Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015

ΝΕΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΠΟΥΔΩΝ; ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΔΕ ΘΑ ΠΑΡΩ!

Στις 28/7/2015 αναρτήθηκε στη σελίδα της σχολής ένα έγγραφο με τίτλο «Καλοκαιρινός Χαιρετισμός». Στο έγγραφο αυτό αναφέρεται ότι σχεδιάζεται η αναθεώρηση του προγράμματος σπουδών και παρατίθενται οι γενικές αρχές αυτού.
Το πρόγραμμα αυτό έρχεται να εντατικοποιήσει δραματικά την καθημερινότητα των φοιτητών. Συγκεκριμένα αναφέρει :

•             «Μεγαλύτερο αριθμό εβδομάδων διδασκαλίας.  Στο δικό μας πρόγραμμα οι βδομάδες διδασκαλίας είναι μόνο 26 σε σύγκριση με 38-48 σε διάφορα ξένα πανεπιστήμια
•             Μικρότερη διάρκεια εξεταστικών περιόδων.
•             Κατάργηση της εξεταστικοκεντρικής αντίληψης για τον τελικό βαθμό αξιολόγησης του μαθήματος.  Ο τελικός βαθμός να προκύπτει από 1-2 ενδιάμεσους βαθμούς προόδου, καθώς και την επίδοση του στο Εργαστήριο ή στην Κλινική. Αυτό μπορεί πιθανόν να ελαττώσει την εξεταστική περίοδο στις δύο εβδομάδες.
•             Κύκλους και blocks μαθημάτων»
Όπως λοιπόν γίνεται αντιληπτό οι εβδομάδες διδασκαλίας θα αυξηθούν κατά 12 με 22 εβδομάδες και οι εξεταστικές περίοδοι θα μειωθούν από τις 5 εβδομάδες που μέχρι σήμερα ήταν, σε 2. Επιπλέον παρά το γελοίο ισχυρισμό ότι το σύστημα θα πάψει να είναι εξεταστικοκεντρικό αυτό θα ενταθεί με τεστάκια και προόδους, δηλαδή με μία διαρκή εξεταστική περίοδο. Με τον τρόπο αυτόν όμως ο φοιτητής απομακρύνεται όλο και περισσότερο από την ουσία της ιατρικής γνώσης και πράξης και μαθαίνει απλώς να εκτελεί μηχανιστικά ορισμένες διαδικασίες, έχοντας αποκομμένες και ασύνδετες πληροφορίες. Παράλληλα εισάγονται κύκλοι και blocks μαθημάτων ή πιο απλά αλυσίδες μαθημάτων, που στερούν τη δυνατότητα να παρακολουθήσεις και να εξεταστείς σε κάποια μαθήματα εάν δεν έχεις προηγουμένως περάσει κάποια άλλα (π.χ. δεν θα μπορείς να δώσεις ανατομία ΙΙ εάν δεν έχεις περάσει ανατομία Ι). Έτσι ο φοιτητής χάνει τη δυνατότητα να ρυθμίζει ο ίδιος  τον τρόπο και το ρυθμό των σπουδών του. Στη μεγάλη εικόνα χάνει τη δυνατότητα ρύθμισης της ίδιας του της ζωής αφού μεταβαίνει από πειθαρχημένο φοιτητή σε πειθαρχημένο εργαζόμενο, με κατακερματισμένη κάθε άλλη πτυχή της προσωπικότητας και της σκέψης του. Επιπλέον, δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τη λήψη πτυχίου κι επιμηκύνει τη διάρκεια σπουδών, επιβαρύνοντας αυτό  οικονομικά τους φοιτητές και τις οικογένειές τους και ιδιαίτερα τους οικονομικά ασθενέστερους.
Η εντατικοποίηση, λοιπόν, αυξάνει το φόρτο εργασίας στη σχολή. Αυτός ο φόρτος εργασίας ποσοτικοποιείται με ένα «νόμισμα», τις πιστωτικές μονάδες ή ECTs. Ας δούμε αρχικά πως το ίδιο το υπουργείο στο νόμο Γιαννάκου ορίζει τις πιστωτικές μονάδες: “Οι πιστωτικές μονάδες αποδίδονται σε κάθε μάθημα, παρακολούθηση παραδόσεων, φροντιστηριακών ασκήσεων ή εργαστηρίων,  συμμετοχή σε σεμινάρια,  ανεξάρτητη ιδιωτική μελέτη,  προετοιμασία εργασιών,  πρακτική άσκηση, πτυχιακή ή διπλωματική εργασία και οτιδήποτε άλλο είναι απαραίτητο σύμφωνα με το πρόγραμμα σπουδών για την επίτευξη των εκάστοτε επιδιωκόμενων μαθησιακών αποτελεσμάτων…”
Ουσιαστικά, τα ECTs δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση άλλη ονομασία για τις διδακτικές μονάδες που είχαμε ως τώρα. Οι πιστωτικές μονάδες δεν θα δίνονται μόνο από τα Α.Ε.Ι και τα Τ.Ε.Ι, αλλά και από οποιονδήποτε φορέα (ιδιωτικό ή δημόσιο) παροχής γνώσεων, όπως είναι τα ινστιτούτα κατάρτισης, φορείς που διοργανώνουν σεμινάρια πληρωτά ή μη ή άλλα παρόμοια ιδρύματα. Έτσι καταλύεται ο δημόσιος δωρεάν χαρακτήρας της εκπαιδευσης. Εισάγεται επίσης και η έννοια του ατομικού φακέλου προσόντων. Αυτός αποτελεί το άθροισμα των πιστωτικών μονάδων που καθένας συλλέγει κατά τη διάρκεια των σπουδών του ή και μετέπειτα. Με τον τρόπο αυτόν ο φοιτητής επιδίδεται σε ένα ατέρμονο ατομικό κυνήγι ECTs. Ο φάκελος αυτός έρχεται να αντικαταστήσει το ενιαίο πτυχίο, δημιουργεί εργαζομένους πολλών ταχυτήτων χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα και χωρίς τη δυνατότητα πραγματοποίησης συλλογικών διεκδικήσεων.
Εκτός από την αντικατάσταση των διδακτικών μονάδων με τα ECTs από το νέο πρόγραμμα σπουδών προβλέπεται: «Ισόρροπη κατανομή των ECTS ανά 6μηνο. Το Νέο Πρόγραμμα Σπουδών προτείνεται να έχει:
•             12 εξάμηνα όπως και το υπάρχον πρόγραμμα
•             3 κύκλους σπουδών: Προκλινικό 1ο-2ο έτος, Κλινικό 3ο-5ο έτος και αυστηρά και μόνο κλινική άσκηση στο 6ο έτος
•             Κατά την κλινική του άσκηση στο 6ο έτος ο φοιτητής να μπορεί να επιλέγει κατά βούληση οποιαδήποτε ιατρική ειδικότητα που μπορεί να την παρακολουθήσει για ένα διάστημα.»
Παρατηρούμε λοιπόν το πώς τα ECTS αποτελούν το μέσο για τη διάσπαση σε δύο κύκλους σπουδών, προκλινικό και κλινικό. Τι σημαίνει όμως αυτή η διάσπαση; Ας το δούμε αυτό από το γεγονός από το ποιος θα μπορεί να συνεχίσει στον δεύτερο κύκλο. Μάλλον ο άξιος, ορίζοντας ως άξιους είτε τους-πατώντας επι πτωμάτων- καλύτερους από τον 1ον κύκλο είτε  αυτούς και μόνο που θα έχουν την οικονομική δυνατότητα να το κάνουν. Το τελευταίο το πετυχαίνουν εισάγοντας την καταβολή διδάκτρων, μετακυλίοντας έτσι το κόστος φοίτησης στους ίδιους τους φοιτητές και τις οικογένειές τους, καλύπτοντας τα κενά της υποχρηματοδότησης των ιδρυμάτων. Παράλληλα, μπαίνει κι η λογική κατεύθυνσης προς λήψη μίας ειδικότητας πριν το πτυχίο, επιβεβαιώνοντας τον περαιτέρω κατακερματισμό τόσο του γνωστικού αντικειμένου της ιατρικής όσο και του ενιαίου πτυχίου και των αντίστοιχων επαγγελματικών δικαιωμάτων που αυτό συνοδεύει.
Όλα αυτά βέβαια δεν είναι απλώς μια ιδέα του τμήματός μας να κάνουν ένα άλλο πρόγραμμα σπουδών, αλλά αποτελούν ακόμα ένα προχώρημα στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που έχει ξεκινήσει χρόνια τώρα από τη συνθήκη της Μπολόνια και προχώρησε με τα εκάστοτε νομοσχέδια για την παιδεία (Γιαννάκου, Διαμαντοπούλου, Αρβανιτόπουλου). Σε όλα αυτά λοιπόν οφείλουμε να αντισταθούμε μέσα από συλλογικούς κι ανυποχώρητους αγώνες και τις γενικές μας συνελεύσεις. Στα πανεπιστήμια-κάτεργα των ονείρων τους θα γίνουμε ο εφιάλτης τους!


ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΡΙΤΗ 13/10, 14:00 ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΑΝΑΤΟΜΕΙΟΥ



Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2015

ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ ΤΟΥΣ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΥΣ

Εδώ και 4χρόνια, από το 2011, η Συρία βρίσκεται σε μια διαρκή εμπόλεμη κατάσταση με κυριους πρωταγωνιστές τον Προεδρο Άσαντ- με  τον επισημο Συριακό Στρατό- και την οργάνωση του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ και στο Λεβάντε, ISIS – μια ομάδα ακραίων μουσουλμάνων σουνιτών μαχητών.
 Όλα άρχισαν τον Απρίλη του 2011 όταν ξέσπασε στη χώρα η Αραβική Άνοιξη, επανάσταση που ξεκίνησε στην Τυνησία και εξαπλώθηκε σε όλο τον αραβικό κόσμο. Οι διαδηλωτές ζητούσαν την αποκατάσταση των δικαιωμάτων των πολιτών και στρέφονταν εναντίον της αυταρχικής κυβέρνησης Ασαντ. Υπέστησαν, όμως, βιαιη καταστολη από το καθεστως, με επακόλουθες συλλήψεις, βασανιστήρια και δολοφονίες πολιτικών κρατουμένων. Η εξέγερση παρά τον αντικαθεστωτικό της χαρακτήρα, με το πέρασμα του χρόνου εξελίσσεται σε εμφύλιο με τους αντιστασιακούς τελικά να οργανώνονται και να αποκτούν όλο και μεγαλύτερες θρησκευτικες επιρροες, σχηματίζοντας τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό, με τη συμμετοχή τόσο Μουσουλμάνων όσο και μισθοφόρων κάθε εθνικότητας. Στους κόλπους του τελευταίου ισχυροποιείται και βγαίνει στο προσκήνιο ο ΙSIS τον Ιούνιο του 2014 με την  ίδρυση χαλιφάτου, σε μια έκταση που περιέχει κατακτημένες περιοχές της Συρίας και του Ιράκ. Το αντίπαλο δέος του Άσαντ γίνονται πλεον ορκισμένοι πιστοί του Ισλαμικού Κράτους, τζιχαντιστές που στρέφονται εναντίον όλων και χάνουν τους πολυτιμους μεχρι πρότινος συμμάχους τους. Η εξέγερση στη Συρία το προηγουμενο διάστημα χρηματοδοτούταν και εξοπλίζοταν εκτος από ΕΕ και Η.Π.Α και από Ισραηλ, Τουρκία και μυστικές υπηρεσίες που συνασπισμένοι  τοτε ενάντιων του Άσαντ, ενισχυαν τους εξτρεμιστές.
Το 2015 εγκαινίασε ένα νέο κύμα βομβαρδισμών σε πόλεις όπως η Ντούμα όπου ΙSIS και ασαντ ‘παλεύουν’ με τίμημα τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων. Οι δύο μαχόμενες πλευρές επιδίδονται σε βιαιοπραγίες, εκτελέσεις, λεηλασίες, βομβαρδισμούς, αφήνοντας στους αμάχους μοναδική διέξοδο, εκτός από το θάνατο, την προσφυγιά. Οι εικόνες από την κατεστραμμένη Συρία δείχνουν τον τρόμο από τον οποίο προσπαθούν να ξεφυγουν και αυτές των νεκρών σωμάτων στις ακτές της Μεσογείου το φοβερό εκείνο πρόσωπο της πολιτισμένης ευρώπης.
 Η Ευρωπαική Ένωση υπερασπίζεται τον ‘πολιτισμό’ της με την ακαμπτη μεταναστευτική της πολιτική (Δουβλίνο 1 και 2), τις ένοπλες δυνάμεις της (φρόντεξ), τα σώματα ασφαλείας κάθε μέλους της που ξυλοκοπούν προσφυγες και μετανάστες στα σύνορα παρέχοντας παράλληλα κάλυψη και σε φασιστικά τάγματα που νομιμοποιούνται να βασανίζουν και να εκτελούν. Στο πλαίσιο της Ένωσης και η Ελλάδα συμμορφώνεται με τις επιταγές της στοιβάζοντας τους ανθρώπους αυτούς σε κοντέινερ ή σε υπαιθριους χώρους περιφρουρουμενους από αστυνομικές δυναμεις που δεν διστάζουν να ασκουν βία (σωματική και λεκτική) στο όνομα της ασφαλειας της ελληνικης κοινωνίας. Προσφυγες και μετανάστες μετατρέπονται σε ανθρώπους δευτερης κατηγορίας που ζητιανεύουν ένα εισιτήριο επι μέρες στους σταθμους των ΜΜΜ και όταν τελικά τα καταφέρνουν μεταφέρονται στη φρίκη των συνόρων και των ηλεκτροφόρων συρματοπλεγμάτων.
Η κατάσταση αυτή που αποτελεί διαχείριση τόσο της Ελληνικής όσο και των υπόλοιπων Ευρωπαϊκών ηγεσιών, βρίσκει την ανοχή της κοινωνίας, μέσα στην οποία διαμορφώνονται κάποιες κυρίαρχες τάσεις.
Μετά τα τελευταία γεγονότα στην Κω, όπου είδαμε «αγανακτισμένους» πολίτες να προσπαθούν να τραμπουκίσουν και να παίρνουν κυριολεκτικά στο κυνήγι ομάδες προσφύγων και την αστυνομία να δείχνει ανοχή, αναδεικνύεται ξεκάθαρα μια φασιστική τάση μέσα στην ελληνική κοινωνία, η οποία προσπαθεί να «πάρει την κατάσταση στα χέρια της» και να παίξει το ρόλο του εγγυητή της «τάξης και της ασφάλειας».  Ο φασισμός, εκμεταλλευόμενος την αδυναμία του κράτους να απαντήσει στα πραγματικά προβλήματα αυτών των ανθρώπων, ενίσχυει τα πιο βαθιά απάνθρωπα ένστικτα των κατοίκων των περιοχών, όπου συγχρωτίζονται οι πρόσφυγες. Με αυτόν τον τρόπο νομιμοποιείται, ως ένα βαθμό, στη συλλογική συνείδηση η ύπαρξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης, η έλλειψη μέριμνας και παροχών και η δολοφονική σταση του κράτους απέναντι σε όλους τους ανθρώπους, που ζητούν τα αυτονόητα.
 Στο σχέδιο του φασισμού για την εξόντωση προσφύγων και μεταναστών, έρχεται να προστεθεί μία ακόμα τάση, που δίνει άφεση στους πρώτους και  καταδικάζει τους δεύτερους. «Ναι στους πρόσφυγες, όχι στους μετανάστες»! Αυτή η τάση, που στην ελληνική πολιτική σκηνή εκφράστηκε με τη δήλωση του Σταύρου Θεοδωράκη, προωθείται τοσο από την ηγεσία της ΕΕ όσο και χωρών της, όπως η Γερμανία. Ένα υπερεθνικο παιχνίδι πολιτικής στήνεται μέρα με τη μέρα στις πλάτες εξαθλιωμένων ανθρώπων που τους εκμεταλεύονται δουλέμποροι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι όλοι με στόχο το κέρδος, αλλά και η ίδια η κοινωνία που για να βρει διέξοδο στις εγγενεις τις παθογένειες φετιχοποιει την ελεημοσύνη. Λυγίζει στο θέαμα των νεκρών παιδιών και βιάζεται να απαντήσει στη τραγωδία με την ελαχιστη δυνατή υλική προσφορά. Απωθεί τη συνολική εικόνα, τις ειδήσεις για πτώματα μεταναστών σε ακτές και φράκτες  που σωρεύονται χρόνο με το χρόνο, τους ανέργους και τους άστεγους που πληθαίνουν. Εμμένει στο σύμπτωμα και αρνείται να αντιληφθεί την αιτία που το προκαλεί. Ο βασικός νόμος του συστήματος ,απαραίτητος για να λειτουργήσει το τελευταίο, είναι να υπάρχουν πάντα εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι. Για την ανάπτυξη και το κέρδος ολόκληρες περιοχές του πλανήτη ρίχνονται στην απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση. Αυτός είναι ο καπιταλισμός. Οι ανταγωνισμοί μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων και οικονομιών, φέρνουν συρράξεις, πολέμους, επιδρομές και βομβαρδισμούς, αφήνοντας στο περιθώριο εκατομμύρια ανθρώπους.
Οι παρατηρήσεις πανω στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι εγείρουν ερωτήματα και προβληματισμούς όπως : είναι ταυτόσημες πράξεις ελεημοσύνη και έμπρακτη αλληλεγγύη; Είναι κάποιο από τα δύο η απάντηση στο προσφυγικο –μεταναστευτικό φαινόμενο; Ποιοι ευθύνονται και ποιοι έχουν τη λύση;

Η αλληλεγγύη αναφέρεται σε ένα σύνολο πρακτικών με συνοδή ανάλυση και συνειδητοποίηση βαθύτερων πτυχών της κοινωνικο-πολιτικής πραγματικοτητας. Διαχωρίζεται πλήρως από τη λογικη του ατομικού δρόμου, είναι διαρκής, γεννιέται και πραγματώνεται μέσα στους αγώνες και τα κινήματα. Μόνο έτσι αποκτά νόημα, δινοντας το χέρι όχι σε κάποιους αλλα σε όλους της γης τους κολασμένους. Γίνεται η πρακτική που εκπορεύεται από ένα όραμα για μια κοινωνία ελευθεριίας και ισότητας, χωρις εξουσιαζόμενους και σκλάβους . Τα κροκοδείλια δάκρυα κυβερνήσεων, ΜΜΕ και διεθνών οργανισμών σφραγίζουν την υποκρισία των ενόχων και ενισχύουν το όραμα αυτό που το διεκδικούμε, καθημερινά, συλλογικά , μέσα στους κοινωνικούς μας χώρους, κόντρα σε αυτούς που σπέρνουν πείνα, φτώχια και δυστυχία για να θερίσουν πλούτη.

ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ ΤΟΥΣ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΥΣ

Εδώ και 4χρόνια, από το 2011, η Συρία βρίσκεται σε μια διαρκή εμπόλεμη κατάσταση με κυριους πρωταγωνιστές τον Προεδρο Άσαντ- με  τον επισημο Συριακό Στρατό- και την οργάνωση του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ και στο Λεβάντε, ISIS – μια ομάδα ακραίων μουσουλμάνων σουνιτών μαχητών.
 Όλα άρχισαν τον Απρίλη του 2011 όταν ξέσπασε στη χώρα η Αραβική Άνοιξη, επανάσταση που ξεκίνησε στην Τυνησία και εξαπλώθηκε σε όλο τον αραβικό κόσμο. Οι διαδηλωτές ζητούσαν την αποκατάσταση των δικαιωμάτων των πολιτών και στρέφονταν εναντίον της αυταρχικής κυβέρνησης Ασαντ. Υπέστησαν, όμως, βιαιη καταστολη από το καθεστως, με επακόλουθες συλλήψεις, βασανιστήρια και δολοφονίες πολιτικών κρατουμένων. Η εξέγερση παρά τον αντικαθεστωτικό της χαρακτήρα, με το πέρασμα του χρόνου εξελίσσεται σε εμφύλιο με τους αντιστασιακούς τελικά να οργανώνονται και να αποκτούν όλο και μεγαλύτερες θρησκευτικες επιρροες, σχηματίζοντας τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό, με τη συμμετοχή τόσο Μουσουλμάνων όσο και μισθοφόρων κάθε εθνικότητας. Στους κόλπους του τελευταίου ισχυροποιείται και βγαίνει στο προσκήνιο ο ΙSIS τον Ιούνιο του 2014 με την  ίδρυση χαλιφάτου, σε μια έκταση που περιέχει κατακτημένες περιοχές της Συρίας και του Ιράκ. Το αντίπαλο δέος του Άσαντ γίνονται πλεον ορκισμένοι πιστοί του Ισλαμικού Κράτους, τζιχαντιστές που στρέφονται εναντίον όλων και χάνουν τους πολυτιμους μεχρι πρότινος συμμάχους τους. Η εξέγερση στη Συρία το προηγουμενο διάστημα χρηματοδοτούταν και εξοπλίζοταν εκτος από ΕΕ και Η.Π.Α και από Ισραηλ, Τουρκία και μυστικές υπηρεσίες που συνασπισμένοι  τοτε ενάντιων του Άσαντ, ενισχυαν τους εξτρεμιστές.
Το 2015 εγκαινίασε ένα νέο κύμα βομβαρδισμών σε πόλεις όπως η Ντούμα όπου ΙSIS και ασαντ ‘παλεύουν’ με τίμημα τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων. Οι δύο μαχόμενες πλευρές επιδίδονται σε βιαιοπραγίες, εκτελέσεις, λεηλασίες, βομβαρδισμούς, αφήνοντας στους αμάχους μοναδική διέξοδο, εκτός από το θάνατο, την προσφυγιά. Οι εικόνες από την κατεστραμμένη Συρία δείχνουν τον τρόμο από τον οποίο προσπαθούν να ξεφυγουν και αυτές των νεκρών σωμάτων στις ακτές της Μεσογείου το φοβερό εκείνο πρόσωπο της πολιτισμένης ευρώπης.
 Η Ευρωπαική Ένωση υπερασπίζεται τον ‘πολιτισμό’ της με την ακαμπτη μεταναστευτική της πολιτική (Δουβλίνο 1 και 2), τις ένοπλες δυνάμεις της (φρόντεξ), τα σώματα ασφαλείας κάθε μέλους της που ξυλοκοπούν προσφυγες και μετανάστες στα σύνορα παρέχοντας παράλληλα κάλυψη και σε φασιστικά τάγματα που νομιμοποιούνται να βασανίζουν και να εκτελούν. Στο πλαίσιο της Ένωσης και η Ελλάδα συμμορφώνεται με τις επιταγές της στοιβάζοντας τους ανθρώπους αυτούς σε κοντέινερ ή σε υπαιθριους χώρους περιφρουρουμενους από αστυνομικές δυναμεις που δεν διστάζουν να ασκουν βία (σωματική και λεκτική) στο όνομα της ασφαλειας της ελληνικης κοινωνίας. Προσφυγες και μετανάστες μετατρέπονται σε ανθρώπους δευτερης κατηγορίας που ζητιανεύουν ένα εισιτήριο επι μέρες στους σταθμους των ΜΜΜ και όταν τελικά τα καταφέρνουν μεταφέρονται στη φρίκη των συνόρων και των ηλεκτροφόρων συρματοπλεγμάτων.
Η κατάσταση αυτή που αποτελεί διαχείριση τόσο της Ελληνικής όσο και των υπόλοιπων Ευρωπαϊκών ηγεσιών, βρίσκει την ανοχή της κοινωνίας, μέσα στην οποία διαμορφώνονται κάποιες κυρίαρχες τάσεις.
Μετά τα τελευταία γεγονότα στην Κω, όπου είδαμε «αγανακτισμένους» πολίτες να προσπαθούν να τραμπουκίσουν και να παίρνουν κυριολεκτικά στο κυνήγι ομάδες προσφύγων και την αστυνομία να δείχνει ανοχή, αναδεικνύεται ξεκάθαρα μια φασιστική τάση μέσα στην ελληνική κοινωνία, η οποία προσπαθεί να «πάρει την κατάσταση στα χέρια της» και να παίξει το ρόλο του εγγυητή της «τάξης και της ασφάλειας».  Ο φασισμός, εκμεταλλευόμενος την αδυναμία του κράτους να απαντήσει στα πραγματικά προβλήματα αυτών των ανθρώπων, ενίσχυει τα πιο βαθιά απάνθρωπα ένστικτα των κατοίκων των περιοχών, όπου συγχρωτίζονται οι πρόσφυγες. Με αυτόν τον τρόπο νομιμοποιείται, ως ένα βαθμό, στη συλλογική συνείδηση η ύπαρξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης, η έλλειψη μέριμνας και παροχών και η δολοφονική σταση του κράτους απέναντι σε όλους τους ανθρώπους, που ζητούν τα αυτονόητα.
 Στο σχέδιο του φασισμού για την εξόντωση προσφύγων και μεταναστών, έρχεται να προστεθεί μία ακόμα τάση, που δίνει άφεση στους πρώτους και  καταδικάζει τους δεύτερους. «Ναι στους πρόσφυγες, όχι στους μετανάστες»! Αυτή η τάση, που στην ελληνική πολιτική σκηνή εκφράστηκε με τη δήλωση του Σταύρου Θεοδωράκη, προωθείται τοσο από την ηγεσία της ΕΕ όσο και χωρών της, όπως η Γερμανία. Ένα υπερεθνικο παιχνίδι πολιτικής στήνεται μέρα με τη μέρα στις πλάτες εξαθλιωμένων ανθρώπων που τους εκμεταλεύονται δουλέμποροι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι όλοι με στόχο το κέρδος, αλλά και η ίδια η κοινωνία που για να βρει διέξοδο στις εγγενεις τις παθογένειες φετιχοποιει την ελεημοσύνη. Λυγίζει στο θέαμα των νεκρών παιδιών και βιάζεται να απαντήσει στη τραγωδία με την ελαχιστη δυνατή υλική προσφορά. Απωθεί τη συνολική εικόνα, τις ειδήσεις για πτώματα μεταναστών σε ακτές και φράκτες  που σωρεύονται χρόνο με το χρόνο, τους ανέργους και τους άστεγους που πληθαίνουν. Εμμένει στο σύμπτωμα και αρνείται να αντιληφθεί την αιτία που το προκαλεί. Ο βασικός νόμος του συστήματος ,απαραίτητος για να λειτουργήσει το τελευταίο, είναι να υπάρχουν πάντα εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι. Για την ανάπτυξη και το κέρδος ολόκληρες περιοχές του πλανήτη ρίχνονται στην απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση. Αυτός είναι ο καπιταλισμός. Οι ανταγωνισμοί μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων και οικονομιών, φέρνουν συρράξεις, πολέμους, επιδρομές και βομβαρδισμούς, αφήνοντας στο περιθώριο εκατομμύρια ανθρώπους.
Οι παρατηρήσεις πανω στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι εγείρουν ερωτήματα και προβληματισμούς όπως : είναι ταυτόσημες πράξεις ελεημοσύνη και έμπρακτη αλληλεγγύη; Είναι κάποιο από τα δύο η απάντηση στο προσφυγικο –μεταναστευτικό φαινόμενο; Ποιοι ευθύνονται και ποιοι έχουν τη λύση;

Η αλληλεγγύη αναφέρεται σε ένα σύνολο πρακτικών με συνοδή ανάλυση και συνειδητοποίηση βαθύτερων πτυχών της κοινωνικο-πολιτικής πραγματικοτητας. Διαχωρίζεται πλήρως από τη λογικη του ατομικού δρόμου, είναι διαρκής, γεννιέται και πραγματώνεται μέσα στους αγώνες και τα κινήματα. Μόνο έτσι αποκτά νόημα, δινοντας το χέρι όχι σε κάποιους αλλα σε όλους της γης τους κολασμένους. Γίνεται η πρακτική που εκπορεύεται από ένα όραμα για μια κοινωνία ελευθεριίας και ισότητας, χωρις εξουσιαζόμενους και σκλάβους . Τα κροκοδείλια δάκρυα κυβερνήσεων, ΜΜΕ και διεθνών οργανισμών σφραγίζουν την υποκρισία των ενόχων και ενισχύουν το όραμα αυτό που το διεκδικούμε, καθημερινά, συλλογικά , μέσα στους κοινωνικούς μας χώρους, κόντρα σε αυτούς που σπέρνουν πείνα, φτώχια και δυστυχία για να θερίσουν πλούτη.