ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΣΦΙ ΑΠΘ ΤΕΤΑΡΤΗ 11/11

Όλοι έχουμε ζήσει το πολυτεχνείο σα μια γιορτή στο σχολείο, με πολλά σημαιάκια και λόγους και  χωρίς καθόλου περιεχόμενο, σα μια ιστορία που τη διηγούνται οι πιο μεγάλοι χωρίς πολλές πολλές λεπτομέρειες , χωρίς ιδιαίτερη ανάλυση. Ας δούμε όμως τα γεγονότα που οδήγησαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, τι πραγματικά συνέβη σε αυτήν και τα ακριβή αιτήματα και χαρακτηριστικά αυτού του αγώνα.

Στις 21 Απριλίου του 1967 ο στρατός με επικεφαλής τον Γιώργο Παπαδόπουλο, έχοντας ξεφύγει από τον έλεγχο του κράτους, καταλαμβάνει πραξικοπηματικά την εξουσία. Ακολούθησαν συλλήψεις, βασανιστήρια κι εξορίες σε κάθε αντιφρονούντα, λογοκρισία απαγόρευση συγκεντρώσεων άνω των τριών ατόμων και περιορίστηκε κάθε μορφή ελευθερίας. Η Χούντα των συνταγματαρχών προωθούσε εθνικιστικά ιδεώδη και αντικομμουνιστική ρητορεία και γενικά το κράτος  λειτουργούσε με φασιστική δομή και οργάνωση. Παρότι παρουσίαζε τον εαυτό της ως σωτήρα του “έθνους”, στην πραγματικότητα έπληττε την πλειοψηφία του λαού, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των λίγων και ισχυρών τόσο της Ελλάδας όσο και της Αμερικής.

Κι ενώ τα πρώτα χρόνια η κατάσταση έμοιαζε να είναι παγιωμένη και μη αναστρέψιμη, ήρθαν οι πρώτες μαζικά εκφρασμένες “αντιρρήσεις” προς τη Χούντα. Αυτές  προήλθαν από τη φοιτητική νεολαία, το '72. Αν και τα αιτήματα αρχικά ήταν εντοπισμένα στο χώρο του πανεπιστημίου και την καθημερινότητα και τις ελευθερίες εντός αυτού, το γεγονός ότι οι φοιτητές ενεπλάκησαν σε μαζικές διαδικασίες και αποχές από τα μαθήματα, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις και σε διαδηλώσεις ήταν από μόνο του πολύ σημαντικό και πρωτοφανές για τα δεδομένα της Χούντας.

21 Φεβρουαρίου 1973: Στη Νομική πραγματοποιείται η πρώτη Συνέλευση Φοιτητών και στις η σχολή είναι υπό κατάληψη ως απάντηση στη στρατολόγηση φοιτητών που συμμετείχαν και πυροδότησαν τις κινητοποιήσεις. Η κατάληψη λήγει, αλλά τα αντανακλαστικά των φοιτητών για συνέχιση του αγώνα έχουν δημιουργηθεί.

 8 Νοέμβρη 1973: οι φοιτητές καταλαμβάνουν για τρίτη φορά τη Νομική. Ακούγεται για πρώτη φορά το σύνθημα «Κάτω η χούντα».

14 Νοέμβρη 1973: Οι γενικές συνελεύσεις των σχολών του Πολυτεχνείου συνεδριάζουν και αποφασίζουν κατάληψη. Τα αιτήματα των φοιτητών δεν αφορούν πλέον μόνο την καθημερινότητα στο πανεπιστήμιο αλλά έχουν καθαρό αντικαθεστωτικό χαρακτήρα. Ο αγώνας των φοιτητών αγκαλιάζεται από την κοινωνία και τα αιτήματα τους συμπυκνώνονται στο ηχηρό αντιδικτατορικό σύνθημα ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Το Πολυτεχνείο μετατράπηκε σε κέντρο αγώνα.

17 Νοεμβρίου 1973-Ξημερώματα: Επίλεκτες δυνάμεις καταδρομέων και άρματα μάχης περικυκλώνουν το Πολυτεχνείο και παίρνουν θέσεις στα νευραλγικά σημεία της πόλης. Γύρω στις 2 το πρωί το άρμα ρίχνει την κεντρική πύλη. Ο στρατός και οι αστυνομία διώχνουν βίαια τους φοιτητές και κάνουν συλλήψεις και δολοφονίες. Οι νεκροί είναι δεκάδες.

Το Πολυτεχνείο ήταν για τη χούντα η αρχή του τέλους της. Κλόνισε συθέμελα το καθεστώς και  οδήγησε στην πτώση του τον Ιούλιο του 1974.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν μάχονταν μόνο για την πτώση της Χούντας, αλλά αντιπάλευε τις βαθύτερες αιτίες που γεννούν τις δικτατορίες. Οι άνθρωποι που συμμετείχαν σε αυτήν αγωνίζονταν για εργατικά δικαιώματα και δικαιώματα της νεολαίας,πάλευαν ενάντια στις ιμπεριαλιστικές πολιτικές, πάλευαν για πραγματική ελευθερία. Επιπλέον, το Πολυτεχνείο κατάφερε να σπάσει το κλίμα της ηττοπάθειας και την καλά προπαγανδισμένη εικόνα της γενικής συναίνεσης και της κοινωνικής ειρήνης, υιοθετώντας ριζοσπαστικές κινηματικές πρακτικές, που έμεναν για χρόνια ανενεργές. Με λίγα λόγια, απέδειξε ότι η δυναμική είσοδος του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο μπορεί να ανατρέψει και τους πλέον συντριπτικά δυσμενείς πολιτικούς συσχετισμούς. Για το λόγο αυτόν, η εξέγερση του Νοέμβρη αποτελεί κίνδυνο για το κράτος και την κυρίαρχη ιδεολογία. Έτσι, ήδη από τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια επιχειρήθηκε η απόκρυψη του ριζοσπαστικού και ανατρεπτικού πολιτικού της στίγματος και η μετατροπή της σε μια ακίνδυνη «γιορτή».

Ωστόσο, τις φορές που αυτό δεν ήταν εφικτό, και το μήνυμα του Πολυτεχνείου αποτέλεσε έναυσμα για μαζικές κινητοποιήσεις με χαρακτηριστικά ρήξης, το κίνημα βίωσε τη βάρβαρότητα των δυνάμεων καταστολής. Αποκορύφωμα αυτής υπήρξαν οι δολοφονίες από τα ΜΑΤ του Κύπριου φοιτητή Ιάκωβου Κουμή και της νεαρής εργάτριας από το Περιστέρι, Σταματίνας Κανελοπούλου , στις 16 Νοέμβρη του 1980 και του δεκαπεντάχρονου μαθητή Μιχάλη Καλτεζά στις 17 Νοέμβρη του 1985.

Γίνεται λοιπόν αντιληπτό ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν τελείωσε τότε, καθώς οι φλόγες εκείνων των αγώνων και τα συνθήματα εκείνων των ημερών δεν έχουν σβήσει ακόμα, με το “ψωμί, παιδεία, ελευθερία” να παραμένει επίκαιρο .

«ΨΩΜΙ» στο σήμερα γιατί 1 στους 4  Έλληνες ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, πάνω από το 60% των νέων μένουν άνεργοι, τα μέτρα λιτότητας και η πολιτικη των μνημονίων δυσχεραίνουν την καθημερινότητα μας και ωθούν κοινωνικά στρώματα στα όρια της επιβίωσης. ΨΩΜΙ γιατί την ώρα που δυσκολευόμαστε να ανταπεξέλθουμε στις σπουδές μας και στο κόστος τους, μας στερούνε το δικαίωμα στη δωρεάν σίτιση. Τα τελευταία δυόμιση χρόνια η λέσχη και η διαχείρισή της έχει περάσει στα χέρια ιδιωτών, με τελευταίο εργολάβο τη ΓΕΥΣΗΝΟΥΣ. Δικαίωμα στη δωρεάν σίτιση έχουν πλέον μόνο όσοι διαθέτουν κάρτα σίτισης, η οποία εκδίδεται με αυστηρά εισοδηματικά κριτήρια, ενώ η ίδια η εταιρεία δηλώνει ότι οι μη δικαιούχοι αυτής θα πρέπει να πληρώνουν. Τα εισοδηματικά κριτήρια  γίνονται διαρκώς αυστηρότερα, αποκλείοντας όλο και περισσότερους από τη δωρεάν σίτιση. Όπου οι πανεπιστημιακές λέσχες ιδιωτικοποιήθηκαν, αποκλείστηκε η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών από ένα δωρεάν πιάτο φαΐ και για τους υπόλοιπους επιβλήθηκε υψηλό αντίτιμο. Χαρακτηριστικά, στο Ρέθυμνο όπου τη διαχείριση της λέσχης έχει αναλάβει η ίδια εταιρεία δικαίωμα στη δωρεάν σίτιση έχει μόνο 1 στους 8 φοιτητές.

«ΠΑΙΔΕΙΑ» γιατί στο σήμερα ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας της καταστρατηγείται. Ο νέος προϋπολογισμός περιλαμβάνει τη μείωση της χρηματοδότησης των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, συγκεκριμένα στο ΑΠΘ η χρηματοδότηση μειώνεται κατά 20% σε σχέση με πέρυσι και κατά 75% σε σχέση με το 2009. Αποτέλεσμα αυτού είναι η συρρίκνωση των φοιτητικών παροχών και η υποβάθμιση της ποιότητας των σπουδών μας.  Αδιάφορους δε μπορεί να μας αφήνει και η συζήτηση που έχει φουντώσει τον τελευταίο καιρό, με τις  δηλώσεις του αντιπρύτανη Λαόπουλου και του δήμαρχου Μπουτάρη, για την εισαγωγή διδάκτρων στις προπτυχιακές  σπουδές. Την ίδια στιγμή με μία σειρά νόμων (Γιαννάκου, Διαμαντοπούλου, Αρβανιτόπουλου) και με τη στήριξη των οργάνων διοίκησης του πανεπιστημίου και μερίδας των καθηγητών η εκπειδευτική αναδιάρθρωση βαθαίνει, με την εντατικοποίηση των σπουδών μας, την αλλαγή προγραμμάτων σπουδών προς αντιδραστική κατεύθυνση και τη διάλυση των πτυχίων μας.

Αλώβητη από αυτό δεν έχει μείνει ούτε η σχολή μας με το νέο πρόγραμμα σπουδών να βρίσκεται προ των πυλών, καθώς αναμένεται να περάσει φέτος και να εφαρμοστεί από του χρόνου. Συγκεκριμένα στις 28/7/2015 αναρτήθηκε στη σελίδα της σχολής ένα έγγραφο με τίτλο «Καλοκαιρινός Χαιρετισμός». Στο έγγραφο αυτό αναφέρεται ότι σχεδιάζεται η αναθεώρηση του προγράμματος σπουδών και παρατίθενται οι γενικές αρχές αυτού.
Το πρόγραμμα έρχεται να εντατικοποιήσει δραματικά την καθημερινότητα των φοιτητών. Συγκεκριμένα αναφέρει:

·                 «Μεγαλύτερο αριθμό εβδομάδων διδασκαλίας.  Στο δικό μας πρόγραμμα οι βδομάδες διδασκαλίας είναι μόνο 26 σε σύγκριση με 38-48 σε διάφορα ξένα πανεπιστήμια

·                Μικρότερη διάρκεια εξεταστικών περιόδων.

·                Κατάργηση της εξεταστικοκεντρικής αντίληψης για τον τελικό βαθμό αξιολόγησης του μαθήματος.  Ο τελικός βαθμός να προκύπτει από 1-2 ενδιάμεσους βαθμούς προόδου, καθώς και την επίδοση του στο Εργαστήριο ή στην Κλινική. Αυτό μπορεί πιθανόν να ελαττώσει την εξεταστική περίοδο στις δύο εβδομάδες.

·                Κύκλους και blocks μαθημάτων»

Παρά το γελοίο ισχυρισμό ότι το σύστημα θα πάψει να είναι εξεταστικοκεντρικό αυτό θα ενταθεί με τεστάκια και προόδους, αλυσίδες μαθημάτων, δηλαδή με μία διαρκή εξεταστική περίοδο. Έτσι ο φοιτητής χάνει τη δυνατότητα να ρυθμίζει ο ίδιος  τον τρόπο και το ρυθμό των σπουδών του. Στη μεγάλη εικόνα χάνει τη δυνατότητα ρύθμισης της ίδιας του της ζωής αφού μεταβαίνει από πειθαρχημένο φοιτητή σε πειθαρχημένο εργαζόμενο, με κατακερματισμένη κάθε άλλη πτυχή της προσωπικότητας και της σκέψης του.
Παράλληλα, ο φοιτητής επιδίδεται σε ένα ατέρμονο ατομικό κυνήγι ECTs. Ο φάκελος προσόντων έρχεται να αντικαταστήσει το ενιαίο πτυχίο, δημιουργεί εργαζομένους πολλών ταχυτήτων χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα και χωρίς τη δυνατότητα πραγματοποίησης συλλογικών διεκδικήσεων.Τέλος, παρατηρούμε ότι τα ECTS αποτελούν το μέσο για τη διάσπαση σε δύο κύκλους σπουδών όπως ήδη συμβαίνει σε διάφορα ευρωπαικά Ιδρύματα που έχουν εναρμονιστεί με τη συνθήκη της Μπολόνια.

«ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» γιατί αυτή στο σήμερα διαρκώς περιορίζεται. Αποτύπωση αυτού είναι η προσπάθεια κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου, το οποίο διαχρονικά αποτέλεσε χώρο συγκρότησης του φοιτητικού κινήματος και πυροδότη ευρύτερων κοινωνικών κινημάτων. Ας δούμε όμως και τη γενικότερη  εικόνα. Αν θέλουμε να εντοπίσουμε το πως περιορίζεται η ελευθερία στο σήμερα, μπορούμε να παρατηρήσουμε το πως η άνοδος του φασισμού καθόλου τυχαία δεν ήρθε. Η Χρυσή Αυγή «βγήκε από το αυγό της» το 2012 σε μια περίοδο έξαρσης κινημάτων και κοινωνικού αναβρασμού και διατηρείται ακόμα και στο σήμερα για να αποτελεί το καλύτερο αντίδοτο και την εύκολη λύση στο προσφυγικό ζήτημα που το ίδιο το σύστημα γέννησε. Τη στιγμή που οι πόλεμοι στη Μ. Ανατολή συνεχίζονται, πόλεμοι που ξέσπασαν από τις πολιτικές των διαφόρων ανα την υφήλιο ιμπεριαλιστικών κέντρων, η Ευρωπαϊκή Ένωση υπερασπίζεται τον ‘πολιτισμό’ της με την άκαμπτη μεταναστευτική της πολιτική (Δουβλίνο 1 και 2), τις ένοπλες δυνάμεις της (φρόντεξ), τα σώματα ασφαλείας κάθε μέλους της που ξυλοκοπούν πρόσφυγες και μετανάστες στα σύνορα παρέχοντας παράλληλα κάλυψη και σε φασιστικά τάγματα που νομιμοποιούνται να βασανίζουν και να εκτελούν. Στο πλαίσιο της Ένωσης και η Ελλάδα συμμορφώνεται με τις επιταγές της στοιβάζοντας τους ανθρώπους αυτούς σε κοντέινερ ή σε υπαίθριους χώρους περιφρουρούμενους από αστυνομικές δυνάμεις που δεν διστάζουν να ασκούν βία (σωματική και λεκτική) στο όνομα της ασφαλείας της ελληνικής κοινωνίας. Πρόσφυγες και μετανάστες μετατρέπονται σε ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας που ζητιανεύουν ένα εισιτήριο επί μέρες στους σταθμούς των ΜΜΜ και όταν τελικά τα καταφέρνουν μεταφέρονται στη φρίκη των συνόρων και των ηλεκτροφόρων συρματοπλεγμάτων.

Εν τέλει όμως, για ποια ελευθερία μπορούμε να μιλάμε όταν η ίδια η ζωή μας και η καθημερινότητα υποθηκεύονται διαρκώς στις πολιτικές  κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ ; Ο αγώνας που έχουμε να δώσουμε είναι συνολικός. Ο αγώνας  των φοιτητών,  λοιπόν, είναι ανάγκη να συνδεθεί με τους αγώνες των εργαζομένων. Για το λόγο αυτό, πρέπει οι Φοιτητικοί Σύλλογοι να συμμετέχουν  μαζικά και να ενισχύσουν με όλες τις δυνάμεις τους  τη Γενική Απεργία στις 12/11 ενάντια στα προαπαιτούμενα μέτρα του 3^ου Μνημονίου και στη βαρβαρότητα που αυτά επιφέρουν.

Στην απεργία αυτή συμμετέχουν και οι εργαζόμενοι στο χώρο της υγείας  αντιστεκόμενοι στις άθλιες και εξοντωτικές συνθήκες εργασίας τους και στη διάλυση των  δημόσιων  δομών  υγείας όλων των βαθμίδων. Λόγω της υποχρηματοδότησης και της υποστελέχωσης κλείνουν μονάδες εντατικής θεραπείας και παρατηρείται έλλειψη υλικοτεχνικών υποδομών, φαρμάκων και αναλώσιμων, με τραγικές συνέπειες για την υγεία των ασθενών που κοστίζουν ακόμη και ανθρώπινες ζωές. Παράλληλα, η υγεία διαρκώς εμπορευματοποιείται και καταστρατηγείται ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας της, στερώντας από πολλούς ανθρώπους το δικαίωμα πρόσβασης σε αυτήν. Η κατάσταση αυτή αναμένεται να ενταθεί με την ψήφιση του 3ου μνημονίου, καθώς σε αυτό περιέχονται διατάξεις που επαναφέρουν το 5ευρω, ορίζουν την ίδρυση της ΕΣΑΝ Α.Ε. μιας εταιρίας που θα διαχειρίζεται τα δημοσιονομικά των νοσοκομείων, εισάγουν τα κλειστά ενοποιημένα νοσήλεια κ.α. Μάλιστα η ΕΣΑΝ Α.Ε. αναμένεται να εφαρμοστεί πιλοτικά στο ΑΧΕΠΑ ήδη από φέτος.

Απέναντι σε όλα τα προβλήματα που μαστίζουν την καθημερινότητά μας και την κοινωνία στο σύνολό της δεν μπορούμε να μένουμε απαθείς. Καλούμαστε να απαντήσουμε με μαζικούς, συλλογικούς και ανυποχώρητους αγώνες. Να μη γίνουμε μια χαμένη γενιά, να μη γίνουμε η γενιά της σιωπής και της υποταγής. Να πιάσουμε το κόκκινο νήμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και να συνεχίσουμε τους αγώνες  του τότε με αγώνες στο σήμερα!

ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ:

Ø  ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΩΝ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ

Ø  ΕΝΙΑΙΑ ΠΤΥΧΙΑ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ  ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ. ΤΟ ΠΤΥΧΙΟ ΜΑΣ ΜΟΝΗ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ  ΔΟΥΛΕΙΑ.

Ø  ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙ ΤΩΡΑ Ο ΝΟΜΟΣ Διαμαντοπουλου. ΔΩΡΕΑΝ ΣΙΤΙΣΗ, ΣΤΕΓΑΣΗ, ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ, για όλους τους φοιτητές.

Ø  ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ. ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ. ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΧΡΕΟΥΣ. ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ Ε.Ε. ΚΑΙ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ

Ø  ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ-ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΣΥΛΟΥ, ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΣΕ ΣΧΟΛΕΙΑ.

Ø  ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΛΗΨΗ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑΣ – ΑΝΟΙΓΜΑ ΝΕΩΝ ΘΕΣΕΩΝ ΕΙΔΙΚΕΥΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ – ΠΛΗΡΗΣ, ΔΩΡΕΑΝ, ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΥΨΗΛΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ (ασφαλισμένους και ανασφάλιστους).

Ø  ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΑΛΥΨΗ, 35ωρο–5μερο–7ωρο. Επίδομα ανεργίας ίσο με το βασικό μισθό.

Ø  ΚατΑργηση της δρΑσης κΑθε λογΗς εργολΑβων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Μονιμοποίηση συμβασιούχων που εργάζονται υπό αυτό το καθεστώς (πχ καθαρίστριες), επαναπρόσληψη προσωπικού για την κανονική λειτουργία της λέσχης, αξιοπρεπείς μισθούς και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα.

Ø  ΚαμΙα επιχειρηματικΗ δραστηριΟτητα μΕσα στα πανεπιστΗμια.

Ø  κατΑργηση του τρομονΟμου.

ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΣΕ:

Ø  ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΑΠΟ ΔΕΥΤΕΡΑ 16/11 ΕΩΣ ΤΡΙΤΗ 17/11

Ø  ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 10.00 ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 12/11 ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΩΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΛΗΨΗ ΠΑΡΟΥΣΙΟΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ

Ø  ΜΑΖΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΣΤΗ ΛΕΣΧΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ

Ø  ΜΑΖΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΚΩΒΑΙΟ, ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 13/11, ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΔΣ ΤΗΣ ΛΕΣΧΗΣ

Ø  ΜΑΖΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΩΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΜΠΟΥΤΑΡΗ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΔΑΚΤΡΑ ΣΤΟ ΑΠΘ

Ø  ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΙΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ 15/11-17/11

Ø  ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΤΡΙΤΗ 17/11

Ø  ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΡΟΦΙΜΩΝ ΚΑΙ ΕΙΔΩΝ ΠΡΩΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΟ ΚΑΜΑΡΑΚΙ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΠΟ ΤΕΤΑΡΤΗ 18/11 ΕΩΣ ΤΡΙΤΗ 1/12

Ø  ΝΕΑ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 18/11, 14:00, ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΑΝΑΤΟΜΕΙΟΥ

Ø  ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ ΠΟΥ ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ ΣΕ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΓΙΟΡΤΗ, ΗΤΑΝΕ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ ΛΑΪΚΗ!

Αν θέλουμε να μιλήσουμε για την εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973 και την ανατροπή της χούντας, πρέπει να έχουμε υπόψιν μας ότι δεν αποτελούν μεμονωμένα γεγονότα, όπως συχνά παρουσιάζονται, αλλά αποτελούν συνέχεια δυναμικών λαϊκών κινημάτων της προηγούμενης περιόδου. Ήδη από την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά (1936-1941) αναπτύσσουν αντιδικτατορική δράση ομάδες εργατών και προσφύγων παρά τη συστηματική προπαγάνδα του καθεστώτος. Η δράση αυτών των ομάδων συνεχίζεται και κορυφώνεται κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής (1941-1944), με σημαντικότερη κοινωνικοπολιτική δύναμη το ΕΑΜ, ένα ευρύ λαϊκό μέτωπο που δεν είχε μόνο εθνικοαπελευθερωτικά χαρακτηριστικά, αλλά ως κύριος εκφραστής της εργατικής τάξης έθετε το αίτημα της λαϊκής κυριαρχίας. Παρά την προσπάθεια ενσωμάτωσης και τερματισμού του λαϊκού αγώνα, με τη συμφωνία της Βάρκιζας(1945) που όριζε την παράδοση των όπλων από το ΕΑΜ, οι αγωνιστές του ΕΑΜ αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τον αγώνα, και το αίτημα για λαϊκή κυριαρχία δεν έσβησε κατα την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου(1946-1949). Μετά τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου και την επικράτηση των φιλοβασιλικών και συντηρητικών δυνάμεων, γίνεται συντονισμένη προσπάθεια αφανισμού των αριστερών δυνάμεων από το μετεμφυλιακό αστικό κράτος και παρακράτος, με κορυφαίο παράδειγμα τη δολοφονία του Γ. Λαμπράκη, αγωνιστή της αριστεράς. Ωστόσο,  το κοινωνικό δυναμικό που βίωνε την πίεση όλων των παραπάνω, κατά περιόδους ξεσπά και βγαίνει στο δρόμο, συχνά αντιμετωπίζοντας μεγάλη καταστολή. Το παρακράτος και ο στρατός που το κράτος ενίσχυσε για την καταστολή της αριστεράς, ξεφεύγουν σταδιακά από τον έλεγχο του και ο στρατός κάνει πραξικόπημα στις 21 Απριλίου του 1967 και καταλαμβάνει την εξουσία με τη στήριξη της Αμερικής.

Η Χούντα των συνταγματαρχών προωθούσε εθνικιστικά ιδεώδη και αντικομμουνιστικές αντιλήψεις, εφάρμοζε φασιστική οργάνωση και πρακτικές (συλλήψεις, βασανιστήρια σε όσους την αμφισβητούσαν, λογοκρισία και περιορισμός των ελευθεριών), εξυπηρετώντας, παράλληλα, τα συμφέροντα της αστικής τάξης, τόσο της Ελλάδας όσο και της Αμερικής. Το κύμα χιλιάδων συλλήψεων των πρώτων ημερών του καθεστώτος παρέλυσε τον οργανωτικό ιστό των οργανώσεων της αριστεράς και τις κατέστησε εντελώς ανίκανες να απαντήσουν. Παρά την αδράνεια των πρώτων μηνών και ιδιαίτερα μετά το ‘69-’70 σχηματίζονται, κυρίως από διαφυγόντες πολιτικά καταζητούμενους, μικρές και ευέλικτες ομάδες που προσανατολίζονται στην τοποθέτηση βομβών σε σηµεία-σύµβολα του καθεστώτος (υπουργεία, αμερικανική πρεσβεία, δικαστήρια, φωτεινές επιγραφές...) και τη ρίψη προκηρύξεων. Όμως, οι πρώτες μαζικά εκφρασμένες “αντιρρήσεις” προς τη Χούντα προήλθαν από τη φοιτητική νεολαία, το ’72. Αν και τα αιτήματα αρχικά ήταν εντοπισμένα στο χώρο του πανεπιστημίου και την εντός αυτού καθημερινότητα και ελευθερίες, ήταν από μόνο του πολύ σημαντικό (και πρωτοφανές για τα δεδομένα της Χούντας) το γεγονός ότι οι φοιτητές ενεπλάκησαν σε μαζικές διαδικασίες και αποχές από τα μαθήματα, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις και σε διαδηλώσεις.
 Στη Νομική πραγματοποιείται η πρώτη Συνέλευση Φοιτητών και στις 21 Φεβρουαρίου 1973 η σχολή είναι υπό κατάληψη ως απάντηση στη στρατολόγηση 137 φοιτητών που συμμετείχαν και πυροδότησαν τις κινητοποιήσεις. Η κατάληψη λήγει, αλλά τα αντανακλαστικά των φοιτητών για συνέχιση του αγώνα έχουν δημιουργηθεί. Οι φοιτητές συνειδητοποιούν τη δύναμή τους!
8 Νοέμβρη 1973: οι φοιτητές καταλαμβάνουν για τρίτη φορά τη Νομική.  Ακούγεται για πρώτη φορά το σύνθημα «Κάτω η χούντα».
Στις 14 Νοέμβρη συνεδριάζουν οι γενικές συνελεύσεις των σχολών του Πολυτεχνείου και αποφασίζουν κατάληψη. Υψώνεται η σημαία της εξέγερσης. Τα αιτήματα των φοιτητών δεν αφορούν πλέον μόνο την καθημερινότητα στο πανεπιστήμιο αλλά έχουν καθαρό αντικαθεστωτικό χαρακτήρα. Ο αγώνας τους αγκαλιάζεται από την κοινωνία και τα αιτήματα τους συμπυκνώνονται στο ηχηρό αντιδικτατορικό σύνθημα ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Το Πολυτεχνείο μετατράπηκε σε κέντρο αγώνα. Οργανώθηκαν ομάδες μαζικής παραγωγής και μοιράσματος χειρόγραφων προκηρύξεων, ομάδες έμπρακτης αλληλεγγύης (ιατρική περίθαλψη, διανομή φαγητού), καλέστηκαν φοιτητικές αλλά και μικτές συνελεύσεις, λειτούργησε ραδιοφωνικός σταθμός, έγιναν πορείες στο κέντρο της Αθήνας και όταν χρειάστηκε υψώθηκαν οδοφράγματα. Όμως, δίνεται εντολή στις κρατικές δυνάμεις καταστολής να παρέμβουν. Το βράδυ της 17^ης Νοεμβρίου επίλεκτες δυνάμεις καταδρομέων και άρματα μάχης περικυκλώνουν το Πολυτεχνείο και παίρνουν θέσεις στα νευραλγικά σημεία της πόλης. Γύρω στις 2 το πρωί το άρμα ρίχνει την κεντρική πύλη... Ο στρατός και οι αστυνομία διώχνουν βίαια τους φοιτητές και κάνουν συλλήψεις και δολοφονίες. Οι νεκροί είναι δεκάδες. Το Πολυτεχνείο ήταν για τη χούντα η αρχή του τέλους της. Κλόνισε συθέμελα το  καθεστώς. Το αποδιοργάνωσε και το οδήγησε στην τελική του φάση.

Ο Παπαδόπουλος ανατρέπεται. Τα ηνία αναλαμβάνει ο ταξίαρχος Ιωαννίδης, που διηύθηνε μια δύναμη 500 βασανιστών, μαζί με την υποχρέωση απέναντι στη CΙΑ και τις ΗΠΑ να παίξει την τελευταία πράξη του δράματος που προέβλεπε τη διχοτόμηση της Κύπρου. Στις 15 Ιουλίου του 1974 η χούντα οργανώνει πραξικόπημα στην Κύπρο, διορίζοντας πρόεδρο του κυπριακού λαού το Σαμψών, πειθήνιο όργανό τους.  Με το πραξικόπημα αυτό η χούντα οδήγησε σε κατοχή μεγάλου τμήματος των κυπριακών εδαφών.

Και αν η εξέγερση του Πολυτεχνείου είχε τέλειωσει, οι φλόγες εκείνων των αγώνων και τα συνθήματα εκείνων των ημερών δεν έχουν σβήσει ακόμα. «Ψωμί» στο σήμερα γιατί εν μέσω 6 χρόνων κρίσης και Μνημονίου, τα μέτρα λιτότητας συνεχίζουν και πληθαίνουν, «Παιδεία» στο σήμερα γιατί από την δευτεροβάθμια ως την τριτοβάθμια εκπαίδευση επιχειρείται μια υποβάθμιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα τους. Γιατί σήμερα το Νέο Λύκειο έρχεται να βάλει κατευθύνσεις κι εξειδικεύσεις, γιατί στα Πανεπιστήμια γίνεται μια συνολική προσπάθεια για όλικη αναδιάρθρωση των προγραμμάτων σπουδών ως συνέχεια των νόμων Διαμαντοπούλου και Γιαννάκου με μια παράλληλη κατεύθυνση για περαιτέρω αποδοτικότητα, με όρους αγοράς, των Ιδρυμάτων. «Ελευθερία» γιατί από την κατάλυση του πανεπιστημιακού ασύλου, μέχρι την αστυνομική καταστολή και την υποθήκευση των ζωών μας στις πολιτικές κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ, ο κοινός παρονομαστής είναι ένας και είναι το ίδιο το σύστημα, όπου οι λίγοι κερδίζουν σε βάρος των πολλών, σε αυτούς που καθημερινά μοχθούν κι εργάζονται για να παραχθεί ο πλούτος αυτής της κοινωνίας. Χρέος μας, οι πολλοί αυτοί να πάρουμε τις ζωές στα χέρια μας και να διεκδικήσουμε αυτό που μας αξίζει, ένα καινούριο κόσμο. Ο νέος αυτός κόσμος γεννιέται κάθε μέρα στα συντρίμμια του παλιού, ας αγωνιστούμε για να τον κερδίσουμε!

ΟΥΤΕ ΜΕ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ ΟΥΤΕ ΜΕ ΓΙΟΡΤΕΣ

ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΤΙΜΑΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ, ΤΕΤΑΡΤΗ 11/11, 14:00 ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΑΝΑΤΟΜΕΙΟΥ

Σχετικά με τη συλλογή υπογραφών για τη διεξαγωγή επόμενης γενικής συνέλευσης..

Έχοντας περάσει ένα  καλοκαίρι όπου  το ΟΧΙ του λαού στο δημοψήφισμα,  μέσα σε λίγες μέρες μετατράπηκε σε ΝΑΙ από την πρώην και νυν συσκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ένα ΝΑΙ  στις επιτάγες των εταίρων της ΕΕ για περαιτέρω λιτότητα, για περισσότερα μέτρα κατα του κόσμου της εργασίας και των κατώτερων στρωμάτων και βλέποντας από την άλλη,  τη μεγάλη ροή μεταναστών  που δημιουργούν οι πολιτικές και οι πόλεμοι των ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-Ευρώπης  στη μέση Ανατολή, μπήκαμε σ’ένα χειμερινό εξάμηνο στις σχολές μας όπου ερχόμαστε αντιμέτωποι με την εφαρμογή τόσο των μέτρων του νέου Μνημονίου αλλά και με το πως βαθαίνει και εξειδικεύεται η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση σε συνέχεια των νόμων Γιαννάκου-Διαμαντοπούλου-Λοβέρδου. ‘Ετσι, παρατηρούμε σήμερα προβλήματα υποστελέχωσης, υποχρηματοδότησης και φοιτητικών παροχών να συνεχίζουν και να εντείνονται, χαρακτηριστικό τα παραδείγματα σχολών όπου φοιτητές χάνουν εργαστήρια λόγω μη επαρκών αιθουσών και προσωπικού(βλ. Φυσικό, Φιλοσοφική), στη λέσχη να αποκλείονται άτομα από μια μερίδα φαγητό, τόσο λόγω των ελεγχών στις εισόδους, όσο και των μεγάλων ουρών που σχηματίζονται.  ‘Ολα αυτά έρχονται να προστεθούν  με τις δηλώσεις του αντιπρύτανη του ΑΠΘ Λαόπουλου που μιλάει  πως «για το οικονομικό πρόβλημα του ΑΠΘ, ίσως να χρειαστούν και δίδακτρα στα προπτυχιακά». Από την άλλη ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Μπουτάρης, δηλώνει πως 500€ για δίδακτρα θα ήταν καλό...

Δεν είναι δυνατό βέβαια σε αυτό το σημείο να ξεχνάμε πως στη σχολή μας συγκεκριμένα υπάρχει μια κατεύθυνση για αλλαγή στο πρόγραμμα σπουδών, σε μια λογική εντατικοποίησης με περισσότερες υποχρεωτικές παρακολουθήσεις, λιγότερες εξεταστικές βδομάδες με ταυτόχρονη αύξηση των βδομάδων διδασκαλίας καθώς και αλυσίδες  μαθημάτων που πρακτικά δεν επιτρέπουν την εξέταση σε κάποια μαθήματα εάν δεν έχεις περάσει κάποια άλλα.

εμείς για όλα αυτά τί κάνουμε;

 Υπάρχει από τη μία η λογική του ατομικού δρόμου και «ας σώσω οτιδήποτε αν σώζεται», ας πάρω το πτυχίο μου(παρόλο που με περιμένει ανεργία) και βλέπουμε, από την άλλη όμως είναι η λύση των συλλογικών αγώνων και διεκδικήσεων, η λύση του ανυποχώρητου και αδιαμεσολάβητου αγώνα. Αυτή η λύση δε μπορεί να μη περνάει από την οργάνωση του σύλλογου μας μέσω των γενικών συνελεύσεων και το συντονισμό με άλλους συλλόγους, χώρους και σωματεία που κινούνται σε μια ανάλογη αγωνιστική κατεύθυνση.

Η γενική συνέλευση είναι το ανώτατο όργανο λήψης αποφάσεων του φοιτητικού συλλόγου. Πρόκειται για την πλέον αμεσοδημοκρατική διαδικασία και δικαίωμα συμμετοχής, λόγου και ψήφου έχουν όλοι οι φοιτητές της σχολής ανεξάρτητα από το αν ανήκουν ή όχι σε κάποιον πολιτικό σχηματισμό. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ξεχνάμε ότι το δικαίωμα διεξαγωγής γενικών συνελεύσεων κατακτήθηκε με αίμα, με τις πρώτες συνελεύσεις να γίνονται παράνομα την εποχή της χούντας στη Νομική Αθηνών, το Φλεβάρη του ’72, και να οδηγούν λίγο καιρό αργότερα στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ωστόσο και μετέπειτα οι γενικές συνελεύσεις αποτέλεσαν το όχημα συγκρότησης του φοιτητικού κινήματος που έδωσε αποφασιστικούς και μαχητικούς αγώνες, συμπορεύτηκε με εργατικά και κοινωνικά κινήματα, πέτυχε σημαντικές κατακτήσεις και έριξε νόμους βάζοντας φρένο στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση.

Σε μια περίοδο όπου οι εργασιακοί κλάδοι κηρύσσουν 24ωρη απεργία για την Πέμπτη 12/11, εναντιωνόμενοι στα νέα μέτρα του 3^ου Μνημονίου είναι ανάγκη να σταθούμε στο πλευρό τους βάζοντας ταυτόχρονα και τα δικά μας αιτήματα, ανοίγοντας όλα τα παραπάνω ζητήματα.

Η 17 Νοέμβρη πλησιάζει και το «ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» αντηχεί ακόμα στ’ αυτιά μας και μας δείχνει πως αυτό το σύνθημα δε θα σιγάσει ποτέ όσο καποιοι αντιστέκονται όσο κάποιοι ονειρεύονται και διεκδικούν μια κοινωνία που μας χωράει όλους, μια κοινωνία χωρίς φτώχεια, πείνα κι εκμετάλλευση. Η 17 Νοέμβρη δεν είναι μια γιορτή, δεν είναι μια μέρα που απλά τη θυμόμαστε κάθε χρόνο, αλλά αποτελεί τη συνέχεια και την απαρχή των αγώνων βάζοντας μπροστά τις ανάγκες και το δίκαιο των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου. Δε σταματάμε ποτέ και δε σιωπούμε μέχρι να φέρουμε τον κόσμο αυτό στο μπόι των ονείρων μας!