματοκυλίζουν λαούς.
 Λίγη ώρα πριν ακόμη από την έναρξη της πορείας, μια διμοιρία των ΜΑΤ στοχοποίησε και επιτέθηκε απροκάλυπτα σε  μέλη φοιτητικών συλλόγων που κατευθύνονταν προς τη συγκέντρωση, βρίζοντάς τους και ξυλοκοπώντας τους. Δύο εξ αυτών συνελήφθησαν με ανυπόστατες και ψευδείς κατηγορίες, αφού ξυλοκοπήθηκαν, με τον ένα να μεταφέρεται στο νοσοκομείο με σοβαρά χτυπήματα στο κεφάλι, ενώ άλλοι τρεις χτυπήθηκαν στο κεφάλι και μεταφέρθηκαν εσπευσμένα στο Νοσοκομείο Παπανικολάου. Στο ίδιο αυταρχικό πλαίσιο έκλεισαν το δρόμο στην πορεία που ακολούθησε μετά το περιστατικό, απαγορεύοντας της να φτάσει και να διαδηλώσει στο Αστυνομικό Τμήμα Δωδεκανήσου, όπου κρατούνταν οι δύο φοιτητές.
Το Σάββατο στις 19/12 και ενώ ο ένας από τους δύο συλληφθέντες εξακολουθούσε να νοσηλεύεται στο νοσοκομείο με σοβαρό τραυματισμό στο κεφάλι, ο άλλος πέρασε από τον εισαγγελέα με ταχύρρυθμες διαδικασίες, χωρίς την παρουσία δικηγόρου,  ενώ ήταν γνωστή η συνήγορος στις αρχές από την δικογραφία. Χωρίς την παρουσία της δικηγόρου κλήθηκε και στην έδρα του Αυτόφωρου Τριμελούς Πλημμελειοδικείου, ενώ η δικηγόρος δεν είχε επικοινωνήσει μαζί του, ώστε να βεβαιώσει μαζί με δύο μάρτυρες ότι έχει γνωστή και ορισμένη κατοικία εδώ και πέντε χρόνια που σπουδάζει στη Θεσσαλονίκη. Το δικαστήριο διατήρησε την προσωρινή του κράτηση, η οποία σε πλημμελήματα διατηρείται μόνο όταν ο κατηγορούμενος είναι ύποπτος φυγής και δεν έχει γνωστή και ορισμένη διαμονή.
Όλα τα παραπάνω τοποθετούνται σε μια συγκυρία, που η εφαρμογή του τρίτου μνημονίου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σαρώνει και τα κεκτημένα του λαϊκού κινήματος (πλειστηριασμοί, ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις). Ταυτόχρονα η κυβέρνηση πιστή στις επιταγές των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών επιλέγει να εκκενώσει την Ειδομένη από τους πρόσφυγες που βρίσκουν γύρω του κλειστά σύνορα από τους φρουρούς της Frontex και τους φράχτες που υψώνονται. Ωστόσο οι απεργίες του προηγούμενου διαστήματος, οι μεγάλες αντικυβερνητικές και αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις (17 Νοέμβρη, 6 Δεκέμβρη κλπ) βγάζουν ξανά στο προσκήνιο τόσο τα εργαζόμενα στρώματα που βλέπουν την εξαθλίωση να τα αγγίζει όλο και περισσότερο, όσο και την νεολαία που η προοπτικής της γκρεμίζεται μπροστά στην ανεργία, την επισφάλεια και τη μετανάστευση.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει ταχθεί πια ξεκάθαρα στο πλευρό των ιμπεριαλιστικών ολοκληρώσεων (Ε.Ε., ΝΑΤΟ, Ευρωζώνη). Ξέρει καλά πως δεν μπορεί να εγγυηθεί την ομαλή εφαρμογή των νέων μνημονιακών μέτρων, την περιπλάνηση της νεολαίας στην ανέχεια και την ανεργία, τη διαχείριση των προσφυγικών ροών που οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι δημιουργούν με την συναίνεση και τη συνενοχή της. Πάει καιρός που όλες οι επιλογές της, ιδιαίτερα μετά το ξεπούλημα του μεγαλειώδους ΟΧΙ, καθιστούν σαφές  και στον πιο καλόπιστο ότι ακόμα και οι δηλώσεις περί «αφοπλισμού των ΜΑΤ» και «εκδημοκρατισμού των σωμάτων ασφαλείας», δεν είναι παρά ψευδείς, όταν μάλιστα συνοδεύονται από γεγονότα σαν τα παραπάνω.
Στη βάση αυτή, η «αριστερή» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προκειμένου να επιβάλει, απουσία κοινωνικής συναίνεσης, την κοινωνική καταστροφή, δεν επιστρατεύει απλά την καταστολή των ΜΑΤ.  Εξαπολύει παράλληλα την πιο καλά ενορχηστρωμένη τρομοκρατία των ΜΜΕ, βασίζεται σε φασιστικά και κανιβαλιστικά ιδεολογήματα για να εξοβελίσει και να εκμεταλλευτεί τους πρόσφυγες και έρχεται τελικά σε αγαστή συνεργασία με τους δικαστικούς μηχανισμούς προκειμένου να καλύψει μια σειρά αυθαιρεσιών, να στοχοποιήσει και να παροπλίσει το ίδιο το κίνημα. 
Μια τέτοια κατάπτυστη νομική διαδικασία που παραβιάζει σωρηδόν στοιχειώδη δικαιώματα και περιστέλλει δημοκρατικές ελευθερίες, όπως αυτή που ακολουθήθηκε για τους δύο συλληφθέντες-αγωνιστές στις 18_12,  δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τον κατασταλτικό αυταρχισμό της κυβέρνησης Σαμαρά. Την ίδια στιγμή η ελληνική κυβέρνηση υπακούωντας στις επιταγές ΕΕ και ιταλικών αρχών προχωρά τις διαδικασίες για την έκδοση των 5 φοιτητών της No Expo κάτι που δείχνει την αυταρχικοποίηση «αρχών» και κράτους. Δεν είναι η πρώτη φορά που διμοιρίες και Κυβέρνηση επιτίθενται σε αγωνιστές και νεολαία, σε μια προσπάθεια εκφοβισμού και καταστολής του κόσμο που αγωνίζεται, που μπορεί να απαντάει και να αντιστέκεται στις  πολιτικές εξαθλίωσης της Κυβέρνησης και των ιμπεριαλιστικών κέντρων. Έχουν περάσει μόλις 15 μέρες από την ομόφωνη αθώωση ενός εκ των δύο κατηγορουμένων  από την κατηγορία της δήθεν εξύβρισης αστυνομικών σε περσινή πορεία στη Θεσσαλονίκη, όπου οι αστυνομικοί που του έκαναν μήνυση, πρόκειται να δικαστούν για σωματική βλάβη εναντίον του και για συκοφαντική καταμήνυση.
Γνωρίζουμε καλά πως πάγια τακτική, ειδικά σε περιόδους αποσταθεροποίησης του πολιτικού σκηνικού και προσπάθειας επιβολής των πολιτικών λιτότητας, είναι η ίδια η καταστολή και η προσπάθεια κατατρομοκράτησης εκείνων των αγωνιζόμενων κομματιών που παλεύουν για τις ρήξεις και τις τομές στην συγκυρία με την επιθετική παρέμβαση σ’ ένα πολιτικό σκηνικό που μετατοπίζεται όλο και δεξιότερα. Η προληπτική καταστολή από πλευράς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που δεν ξεπλένεται από ανακοινώσεις «συμπαράστασης και αλληλεγγύης» στους συλληφθέντες (βλ. ΣΥΡΙΖΑ Θεσ/νικης), επιδιώκει να εμπεδώσει καλά στα αγωνιζόμενα κομμάτια την τρομοκρατία και στοχεύει στο να καταπνίξει κινηματικές διεργασίες που ξεδιπλώνονται ήδη και που παλεύουμε για να οξυνθούν το επόμενο διάστημα.
Ο ρόλος και τα καθήκοντά μας σε μια συγκυρία που το όνομα της Αριστεράς κηλιδώνεται, είναι η αμφισβήτηση, ως πραγματική αριστερή αντιπολίτευση, των κυβερνητικών και ιμπεριαλιστικών πολιτικών ΕΕ- ΝΑΤΟ, η παρέμβασή μας στους χώρους εκείνους όπου εντείνεται η επίθεση του κεφαλαίου, και τελικά η ανειρήνευταη μαχητική απάντηση στο πεδίο του δρόμου. Η καταστολή και η τρομοκρατία δεν πρόκειται να αποστρατεύσουν κανέναν αγωνιστή της ΕΑΑΚ από τα καθήκοντα των καιρών μας, ακριβώς επειδή θαρρετά αναλαμβάνουμε ως ΕΑΑΚ το χρέος και τα καθήκοντα της Αριστεράς στη συγκυρία. Η νεολαία στις πιο κρίσιμες στιγμές της ιστορίας δεν έλειψε ποτέ από το προσκήνιο και τα ΜΑΤ του Τσίπρα δεν πρόκειται να την τρομοκρατήσουν. Στο πλευρό του ίδιου του λαού έδωσε τη δική της μάχη και θα συνεχίσει να τη δίνει, μέχρι τα αιτήματά της να δικαιωθούν, μέχρι να ανατρέψει το ζοφερό μέλλον που της περιγράφουν, μέχρι να ελευθερωθεί από τα δεσμά που θέλουν να την κρατούν αιχμάλωτη στα σχέδιά τους.
   Καταγγέλουμε την στοχοποίηση, τον ξυλοδαρμό και τις συλλήψεις μελών ΕΑΑΚ πριν την αντιιμπεριαλιστική-αντιπολεμική πορεία, την Παρασκευή 18/12 στη Θεσσαλονίκη.  Ο Γιάννης Ν. και ο Μάριος Ν. δεν είναι μόνοι. Έχουν στο πλευρό τους όλους εμάς, έχουν στο πλευρό τους τον κόσμο που δεν σκύβει το κεφάλι αλλά συνεχίζει να αγωνίζεται.
    ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

  •          Άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων συντρόφων μας Γιάννη Ν. και Μάριο Ν.
  •           Απόσυρση όλων των κατηγοριών   


                          Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕ ΜΑΣ ΣΤΑΜΑΤΑ
                  ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ ΞΑΝΑ          
   


Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση




Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2015

ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΣΦΙ ΑΠΘ ΤΕΤΑΡΤΗ 11/11

Όλοι έχουμε ζήσει το πολυτεχνείο σα μια γιορτή στο σχολείο, με πολλά σημαιάκια και λόγους και  χωρίς καθόλου περιεχόμενο, σα μια ιστορία που τη διηγούνται οι πιο μεγάλοι χωρίς πολλές πολλές λεπτομέρειες , χωρίς ιδιαίτερη ανάλυση. Ας δούμε όμως τα γεγονότα που οδήγησαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, τι πραγματικά συνέβη σε αυτήν και τα ακριβή αιτήματα και χαρακτηριστικά αυτού του αγώνα.
Στις 21 Απριλίου του 1967 ο στρατός με επικεφαλής τον Γιώργο Παπαδόπουλο, έχοντας ξεφύγει από τον έλεγχο του κράτους, καταλαμβάνει πραξικοπηματικά την εξουσία. Ακολούθησαν συλλήψεις, βασανιστήρια κι εξορίες σε κάθε αντιφρονούντα, λογοκρισία απαγόρευση συγκεντρώσεων άνω των τριών ατόμων και περιορίστηκε κάθε μορφή ελευθερίας. Η Χούντα των συνταγματαρχών προωθούσε εθνικιστικά ιδεώδη και αντικομμουνιστική ρητορεία και γενικά το κράτος  λειτουργούσε με φασιστική δομή και οργάνωση. Παρότι παρουσίαζε τον εαυτό της ως σωτήρα του “έθνους”, στην πραγματικότητα έπληττε την πλειοψηφία του λαού, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των λίγων και ισχυρών τόσο της Ελλάδας όσο και της Αμερικής.
Κι ενώ τα πρώτα χρόνια η κατάσταση έμοιαζε να είναι παγιωμένη και μη αναστρέψιμη, ήρθαν οι πρώτες μαζικά εκφρασμένες “αντιρρήσεις” προς τη Χούντα. Αυτές  προήλθαν από τη φοιτητική νεολαία, το '72. Αν και τα αιτήματα αρχικά ήταν εντοπισμένα στο χώρο του πανεπιστημίου και την καθημερινότητα και τις ελευθερίες εντός αυτού, το γεγονός ότι οι φοιτητές ενεπλάκησαν σε μαζικές διαδικασίες και αποχές από τα μαθήματα, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις και σε διαδηλώσεις ήταν από μόνο του πολύ σημαντικό και πρωτοφανές για τα δεδομένα της Χούντας.
21 Φεβρουαρίου 1973: Στη Νομική πραγματοποιείται η πρώτη Συνέλευση Φοιτητών και στις η σχολή είναι υπό κατάληψη ως απάντηση στη στρατολόγηση φοιτητών που συμμετείχαν και πυροδότησαν τις κινητοποιήσεις. Η κατάληψη λήγει, αλλά τα αντανακλαστικά των φοιτητών για συνέχιση του αγώνα έχουν δημιουργηθεί.
 8 Νοέμβρη 1973: οι φοιτητές καταλαμβάνουν για τρίτη φορά τη Νομική. Ακούγεται για πρώτη φορά το σύνθημα «Κάτω η χούντα».
14 Νοέμβρη 1973: Οι γενικές συνελεύσεις των σχολών του Πολυτεχνείου συνεδριάζουν και αποφασίζουν κατάληψη. Τα αιτήματα των φοιτητών δεν αφορούν πλέον μόνο την καθημερινότητα στο πανεπιστήμιο αλλά έχουν καθαρό αντικαθεστωτικό χαρακτήρα. Ο αγώνας των φοιτητών αγκαλιάζεται από την κοινωνία και τα αιτήματα τους συμπυκνώνονται στο ηχηρό αντιδικτατορικό σύνθημα ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Το Πολυτεχνείο μετατράπηκε σε κέντρο αγώνα.
17 Νοεμβρίου 1973-Ξημερώματα: Επίλεκτες δυνάμεις καταδρομέων και άρματα μάχης περικυκλώνουν το Πολυτεχνείο και παίρνουν θέσεις στα νευραλγικά σημεία της πόλης. Γύρω στις 2 το πρωί το άρμα ρίχνει την κεντρική πύλη. Ο στρατός και οι αστυνομία διώχνουν βίαια τους φοιτητές και κάνουν συλλήψεις και δολοφονίες. Οι νεκροί είναι δεκάδες.
Το Πολυτεχνείο ήταν για τη χούντα η αρχή του τέλους της. Κλόνισε συθέμελα το καθεστώς και  οδήγησε στην πτώση του τον Ιούλιο του 1974.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν μάχονταν μόνο για την πτώση της Χούντας, αλλά αντιπάλευε τις βαθύτερες αιτίες που γεννούν τις δικτατορίες. Οι άνθρωποι που συμμετείχαν σε αυτήν αγωνίζονταν για εργατικά δικαιώματα και δικαιώματα της νεολαίας,πάλευαν ενάντια στις ιμπεριαλιστικές πολιτικές, πάλευαν για πραγματική ελευθερία. Επιπλέον, το Πολυτεχνείο κατάφερε να σπάσει το κλίμα της ηττοπάθειας και την καλά προπαγανδισμένη εικόνα της γενικής συναίνεσης και της κοινωνικής ειρήνης, υιοθετώντας ριζοσπαστικές κινηματικές πρακτικές, που έμεναν για χρόνια ανενεργές. Με λίγα λόγια, απέδειξε ότι η δυναμική είσοδος του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο μπορεί να ανατρέψει και τους πλέον συντριπτικά δυσμενείς πολιτικούς συσχετισμούς. Για το λόγο αυτόν, η εξέγερση του Νοέμβρη αποτελεί κίνδυνο για το κράτος και την κυρίαρχη ιδεολογία. Έτσι, ήδη από τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια επιχειρήθηκε η απόκρυψη του ριζοσπαστικού και ανατρεπτικού πολιτικού της στίγματος και η μετατροπή της σε μια ακίνδυνη «γιορτή».
Ωστόσο, τις φορές που αυτό δεν ήταν εφικτό, και το μήνυμα του Πολυτεχνείου αποτέλεσε έναυσμα για μαζικές κινητοποιήσεις με χαρακτηριστικά ρήξης, το κίνημα βίωσε τη βάρβαρότητα των δυνάμεων καταστολής. Αποκορύφωμα αυτής υπήρξαν οι δολοφονίες από τα ΜΑΤ του Κύπριου φοιτητή Ιάκωβου Κουμή και της νεαρής εργάτριας από το Περιστέρι, Σταματίνας Κανελοπούλου , στις 16 Νοέμβρη του 1980 και του δεκαπεντάχρονου μαθητή Μιχάλη Καλτεζά στις 17 Νοέμβρη του 1985.
Γίνεται λοιπόν αντιληπτό ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν τελείωσε τότε, καθώς οι φλόγες εκείνων των αγώνων και τα συνθήματα εκείνων των ημερών δεν έχουν σβήσει ακόμα, με το “ψωμί, παιδεία, ελευθερία” να παραμένει επίκαιρο .
«ΨΩΜΙ» στο σήμερα γιατί 1 στους 4  Έλληνες ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, πάνω από το 60% των νέων μένουν άνεργοι, τα μέτρα λιτότητας και η πολιτικη των μνημονίων δυσχεραίνουν την καθημερινότητα μας και ωθούν κοινωνικά στρώματα στα όρια της επιβίωσης. ΨΩΜΙ γιατί την ώρα που δυσκολευόμαστε να ανταπεξέλθουμε στις σπουδές μας και στο κόστος τους, μας στερούνε το δικαίωμα στη δωρεάν σίτιση. Τα τελευταία δυόμιση χρόνια η λέσχη και η διαχείρισή της έχει περάσει στα χέρια ιδιωτών, με τελευταίο εργολάβο τη ΓΕΥΣΗΝΟΥΣ. Δικαίωμα στη δωρεάν σίτιση έχουν πλέον μόνο όσοι διαθέτουν κάρτα σίτισης, η οποία εκδίδεται με αυστηρά εισοδηματικά κριτήρια, ενώ η ίδια η εταιρεία δηλώνει ότι οι μη δικαιούχοι αυτής θα πρέπει να πληρώνουν. Τα εισοδηματικά κριτήρια  γίνονται διαρκώς αυστηρότερα, αποκλείοντας όλο και περισσότερους από τη δωρεάν σίτιση. Όπου οι πανεπιστημιακές λέσχες ιδιωτικοποιήθηκαν, αποκλείστηκε η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών από ένα δωρεάν πιάτο φαΐ και για τους υπόλοιπους επιβλήθηκε υψηλό αντίτιμο. Χαρακτηριστικά, στο Ρέθυμνο όπου τη διαχείριση της λέσχης έχει αναλάβει η ίδια εταιρεία δικαίωμα στη δωρεάν σίτιση έχει μόνο 1 στους 8 φοιτητές.
«ΠΑΙΔΕΙΑ» γιατί στο σήμερα ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας της καταστρατηγείται. Ο νέος προϋπολογισμός περιλαμβάνει τη μείωση της χρηματοδότησης των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, συγκεκριμένα στο ΑΠΘ η χρηματοδότηση μειώνεται κατά 20% σε σχέση με πέρυσι και κατά 75% σε σχέση με το 2009. Αποτέλεσμα αυτού είναι η συρρίκνωση των φοιτητικών παροχών και η υποβάθμιση της ποιότητας των σπουδών μας.  Αδιάφορους δε μπορεί να μας αφήνει και η συζήτηση που έχει φουντώσει τον τελευταίο καιρό, με τις  δηλώσεις του αντιπρύτανη Λαόπουλου και του δήμαρχου Μπουτάρη, για την εισαγωγή διδάκτρων στις προπτυχιακές  σπουδές. Την ίδια στιγμή με μία σειρά νόμων (Γιαννάκου, Διαμαντοπούλου, Αρβανιτόπουλου) και με τη στήριξη των οργάνων διοίκησης του πανεπιστημίου και μερίδας των καθηγητών η εκπειδευτική αναδιάρθρωση βαθαίνει, με την εντατικοποίηση των σπουδών μας, την αλλαγή προγραμμάτων σπουδών προς αντιδραστική κατεύθυνση και τη διάλυση των πτυχίων μας.
Αλώβητη από αυτό δεν έχει μείνει ούτε η σχολή μας με το νέο πρόγραμμα σπουδών να βρίσκεται προ των πυλών, καθώς αναμένεται να περάσει φέτος και να εφαρμοστεί από του χρόνου. Συγκεκριμένα στις 28/7/2015 αναρτήθηκε στη σελίδα της σχολής ένα έγγραφο με τίτλο «Καλοκαιρινός Χαιρετισμός». Στο έγγραφο αυτό αναφέρεται ότι σχεδιάζεται η αναθεώρηση του προγράμματος σπουδών και παρατίθενται οι γενικές αρχές αυτού.
Το πρόγραμμα έρχεται να εντατικοποιήσει δραματικά την καθημερινότητα των φοιτητών. Συγκεκριμένα αναφέρει:
·                 «Μεγαλύτερο αριθμό εβδομάδων διδασκαλίας.  Στο δικό μας πρόγραμμα οι βδομάδες διδασκαλίας είναι μόνο 26 σε σύγκριση με 38-48 σε διάφορα ξένα πανεπιστήμια
·                Μικρότερη διάρκεια εξεταστικών περιόδων.
·                Κατάργηση της εξεταστικοκεντρικής αντίληψης για τον τελικό βαθμό αξιολόγησης του μαθήματος.  Ο τελικός βαθμός να προκύπτει από 1-2 ενδιάμεσους βαθμούς προόδου, καθώς και την επίδοση του στο Εργαστήριο ή στην Κλινική. Αυτό μπορεί πιθανόν να ελαττώσει την εξεταστική περίοδο στις δύο εβδομάδες.
·                Κύκλους και blocks μαθημάτων»
Παρά το γελοίο ισχυρισμό ότι το σύστημα θα πάψει να είναι εξεταστικοκεντρικό αυτό θα ενταθεί με τεστάκια και προόδους, αλυσίδες μαθημάτων, δηλαδή με μία διαρκή εξεταστική περίοδο. Έτσι ο φοιτητής χάνει τη δυνατότητα να ρυθμίζει ο ίδιος  τον τρόπο και το ρυθμό των σπουδών του. Στη μεγάλη εικόνα χάνει τη δυνατότητα ρύθμισης της ίδιας του της ζωής αφού μεταβαίνει από πειθαρχημένο φοιτητή σε πειθαρχημένο εργαζόμενο, με κατακερματισμένη κάθε άλλη πτυχή της προσωπικότητας και της σκέψης του.
Παράλληλα, ο φοιτητής επιδίδεται σε ένα ατέρμονο ατομικό κυνήγι ECTs. Ο φάκελος προσόντων έρχεται να αντικαταστήσει το ενιαίο πτυχίο, δημιουργεί εργαζομένους πολλών ταχυτήτων χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα και χωρίς τη δυνατότητα πραγματοποίησης συλλογικών διεκδικήσεων.Τέλος, παρατηρούμε ότι τα ECTS αποτελούν το μέσο για τη διάσπαση σε δύο κύκλους σπουδών όπως ήδη συμβαίνει σε διάφορα ευρωπαικά Ιδρύματα που έχουν εναρμονιστεί με τη συνθήκη της Μπολόνια.
«ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» γιατί αυτή στο σήμερα διαρκώς περιορίζεται. Αποτύπωση αυτού είναι η προσπάθεια κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου, το οποίο διαχρονικά αποτέλεσε χώρο συγκρότησης του φοιτητικού κινήματος και πυροδότη ευρύτερων κοινωνικών κινημάτων. Ας δούμε όμως και τη γενικότερη  εικόνα. Αν θέλουμε να εντοπίσουμε το πως περιορίζεται η ελευθερία στο σήμερα, μπορούμε να παρατηρήσουμε το πως η άνοδος του φασισμού καθόλου τυχαία δεν ήρθε. Η Χρυσή Αυγή «βγήκε από το αυγό της» το 2012 σε μια περίοδο έξαρσης κινημάτων και κοινωνικού αναβρασμού και διατηρείται ακόμα και στο σήμερα για να αποτελεί το καλύτερο αντίδοτο και την εύκολη λύση στο προσφυγικό ζήτημα που το ίδιο το σύστημα γέννησε. Τη στιγμή που οι πόλεμοι στη Μ. Ανατολή συνεχίζονται, πόλεμοι που ξέσπασαν από τις πολιτικές των διαφόρων ανα την υφήλιο ιμπεριαλιστικών κέντρων, η Ευρωπαϊκή Ένωση υπερασπίζεται τον ‘πολιτισμό’ της με την άκαμπτη μεταναστευτική της πολιτική (Δουβλίνο 1 και 2), τις ένοπλες δυνάμεις της (φρόντεξ), τα σώματα ασφαλείας κάθε μέλους της που ξυλοκοπούν πρόσφυγες και μετανάστες στα σύνορα παρέχοντας παράλληλα κάλυψη και σε φασιστικά τάγματα που νομιμοποιούνται να βασανίζουν και να εκτελούν. Στο πλαίσιο της Ένωσης και η Ελλάδα συμμορφώνεται με τις επιταγές της στοιβάζοντας τους ανθρώπους αυτούς σε κοντέινερ ή σε υπαίθριους χώρους περιφρουρούμενους από αστυνομικές δυνάμεις που δεν διστάζουν να ασκούν βία (σωματική και λεκτική) στο όνομα της ασφαλείας της ελληνικής κοινωνίας. Πρόσφυγες και μετανάστες μετατρέπονται σε ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας που ζητιανεύουν ένα εισιτήριο επί μέρες στους σταθμούς των ΜΜΜ και όταν τελικά τα καταφέρνουν μεταφέρονται στη φρίκη των συνόρων και των ηλεκτροφόρων συρματοπλεγμάτων.
Εν τέλει όμως, για ποια ελευθερία μπορούμε να μιλάμε όταν η ίδια η ζωή μας και η καθημερινότητα υποθηκεύονται διαρκώς στις πολιτικές  κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ ; Ο αγώνας που έχουμε να δώσουμε είναι συνολικός. Ο αγώνας  των φοιτητών,  λοιπόν, είναι ανάγκη να συνδεθεί με τους αγώνες των εργαζομένων. Για το λόγο αυτό, πρέπει οι Φοιτητικοί Σύλλογοι να συμμετέχουν  μαζικά και να ενισχύσουν με όλες τις δυνάμεις τους  τη Γενική Απεργία στις 12/11 ενάντια στα προαπαιτούμενα μέτρα του 3ου Μνημονίου και στη βαρβαρότητα που αυτά επιφέρουν.
Στην απεργία αυτή συμμετέχουν και οι εργαζόμενοι στο χώρο της υγείας  αντιστεκόμενοι στις άθλιες και εξοντωτικές συνθήκες εργασίας τους και στη διάλυση των  δημόσιων  δομών  υγείας όλων των βαθμίδων. Λόγω της υποχρηματοδότησης και της υποστελέχωσης κλείνουν μονάδες εντατικής θεραπείας και παρατηρείται έλλειψη υλικοτεχνικών υποδομών, φαρμάκων και αναλώσιμων, με τραγικές συνέπειες για την υγεία των ασθενών που κοστίζουν ακόμη και ανθρώπινες ζωές. Παράλληλα, η υγεία διαρκώς εμπορευματοποιείται και καταστρατηγείται ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας της, στερώντας από πολλούς ανθρώπους το δικαίωμα πρόσβασης σε αυτήν. Η κατάσταση αυτή αναμένεται να ενταθεί με την ψήφιση του 3ου μνημονίου, καθώς σε αυτό περιέχονται διατάξεις που επαναφέρουν το 5ευρω, ορίζουν την ίδρυση της ΕΣΑΝ Α.Ε. μιας εταιρίας που θα διαχειρίζεται τα δημοσιονομικά των νοσοκομείων, εισάγουν τα κλειστά ενοποιημένα νοσήλεια κ.α. Μάλιστα η ΕΣΑΝ Α.Ε. αναμένεται να εφαρμοστεί πιλοτικά στο ΑΧΕΠΑ ήδη από φέτος.
Απέναντι σε όλα τα προβλήματα που μαστίζουν την καθημερινότητά μας και την κοινωνία στο σύνολό της δεν μπορούμε να μένουμε απαθείς. Καλούμαστε να απαντήσουμε με μαζικούς, συλλογικούς και ανυποχώρητους αγώνες. Να μη γίνουμε μια χαμένη γενιά, να μη γίνουμε η γενιά της σιωπής και της υποταγής. Να πιάσουμε το κόκκινο νήμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και να συνεχίσουμε τους αγώνες  του τότε με αγώνες στο σήμερα!

ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ:
Ø  ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΩΝ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ
Ø  ΕΝΙΑΙΑ ΠΤΥΧΙΑ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ  ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ. ΤΟ ΠΤΥΧΙΟ ΜΑΣ ΜΟΝΗ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ  ΔΟΥΛΕΙΑ.
Ø  ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙ ΤΩΡΑ Ο ΝΟΜΟΣ Διαμαντοπουλου. ΔΩΡΕΑΝ ΣΙΤΙΣΗ, ΣΤΕΓΑΣΗ, ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ, για όλους τους φοιτητές.
Ø  ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ. ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ. ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΧΡΕΟΥΣ. ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ Ε.Ε. ΚΑΙ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ
Ø  ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ-ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΣΥΛΟΥ, ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΣΕ ΣΧΟΛΕΙΑ.
Ø  ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΛΗΨΗ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑΣ – ΑΝΟΙΓΜΑ ΝΕΩΝ ΘΕΣΕΩΝ ΕΙΔΙΚΕΥΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ – ΠΛΗΡΗΣ, ΔΩΡΕΑΝ, ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΥΨΗΛΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ (ασφαλισμένους και ανασφάλιστους).
Ø  ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΑΛΥΨΗ, 35ωρο–5μερο–7ωρο. Επίδομα ανεργίας ίσο με το βασικό μισθό.
Ø  ΚατΑργηση της δρΑσης κΑθε λογΗς εργολΑβων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Μονιμοποίηση συμβασιούχων που εργάζονται υπό αυτό το καθεστώς (πχ καθαρίστριες), επαναπρόσληψη προσωπικού για την κανονική λειτουργία της λέσχης, αξιοπρεπείς μισθούς και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα.
Ø  ΚαμΙα επιχειρηματικΗ δραστηριΟτητα μΕσα στα πανεπιστΗμια.
Ø  κατΑργηση του τρομονΟμου.


ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΣΕ:
Ø  ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΑΠΟ ΔΕΥΤΕΡΑ 16/11 ΕΩΣ ΤΡΙΤΗ 17/11
Ø  ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 10.00 ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 12/11 ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΩΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΛΗΨΗ ΠΑΡΟΥΣΙΟΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ
Ø  ΜΑΖΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΣΤΗ ΛΕΣΧΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ
Ø  ΜΑΖΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΚΩΒΑΙΟ, ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 13/11, ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΔΣ ΤΗΣ ΛΕΣΧΗΣ
Ø  ΜΑΖΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΩΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΜΠΟΥΤΑΡΗ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΔΑΚΤΡΑ ΣΤΟ ΑΠΘ
Ø  ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΙΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ 15/11-17/11
Ø  ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΤΡΙΤΗ 17/11
Ø  ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΡΟΦΙΜΩΝ ΚΑΙ ΕΙΔΩΝ ΠΡΩΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΟ ΚΑΜΑΡΑΚΙ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΠΟ ΤΕΤΑΡΤΗ 18/11 ΕΩΣ ΤΡΙΤΗ 1/12
Ø  ΝΕΑ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 18/11, 14:00, ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΑΝΑΤΟΜΕΙΟΥ
Ø  ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ ΠΟΥ ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ ΣΕ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2015

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΓΙΟΡΤΗ, ΗΤΑΝΕ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ ΛΑΪΚΗ!

Αν θέλουμε να μιλήσουμε για την εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973 και την ανατροπή της χούντας, πρέπει να έχουμε υπόψιν μας ότι δεν αποτελούν μεμονωμένα γεγονότα, όπως συχνά παρουσιάζονται, αλλά αποτελούν συνέχεια δυναμικών λαϊκών κινημάτων της προηγούμενης περιόδου. Ήδη από την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά (1936-1941) αναπτύσσουν αντιδικτατορική δράση ομάδες εργατών και προσφύγων παρά τη συστηματική προπαγάνδα του καθεστώτος. Η δράση αυτών των ομάδων συνεχίζεται και κορυφώνεται κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής (1941-1944), με σημαντικότερη κοινωνικοπολιτική δύναμη το ΕΑΜ, ένα ευρύ λαϊκό μέτωπο που δεν είχε μόνο εθνικοαπελευθερωτικά χαρακτηριστικά, αλλά ως κύριος εκφραστής της εργατικής τάξης έθετε το αίτημα της λαϊκής κυριαρχίας. Παρά την προσπάθεια ενσωμάτωσης και τερματισμού του λαϊκού αγώνα, με τη συμφωνία της Βάρκιζας(1945) που όριζε την παράδοση των όπλων από το ΕΑΜ, οι αγωνιστές του ΕΑΜ αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τον αγώνα, και το αίτημα για λαϊκή κυριαρχία δεν έσβησε κατα την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου(1946-1949). Μετά τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου και την επικράτηση των φιλοβασιλικών και συντηρητικών δυνάμεων, γίνεται συντονισμένη προσπάθεια αφανισμού των αριστερών δυνάμεων από το μετεμφυλιακό αστικό κράτος και παρακράτος, με κορυφαίο παράδειγμα τη δολοφονία του Γ. Λαμπράκη, αγωνιστή της αριστεράς. Ωστόσο,  το κοινωνικό δυναμικό που βίωνε την πίεση όλων των παραπάνω, κατά περιόδους ξεσπά και βγαίνει στο δρόμο, συχνά αντιμετωπίζοντας μεγάλη καταστολή. Το παρακράτος και ο στρατός που το κράτος ενίσχυσε για την καταστολή της αριστεράς, ξεφεύγουν σταδιακά από τον έλεγχο του και ο στρατός κάνει πραξικόπημα στις 21 Απριλίου του 1967 και καταλαμβάνει την εξουσία με τη στήριξη της Αμερικής.
Η Χούντα των συνταγματαρχών προωθούσε εθνικιστικά ιδεώδη και αντικομμουνιστικές αντιλήψεις, εφάρμοζε φασιστική οργάνωση και πρακτικές (συλλήψεις, βασανιστήρια σε όσους την αμφισβητούσαν, λογοκρισία και περιορισμός των ελευθεριών), εξυπηρετώντας, παράλληλα, τα συμφέροντα της αστικής τάξης, τόσο της Ελλάδας όσο και της Αμερικής. Το κύμα χιλιάδων συλλήψεων των πρώτων ημερών του καθεστώτος παρέλυσε τον οργανωτικό ιστό των οργανώσεων της αριστεράς και τις κατέστησε εντελώς ανίκανες να απαντήσουν. Παρά την αδράνεια των πρώτων μηνών και ιδιαίτερα μετά το ‘69-’70 σχηματίζονται, κυρίως από διαφυγόντες πολιτικά καταζητούμενους, μικρές και ευέλικτες ομάδες που προσανατολίζονται στην τοποθέτηση βομβών σε σηµεία-σύµβολα του καθεστώτος (υπουργεία, αμερικανική πρεσβεία, δικαστήρια, φωτεινές επιγραφές...) και τη ρίψη προκηρύξεων. Όμως, οι πρώτες μαζικά εκφρασμένες “αντιρρήσεις” προς τη Χούντα προήλθαν από τη φοιτητική νεολαία, το ’72. Αν και τα αιτήματα αρχικά ήταν εντοπισμένα στο χώρο του πανεπιστημίου και την εντός αυτού καθημερινότητα και ελευθερίες, ήταν από μόνο του πολύ σημαντικό (και πρωτοφανές για τα δεδομένα της Χούντας) το γεγονός ότι οι φοιτητές ενεπλάκησαν σε μαζικές διαδικασίες και αποχές από τα μαθήματα, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις και σε διαδηλώσεις.
 Στη Νομική πραγματοποιείται η πρώτη Συνέλευση Φοιτητών και στις 21 Φεβρουαρίου 1973 η σχολή είναι υπό κατάληψη ως απάντηση στη στρατολόγηση 137 φοιτητών που συμμετείχαν και πυροδότησαν τις κινητοποιήσεις. Η κατάληψη λήγει, αλλά τα αντανακλαστικά των φοιτητών για συνέχιση του αγώνα έχουν δημιουργηθεί. Οι φοιτητές συνειδητοποιούν τη δύναμή τους!
8 Νοέμβρη 1973: οι φοιτητές καταλαμβάνουν για τρίτη φορά τη Νομική.  Ακούγεται για πρώτη φορά το σύνθημα «Κάτω η χούντα».
Στις 14 Νοέμβρη συνεδριάζουν οι γενικές συνελεύσεις των σχολών του Πολυτεχνείου και αποφασίζουν κατάληψη. Υψώνεται η σημαία της εξέγερσης. Τα αιτήματα των φοιτητών δεν αφορούν πλέον μόνο την καθημερινότητα στο πανεπιστήμιο αλλά έχουν καθαρό αντικαθεστωτικό χαρακτήρα. Ο αγώνας τους αγκαλιάζεται από την κοινωνία και τα αιτήματα τους συμπυκνώνονται στο ηχηρό αντιδικτατορικό σύνθημα ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Το Πολυτεχνείο μετατράπηκε σε κέντρο αγώνα. Οργανώθηκαν ομάδες μαζικής παραγωγής και μοιράσματος χειρόγραφων προκηρύξεων, ομάδες έμπρακτης αλληλεγγύης (ιατρική περίθαλψη, διανομή φαγητού), καλέστηκαν φοιτητικές αλλά και μικτές συνελεύσεις, λειτούργησε ραδιοφωνικός σταθμός, έγιναν πορείες στο κέντρο της Αθήνας και όταν χρειάστηκε υψώθηκαν οδοφράγματα. Όμως, δίνεται εντολή στις κρατικές δυνάμεις καταστολής να παρέμβουν. Το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου επίλεκτες δυνάμεις καταδρομέων και άρματα μάχης περικυκλώνουν το Πολυτεχνείο και παίρνουν θέσεις στα νευραλγικά σημεία της πόλης. Γύρω στις 2 το πρωί το άρμα ρίχνει την κεντρική πύλη... Ο στρατός και οι αστυνομία διώχνουν βίαια τους φοιτητές και κάνουν συλλήψεις και δολοφονίες. Οι νεκροί είναι δεκάδες. Το Πολυτεχνείο ήταν για τη χούντα η αρχή του τέλους της. Κλόνισε συθέμελα το  καθεστώς. Το αποδιοργάνωσε και το οδήγησε στην τελική του φάση.
Ο Παπαδόπουλος ανατρέπεται. Τα ηνία αναλαμβάνει ο ταξίαρχος Ιωαννίδης, που διηύθηνε μια δύναμη 500 βασανιστών, μαζί με την υποχρέωση απέναντι στη CΙΑ και τις ΗΠΑ να παίξει την τελευταία πράξη του δράματος που προέβλεπε τη διχοτόμηση της Κύπρου. Στις 15 Ιουλίου του 1974 η χούντα οργανώνει πραξικόπημα στην Κύπρο, διορίζοντας πρόεδρο του κυπριακού λαού το Σαμψών, πειθήνιο όργανό τους.  Με το πραξικόπημα αυτό η χούντα οδήγησε σε κατοχή μεγάλου τμήματος των κυπριακών εδαφών.
Και αν η εξέγερση του Πολυτεχνείου είχε τέλειωσει, οι φλόγες εκείνων των αγώνων και τα συνθήματα εκείνων των ημερών δεν έχουν σβήσει ακόμα. «Ψωμί» στο σήμερα γιατί εν μέσω 6 χρόνων κρίσης και Μνημονίου, τα μέτρα λιτότητας συνεχίζουν και πληθαίνουν, «Παιδεία» στο σήμερα γιατί από την δευτεροβάθμια ως την τριτοβάθμια εκπαίδευση επιχειρείται μια υποβάθμιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα τους. Γιατί σήμερα το Νέο Λύκειο έρχεται να βάλει κατευθύνσεις κι εξειδικεύσεις, γιατί στα Πανεπιστήμια γίνεται μια συνολική προσπάθεια για όλικη αναδιάρθρωση των προγραμμάτων σπουδών ως συνέχεια των νόμων Διαμαντοπούλου και Γιαννάκου με μια παράλληλη κατεύθυνση για περαιτέρω αποδοτικότητα, με όρους αγοράς, των Ιδρυμάτων. «Ελευθερία» γιατί από την κατάλυση του πανεπιστημιακού ασύλου, μέχρι την αστυνομική καταστολή και την υποθήκευση των ζωών μας στις πολιτικές κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ, ο κοινός παρονομαστής είναι ένας και είναι το ίδιο το σύστημα, όπου οι λίγοι κερδίζουν σε βάρος των πολλών, σε αυτούς που καθημερινά μοχθούν κι εργάζονται για να παραχθεί ο πλούτος αυτής της κοινωνίας. Χρέος μας, οι πολλοί αυτοί να πάρουμε τις ζωές στα χέρια μας και να διεκδικήσουμε αυτό που μας αξίζει, ένα καινούριο κόσμο. Ο νέος αυτός κόσμος γεννιέται κάθε μέρα στα συντρίμμια του παλιού, ας αγωνιστούμε για να τον κερδίσουμε!

ΟΥΤΕ ΜΕ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ ΟΥΤΕ ΜΕ ΓΙΟΡΤΕΣ
ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΤΙΜΑΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ, ΤΕΤΑΡΤΗ 11/11, 14:00 ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΑΝΑΤΟΜΕΙΟΥ


Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2015

Σχετικά με τη συλλογή υπογραφών για τη διεξαγωγή επόμενης γενικής συνέλευσης..

Έχοντας περάσει ένα  καλοκαίρι όπου  το ΟΧΙ του λαού στο δημοψήφισμα,  μέσα σε λίγες μέρες μετατράπηκε σε ΝΑΙ από την πρώην και νυν συσκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ένα ΝΑΙ  στις επιτάγες των εταίρων της ΕΕ για περαιτέρω λιτότητα, για περισσότερα μέτρα κατα του κόσμου της εργασίας και των κατώτερων στρωμάτων και βλέποντας από την άλλη,  τη μεγάλη ροή μεταναστών  που δημιουργούν οι πολιτικές και οι πόλεμοι των ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-Ευρώπης  στη μέση Ανατολή, μπήκαμε σ’ένα χειμερινό εξάμηνο στις σχολές μας όπου ερχόμαστε αντιμέτωποι με την εφαρμογή τόσο των μέτρων του νέου Μνημονίου αλλά και με το πως βαθαίνει και εξειδικεύεται η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση σε συνέχεια των νόμων Γιαννάκου-Διαμαντοπούλου-Λοβέρδου. ‘Ετσι, παρατηρούμε σήμερα προβλήματα υποστελέχωσης, υποχρηματοδότησης και φοιτητικών παροχών να συνεχίζουν και να εντείνονται, χαρακτηριστικό τα παραδείγματα σχολών όπου φοιτητές χάνουν εργαστήρια λόγω μη επαρκών αιθουσών και προσωπικού(βλ. Φυσικό, Φιλοσοφική), στη λέσχη να αποκλείονται άτομα από μια μερίδα φαγητό, τόσο λόγω των ελεγχών στις εισόδους, όσο και των μεγάλων ουρών που σχηματίζονται.  ‘Ολα αυτά έρχονται να προστεθούν  με τις δηλώσεις του αντιπρύτανη του ΑΠΘ Λαόπουλου που μιλάει  πως «για το οικονομικό πρόβλημα του ΑΠΘ, ίσως να χρειαστούν και δίδακτρα στα προπτυχιακά». Από την άλλη ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Μπουτάρης, δηλώνει πως 500€ για δίδακτρα θα ήταν καλό...

Δεν είναι δυνατό βέβαια σε αυτό το σημείο να ξεχνάμε πως στη σχολή μας συγκεκριμένα υπάρχει μια κατεύθυνση για αλλαγή στο πρόγραμμα σπουδών, σε μια λογική εντατικοποίησης με περισσότερες υποχρεωτικές παρακολουθήσεις, λιγότερες εξεταστικές βδομάδες με ταυτόχρονη αύξηση των βδομάδων διδασκαλίας καθώς και αλυσίδες  μαθημάτων που πρακτικά δεν επιτρέπουν την εξέταση σε κάποια μαθήματα εάν δεν έχεις περάσει κάποια άλλα.

εμείς για όλα αυτά τί κάνουμε;

 Υπάρχει από τη μία η λογική του ατομικού δρόμου και «ας σώσω οτιδήποτε αν σώζεται», ας πάρω το πτυχίο μου(παρόλο που με περιμένει ανεργία) και βλέπουμε, από την άλλη όμως είναι η λύση των συλλογικών αγώνων και διεκδικήσεων, η λύση του ανυποχώρητου και αδιαμεσολάβητου αγώνα. Αυτή η λύση δε μπορεί να μη περνάει από την οργάνωση του σύλλογου μας μέσω των γενικών συνελεύσεων και το συντονισμό με άλλους συλλόγους, χώρους και σωματεία που κινούνται σε μια ανάλογη αγωνιστική κατεύθυνση.
Η γενική συνέλευση είναι το ανώτατο όργανο λήψης αποφάσεων του φοιτητικού συλλόγου. Πρόκειται για την πλέον αμεσοδημοκρατική διαδικασία και δικαίωμα συμμετοχής, λόγου και ψήφου έχουν όλοι οι φοιτητές της σχολής ανεξάρτητα από το αν ανήκουν ή όχι σε κάποιον πολιτικό σχηματισμό. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ξεχνάμε ότι το δικαίωμα διεξαγωγής γενικών συνελεύσεων κατακτήθηκε με αίμα, με τις πρώτες συνελεύσεις να γίνονται παράνομα την εποχή της χούντας στη Νομική Αθηνών, το Φλεβάρη του ’72, και να οδηγούν λίγο καιρό αργότερα στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ωστόσο και μετέπειτα οι γενικές συνελεύσεις αποτέλεσαν το όχημα συγκρότησης του φοιτητικού κινήματος που έδωσε αποφασιστικούς και μαχητικούς αγώνες, συμπορεύτηκε με εργατικά και κοινωνικά κινήματα, πέτυχε σημαντικές κατακτήσεις και έριξε νόμους βάζοντας φρένο στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση.
Σε μια περίοδο όπου οι εργασιακοί κλάδοι κηρύσσουν 24ωρη απεργία για την Πέμπτη 12/11, εναντιωνόμενοι στα νέα μέτρα του 3ου Μνημονίου είναι ανάγκη να σταθούμε στο πλευρό τους βάζοντας ταυτόχρονα και τα δικά μας αιτήματα, ανοίγοντας όλα τα παραπάνω ζητήματα.
Η 17 Νοέμβρη πλησιάζει και το «ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» αντηχεί ακόμα στ’ αυτιά μας και μας δείχνει πως αυτό το σύνθημα δε θα σιγάσει ποτέ όσο καποιοι αντιστέκονται όσο κάποιοι ονειρεύονται και διεκδικούν μια κοινωνία που μας χωράει όλους, μια κοινωνία χωρίς φτώχεια, πείνα κι εκμετάλλευση. Η 17 Νοέμβρη δεν είναι μια γιορτή, δεν είναι μια μέρα που απλά τη θυμόμαστε κάθε χρόνο, αλλά αποτελεί τη συνέχεια και την απαρχή των αγώνων βάζοντας μπροστά τις ανάγκες και το δίκαιο των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου. Δε σταματάμε ποτέ και δε σιωπούμε μέχρι να φέρουμε τον κόσμο αυτό στο μπόι των ονείρων μας!

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2015

λιγα λογια για το πανεπιστημιο και τη συγκυρια

Σχεδόν ένας μήνας πέρασε από τις τελευταίες εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη και βρισκόμαστε μπροστά

στην ψήφιση των εφαρμοστικών νόμων του 3ου και πιο σκληρού μνημονίου.

Οι εκλογές αυτές, ήρθαν μέσα σε ένα πολύ σύντομο διάστημα, μετά το συντριπτικό 62% του ΟΧΙ του

δημοψηφίσματος, το οποίο αποτέλεσε μεγάλο σταθμό, δίνοντας την ευκαιρία σε μεγάλο κομμάτι του λαού

και της νεολαίας να εμφανιστεί και πάλι στο προσκήνιο. Οι μεγαλειώδης συγκεντρώσεις υπέρ του ΟΧΙ , η

απόρριψη της προπαγάνδας και των εκβιαστικών διλημμάτων των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης και της ΕΕ

(capital controls, άτακτη έξοδος από την ευρωζώνη, εργοδοτική τρομοκρατία) και τελικά η συντριπτική

επικράτηση του ΟΧΙ και η λαϊκή βούληση για σταματημό των μνημονίων και της λιτότητας δεν ήταν ένα

πυροτέχνημα. Αντίθετα, χτίστηκε κομμάτι-κομμάτι την τελευταία πενταετία των μνημονίων μέσα από

μαζικές κινητοποιήσεις, απεργίες, αγώνες σε χώρους εργασίας, αλλά και στο εσωτερικό του ίδιου του

πανεπιστημίου.

Τα ερωτήματα που αναπτύχθηκαν μέσα από το ΟΧΙ και κυριότερα μέσα από το ΟΧΙ μέχρι τέλους, το

οποίο δημιούργησε ένα ρεύμα ρήξης και σύγκρουσης, συνιστούσαν μια δυναμική, η οποία έπρεπε με

κάποιο τρόπο να καμφθεί και να ενσωματωθεί, ώστε να μην αποτελέσει απειλή για την εφαρμογή των

σκληρών μνημονιακών μέτρων.

Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι, ενώ στις εκλογές του Γενάρη το κυρίαρχο ερώτημα τέθηκε από τα

μνημονιακά κόμματα και τα ΜΜΕ γύρω από το “μνημόνιο-αντιμνημόνιο”, στις εκλογές εξπρές της 20ης

Σεπτέμβρη, καλούσαν το λαό και τη νεολαία να ψηφίσει τον καλύτερο διαχειριστή του

μνημονίου. Έτσι, η 21η Σεπτέμβρη μας βρίσκει με μία βουλή που στην συντριπτική της πλειοψηφία

απαρτίζεται από μνημονιακά κόμματα. Τί πήγε όμως τόσο στραβά ; Μετά την υπογραφή του τρίτου

μνημονίου, οι αυταπάτες περί κατ' ευφημισμόν “αριστερής κυβέρνησης”, “έντιμου συμβιβασμού” και οι

προσδοκίες “για σκίσιμο των μνημονίων” κατέρρευσαν. Αυτό ακριβώς ήταν που από τη μία εγκλώβισε

το λαό και τη νεολαία στη λογική του ευρωμονόδρομου και του “δεν υπάρχει εναλλακτική”,

καταλήγοντας να ψηφίζει και πάλι ΣΥΡΙΖΑ* . Από την άλλη, απαξιώνοντας τις εκλογές και

συλλήβδην την πολιτική, επέλεξε είτε να ψηφίσει “για την πλάκα της”, στηρίζοντας ωστόσο

μνημονιακά κόμματα (βλ. Λεβέντης) ,είτε να απέχει διογκώνοντας το ρεύμα της αποχής. Αυτό το

ρεύμα, σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, προέκυψε, τόσο από την απογοήτευση που δημιούργησε η

μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ, όσο και από την έκβαση του εκλογικού αποτελέσματος, η οποία θα κατέληγε

σε κάθε περίπτωση (όπως αναφέρθηκε και παραπάνω) σε μνημόνιο. Όμως η απογοήτευση δεν είναι

δύναμη κινητήρια και η αποχή από οποιαδήποτε διαδικασία δεν δίνει ανατροφοδότηση, δεν πυροδοτεί

εξελίξεις και στην πράξη δε διαμορφώνει ένα καλύτερο μέλλον.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η συγκρότηση ενός κοινοβουλίου με κατεξοχήν μνημονιακές δυνάμεις, που

έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα του μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας, σίγουρα είναι

αρνητική, αλλά σε καμία περίπτωση δεν εκφράζει τις πραγματικές ανάγκες και επιθυμίες της πληττόμενης

κοινωνίας. Αποτελεί απλώς μια έκφραση του αδιεξόδου κι όχι, στην πραγματικότητα, ενεργητική στήριξη

του μνημονίου, του χρέους και της ΕΕ.

Από την άλλη, ανησυχητικό στοιχείο του εκλογικού αποτελέσματος, αποτελεί η σταθεροποίηση και

εδραίωση της Χρυσής Αυγής (παρά την πτώση της σε απόλυτο αριθμό ψήφων), τόσο σε εκλογικό

επίπεδο, όσο και σε επίπεδο κοινωνίας. Ιδιαίτερα μετά την κυνική παραδοχή ανάληψης της πολιτικής

ευθύνης για τη δολοφονία Φύσσα, από πλευράς Μιχαλολιάκου λίγες μέρες πριν τις εκλογές. Ωστόσο, η

μείωση της εκλογικής της καταγραφής στα αστικά κέντρα, σε αντίθεση με την επαρχία, αναδεικνύει το

ρόλο του αντιφασιστικού κινήματος, το οποίο έχει καταφέρει να οριοθετήσει πολιτικά την απήχησή της.

Μπορεί όλα τα παραπάνω να δείχνουν μια έντονη προσπάθεια σταθεροποίησης του πολιτικού σκηνικού

(ειδικά με τις πολλαπλές μνημονιακές εφεδρείες εντός του κοινοβουλίου), όμως στην πραγματικότητα η

ψήφιση των εφαρμοστικών νόμων του μνημονίου 3, ανοίγει ένα πεδίο κοινωνικών αντιπαραθέσεων

και σε αυτό το πλαίσιο, ο δικός μας ρόλος είναι αναγκαίο να είναι καθοριστικός, προκειμένου τα ψήγματα

αντίστασης και η απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στη λαϊκή βούληση που εκφράστηκε από το ΟΧΙ και το

κοινοβούλιο να μετατραπούν σε δύναμη συνολικής ανατροπής.

Ο τρόπος με τον οποίο διαμορφώνονται οι δυνατότητες αυτές, γίνεται ξεκάθαρος, αν ρίξουμε μια ματιά

στο πόσο σκληραίνει η επίθεση σε λαό και νεολαία, εν μέσω προσπάθειας ξεπεράσματος της

καπιταλιστικής κρίσης και εκφράζεται μέσω του 3ου μνημονίου. Το μνημόνιο αυτό, το οποίο περιλαμβάνει

πολύ πιο σκληρές αναδιαρθρώσεις από τα 2 προηγούμενα, σίγουρα διαμορφώνει μια ζοφερή

πραγματικότητα για την πληττόμενη κοινωνική πλειοψηφία, παρά τις ψεύτικες υποσχέσεις από πλευράς

ΣΥΡΙΖΑ για “ισοδύναμα” μέτρα ελάφρυνσης. Συγκεκριμένα, οι τομές που προσπαθεί να επιβάλει

περιλαμβάνουν συνολικές ιδιωτικοποιήσεις, μειώσεις μισθών και συντάξεων, αυξήσεις ορίων

συνταξιοδότησης, πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, αυξήσεις στη φορολογία, απελευθέρωση ομαδικών

απολύσεων, συμπίεση των αγροτικών στρωμάτων, επισφράγιση της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων

κλπ.

Ειδικά για τη νεολαία, όλα τα παραπάνω βρίσκονται μπροστά της και καλείται να τα αντιμετωπίσει με τους

χειρότερους όρους. Βλέπουμε τη νεολαία σήμερα, είτε βρίσκεται εντός, είτε εκτός πανεπιστημίου, να

έρχεται αντιμέτωπη με την ανεργία, την επισφάλεια ως κυκλική ανεργία (voucher, 5μηνα), τη

μετανάστευση, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, την καταβαράθρωση των εργασιακών δικαιωμάτων. Είναι,

εν τέλει, μια νεολαία, η οποία βρίσκεται στον πυρήνα της επίθεσης, με την προοπτική της να τσακίζεται

περαιτέρω (σύμφωνο 1ης απασχόλησης κλπ) και αποκλείεται από κάθε κοινωνική παροχή. Ταυτόχρονα

είναι εκείνη η νεολαία, η οποία στις εξελίξεις που διαδραματίστηκαν μέσα στο καλοκαίρι δεν έμεινε

ένας απλός παρατηρητής, ψηφίζοντας κατά 82% ΟΧΙ, αμφισβητώντας την παραπάνω

προοπτική.

Όσον αφορά το χώρο των πανεπιστημίων, είδαμε μέσα στην προηγούμενη χρονιά, το προσχέδιο νόμου

Μπαλτά να προσπαθεί να κάμψει τις αντιστάσεις του φοιτητικού κινήματος και να πάρει με το μέρος της

κυβέρνησης τους φοιτητές και της φοιτήτριες, επιχειρώντας να συμπεριλάβει ένα μικρό κομμάτι των

αιτημάτων και των κινητοποιήσεών του στο νομοσχέδιο, όπως κατάργηση Συμβουλίων Ιδρύματος και

άρση των διαγραφών, χωρίς να αγγίζει σε καμία περίπτωση τον πυρήνα της εκπαιδευτικής

αναδιάρθρωσης.

Σήμερα, μετά την ψήφιση και του 3ου μνημονίου και την κατάρρευση και των υπολειπόμενων

αυταπατών, βλέπουμε να ετοιμάζεται νέος νόμος, ο οποίος εναρμονίζεται πλήρως με αυτά που προβλέπει

το 3ο μνημόνιο, στηρίζεται στις συνθήκες του ΟΟΣΑ και τις επιταγές της ΕΕ, κατευθύνσεις που είδαμε

να εκφράζονται παλιότερα με τον νόμο Διαμαντοπούλου (και τις τροποποιήσεις Αρβανιτόπουλου), χωρίς

να αμφισβητούνται στο νομοσχέδιο Μπαλτά και είχαν βρει την μαχητική αντίδραση του φοιτητικού

κινήματος το 2011.

Συγκεκριμένα, για όσες/ους είμαστε κάποιο διάστημα στο πανεπιστήμιο, βλέπουμε χρόνο με το χρόνο,

την υποχρηματοδότηση να φέρνει σε αδιέξοδα την ίδια την ύπαρξή του δημόσιου και δωρεάν

πανεπιστημίου, δυσχεραίνοντας ακόμη περισσότερο τη δικιά μας παρουσία μέσα σε αυτό. Μάλιστα

επιβάλλεται από το χρέος το οποίο ούτε δημιούργησε ο λαός, ούτε του ανήκει (αλλά καλείται συνεχώς να

το πληρώσει), όπως συμβαίνει και με το κούρεμα των αποθεματικών των πανεπιστημίων. Ήδη,

γνωρίζουμε ότι η πραγματικότητα του μνημονίου συρρικνώνει τη δυνατότητα να πληρώνουμε το

“δημόσιο” σχολείο και τα απαραίτητα για την είσοδο στην τριτοβάθμια φροντιστήρια. Ακόμη, μέσα στο

πανεπιστήμιο βλέπουμε όλο και περισσότερους/ες φοιτητές/τριες να αναγκάζονται να δουλεύουν, ενώ

ταυτόχρονα η περικοπή/διάλυση της φοιτητικής μέριμνας (φοιτητικές λέσχες, εστίες, μεταφορές κλπ),

που αποτελεί άμεσο επακόλουθο της υποχρηματοδότησης, εντείνει το παραπάνω φαινόμενο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα μετακύλισης του κόστους φοίτησης στους φοιτητές και τις φοιτήτριες

αποτελεί η ιδιωτικοποίηση της λέσχης του ΑΠΘ (κάρτες σίτισης για λίγους, έλεγχοι, αντίτιμο που

αναμένεται να επιβληθεί) και οι εστίες που δέχονται ελάχιστους/ες .

Ταυτόχρονα, η μείωση κατά 80% συνολικά της χρηματοδότησης, θα αποτυπωθεί με διαφορετικό τρόπο

στα διάφορα ιδρύματα, ανάλογα με τα αποτελέσματα της αξιολόγησης, η οποία θα αποτελέσει το μέσο

κατανομής της χρηματοδότησης και θα συντελέσει στο προχώρημα της εκπαιδευτικής

αναδιάρθρωσης. Τα κριτήρια της αξιολόγησης, φυσικά δεν είναι άλλα από το πόσο ανταποδοτικά και

ανταγωνιστικά είναι τα ιδρύματα, αξιολογώντας προγράμματα σπουδών και ερευνητικό έργο (ειδικά σε

σχολές θετικών επιστημών, πολυτεχνικές και υγείας).

Όλη αυτή η υποβάθμιση, η υποχρηματοδότηση κλπ έρχεται να απαντηθεί με την ένταση της

ιδιωτικοοικονομικής λειτουργίας των πανεπιστημίων, καθώς τα ιδρύματα ψάχνουν να βρουν χορηγούς για

να επιβιώσουν, λειτουργώντας και τα ίδια με ανταποδοτικά κριτήρια.

Επιπλέον, η υποστελέχωση των ιδρυμάτων, εντάθηκε την περίοδο των μνημονίων και της κρίσης. Είναι

χαρακτηριστικό, ότι το διδακτικό προσωπικό, μειώνεται (είτε λόγω συνταξιοδότησης, είτε λόγω απουσίας

προσλήψεων), ενώ οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων έχουν φροντίσει να απολύσουν ή να θέσουν

σε διαθεσιμότητα το μεγαλύτερο κομμάτι του διοικητικού προσωπικού. Και το χειρότερο; Στις ελλείψεις

αυτές, που στοχευμένα δημιουργούν οι ίδιες οι κυβερνήσεις και τα υπουργεία τους (και στις οποίες

συναινούν πρυτανείες και ένα συντριπτικό κομμάτι των καθηγητών), απαντάνε είτε με την υποκατάσταση

των εργαζομένων με απλήρωτους (!) φοιτητές που (θα) εργάζονται «υποστηρικτικά» σε διάφορα πόστα

(βιβλιοθήκες, διοίκηση κλπ), είτε με τις εργολαβίες, οι οποίες σημαίνουν υπέρογκο κέρδος εργολάβου,

μαύρη και ελαστική εργασία για τους εργαζόμενους (σε πόστα όπως καθαριότητα, διοίκηση, διδασκαλία)

σε κλίμα τρομοκράτησης.

Ακόμη, η νέα συνταγή «αποτυχίας» που εξαπλώνεται στα ιδρύματα και έχει επιχειρηθεί να γίνει μέσω

διάφορων εκπαιδευτικών νόμων (π.χ. νόμος Διαμαντοπούλου, Αρβανιτόπουλου), όλα αυτά τα χρόνια,

είναι οι διασπάσεις αντικειμένων και πτυχίων (3 bachelor + 2 master ή 4+1). Μπορεί το φοιτητικό

κίνημα να ανέκοψε τις φιλοδοξίες των εκάστοτε κυβερνήσεων και των εταίρων της ΕΕ (βλ. Μπολόνια),

όμως η διάσπαση ακόμη πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας πιο απειλητική από ποτέ, ιδιαίτερα μετά την

ψήφιση του τρίτου μνημονίου, που προβλέπει συγκεκριμένες δυσμενείς δεσμεύσεις σε σχέση με την

ενιαιότητα των γνωστικών αντικειμένων και κατ’ επέκταση τα επαγγελματικά δικαιώματα.

Έτσι, βλέπουμε ειδικά τα τελευταία 2 χρόνια, τα προγράμματα σπουδών να αλλάζουν σε όλες τις σχόλες,

εξυπηρετώντας τις παραπάνω κατευθύνσεις. Αυτό συμβαίνει, γιατί η αναδιάρθρωση των εργασιακών

σχέσεων με βάση τις ανάγκες της αγοράς σήμερα υποβάλουν την ύπαρξη υπερεξειδικευμένου, εργατικού

δυναμικού, πολυδιασπασμένου, φτηνού και χωρίς δυνατότητα συλλογικής κατοχύρωσης/διεκδίκησης.

Σε αυτό το πανεπιστήμιο που περιγράφουμε παραπάνω, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες που δεν

προσαρμόζονται και δεν πειθαρχούν δε μπορούν να υπάρχουν. Γι' αυτό είδαμε, ειδικά πέρυσι (και

συνεχίζεται και φέτος) την ένταση της αυταρχικοποίησης των ιδρυμάτων, με τις πρυτανείες, που πάνε

χέρι-χέρι με τα Συμβούλια Ιδρύματος, να πρωτοστατούν στην καταστολή του φοιτητικού κινήματος εντός

των σχολών, χρησιμοποιώντας ακόμη και ΜΑΤ (βλ. ΕΚΠΑ, ΠΑΜΑΚ, Φιλολογία ΑΠΘ κλπ)!

Μέσα σε αυτό το κλίμα, όπου συνεχώς άρονται κατακτήσεις του φοιτητικού κινήματος, και η δημόσια και

δωρεάν εκπαίδευση φαίνεται όλο και να απομακρύνεται, ο ανταγωνισμός, ο ατομικός δρόμος και η

εντατικοποίηση (η οποία οξύνεται και με τις διαγραφές στα ν+2) συμβάλλουν στη δημιουργία ενός

κανιβαλικού κλίματος μεταξύ των φοιτητών/ριών, των μελλοντικών δηλαδή εργαζόμενων. Καλλιεργείται,

λοιπόν, ένα κυνήγι προσόντων, να πας σε όσο το δυνατόν περισσότερα σεμινάρια, πρακτικές κλπ

προκειμένου να αποκτήσεις έστω και μια δεξιότητα παραπάνω, από το συνάδελφό σου για να βρεθείς σε

μια προνομιακή θέση στην αγορά εργασίας. Στην πραγματικότητα, όμως, κυβερνήσεις, ΕΕ, κεφάλαιο

ετοιμάζουν για όλες και όλους ένα μέλλον ανεργίας, επισφάλειας, μετανάστευσης, το οποίο μόνο

συλλογικά και αλληλέγγυα μπορούμε να το αντιπαλέψουμε, κι όχι ανταγωνιστικά και ατομικίστικα.

Το καλοκαίρι λοιπόν πέρασε κι εμείς ερχόμαστε, άλλοι για πρώτη φορά και άλλοι για πολλοστή, να

μπούμε ξανά στην καθημερινότητα των σχολών και μαζί με αυτή σε μια πραγματικότητα που γίνεται όλο

και πιο δύσκολη για εμάς, τους φίλους και τις οικογένειές μας. Τριγύρω μας, παντού φωνές που

επιμένουν πως «λεφτά δεν υπάρχουν» και πως «πρέπει να κάνουμε θυσίες», καταλήγοντας με στόμφο

στο «there is noalternative» που επιτάσσει το δρόμο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των συνεχών

μνημονίων, που προβάλλει και η κυβέρνηση ως μονόδρομο προς την πολυπόθητη ανάπτυξη. Την ίδια

στιγμή, λεφτά εμφανίζονται ως διά μαγείας και χαρίζονται απλόχερα στις τράπεζες και τους δανειστές.

Μπροστά σε αυτή την αντίφαση που ντύνει κάθε μικρή και μεγάλη έκφανση της καθημερινότητάς μας,

καλούμαστε όπως όλες και όλοι να πάρουμε θέση. Θέση υπέρ όλων εμάς, που όπως λέει και ένας στίχος

του Λειβαδίτη «είμαστε εμείς που δεν έχουμε τίποτα κι ερχόμαστε να πάρουμε τον κόσμο». Και θα το

κάνουμε στη βάση της αλληλεγγύης και της συλλογικής δράσης. Επιλέγουμε να αποφασίζουμε για όσα

μας αφορούν μέσα από συλλογικές αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, όπως οι συνελεύσεις, μακριά από

λογικές που θέλουν άλλους να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς. Γνωρίζοντας πως οι κατακτήσεις δεν

κερδίζονται από τον καναπέ, αλλά μέσα από πραγματικούς αγώνες υπεράσπισης των αναγκών της

πληττόμενης πλειοψηφίας. Στο τιμόνι, οι πραγματικές ανάγκες και τα όνειρά μας που αρνούνται να μπουν

σε προκατασκευασμένα καλούπια.

Είμαστε η γενιά που δε θα συμβιβαστεί στο ούτε ρήξη ούτε υποταγή, είμαστε η γενιά της σύγκρουσης με

κυβέρνηση, ΕΕ, ΔΝΤ, κεφάλαιο που υποθηκεύουν το μέλλον μας. Είμαστε η γενιά του ΟΧΙ ΜΕΧΡΙ

ΤΕΛΟΥΣ.

Καλούμε όλες και όλους τις φοιτήτριες και τους φοιτητές να μαζικοποίησουν τις γενικές τους συνελεύσεις.

Καλούμε:

_στην συγκέντρωση του Σωματείου Εργαζομένων στο Λιμάνι της Θεσ/κης που αποφάσισαν διήμερη

στάση εργασίας την Τετάρτη 21 και την Πέμπτη 22 Οκτωβρίου το λιμάνι

_στο αντιφασιστικό-αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό συλλαλητήριο στις 20 Οκτωβρίου στις 18.30 στο

Άγαλμα Βενιζέλου

_στο πανελλαδικό αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό συλλαλητήριο στον Έβρο στις 31 Οκτωβρίου

Συμμετέχουμε μέσα από τους φοιτητικούς μας συλλόγους στο συντονισμό των σωματείων, συλλογικών

φορέων και συλλογικοτήτων για το αντιπολεμικό-προσφυγικό.

ΕΑΑΚ Θεσσαλονικης σε ΑΕΙ-ΤΕΙ


Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2015

ΔΑΠ-ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ-ΕΚΔΡΟΜΕΣ-ΠΑΡΤΥ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

   Και φτάνει πάλι η στιγμή που ο ΔΑΠίτης δείχνει το «έμπρακτο» ενδιαφέρον για τη σχολή του… ημερίδα για τα προκλινικά μαθήματα… Τι κι αν ξεκινάει η χρονιά με συζητήσεις για σοβαρές αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών, τι κι αν σχολές και τμήματα ξεκινούν με σοβαρές ελλείψεις σε προσωπικό και εξοπλισμό, η ΔΑΠ μας προσφέρει σεμινάρια να μας πει 2-3 πράγματα για τη σχολή (πράγματα που μπορούμε να μάθουμε κάνοντας μια κουβέντα με έναν συμφοιτητή μας). Αυτό από μόνο του ίσως και να μη φαίνεται κακό, αλλά για μια ακόμη φορά μέσα από απολιτίκ δράσεις καταφέρνει να περάσει τη σάπια πολιτική της και λογική του ατομικού δρόμου και του καριερισμού. Ενός δρόμου που με απλά λόγια σου λέει «ασχολήσου μόνο με τη ζωή σου και τη δουλειά σου και για όλα τ’άλλα δε μπορεί να γίνει κατι».
Όταν πίσω από το λευκό μανδύα της αποπολιτικοποίησης, κρύβεται η μαύρη πολιτική του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα (ας μη ξεχνάμε ότι ήταν αυτοί που έστειλαν επιστολή στο ΣΚΑΙ που στήριζε το ΝΑΙ εκμεταλλευόμενοι μάλιστα το όνομα των εκάστοτε φοιτητικών συλλόγων), κρύβονται οι μαφιόζικες πρακτικές με μπράβους στις συνελεύσεις και οι δολοφονίες αγωνιστών (βλ.Τεμπονέρας), το σεμινάριο μόνο στην ίδια τη ΔΑΠ έχει να προσφέρει και στο έργο που επιτελεί στα ελληνικά πανεπιστήμια.
Όμως αλήθεια από πότε αυτοί που ασχολούνται με μοίρασμα σημειώσεων και sos, με την υποκατάσταση της γραμματείας με ανακοινώσεις προθεσμιών για εγγραφές σε μαθήματα και εξετάσεις,με την διοργάνωση «εκπαιδευτικών» σεμιναρίων, ενδιαφέρθηκαν για την ανάδειξη των πολιτικών αιτιών της συνεχόμενης υποβάθμισης των πανεπιστημίων και των σπουδών μας;
            Γιατί άραγε, η ΔΑΠ επιλέγει να έρθει σε επαφή με τους φοιτητές με πρακτικές που τους αφήνουν μακριά από τις Γενικές Συνελεύσεις; Μα, φυσικά, γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι στις Γενικές Συνελεύσεις, τα πραγματικά όργανα παραγωγής πολιτικής από τα κάτω, οι αντιδραστικές πολιτικές της δε θα έχουν καμία ελπίδα και θα καταδικαστούν από τους πληττόμενους φοιτητές που βιώνουν στην καθημερινότητα τους τις επιπτώσεις των πολιτικών που χρόνια τώρα προωθεί χέρι - χέρι με τις εκάστοτε αντιλαϊκές κυβερνήσεις…

ΥΓ: Πέμπτη 8/10 κερνάνε ποτάκι στο «Party υποδοχής πρωτοετών». Αυτή είναι η πολιτική τους…

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015

ΝΕΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΠΟΥΔΩΝ; ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΔΕ ΘΑ ΠΑΡΩ!

Στις 28/7/2015 αναρτήθηκε στη σελίδα της σχολής ένα έγγραφο με τίτλο «Καλοκαιρινός Χαιρετισμός». Στο έγγραφο αυτό αναφέρεται ότι σχεδιάζεται η αναθεώρηση του προγράμματος σπουδών και παρατίθενται οι γενικές αρχές αυτού.
Το πρόγραμμα αυτό έρχεται να εντατικοποιήσει δραματικά την καθημερινότητα των φοιτητών. Συγκεκριμένα αναφέρει :

•             «Μεγαλύτερο αριθμό εβδομάδων διδασκαλίας.  Στο δικό μας πρόγραμμα οι βδομάδες διδασκαλίας είναι μόνο 26 σε σύγκριση με 38-48 σε διάφορα ξένα πανεπιστήμια
•             Μικρότερη διάρκεια εξεταστικών περιόδων.
•             Κατάργηση της εξεταστικοκεντρικής αντίληψης για τον τελικό βαθμό αξιολόγησης του μαθήματος.  Ο τελικός βαθμός να προκύπτει από 1-2 ενδιάμεσους βαθμούς προόδου, καθώς και την επίδοση του στο Εργαστήριο ή στην Κλινική. Αυτό μπορεί πιθανόν να ελαττώσει την εξεταστική περίοδο στις δύο εβδομάδες.
•             Κύκλους και blocks μαθημάτων»
Όπως λοιπόν γίνεται αντιληπτό οι εβδομάδες διδασκαλίας θα αυξηθούν κατά 12 με 22 εβδομάδες και οι εξεταστικές περίοδοι θα μειωθούν από τις 5 εβδομάδες που μέχρι σήμερα ήταν, σε 2. Επιπλέον παρά το γελοίο ισχυρισμό ότι το σύστημα θα πάψει να είναι εξεταστικοκεντρικό αυτό θα ενταθεί με τεστάκια και προόδους, δηλαδή με μία διαρκή εξεταστική περίοδο. Με τον τρόπο αυτόν όμως ο φοιτητής απομακρύνεται όλο και περισσότερο από την ουσία της ιατρικής γνώσης και πράξης και μαθαίνει απλώς να εκτελεί μηχανιστικά ορισμένες διαδικασίες, έχοντας αποκομμένες και ασύνδετες πληροφορίες. Παράλληλα εισάγονται κύκλοι και blocks μαθημάτων ή πιο απλά αλυσίδες μαθημάτων, που στερούν τη δυνατότητα να παρακολουθήσεις και να εξεταστείς σε κάποια μαθήματα εάν δεν έχεις προηγουμένως περάσει κάποια άλλα (π.χ. δεν θα μπορείς να δώσεις ανατομία ΙΙ εάν δεν έχεις περάσει ανατομία Ι). Έτσι ο φοιτητής χάνει τη δυνατότητα να ρυθμίζει ο ίδιος  τον τρόπο και το ρυθμό των σπουδών του. Στη μεγάλη εικόνα χάνει τη δυνατότητα ρύθμισης της ίδιας του της ζωής αφού μεταβαίνει από πειθαρχημένο φοιτητή σε πειθαρχημένο εργαζόμενο, με κατακερματισμένη κάθε άλλη πτυχή της προσωπικότητας και της σκέψης του. Επιπλέον, δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τη λήψη πτυχίου κι επιμηκύνει τη διάρκεια σπουδών, επιβαρύνοντας αυτό  οικονομικά τους φοιτητές και τις οικογένειές τους και ιδιαίτερα τους οικονομικά ασθενέστερους.
Η εντατικοποίηση, λοιπόν, αυξάνει το φόρτο εργασίας στη σχολή. Αυτός ο φόρτος εργασίας ποσοτικοποιείται με ένα «νόμισμα», τις πιστωτικές μονάδες ή ECTs. Ας δούμε αρχικά πως το ίδιο το υπουργείο στο νόμο Γιαννάκου ορίζει τις πιστωτικές μονάδες: “Οι πιστωτικές μονάδες αποδίδονται σε κάθε μάθημα, παρακολούθηση παραδόσεων, φροντιστηριακών ασκήσεων ή εργαστηρίων,  συμμετοχή σε σεμινάρια,  ανεξάρτητη ιδιωτική μελέτη,  προετοιμασία εργασιών,  πρακτική άσκηση, πτυχιακή ή διπλωματική εργασία και οτιδήποτε άλλο είναι απαραίτητο σύμφωνα με το πρόγραμμα σπουδών για την επίτευξη των εκάστοτε επιδιωκόμενων μαθησιακών αποτελεσμάτων…”
Ουσιαστικά, τα ECTs δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση άλλη ονομασία για τις διδακτικές μονάδες που είχαμε ως τώρα. Οι πιστωτικές μονάδες δεν θα δίνονται μόνο από τα Α.Ε.Ι και τα Τ.Ε.Ι, αλλά και από οποιονδήποτε φορέα (ιδιωτικό ή δημόσιο) παροχής γνώσεων, όπως είναι τα ινστιτούτα κατάρτισης, φορείς που διοργανώνουν σεμινάρια πληρωτά ή μη ή άλλα παρόμοια ιδρύματα. Έτσι καταλύεται ο δημόσιος δωρεάν χαρακτήρας της εκπαιδευσης. Εισάγεται επίσης και η έννοια του ατομικού φακέλου προσόντων. Αυτός αποτελεί το άθροισμα των πιστωτικών μονάδων που καθένας συλλέγει κατά τη διάρκεια των σπουδών του ή και μετέπειτα. Με τον τρόπο αυτόν ο φοιτητής επιδίδεται σε ένα ατέρμονο ατομικό κυνήγι ECTs. Ο φάκελος αυτός έρχεται να αντικαταστήσει το ενιαίο πτυχίο, δημιουργεί εργαζομένους πολλών ταχυτήτων χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα και χωρίς τη δυνατότητα πραγματοποίησης συλλογικών διεκδικήσεων.
Εκτός από την αντικατάσταση των διδακτικών μονάδων με τα ECTs από το νέο πρόγραμμα σπουδών προβλέπεται: «Ισόρροπη κατανομή των ECTS ανά 6μηνο. Το Νέο Πρόγραμμα Σπουδών προτείνεται να έχει:
•             12 εξάμηνα όπως και το υπάρχον πρόγραμμα
•             3 κύκλους σπουδών: Προκλινικό 1ο-2ο έτος, Κλινικό 3ο-5ο έτος και αυστηρά και μόνο κλινική άσκηση στο 6ο έτος
•             Κατά την κλινική του άσκηση στο 6ο έτος ο φοιτητής να μπορεί να επιλέγει κατά βούληση οποιαδήποτε ιατρική ειδικότητα που μπορεί να την παρακολουθήσει για ένα διάστημα.»
Παρατηρούμε λοιπόν το πώς τα ECTS αποτελούν το μέσο για τη διάσπαση σε δύο κύκλους σπουδών, προκλινικό και κλινικό. Τι σημαίνει όμως αυτή η διάσπαση; Ας το δούμε αυτό από το γεγονός από το ποιος θα μπορεί να συνεχίσει στον δεύτερο κύκλο. Μάλλον ο άξιος, ορίζοντας ως άξιους είτε τους-πατώντας επι πτωμάτων- καλύτερους από τον 1ον κύκλο είτε  αυτούς και μόνο που θα έχουν την οικονομική δυνατότητα να το κάνουν. Το τελευταίο το πετυχαίνουν εισάγοντας την καταβολή διδάκτρων, μετακυλίοντας έτσι το κόστος φοίτησης στους ίδιους τους φοιτητές και τις οικογένειές τους, καλύπτοντας τα κενά της υποχρηματοδότησης των ιδρυμάτων. Παράλληλα, μπαίνει κι η λογική κατεύθυνσης προς λήψη μίας ειδικότητας πριν το πτυχίο, επιβεβαιώνοντας τον περαιτέρω κατακερματισμό τόσο του γνωστικού αντικειμένου της ιατρικής όσο και του ενιαίου πτυχίου και των αντίστοιχων επαγγελματικών δικαιωμάτων που αυτό συνοδεύει.
Όλα αυτά βέβαια δεν είναι απλώς μια ιδέα του τμήματός μας να κάνουν ένα άλλο πρόγραμμα σπουδών, αλλά αποτελούν ακόμα ένα προχώρημα στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που έχει ξεκινήσει χρόνια τώρα από τη συνθήκη της Μπολόνια και προχώρησε με τα εκάστοτε νομοσχέδια για την παιδεία (Γιαννάκου, Διαμαντοπούλου, Αρβανιτόπουλου). Σε όλα αυτά λοιπόν οφείλουμε να αντισταθούμε μέσα από συλλογικούς κι ανυποχώρητους αγώνες και τις γενικές μας συνελεύσεις. Στα πανεπιστήμια-κάτεργα των ονείρων τους θα γίνουμε ο εφιάλτης τους!


ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΡΙΤΗ 13/10, 14:00 ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΑΝΑΤΟΜΕΙΟΥ