ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΠΟΥΔΩΝ-ΝΑΙ ΣΤΟ ΠΑΛΙΟ;

μια σκέψη για το νέο πρόγραμμα σπουδών και μια θέση για τα τελευταία γεγονότα στη σχολή μας


Είναι αναγκαίο να αλλάξει το “παλιό”/ ισχύον πρόγραμμα σπουδών;

Το τρέχον πρόγραμμα σπουδών ισχύει από τη δεκαετία του 1970 και σίγουρα όλες και όλοι που σπουδάζουμε σε αυτή τη σχολή συμφωνούμε ότι δεν αποτελεί το καταλληληλότερο για την τριβή μας τόσο με αυτό που ονομάζεται ιατρική επιστήμη και όσο και με την ιατρική πρακτική. Ενδεικτικά απο το πρώτο κιόλας έτος τόσο το περιεχόμενο όσο και η δομή των μαθημάτων βασίζονται σε γνώσεις που είτε είναι είτε φαντάζουν άχρηστες και σε έναν τρόπο διδασκαλίας που μεγενθύνει κατα πολύ την στειρότητα της διδακτικής διαδικασίας των προηγούμενων βαθμίδων εκπαίδευσης. Η προσέγγιση της ιατρικής επιστήμης και των εξων αυτή συντίθεται γίνεται πολύ επιφανειακά απομακρύνοντας τους φοιτητες/τριες από την κατανόηση της ιατρικής ως ¨οργανικόν όλον”, ως σύνολο δηλαδή επιμέρους επιστημών/γνώσεων, την κατανόηση του οργανισμού ως σύνολο διαδικασιών με αποτέλεσμα την αποσπασματική γνώση.
Για παράδειγμα, η Ιατρική Πληροφορική θεωρητικά ασχολείται με τη χρησιμοποίηση ηλεκτρονικών και υπολογιστικών συστημάτων στον τομέα της υγείας, ενώ με το ισχύον πάντα πρόγραμμα σπουδών αυτό που διδασκόμαστε είναι powerpoint, excel ή στην καλύτερη δημιουργία φακέλου ασθενή, τα οποία προφανώς δεν συσχετίζονται με την τριβή με την ιατρική πρακτική. Είναι άπειρα τα αντίστοιχα παραδείγματα (Ιατρική φυσική, Βιοχημεία, Βιολογία) τα οποία συγκλίνουν στη διαπίστωση ότι η διδασκαλία είναι απαρχαιωμένη και η παρεχόμενη γνώση αποσπασματική και αποσυνδεδεμένη από μια συνολική γνώση-εφόδιο με την οποία θα αντιμετωπίζουμε τον οργανισμό ως σύνολο και όχι ως επιμέρους συστήματα. Τίποτα δεν μας εμπνέει και τίποτα δεν μας φέρνει σε επαφή με τις καινοτομίες της επιστήμης και την εφαρμογή τους στην κλινική πράξη*. Οι καθηγητές ως συνήθως ακολουθούν εναν τυφλοσούρτη με εργασίες και υποχρεωτικά μαθήματα τόσο εργαστηριακά όσο και κλινικά που εντάσσονται στο παράπάνω πλαίσιο και ακόμα κι όταν το περιεχόμενο τους δεν είναι αδίαφορο εκπέφτουν σε βαρετές αγγαρείες. Η πρόσβαση και προώθηση της γνώσης γίνεται σε κλειστούς κύκλους με στρεβλές πελατιακές σχέσεις φοιτητών καθηγητών και πρότζεκτς (βλ Πχ ΕΕΦΙΕ) που έρχονται να προστεθούν στις υποχρεωτικές ώρες εργασίας.
Για να σχηματιστεί η συνολική εικόνα του παλιού προγράμματος σπουδών και της καθημερινότητας που εγκαθιδρύει μάλλον πρέπει να μακρυγορύσουμε περισσότερο απ όσο επιτρέπει το παρόν κείμενο. Παρόλα αυτα οφείλουμε να σταθούμε σε δύο σημεία.
Πρώτον, οι ''ροές διαφυγής'' που παρατηρούνται (φοιτητριες/τες που ασχολούνται παράλληλα με απολιτίκ ανθρωπιστικά προγράμματα-helmsic, σεμινάρια, εργασίες) δυστυχώς δεν εντάσσονται σε μιά λογική αλλαγής του υπάρχοντος αλλα θέλοντας (στην χειρότερη) και μη επικυρώνουν την συνολική λογική της στείρας γνωσης και της συλλογής πιστοποιητικών προς δημιουργία ενός βιογρφικού που θα υπόσχεται μία θέση εργασίας.
Δεύτερον, δεν νοείται συζήτηση για το πρόγραμμα σπουδών αποκομμένη απο τον προϋπολογισμό, τον αριθμό των καθηγητών και του προσωπικού, των υποδομών και του υλικοτεχνικού εξοπλισμού. Αντίθετα αποτελούν προυπόθεση της όποιας συζήτησης και όρος υλοποίησης των όποιων αλλαγών.


Εδώ γεννιέται ένα βασικό ερώτημα: Το νέο πρόγραμμα αλλάζει κάτι προς αυτή την κατεύθυνση; Όχι προφανώς. Όσον αφορά την αποσπασματική γνώση εφεύρουν το εξής παράλογο που σου λέει: <<Θα βάλουμε φυσιολογία, ανατομία στα κλινικά μαθήματα αλλά παράλληλα θα συνεχίσουμε να τα διδάσκουμε αποκομμένα στα πρώτα έτη με την ίδια λογική του αποκομμένου και plus τα μαθήματα αυτά στα πρώτα έτη θα γίνονται και προαπαιτούμενα για τη συνέχιση σπουδών στα υπόλοιπα έτη>>. Προαπαιτούμενη “γνώση” δηλαδή για πράγματα που όπως διατείνονται θα μας τα μάθουν αργότερα (?!...). Αίρεται μήπως ο χαρακτήρας της τεχνοκρατικής γνώσης και της καλλιέργειας αναζήτησης; Προφανώς και όχι και πάλι γιατί ζητούνται logbooks κι ένα σύνολο άλλων τυποποιημένων προσόντων που απομακρύνει το φοιτητή από την ελεύθερη αναζήτηση και πρόσβαση στη γνώση και η μόνη “σπίθα” ( όπως αρέσει στον Πρόεδρο να λέει) που του καλλιεργείται είναι αυτή για να πατήσει επι πτωμάτων. Επιχειρήματα επίσης του τύπου “το να μπαίνει η γηριατρική είναι εκσυγρονισμός κι εσείς που δε τα θέλετε μας πάτε πίσω” πέρα από αφελή είναι και προβοκατόρικα. Αυτό συμβαίνει γιατί αν οποιαδήποτε πτυχή του νέου προγράμματος φαντάζει καλή, όταν η βάση σχεδιασμού είναι το πως θα πετάξει έξω τους μη έχοντες και τους “αποτυχημένους” (αποτυχημένος γιατρός επειδή κόπηκες στην Ιατρική Φυσική, αποτυχημένος επειδή έτυχε και δε θυμάσαι καλά έναν σύνδεσμο και μια κατάφυση..) και από εξεταστικό κέντρο που ήταν και το παραδέχονται να τη μετατρέψει σε “ρωσική ρουλέτα” pass or fail 365 μέρες το χρόνο, όταν η βάση υλοποίσης είναι τέτοια, κάθε “καλή” πτυχή λειτουργεί ως μοχλός πίεσης και εφαρμογής μιας σειράς άλλων αντιδραστικών αλλαγών γι αυτό και εναντιωνόμαστε στην ολότητά του για το νέο πρόγραμμα σπουδών.


Το να εναντιώνεσαι στο πρόγραμμα σπουδών είναι απλά μια αρχική άρνηση, όπου αν δεν αρνηθείς τη συνολική κατάσταση στην οποία έρχεται να εφαρμοστεί θα ήταν κενό γράμμα. Αρνούμενοι λοιπόν στο σύνολο το πως παρέχεται η υγεία και πως διαμορφώνεται η περίθαλψη στο σήμερα ως αγαθά, θεωρούμε αναγκαίο να περιγραφεί τι θα θέλαμε κι εν τέλει για τι είδους υγεία παλεύουμε.


Η ΥΓΕΙΑ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ
Εμείς αντιλαμβανόμαστε την υγεία, ως εκείνο το αγαθό που θα βελτιώνει τους όρους ζωής των ανθρώπων, παρέχοντάς τους αναβαθμισμένη ποιότητα ζωής (σωματικής, ψυχολογικής, πνευματικής), θα αντιμετωπίζει τον ασθενή ως σύνολο, και όχι άθροισμα συστημάτων και θα δίνει περισσότερη έμφαση στην πρόληψη (τις εξετάσεις και τις μεθόδους της), κι όχι μόνο στην αντιμετώπιση των ασθενειών εκ των υστέρων. Πρώτα από όλα θα πρέπει το αγαθό αυτό να παρέχεται σε όλους, κάτι που προϋποθέτει το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του συστήματος υγείας, ώστε να υπάρχει ίδια δυνατότητα πρόσβασης για όλους χωρίς κοινωνικούς αποκλεισμούς, καθώς και τις απαραίτητες υλικοτεχνικές υποδομές και εκείνο το επιστημονικά καταρτισμένο προσωπικό. Τέλος, η αναγκαία αλλαγή θα πρέπει να γίνει με βάση μια ολιστική προσέγγιση της ιατρικής και με στόχο τη διαμόρφωση ενός γιατρού, που θα υπηρετεί τις ανάγκες της κοινωνίας, έχοντας αντιληφθεί όλα τα παραπάνω.
Ο ΝΕΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΕΙ ΤΕΤΟΙΑ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ

Για να μπορεί να διαμορφωθεί ένας γιατρός με την παραπάνω αντίληψη και χαρακτηριστικά, θα πρέπει να υπάρχει και ένα διαφορετικό σύστημα εκπαίδευσης, και άρα οποιαδήποτε αλλαγή στο πρόγραμμα θα πρέπει να ξεκινάει και από κει. Είναι ζητούμενο το ποιο θα είναι το περιεχόμενο της γνώσης που μας παρέχεται από το συγκεκριμένο πρόγραμμα και το αν θα ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας για περίθαλψη και πρόνοια. Οι γνώσεις αυτές θα μπορούν να καλλιεργούν μια ολόπλευρη, κριτική και συνδυαστική αντίληψη για τον ασθενή και την ιατρική στο φοιτητή, και να μην προωθούν ούτε μια στείρα, αποσπασματική γνώση (που οδηγεί σε ένα συνονθύλευμα από επιφανειακές εξειδικευμένες γνώσεις) ούτε μια αλγοριθμική αντιμετώπιση του ασθενή, όπως κατά κόρων προωθείται. Γιατί ακριβώς αυτή η αντιμετώπιση του ως ένα άθροισμα συμπτωμάτων απομακρύνει πολύ από την προσέγγισή του ως ολότητα με τα ιδιαίτερα δικά του χαρακτηριστικά.
Βέβαια, μια γνώση που εξυπηρετεί πραγματικά τις ανάγκες της κοινωνίας, δε θα μπορεί να καθορίζεται και να προωθεί συμφέροντα φαρμακευτικών, ή άλλων, επιχειρηματικών ομίλων, που έχουν ως μοναδικό σκοπό το κέρδος ούτε θα μπορεί να έχει ως βασικό κριτήριο το ελάχιστο κόστος για το σύστημα υγείας (το γνωστό costeffective που ακούμε συνέχεια στις κλινικές και τα κλειστά ενοποημένα νοσήλεια που προωθούνται από τους εκάστοτε υπουργούς υγείας), και όχι το χρήσιμο και αναγκαίο για τον ασθενή.


ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΑΞΙΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ;

Και εδώ γεννιέται το ερώτημα του πώς θα αξιολογούνται αυτά που θα μαθαίνουμε. Θα είναι μέσω ενός πανεπιστημίου- εξεταστικού κέντρου με αλλεπάλληλες εξετάσεις που δε θα σου επιτρέπουν να σηκώσεις κεφάλι και θα  σε βάζουν να μάθεις τα απαραίτητα για να ανταπεξέλθεις σε αυτές; Ή με διαφορετικούς κύκλους σπουδών και μαθήματα αλυσίδες που θα αντανακλώνται σε διασπασμένο πτυχίο; Κι ένα ακόμα ερώτημα. Το πώς θα αποτυπώνονται αυτά. Αν δηλαδή θα αποτυπώνονται σε πιστωτικές μονάδες, που θα μετράνε το χρόνο που ξόδεψε ο κάθε φοιτητής να παρακολουθήσει και να διαβάσει ένα μάθημα.


Τίποτα από αυτά δεν μας καλύπτει! Γιατί δε διασφαλίζονται τα αναγκαία για μας, δηλαδή το να μην αποκόπτονται φοιτητές που δεν έχουν να πληρώσουν για όλα τα παραπάνω και το να έχουμε εξασφαλισμένα εργασιακά δικαιώματα με βάση το πτυχίο μας και μόνο στο οποίο θα περικλείεται όλη η απαραίτητη γνώση (πχ. όχι παραπάνω εξετάσεις για ειδικότητα ή επιπλέον σεμινάρια για μαθήματα).


Γι’ αυτό εν τέλει ένα σύστημα εκπαίδευσης που θα στηρίζεται στα τελευταία δε θα μπορούσε παρά να γίνει μέσω πλήρους φοιτητικού κι εργατικού ελέγχου εντός των ιδρυμάτων, έτσι ώστε φοιτητικοί σύλλογοι και σωματεία να είναι εγγυητές ότι οποιαδήποτε αλλαγή γίνεται με βάση τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας και ότι μέσα από τα Ιδρύματα δε θα γεννιούνται “επιστημονικές ελίτ” με γνώσεις αποσμασματικές και ξεκομμένες που μόνο καριέρα προσφέρουν στα άτομα που την επιτελούν χωρίς κανένα κοινωνικά χρήσιμο απότελεσμα ή όταν γίνεται αυτό, εντάσσεται στα πλαίσια του τυχαίου και της εξαίρεσης.


Μιλώντας για φοιτητικό έλεγχο, θα θέλαμε να αναφερθούμε και στο τελευταίο τμήμα των καθηγητών..


Καταρχήν με μεγάλη μας χαρά παρατηρούμε πως αστικές φυλλάδες όπως η Voria και η Καθημερινή διαρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τρομοκρατία και για ομηρία καθηγητών και χαιρόμαστε που μας βρίσκουν απεναντι τους. Χαιρόμαστε επίσης που καθηγητές όπως ο Νηματούδης που μας αποκαλεί ηλίθιους μιλάει εκ μέρους της “ακαδημαικ’οτητας” και της “δημοκρατίας” που θέλει να πρεσβεύει. Τέλος δε μας εκλήσσει που η άφαντη ως τώρα ΔΑΠ και εγγυητής της υλοποίσης όλων των παραπάνω αλλαγών, δείχνει ακόμα μια φορά το πρόσωπό της, και μέσω προσωπικών λογαριασμών των μελών της υπερασπίζεται την επικύρωση του προγράμματος που έγινε με fast-track διαδικασίες εν μέσω ερωτημάτων που δεν μας απάντησαν ποτέ οι καθηγητές και μάλιστα μιλάνε (οι δαπίτες) για αφαίρεση δικαιώματος ψήφου σε όσους ήμασταν μέσα στο τμήμα.


Για το τι έγινε εκεί μέσα, για να μη μπούμε σε μια ανάλυση του τύπου πρόεδρος Εδεσσαικού θα θέλαμε να σημειώσουμε το εξής. Η “δημοκρατία” για την οποία φωνάζουν και κλαίγονται οι παραπάνω ότι καταπατήθηκε μάλλον έχει πολύ στενά και συγκεκριμένα όρια. Γιατί ήταν οι ίδιοι που έλεγαν πριν κάποιους μήνες πως παρουσία φοιτητών δεν μπορεί να ξεκινήσει καν το τμήμα των καθηγητών και τώρα παρουσία δεκάδων φοιτητών, όπου βρισκόμασταν εκεί υλοποιώντας απόφαση που πήρε ο φοιτητικός μας σύλλογος, επικύρωσαν ολόκληρο νέο πρόγραμμα σπουδών χωρίς καν να το συζητήσουν καθώς αρκέστηκαν σ ένα πρόχειρο powerpoint που παρουσίασε ο Καραγιάννης( Πρόεδρος Σχολής) σε 5 λεπτά και σ’ένα “όχι” όταν ρωτήθηκαν οι υπόλοιποι καθηγητές αν έχει κάποιος πρόβλημα με αυτό.


Μ’ένα απλό “όχι” βάζουν ταφόπλακα στα όνειρα πολλών συμφοιτητών μας. Μ’ένα “όχι” που θα προέλθει από διαδικασίες βάσης και τη Γενική Συνέλευση θα τους χαλάσουμε τα σχέδια. Όλοι και όλες λοιπόν, την Πέμπτη 10 Γενάρη 14.30 στο Αμφιθέατρο του Ανατομείου








* Οι καινοτομίες στο σήμερα στην ιατρική, όπως και σε κάθε κλάδο, όσο καλές και να φαντάζουν, δε μπορούμε να ξεχνάμε το γεγονός πως εφαρμόζονται μόνο σε μικρό κύκλο ατόμων και στους έχοντες καθώς και το ότι γίνονται προϊόντα μαζικής παραγωγής μόνο όταν συμφέρει οικονομικά τους εκάστοτε ιδιώτες που καρπώνονται μια τέτοια καινοτομία. Δεδομένου αυτού, ακόμα και οποιαδήποτε καινοτομία παρουσιάζεται στα πλαίσια της εκπαίδευσης, γίνεται στα στενά όρια μιας ενημέρωσης για το τι πρόσφατα επιτεύγματα υπάρχουν, χωρίς να γίνεται συνήθως κάποια σύνδεση για το ποιοι μπορούν να έχουν πρόσβαση σε αυτά, τόσο γιατροί για να το χρησιμοποιήσουν, όσο και ασθενείς για ωφεληθούν απο αυτά.
.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΤΟΥ ‘08*

Μιλώντας για τον Δεκέμβρη του 2008 και συγκεκριμένα για την εξέγερση που ακολούθησε μετά τη δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου, θα μπορούσε κανείς να πει πολλά. Θέλοντας να ξεφύγουμε από μια απλή δημοσιογραφία για το τι γινόταν εκείνες τις μέρες σε όλη τη χώρα και ιδιαίτερα στη Αθήνα ή από μια απλή αναφορά το πώς απάντησε και στάθηκε κάθε πολιτικός χώρος στα γεγονότα, θα γίνει μια προσπάθεια, μέσω μιας σύντομης αναδρομής στο παρελθόν, να φτάσουμε στο γιατί η νεολαία βγήκε μπροστά με όρους βίας απέναντι στο κράτος και το ίδιο το σύστημα. Μέσα σ’όλ’αυτά είναι ανάγκη να βρεθεί και ο ρόλος που διαδραμάτισε η εργατική τάξη στα γεγονότα.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή..

Δεκαεία ‘80..είναι η δεκαετία που η εργατική τάξη υπογράφει το νέο κοινωνικό συμβόλαιο μετά τη μεταπολίτευση, έχοντας κερδίσει κάποια πράγματα στην ουσία εξαγοράζεται και φοράει για άλλη μια φορά αλυσίδες δένοντας μαζί της και τα υπόλοιπα κοινωνικά στρώματα. Στα χρόνια που ακλουθούν είναι χαρακτηριστική η μικροαστικοποίηση των συνειδήσεων με μαζικούς όρους .Με άλλα λόγια είναι ο καιρός που γεννιέται το ‘ελληνικό όνειρο’ , το οποίο η συντριπτική πλειοψηφία θα κυνηγάει σχεδόν τυφλά για τα επόμενα χρόνια. Η δεκαετία του ‘90 που ακολουθεί είναι περίπου μια από τα ίδια αν δει κανείς τη γενική εικόνα. ( Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης απαιτεί από μόνη της μια επιπλέον κουβέντα η οποία δε χωράει μάλλον στο παρόν κείμενο).

Δεκαετία ‘00..ενώ η εργατική τάξη, με ελάχιστες εξαιρέσεις οι οποίες όμως είχαν μεγάλο ειδικό βάρος για την εποχή, παραμένει πιστή και σχετικά ευχαριστημένη με το κοινωνικό συμβόλαιο, υπάρχουν κοινωνικές ομάδες που αρχίζουν και το αμφισβητούν, το κοινό ίσως χαρακτηριστικό αυτών των ομάδων είναι η ηλικία, μιλάμε δηλαδή για την νεολαία που αρχίζει να αισθάνεται βαριές της αλυσίδες. Χαρακτηριστικά είναι τα γεγονότα στη θες/νικη το 2003( κινητοποιήσεις ενάντια στη σύνοδο g7) αν θέλουμε να μείνουμε στην ελλαδα και οι φοιτητικές κινητοποιήσεις το 2006-7 με πολύ πιο μαζικά χαρακτηριστικά

Γιατί όμως η νεολαία; γιατί ήδη από το 2000 περίπου και λόγο εν μέρει της αρχόμενης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης δεν μπορεί να ενταχθεί στην παραγωγή με τον ίδιο τρόπο όπως παλιά. Χαρακτηριστική είναι η ήδη αυξανόμενη ανεργία και η αύξηση της επισφαλούς εργασίας, εν μέρει η αύξηση των μεταπτυχιακών/διδακτορικών, ο αυξανόμενος αποκλεισμός από τα πανεπιστήμια μαθητών που προέρχονται από εργατικές οικογένειες .

Αξίζει ακόμα να σημειωθεί η ανάμιξη νέων μεταναστών δεύτερης πλέον γενιάς με τα παιδιά των εργατογειτονιων λόγο του ότι οι γονείς τους εγκαταστάθηκαν σε αυτές και από μαθητές ακόμα βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό τον οποίο όμως τώρα αρχίζουν να νιώθουν και οι έλληνες συμμαθητές τους

Κάπως έτσι, μπορούμε ίσως να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως η κατάσταση διαμόρφωσε μια πρωτοπορία νεολαίας, μειοψηφική ακόμα και εντός της ίδιας της νεολαίας η οποία δεν άντεχε άλλο τα δεσμά και προσπαθούσε να τα σπάσει .Δηλαδή μιλάμε για μια πρωτοπορία που αποτελείται από μαθητές, φοιτητές, ανέργους, μετανάστες και ακόμα πιο λίγους νέους εργαζόμενους των οποίων πλέον η συνείδηση έχει κάνει ένα άλμα σε σχέση με τη μέση συνείδηση και αν συνυπολογίσει κανείς ότι αυτό πραγματώθηκε κυρίως εμπειρικά και μέσα σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα , αυτό δημιουργεί μια κατά κάποιο τρόπο ασυνέχεια μεταξύ κοινωνίας και μιας μικρής μεν αλλά υπαρκτής και ίσως σχετικά μεγάλης μειοψηφίας της νεολαίας. Καρπός αυτού του χάσματος ήταν η εξέγερση του δεκεμβρη. Και ήταν εξέγερση γιατί ξεκίνησε με βάση το αυθόρμητο, εμπεριείχε βία , ήταν μαζική διαδικασία όχι όμως πλειοψηφική και είχε έντονο το στοιχείο του νεοτερισμού (πολλά πράγματα δοκιμάστηκαν και ίσως είδαμε και τα όρια τους, βλ. καταλήψεις κτηρίων και δημόσιων χώρων)

Η εργατική τάξη μπορεί να μη συμμετείχε στην εξέγερση, η σιωπηλή υποστήριξη της όμως έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο να πάρει τις διαστάσεις που λίγο πολύ όλοι ξέρουμε. Τελικά, ό,τι και να κάναμε τότε η εργατική τάξη δεν θα μπορούσε να συμμετέχει μαζικά κάτι το οποίο όλοι θα θέλαμε και το οποίο θα μπορούσε να δώσει τελείως άλλη τροπή στα γεγονότα. Και δεν θα μπορούσε γιατί η ίδια δεν αισθανόταν ακόμη βαριές της αλυσίδες της. Αφουγκραζόταν σε ένα βαθμό τον αποκλεισμό της νεολαίας και για αυτό νομίζω ο δεκεμβρης είχε τη σιωπηλή υποστήριξή της όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, παρόλα αυτά δεν ήταν συνειδησιακά σε θέση να αμφισβητήσει και η ίδια το κοινωνικό συμβόλαιο που είχε υπογράψει χρόνια πριν (και έμελλε να κάνει το ίδιο με τον ερχομό του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, όπως συνήθιζε μεταξύ άλλων, εκμεταλλεύτηκε και την εξέγερση του Δεκέμβρη για την αναρρίχησή του στην κυβέρνηση καλλιεργώντας την αναμονή και τη διαπραγμάτευση του κινήματος και των δομών του με το κράτος).

Η κληρονομιά του Δεκέμβρη; Ίσως αυτό μπορεί να συμπυκνωθεί σε δύο πράγματα. Α) ξαναέβαλε τη βία στην ημερήσια διάταξη. Η φωτιά του δεκεμβρη υπενθύμισε στην εργατική τάξη ότι αν κάποια στιγμή το αποφασίσει υπάρχει ανοιχτή η δυνατότητα να κάψει το συμβόλαιο. Β) αναβάθμισε το ρόλο της πρωτοπορίας και αυτό γιατί αν μια αποφασισμένη μειοψηφία της νεολαίας υπό τις κατάλληλες συνθήκες μπορεί να κλείσει για μια εβδομάδα το κέντρο της Αθήνας τότε σκεφτείτε τι μπορεί να κάνει μια αποφασισμένη μειοψηφία της εργατικής τάξης..

*(το κείμενο αυτό βασίζεται σε παλαιότερη ανάρτηση και δημοσιοποίηση κειμένου συντρόφου στο blog του σχήματος)

ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

Μετά από 2 μήνες έναρξης του εξαμήνου παρατηρούμε πως όσο και να θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε για το αντίθετο οι γενικές συνελεύσεις και οι αγωνιστικές τους αποφάσεις συνέβαλαν στη δημιουργία κινήσεων στις σχολές που αντιπαρατέθηκαν όχι μόνο με ζητήματα σχολής, αλλά και γενικότερα, όπως η άρνηση για αντίτιμο στη λέσχη και η εναντίωση σε αναδιαρθρώσεις που πάνε να εφαρμοστούν ως συνέχεια του νομοσχεδίου Γαβρόγλου. Το ίδιο το άσυλο που στοχοποιείται καθημερινά απ’ τα μίντια, αποτέλεσε σημείο αναφοράς στο 3ημερο του Πολυτεχνείου και σε συνδυασμό με εκδηλώσεις που έγιναν και εκείνες τις μέρες, αλλά και κινήσεων που γίνονται καθημερινά και δίνουν ζωή στις σχολές (βλ. Αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι) συμβάλλουν στην επανοικειοποίση των σχολών μας, ενάντια στην προσπάθεια αποστείρωσης και εφαρμογής του δόγματος ησυχίας-τάξης και ασφάλειας που θέλουν κράτος και κυβερνήσεις να εφαρμόσουν εντός των πανεπιστημίων.

Όλα αυτά θα μπορούσαν να αποτελούν ένα μόνο ευχάριστο στιγμιότυπο, αλλά μάλλον είναι στο χέρι μας να βρεθούμε σε επόμενη γενική συνέλευση και να σχεδιάσουμε τις δράσεις μας.

Το πρόγραμμα σπουδών στη σχολή μας αλλάζει και με βασικές αλλαγές να περιλαμβάνουν ένα κυνήγι μεμονωμένων προσόντων που βαφτίζουν ως γνώση και το συνδέουν μια απλή πράξη ή μια δεξιότητα ή ακόμα την εκπνόηση εξειδικευμένων επιστημονικών εργασιών. Το πρόγραμμα σπουδών αλλάζει και θέλουν να μας βάλουν στο παιχνίδι της ατομικής διαπραγμάτευσης με καθηγητές, που θα μπορούν να χρησιμοποιούν τις εργασίες μας για τα ερευνητικά τους, αποκόβοντας την συλλογική και πολιτική διεκδίκηση που μπορεί ένας φοιτητής να κάνει μέσω του φοιτητικού του συλλόγου. Το πρόγραμμα σπουδών αλλάζει και μειώνει τις εβδομάδες εξεταστικής, αυξάνοντας παράλληλα υποχρεωτικές αλλά ανούσιες παρακολουθήσεις. Εν τέλει το πρόγραμμα σπουδών αλλάζει γιατί τα επιχειρηματικά κριτήρια αξιολόγησης των Ιδρυμάτων για τη διαχείριση οικονομικών πόρων, ζητάνε άμεσα εφαρμόσιμα αποτελέσματα στο πανεπιστημιακό έργο και άμεσα εκμεταλλευσιμο εργατικό δυναμικό. Ενδιαφέρονται για τα κέρδη τους και όχι για το πως η γνώση μπορεί τόσο να γίνει κτήμα των πολλών αλλά και να είναι γνώση χρήσιμη για την κοινωνία.

Η αναφορά μας στο άσυλο δε θα μπορούσε να είναι ξέχωρη από την –σε καθημερινή βάση-- επίθεση κράτους και παρακράτους. Η στοχοποίση αγωνιστών (βλ. Τάσο Θεοφίλου), η φυλάκιση των κοινωνικά και οικονομικά αδύναμων (βλ. Φυλάκιση καθαρίστριας για πλαστό απολυτήριο και η ταυτόχρονη αθώωση στελεχών που χρόνια διαδραμάτιζαν κομβικό ρόλο σε οικονομικά σκάνδαλα μέχρι και τη μη φυλάκιση του δολοφόνου του Π.Φύσσα), το λιντσάρισμα και η δολοφονία ανθρώπων που βαφτίζονται ως “ληστές” και “πρεζάκια” έχουν κοινό παρονομαστή μια προσπάθεια διατήρησης μιας μιας εσωτερικής συνοχής από το ελληνικό κράτος που φέρει το όνομα της «εθνικής ενότητας». Να που η κοινωνία της «τάξης» και της «ασφάλειας» ισούται με την κοινωνία του κανιβαλλισμού, που γεννά δολοφόνους με θύματα ανθρώπους του μεροκάματου, άτομα που “ξεφεύγουν” απ’ την κανονικότητα, άτομα εν τέλει που παλεύουν να το αλλάξουν αυτό και βαφτίζονται τρομοκράτες. Με την ίδια λογική η κάθε κίνηση που σπάει τη νόρμα σπίτι-διάβασμα-σπίτι εντός των σχολών, μπορεί εύκολα να θεωρηθεί ενός είδους τρομοκρατία, να λοιδωρηθεί, να στοχοποιηθεί και να συνδεθεί αυθαίρετα με εγκληματικές πράξεις (βλ. Πως τα μίντια όταν μιλάνε για διακίνηση ναρκωτικών εμφανίζουν στο ίδιο τσουβάλι πολιτικές δράσεις που συμβαίνουν εντός των σχολών).

Μιλώντας για κρατική καταστολή δε μπορούμε να ξεχνάμε τη δολοφονία του 15χρονου τότε ( 2008) Αλ. Γρηγορόπουλο από όπλο μπάτσου το οποίο μας επιβεβαιώνει ότι το κράτος δεν είναι ουδέτερο, το κράτος δολοφονεί όποιον σηκώνει κεφάλι ενάντια στη σύγχρονη βαρβαρότητα. Κάθε κουβέντα και κάθε πορεία στη μνήμη του Αλέξη δε γίνεται μόνο για να θρηνήσουμε, αλλά πολύ περισσότερο γιατί η οργή και το μίσος μας για την πηγή των δεινών που ζούμε σήμερα και ονομάζεται καπιταλισμός, περισσεύει κάθε μέρα και γίνεται έμπνευση και δημιουργικότητα, όχι για την αλλαγή του, αλλά για την ανατροπή του!

ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 29/11, 14:30, ΑΜΦ. ΑΝΑΤΟΜΕΙΟΥ

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΓΥΡΩ ΜΑΣ

Ρίχνοντας μια ματιά γύρω δεν χρειάζεται και πολύ για να καταλάβει κανείς πως η κατάσταση και η ζωή πολλών ανθρώπων οδηγείται σε καταστροφή, παρά τα όσα θέλουν να μας πούνε περί εξόδου και τέλους μνημονίων με την αρχή μιας “νέας εποχής”. Το νέο αυτό κουβαλάει μαζί του όλο το παλιό με προεκλογικά παιχνιδάκια μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης και υποσχέσεις που μόνο εξαπατούν και καλλιεργούν την αναμονή και ανάθεση σε μια πλειοψηφία συνανθρώπων μας καθημερινά που ζουν με το φόβο της απόλυσης, ζητούν χαρτιά νομιμοποίησης, είτε ακόμα σπουδάζουν χωρίς καμιά κρατική παροχή στα βασικά που αφορούν τη σίτιση, τη στέγαση και τις ίδιες τις σπουδές.

Σε όλ’αυτά προστίθεται μια κατάσταση κανιβαλισμού που θεωρείται λογικό κάποιοι να σκοτώνουν ένα άτομο μόνο και μόνο επειδή ένιωσαν “απειλή” για την περιουσία τους. Θεώρησαν έναν ομοφυλόφιλο, τοξικοεξαρτημένο απειλή, την ίδια ώρα που μισθοί και μεροκάματα αρπάζονται από τις κυβερνήσεις, θεωρούν οι ίδιοι ίσως ή και άλλοι, απειλή την απώλεια μιας δήθεν εθνικής υπερηφάνειας την ίδια ώρα που ΕΕ και ΝΑΤΟ αλωνίζουν και επιβάλλονται σε κάθε χώρα και εν τέλει θεωρείται απειλή ο μετανάστης και όχι τα αφεντικά που καθημερινά επιβάλλονται κερδίζοντας από τη δουλειά άλλων.

Στα πανεπιστήμια, η πυρκαγιά στο πανεπιστήμιο της Κρήτης, η απόρριψη αιτήσεων για τις εστίες ΑΠΘ και οι εξαγγελίες για αντίτιμο στη λέσχη μας ( λέσχη ΑΠΘ) περιγράφουν με χαρακτηριστικό τρόπο την κατάσταση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με τη λογική του “αντίτιμου” (αν δεν πληρώσεις -τα ήδη πληρωμένα από τη φορολογία των γονιων σου- δε θα έχεις) να επεκτείνεται σε διάφορες πτυχές της φοιτητικής καθημερινότητας, αφήνοντας στο περιθώριο όσους δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν σε αυτή. Χαρακτηριστικά, στη Λέσχη του ΑΠΘ, η Διοίκηση προσπαθεί να βάλει περιορισμούς στη μέχρι τώρα ελεύθερη διανομή, “ξεκινώντας” από τους ν+2, και σταδιακά αποκλείοντας ολοένα και περισσότερους.

Δε θα μπορούσαμε εδώ να παραλείψουμε την περίπτωση του καθηγητή απ τα ΤΕΙ Σερρών που ζητούσε οποιουδήποτε είδους αντίτιμο (σεξ, χρήματα κ.ο.κ.) εκμεταλλευόμενος τη δύσκολη κατάσταση φοιτητών και φοιτητριών, για να τους περάσει τα μαθήματα. Το συγκεκριμένο θα μπορούσε εύκολα να θεωρηθεί μεμονωμένο περιστατικό, αλλά είναι πολλές οι ιστορίες με καθηγητές να ζητάνε ανταλλάγματα από φοιτητές για τα μαθήματα επομένως σε οποιαδήποτε καταδίκη του περιστατικού από αυτούς θα μας κρατούσε επιφυλακτικούς και όχι σε σύμπλευση μαζί τους.

Το παραπάνω αφιλόξενο περιβάλλον του πανεπιστημίου, συμπληρώνεται με τις προσπάθειες υπονόμευσης της αυτοοργάνωσης των φοιτητών μέσα από τους συλλόγους τους ή άλλους χώρους (όπως στέκια κλπ) του παν/μίου. Οι σχολές κλειδώνουν μετά το πέρας των μαθημάτων, ιδιωτική αστυνόμευση έχει τοποθετηθεί παντού και το κυβερνητικό πόρισμα Παρασκευόπουλου, προδιαθέτει για περισσότερες κινήσεις ώστε να εξασφαλιστεί η “κανονικότητα” στα πανεπιστήμια. Μια τέτοια κανονικότητα, δεν σημαίνει κάτι άλλο από όχι πολιτική/πολιτιστική δραστηριότητα, όχι ελεύθερη πρόσβαση στους χώρους απ' τους φοιτητές, εύφορο έδαφος για επένδυση από εταιρείες.

Σίγουρα θα είναι πολλά κι ακόμα περισσότερα τα προβλήματα που εμφανίζονται στη καθημερινότητα των περισσότερων από εμάς γι’ αυτό και πέρα από την κουβέντα, καλό θα ήταν η απάντηση σε όλα τα παραπάνω και σε καθημερινά ζητήματα που βιώνουμε στη σχολή, να είναι μέσω των γενικών συνέλευσεων και των αγωνιστικών τους αποφάσεων. Αποφάσεων και κινήσεων έχουν συμβάλλει σε μια προσπάθεια οι φοιτητικοί σύλλογοι να συμπλέουν με σωματεία και συλλογικότητες αγώνα οργανωμένα απ’τα κάτω για μια συνολική απάντηση που μπορεί να πάρει το όνομα της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και το τσάκισμα κεφαλαίου-αφεντικών, αστών και τσιράκια αυτών (φασίστες κ.ά.).

ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΟΙ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΙΑΤΡΙΚΗΣ, ΠΕΜΠΤΗ, 18/10, ΣΤΙΣ 14:00, ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΑΝΑΤΟΜΕΙΟΥ.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΣΥΝΟΔΟ ΚΟΣΜΗΤΟΡΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΕΔΡΩΝ ΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΥΓΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΣΧΟΛΗ ΜΑΣ

Την Παρασκευή 16/03 καλείται η Σύνοδος Κοσμητόρων και Προέδρων Τμημάτων των Σχολών Επιστημών Υγείας, στο επίκεντρο της οποίας θα βρίσκεται και η «αναδιάταξη του χάρτη της Ανώτατης Εκπαίδευσης» στις σχολές αυτές. Η συνάντηση αυτή δεν σκοπεύει σε κάτι άλλο από το να υλοποιήσει και να δώσει σάρκα και οστά στις κατευθύνσεις κυβέρνησης, θεσμών και ΟΟΣΑ για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, όπως αυτές εκφράστηκαν και στους πρόσφατα ψηφισμένους νόμους (ν. Γαβρόγλου, πολυνομοσχέδιο για την Ανώτατη Εκπαίδευση).

Σύμφωνα με αυτά τα νομοσχέδια προβλέπονται συγχωνεύσεις ιδρυμάτων  υλοποιώντας και  τον πρώτο στόχο της Έκθεσης του ΟΟΣΑ του 2011 για τη μείωση του μεγέθους της υπάρχουσας μορφής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και τη δυνατότητα φτηνότερης διαχείρισης προσωπικού, υποδομών και μείωση του δημοσιονομικού κόστους. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση επιδιώκει να ολοκληρώσει στον χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, τη διαμόρφωση του Ενιαίου Χώρου της Μπολόνια. Πρόκειται για τη διαμόρφωση μιας ενιαίας δεξαμενής τίτλων σπουδών -διαβαθμισμένων ως προς τις γνώσεις και τα δικαιώματα που θα συνεπιφέρουν, για το ίδιο επιστημονικό αντικείμενο- με μετακινούμενο πάτο. Σε αυτήν θα «κολυμπούν» τίτλοι και πτυχία όλης της κλίμακας της μεταδευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, με διαφορετικές απαιτήσεις στη χρονική διάρκεια των σπουδών αλλά με αύξηση της τάσης για βραχυχρόνιες σπουδές, αντιστοιχισμένα από το 5ο και πάνω επίπεδο, στο Πλαίσιο Προσόντων.  Με την κατεύθυνση αυτή ευθυγραμμίζεται  και η δημιουργία των Κέντρων Επαγγελματικής Κατάρτισης εντός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, η ίδρυση ουσιαστικά σχολών επιπέδου ΙΕΚ, που θα παρέχουν τεχνικές και εξειδικευμένες δεξιότητες, παρά κάποια επιστημονική κατάρτιση για τους φοιτητές που θα τα παρακολουθούν. Με τον τρόπο αυτό οξύνονται οι ταξικοί φραγμοί για την ολοκλήρωση πανεπιστημιακής εκπαίδευσης καθώς σε αυτά θα εισέρχονται κυρίως απόφοιτοι των ΕΠΑΛ που αποτελούν παιδιά των χαμηλότερων οικονομικών στρωμάτων.

Η Σύνοδος των κοσμητόρων/προέδρων λοιπόν έρχεται να κάνει ένα ουσιαστικό βήμα για τη δημιουργία του ενιαίου αυτού χώρου, από τον οποίο οι εργοδότες θα μπορούν να «προμηθεύονται» τους εργαζόμενους με τις ιδιότητες που επιθυμούν.  Για την πλειοψηφία των φοιτητών όμως κάτι τέτοιο σημαίνει την ένταξη σε ένα συνεχές κυνήγι προσόντων και επανακατάρτισης, εμπόδια και φραγμούς για την ολοκλήρωση ενός επιστημονικού αντικειμένου, υποβάθμιση των επιστημονικών-μορφωτικών γνώσεων σε συνδυασμό με την υποβάθμιση των εργασιακών δικαιωμάτων.  

Παράλληλα, όσον αφορά την έρευνα, τα ΑΕΙ συνεχίζουν να παρέχουν εγκαταστάσεις, εξοπλισμό, εργατικό δυναμικό και έρευνα σε ιδιώτες, σύμφωνα με προεδρικά διατάγματα που εκδίδονται μετά από προτάσεις του Υπ. Παιδείας. Έτσι επιχειρήσεις μπορούν να απευθύνονται στα ΑΕΙ, εκμεταλλευόμενες τα προιόντα της έρευνας που υλοποιείται.              

Απέναντι στην αναδιάρθρωση της Ανώτατης Εκπαίδευσης που θέλει να την προσαρμόσει στις ανάγκες τις αγοράς και του κεφαλαίου, δεν πάμε πίσω από τις ανάγκες μας για μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα. Καταδικάζουμε την Σύνοδο των Κοσμητόρων/Προέδρων που έρχεται να εφαρμόσει και να προχωρήσει τις επιταγές κυβέρνησης/ΕΕ/κεφαλαίου στην Εκπαίδευση και θα μας βρίσκουν κάθε φορά που υλοποιούν ρυθμίσεις ενάντια στην κοινωνική πλειοψηφία εντός του Πανεπιστημίου.

Παλεύουμε για:

·         Ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση, δημόσια, δωρεάν. Ελεύθερη πρόσβαση στη γνώση, στην επιστήμη και στην τεχνολογία. Ελεύθερη πρόσβαση στο δημόσιο ,δωρεαν, σύστημα επαγγελματικής εκπαίδευσης μετά το δωδεκάχρονο σχολείο, για όσο επαγγέλματα δεν απαιτείται πανεπιστημιακή μόρφωση.

·         Όλη η απαραίτητη επιστημονική γνώση στο πτυχίο. Προγράμματα σπουδών που καλύπτουν συνολικά κάθε επιστημονικό αντικείμενο. Καμιά διάσπαση των πτυχίων βάσει ειδικεύσεων, καταρτίσεων, πιστοποιήσεων, εξετάσεων. Όχι στους κύκλους σπουδών και την μείωση των χρόνων φοίτησης στις νέες ή τις παλιές σχολές. Κατάργηση των εξετάσεων άδειας για την άσκηση του επαγγέλματος.

·         Ένα ενιαίο  πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο, με πλήρη επαγγελματικά δικαιώματα σε αυτό. Το πτυχίο μοναδική προϋπόθεση για εργασία.

·         Αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης με βάση τις ανάγκες. Κάλυψη όλων των αναγκών σε υλικοτεχνική υποδομή, συγγράμματα, εξοπλισμό ώστε να βελτιωθεί η ποιότητα των σπουδών. Προσλήψεις σε προσωπικό με μόνιμους όρους.

ΜΑΖΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤΙΣ 10.30 (ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ ΤΜΗΜΑΤΟΣ, ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΊΑ)

Καποια ζητηματα για τη γενικη συνελευση που ερχεται /λιγα λογια για τους νομους που αφορουν τις σπουδες μας...

Με συνοπτικές διαδικασίες η κυβέρνηση ψήφισε το νέο νομοσχέδιο για την τριτοβάθμια τη Δευτερά 25/2. Το έργο το έχουμε ξαναδεί μισό χρόνο πριν, όταν ψηφίστηκε στη Βουλή «ινκόγκνιτο» ο νομός Γαβρόγλου για την παιδεία, με τις σχολές κλειστές λόγω καλοκαιριού και τους φοιτητές στις πόλεις τους. Γιατί αυτή η βιασύνη και η μυστικότητα από πλευράς κυβέρνησης; Τι φοβούνται;

Ας θυμηθούμε τι έφερε ο νομός Γαβρόγλου το καλοκαίρι:

• Περιορισμός της κρατικής χρηματοδότησης και αυτόνομη οικονομική λειτουργία των ιδρυμάτων. Αυτό σημαίνει ότι στην καθημερινή διάταξη των πανεπιστημίων είναι οι προσέλκυση επενδυτών για ερευνητικά προγράμματα, ή σε τομείς όπως η φοιτητική μέριμνα (λέσχη και εστίες).
• Ανοίγει ο δρόμος για τα δίδακτρα στα προπτυχιακά, με την μετατροπή των 5ετών και 6ετών σπουδών σε Master.
• Υποβάθμιση των σπουδών και κυνήγι προσόντων μέσω σεμιναρίων για να είμαστε επαρκείς στο αντικείμενό μας.
• Δίδακτρα στα μεταπτυχιακά προγράμματα ως επί πλέον πηγή χρηματοδότησης. Αυτές τις μέρες οι μαζικές γενικές συνελεύσεις των φοιτητών μπλοκάρουν την επιβολή των διδάκτρων στα μεταπτυχιακά στο τμήμα Πολιτικών Μηχανικών ΑΠΘ.
• Το άσυλο όχι μόνο δεν επαναφέρεται, αλλά η καταστολή στα πανεπιστήμια ολοένα και εντείνεται.

Τι αλλαγές φέρνει το νέο νομοσχέδιο:

• Το πρώτο που ξεχωρίζει από το νέο αυτό πολυνομοσχέδιο αφορά την συγχώνευση των ΤΕΙ. Πρώτα τα ΤΕΙ Πειραιά και Αθήνας σε ένα ενιαίο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής. Στη Θεσσαλονίκη συζητιέται  η συγχώνευση του Αλεξανδρείου ΤΕΙ Θεσσαλονίκης με το ΤΕΙ Κεντρικής Μακεδονίας ( Σέρρες, Κιλκίς και Κατερίνη ), ώστε να προκύψει το πανεπιστήμιο κεντρικής Μακεδονίας (ΠΚΜ), ενώ τελευταία ο πρύτανης ΑΠΘ Μήτκας προτείνει δημόσια την αφομοίωση του Διεθνούς Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης από το ΑΠΘ.
• Σε άμεση σύνδεση με τα παραπάνω, ιδρύονται εντός των πανεπιστημίων τα «πολλά υποσχόμενα» κέντρα επαγγελματικής εκπαίδευσης(ΚΕΕ). Δομές για αποφοίτους ΕΠΑΛ εντός των σχολών με διετή προγράμματα σπουδών.
• Την τιμητική της θα έχει για άλλη μία φορά η Έρευνα. Πλέον, με ένα προεδρικό διάταγμα θα μπορεί ένας μεγαλοεπιχειρηματίας να αξιοποιεί το εξοπλισμό και το προσωπικό της Σχολής προς όφελός του.

Tι σημαίνουν όλα αυτά;

Οι αλλαγές αυτές δε γίνονται προφανώς για την αναβάθμιση του τίτλου σπουδών των ΤΕΙ, αλλά για να προσαρμοστεί το πανεπιστήμιο στη μειωμένη κρατική χρηματοδότηση για την παιδεία, για να γίνει ανταγωνιστικό και ταυτόχρονα ανταποδοτικό. Οι συγχωνεύσεις είναι ένας τρόπος μείωσης του μεγέθους της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης εξοικονομεί πόρους, κάνει πιο εύκολα διαχειρίσιμες τις δομές και το προσωπικό, και ταυτόχρονα κάνει την Ανώτατη Εκπαίδευση πιο αποδοτική σε σχέση με τις ανάγκες των μεγαλοεπιχειρηματιών σε κέρδη και εκμετάλλευση. Για το ακριβές περιεχόμενο των τμημάτων δεν γίνεται λόγος!

Αξιοσημείωτο είναι ότι τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά είναι πραγματικότητα στο Διεθνές Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, κάτι που θα αποτελούσε μια " ιδανική πηγή εσόδων" για το ΑΠΘ.

Τα ΚΕΕ δεν έχουν στόχο άλλο από τη δημιουργία φτηνών και ευέλικτων εργαζόμενων με βασικές γνώσεις για τους οποίους ακόμα και ο βασικός μισθός θα θεωρείται όαση. Προβλέπεται για αυτούς μάλιστα, 960 ώρες πρακτική, που δεν είναι τίποτα άλλο από απλήρωτη εργασία, παρέχοντας δωρεάν εργατικό δυναμικό σε επιχειρήσεις. Παράλληλα δημιουργούνται απόφοιτοι πολλών ταχυτήτων, χωρίς συλλογική κατοχύρωση, που θα αναγκάζονται να εντάσσονται σε κύκλους επανακατάρτισης και συλλογής προσόντων, για να γίνουν ανταγωνιστικοί στην αγορά εργασίας.

Οι μεταρρυθμίσεις στο κομμάτι της έρευνας οικοδομούν τις καλύτερες συνθήκες για την προσέλκυση εταιριών και επενδυτών γενικότερα, που είναι η βασική πλέον πηγή εσόδων στο πανεπιστήμιο. Τα ερευνητικά στην Ιατρική Σχολή είναι πολυάριθμα, με συμμετοχή ακόμα και εταιριών κολοσσών όπως η Pfizer στην παιδιατρική. Για αυτά τα ερευνητικά όμως χρησιμοποιείται το χαμηλόμισθο ή ακόμα και απλήρωτο έργο μεταπτυχιακών, υποψήφιων διδακτόρων κ.ά., οι οποίοι επιτελούν μια συγκεκριμένη έρευνα με βάση τα κριτήρια της εταιρίας που την χρηματοδοτεί, με άλλα λόγια το πόσο κερδοφόρο θα είναι ένα συγκεκριμένο ερευνητικό, αν αξίζει την επένδυση. Και βέβαια τα αποτελέσματα μιας έρευνας δεν μπορούν να αξιοποιηθούν από άλλον πέρα από την εταιρία, μέσω της πατέντας (πχ μόλις ανακαλυφθεί ένα φάρμακο για 10 χρόνια μπορεί να το παράγει μόνο η εταιρία που το ανακάλυψε και να το παρέχει στην αγορά στην τιμή που αρέσκεται).

Γίνεται λοιπόν σαφές ότι τα δυο αυτά νομοσχέδια , που συμπληρώνουν το ένα το άλλο, έχουν στόχο να αναδιαμορφώσουν το περιβάλλον του πανεπιστήμιου σύμφωνα με τις απαιτήσεις και τα πρότυπα του ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) και του ΣΕΒ (Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομήχανων) , να το εκσυγχρονίσουν σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς και των επιχειρήσεων.

Μειώσεις μισθών στα μέλη ΔΕΠ

Στο πλαίσιο της συνολικής υποβάθμισης των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, η κυβέρνηση συνεχίζει την τακτική της υποστελέχωσης και υποχρηματοδότησης που αφορά και την μίσθωση των μελών Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού( Δ.Ε.Π.), όπως καταδεικνύεται από το νέο Μισθολόγιο για τους Δημόσιους Υπαλλήλους. Στις μειώσεις των μισθών βλέπουμε να αντιδρούν μέσω του Δ.Σ. τους και οι καθηγητές , που καλούν σε Απεργία 7-8/3, με μια αιτηματολογία ωστόσο που περιορίζεται σε συντεχνιακό επίπεδο και εναντιώνεται αποκλειστικά στις μειώσεις των μισθών τους. Δεν γίνεται απ’ την πλευρά τους κανένας λόγος για την υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων και την «συμπλήρωση» των κενών από ιδιωτικό κεφάλαιο, κανένας λόγος για τους άμισθους επιστημονικούς συνεργάτες που δουλεύουν «τζάμπα», κανένας λόγος για τους εργαζόμενους σε καθαριότητα, σίτιση κλπ που εργάζονται υπό το ασφυκτικό καθεστώς εργολαβιών.

Τα μέλη του ΔΣ των καθηγητών που υπάρχουν και στο Τμήμα της Ιατρικής* επιπλέον δεν φάνηκε ουδέποτε να στηρίζουν τις αποφάσεις του συλλόγου των φοιτητών ιατρικής ως προς την απαίτηση για ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών, την καταδίκη καθηγητών και εδρών που αυθαιρετούν, είτε ως προς τις υποχρεωτικές ώρες είτε ως προς τα υποχρεωτικά συνέδρια και εργασίες είτε ακόμα και ως προς την στοχοποίηση συμφοιτητών μας και τα μαζικά κοψίματα. Αντίθετα προωθούν και στηρίζουν όλες τις αλλαγές για το πανεπιστήμιο τόσο μέσα από τις αποφάσεις που παίρνουν όσο και μέσα από τις έδρες που κατέχουν. Καλούν τις φοιτήτριες/τες να βγάζουν την δουλεία που τρέχει στα εργαστήρια σε αντάλλαγμα με μία υποσημείωση σε ένα βιογραφικό, ''προσλαμβάνουν'' αμίσθους επιστημονικούς συνεργάτες για να καλύπτουν τις τρύπες στο διδακτικό προσωπικό, κατατρώνε την χρηματοδότηση του ιδρύματος υπερασπιζόμενοι την αδιαφάνεια στις διαδικασίες τους και βάζοντας πάντα προτεραιότητες με βάση τα κριτήρια της εκάστοτε εταιρίας, της καριέρας τους ή κάποιου ΕΣΠΑ που θέλουν να πάρουν.

Καλούμε τους εργαζόμενους στο πανεπιστήμιο, που πλήττονται από τις πολιτικές κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, και ιδιαίτερα τους πιο ευέλικτα εργαζόμενους (επιστημονικοί συνεργάτες, διδακτορικοί) να οργανωθούν στα συλλογικά όργανα, δίνοντας από κοινού με τους φοιτητικούς συλλόγους τον αγώνα ενάντια στην αναδιάρθρωση/επιχειρηματικοποίηση του πανεπιστημίου. Οι ευέλικτα εργαζόμενοι να διεκδικήσουν την αναγνώρισή τους ως εργαζόμενους, με μισθό, ασφάλιση, συνδικαλιστικές ελευθερίες και καμιά διάκριση από το διδακτικό προσωπικό. Γιατί η πολιτική που περιορίζει τις φοιτητικές παροχές, και υποβαθμίζει τις σπουδές και τα δικαιώματά μας, είναι η ίδια που μειώνει μισθούς και θέλει προσωπικό να εργάζεται «τζάμπα».

*τμήμα ιατρικής: συμβούλιο διοίκησης που απαρτίζεται από τον πρόεδρο τον κοσμήτορα και τους διευθυντές των εδρών της σχολής. καθορίζει τον προϋπολογισμό, το πρόγραμμα σπουδών, τους διορισμούς και εν γένει την λειτουργία της σχολής.

Παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας!

Αντιλαμβανόμαστε όμως ότι αυτά δεν συναύδουν με τις ανάγκες των φοιτητών. Όταν σπουδάζουμε για να γίνουμε εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα , όταν η γνώση και η έρευνα καθορίζονται από τις επιταγές του κεφαλαίου, όταν παίρνουν αποφάσεις πίσω από τις πλάτες μας που επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο σπουδάζουμε, εμείς θα είμαστε εκεί. Φοιτητές ΑΕΙ ΤΕΙ να δώσουμε κοινό αγώνα για το μέλλον μας, ενάντια στις αναδιαρθρώσεις στην παιδεία, στην εφαρμογή του νόμου Γαβρόγλου και του νόμου των συγχωνεύσεων. Τόσο εμείς όσο και καθηγήτριες/τες, εργαζόμενες/οι στην καθαριότητα και την διοίκηση οφείλουμε να γυρίσουμε ξανά στα αμφιθέατρα και τις διαδικασίες βάσης, τις γενικές μας συνελεύσεις, για να τοποθετηθούμε και να διεκδικήσουμε εάν πανεπιστήμιο βασισμένο στις ανάγκες τις δικές μας και της κοινωνίας. Καλούμε τους εργαζόμενους/ες να μην μένουν πίσω από όργανα που πάντα κινητοποιούνται για προσωπικό συμφέρον, ποτέ δεν έδωσαν μια ολοκληρωμένη απάντηση στην αναδιάρθρωση και πάντοτε βρίσκονται απέναντι στην πληττώμενη πλειοψηφία των ιδρυμάτων και στους φοιτητικούς συλλόγους.

Απαιτούμε ένα πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο που θα είναι η μόνη προϋπόθεση για δουλειά, κόντρα στη δημιουργία αποφοίτων και εργαζομένων πολλών ταχυτήτων. Η έρευνα και η γνώση να παρέχονται στην κοινωνία και να καθορίζονται από τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου, όχι από τα «θέλω» και τα κέρδη των εταιριών.

Φοβούνται γιατί δεν χωράμε στο μέλλον που μας σερβίρουν. Φοβούνται για αυτό θέλουν κλειδωμένες σχολές, αποστειρωμένες από πολιτική και πολιτισμική δράση. Οι μπράβοι δεν προστάτεψαν ποτέ φοιτητές, ούτε συνέλαβαν εμπόρους ναρκωτικών, αλλά χρησιμοποιούνται για την φύλαξη ερευνητικών εργαστηρίων (βλ. Πολυτεχνείο ΑΠΘ. Το άσυλο έχει καταργηθεί από το 2011 και η αστυνομία έχει εισέλθει σε πανεπιστημιακούς χώρους μόνο για να καταστείλει κινητοποιήσεις και καταλήψεις φοιτητών. Την ίδια στιγμή η Σύγκλητος των καθηγητών υλοποιητής της πολιτικής της κυβέρνησης-ΕΕ-κεφαλαίου, πραγματοποιείται κρυφά, παρά το πάγιο αίτημα των φοιτητικών συλλόγων για ανοιχτές συγκλήτους που να μπορούμε να παρεμβαίνουμε θέτοντας τα αιτήματά μας. Δεν τσιμπάμε το τυράκι να συμμετέχουμε στο όργανο που οι μόνες αποφάσεις που λαμβάνει είναι το πως το πανεπιστήμιο θα γίνει πιο κερδοφόρο. Σίγουρα δεν ενδιαφέρει κανέναν πρύτανη ή καθηγητή της Συγκλήτου οι ουρές στη λέσχη, η κατάσταση στις εστίες ή στις εκπαιδευτικές υποδομές του πανεπιστημίου. «Τα πανεπιστήμια κέντρα ανομίας » λένε, μα ξέρουν ότι πανεπιστήμια της νομιμότητας τους σημαίνουν πανεπιστήμια χωρίς φοιτητές.

ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 8/3, 15.00 , ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΑΝΑΤΟΜΕΙΟΥ

ΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΕΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ, ΟΧΙ ΣΕ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΣΕ ΑΣΤΟΥΣ

Στην Θεσσαλονίκη το συλλαλητήριο της 21ης Γενάρη θα μπορούσε να μας προξενήσει πολύ γέλιο αν δεν ήταν τόσο τραγικό. Πέρα από την ''ακίνδυνη'' συζήτηση για το θέμα της ονοματολογίας της γείτονας χώρας, τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν μόνο ακίνδυνα και άκακα δεν ήταν. Το κάψιμο της κατάληψης Libertatia , την ίδια μέρα, ακολούθησαν φασιστικές εξορμήσεις στην πόλη, αφήνοντας τα συνθήματα των φασιστών στους τοίχους, σε ένα παραλήρημα επίδειξης δύναμης, η έφοδος φασιστών σε αγώνα της Προοδευτικής Τούμπας και ο ξυλοδαρμός από μια μικρότερη αντίστοιχη ομάδα δύο αγοριών στους διαδρόμους του Πολυτεχνείου. Το συλλαλητήριο ασχέτως της επιτυχίας του ή όχι , τις αγνές προθέσεις ορισμένων ή τις πολύ συγκεκριμένες στοχεύσεις των διοργανωτών και των εθνικιστικών ομάδων που το απάρτιζαν έθεσε την βάση πάνω στην οποία ο εθνικισμός και η φασιστική δράση πάτησαν και έδρασαν από την πόλη μας ως την Αθήνα λίγες μέρες μετά.

Σύντομα και περιεκτικά η θέση μας πάνω στο ζήτημα θα μπορούσε να συμπυκνωθεί στο σύνθημα ''όσο περισσότερο μας κλέβουν την ζωή, τόσο μας ταΐζουν έθνος και φυλή''. Η πολύπλευρη ανάλυση όμως είναι απαραίτητη για την ολοκληρωμένη τοποθέτηση πάνω στο ζήτημα τόσο του μακεδονικού όσο και των συνόρων θεμάτων που άπτονται του έθνους και του φασισμού καθώς και η μόνη τεχνική που προωθεί την συζήτηση στο κοινωνικοπολιτικό επίπεδο.

Θα προσπαθήσουμε συνοπτικά να θέσουμε τα σημεία που χρήζουν απάντησης και συνθέτουν όσο το δυνατόν πιο συνολικά τα παραπάνω ζητήματα.

1.Ιστορικά η διαμάχη για το Μακεδονικό παρουσιάζεται στο β’ μισό του 19ου αιώνα με έναν μανιασμένο ανταγωνισμό ανάμεσα στους εθνικισμούς της Βουλγαρίας, της Ελλάδας και της Σερβίας. H εκκλησία και τα σχολεία γίνονται πεδία μάχης. Αλλά συγχρόνως αναπτύσσονται κοινωνικά κινήματα στην περιοχή. Το 1903 ξεσπάει η επανάσταση του Ίλιντεν (20 Ιουλίου, ημέρα του προφήτη Ηλία). Είναι ίσως η πρώτη επανάσταση του 20ού αιώνα, ενάντια στην Οθωμανική κυριαρχία και τους τσιφλικάδες. O λαός έδωσε μάχες αλλά ο στρατός του Σουλτάνου ήταν πιο ισχυρός… Αξίζει να σημειωθεί ότι το ελληνικό κράτος και οι εθνικιστές του συντάχθηκαν με την Πύλη και όχι με τους εξεγερμένους, ευελπιστώντας ότι θα κερδίσουν περισσότερα από την εύνοια του Σουλτάνου. [Αυτή είναι μια διαχρονική σταθερά της ελληνικής άρχουσας τάξης από το 1830, από την ίδρυση του κρατιδίου που έφθανε μέχρι τον Δομοκό. Η παράδοση να επιλέγει πάντα την θαλπωρή κάποιας από τις μεγάλες προστάτιδες ξένες δυνάμεις]. Αυτοί που αναζητούν την εθνική συνείδηση στο επίπεδο της ζωολογίας, στο αίμα ή στο DNA ποτέ δεν προβληματίστηκαν για το ρόλο που έπαιξε η επανάσταση του Ίλιντεν στη διαδικασία διαμόρφωσης της εθνικής συνείδησης των Σλαβομακεδόνων – μιας εθνότητας που κατ’ αυτούς δεν υπάρχει...

Το ελληνικό κράτος όπως άλλωστε τα κράτη της Βαλκανικής διαμορφώθηκαν -με αίμα- στους βαλκανικούς πολέμους 1912-13. Tότε, το τμήμα που για αιώνες, υπό την Οθωμανική αυτοκρατορία, αποτελούσε την Μακεδονία χωρίστηκε σε τρία μέρη. Την Μακεδονία του Αιγαίου (που ενσωματώθηκε στην Ελλάδα)· τη Μακεδονία του Βαρδάρη (που ενσωματώθηκε στη Γιουγκοσλαβία και αργότερα, μετά το β’ παγκόσμιο πόλεμο αποτέλεσε ομόσπονδο κράτος της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας ως Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας)· και την Μακεδονία του Πιρίν (που ανήκει στη Βουλγαρία).

Επίσης, είναι ιστορικό γεγονός ότι για τον εξελληνισμό των ντόπιων Μακεδόνων (σλαβομακεδόνων) που ζούσαν στην ελληνική πλευρά της Μακεδονίας ασκήθηκε αφόρητη καταπίεση, απαγορεύσεις ομιλίας της μητρικής τους γλώσσας, των τραγουδιών και των χορών τους…

2.Όσο αφορά το αντικείμενο διεκδίκησης των απανταχού ''μακεδονομάχων'' ας κάνουμε σαφές ότι δεν είναι άλλο από την συγγένεια με τον Μεγαλέξανδρο όχι γιατί ήταν εκπολιτιστής και ''μεγάλο πνεύμα'' της εποχής αλλά γιατί η πολεμική του ορμή τον έθεσε στο προσκήνιο της ιστορίας. Με τις αιματηρές κατακτήσεις του ''Μεγάλου'' διαμορφώθηκε ένα κράτος με έκταση που περιλαμβάνει όχι μόνο τα σημερινά βαλκανικά κράτη αλλά και πολλά άλλα ως την Αφρική και την Ασία. Στο μοίρασμα των περιοχών αυτών που ακολούθησε και την κατοχή τους μετέπειτα από την ρωμαϊκή, βυζαντινή και οθωμανική αυτοκρατορία η περιοχή της Μακεδονίας κατοικούνταν απο πληθυσμιακές ομάδες με διαφορετικές θρησκείες, γλώσσες και πολιτισμικές ταυτότητες. Η ανάμειξη των πληθυσμών αυτών κρατάει πάνω από 2000 χρόνια (!) και το μοίρασμα που έγινε δεν είχε καμία εθνική ομοιογένεια, αν και στο όνομα μιας επιδιωκόμενης καθαρότητας δεν δίστασαν κυβερνήσεις και στρατοί να σφάξουν και να βιαιοπραγήσουν πάνω σε μειονότητες και φυλές εντός και εκτός συνόρων.

3. Φυσικά, η επίκληση «εθνικών κινδύνων» γίνεται για να σπείρει φοβίες και, στην πραγματικότητα, για να καλύψει τον επιθετικό ελληνικό εθνικισμό. Ποιος πιστεύει ότι κινδυνεύει η Eλλάδα από Mακεδονία; Όχι γιατί δεν υπάρχουν στην απέναντι πλευρά των συνόρων αντιδραστικοί εθνικιστές αντάξιοι των «δικών μας». Aλλά η χώρα των 2,1 εκατομμυρίων, με συνολικό στρατιωτικό προσωπικό 24.000 άτομα, 8.000 ετοιμοπόλεμους, 31 άρματα μάχης κι ούτε καν αεροπορία με μόνο 12 ελικόπτερα, και να ήθελε δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τον πάνοπλο ελληνικό στρατό…

H καπιταλιστική Eλλάδα, στην πράξη και χωρίς να έχει επιλυθεί το ζήτημα του ονόματος, οικονομικά κυριαρχεί στη Mακεδονία με το τραπεζικό της κεφάλαιο, τις αλυσίδες σούπερ μάρκετ, τις κινητές τηλεφωνίες κλπ.

4.Όμως, το ζήτημα που σήμερα αναφύεται δεν είναι απλά ένα ζήτημα ιστοριογραφικής τακτοποίησης εκκρεμοτήτων. Aν και βασίζεται στο έδαφος των άλυτων ιστορικών ζητημάτων που κατατρύχουν τη Bαλκανική, το ζήτημα είναι σύγχρονο.

Το πρόβλημα που για χρόνια λίμναζε τώρα πυροδοτείται από την επιδίωξη του NATO και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού να εντάξει την πΓΔM στο NATO, στην προσεχή σύνοδό του, τον Iούλιο 2018. Ήδη, στην περιοχή, στο Kόσοβο και στη Δημοκρατία της Μακεδονίας οι αμερικανοί διαθέτουν τη μεγαλύτερη στρατιωτική τους βάση έξω από το αμερικανικό έδαφος. H διευθέτηση των εκκρεμοτήτων στα Bαλκάνια είναι απαίτηση των HΠA καθώς μεγάλες γεωστρατηγικές ανακατατάξεις ήδη βρίσκονται σε εξέλιξη, ιδίως ύστερα από την ανάληψη της προεδρίας από τον αντιδραστικό Tραμπ. Στις διαχρονικές στρατηγικές επιδιώξεις του αμερικανο-νατοϊκού ιμπεριαλισμού έρχονται τώρα να προστεθούν οι νέες ανάγκες που προκαλούνται από την έκρηξη της παγκόσμιας κρίσης και την πολεμική ανάφλεξη που με διαφορετική ένταση αγκαλιάζει ένα γιγάντιο τόξο, από την Oυκρανία και το Aφγανιστάν μέχρι το Iράκ, τη Συρία, την Yεμένη, τη βόρεια και κεντρική Aφρική.

Για τους λαούς των βαλκανίων, για τους λαούς όλου του κόσμου, οι πολεμικοί ανταγωνισμοί μεγάλων και μικρότερων ιμπεριαλισμών εγκυμονούν κατ’ αρχήν νέα βάρη από τις δαπάνες για πολεμικούς εξοπλισμούς και στρατιωτική ετοιμότητα. Θα προσθέσουν κι άλλα βάρη στον όγκο των μνημονιακών υποχρεώσεων, θα εκτινάξουν το χρέος, ενώ θα εντείνουν την κρατική καταστολή στο εσωτερικό κάθε χώρας, απειλώντας ανά πάσα στιγμή με θερμά επεισόδια. Λύση στη βάση του εθνικισμού και της «φυλετικής καθαρότητας», κατά το ναζιστικό πρότυπο, είναι λύση ενός ατέρμονος ανθρωποσφαγείου.

O μόνος δρόμος είναι η ενότητα της εργατικής τάξης και των λαών ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, η μη ένταξη και η αποχώρηση από το ΝΑΤΟ όλων των χωρών της περιοχής, ο σεβασμός των δικαιωμάτων όλων των εθνοτήτων, των λαών και των μειονοτήτων της ιστορικά πολυεθνικής περιοχής της Μακεδονίας. Όλοι και όλες χρειάζεται να σταθούμε απέναντι στους επικίνδυνους εθνικισμούς (ανεξαρτήτως προέλευσης) που μόνο μίσος γενούν για να εξυπηρετήσουν τα συμφέρονται του κεφαλαίου και ταυτόχρονα οικοδομούμε με όπλο τους συλλόγους και τα σωματεία μας, ένα αντιπολεμικό, αντιιμπεριαλιστικό, διεθνιστικό κίνημα, όπου όλοι τις γης οι κολασμένοι θα παλεύουν για ειρήνη παιδεία, υγεία, δουλειά και ζωή με δικαιώματα.

ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΠΕΜΠΤΗ 8/3, 15.00, ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΑΝΑΤΟΜΕΙΟΥ

ΠΑΝΒΑΛΚΑΝΙΚΗ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ 10/3, 12.00, 

ΚΑΜΑΡΑ (με προσυγκέντρωση 11.00 στην κατάληψη Libertatia)