ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΣΥΝΟΔΟ ΚΟΣΜΗΤΟΡΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΕΔΡΩΝ ΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΥΓΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΣΧΟΛΗ ΜΑΣ

Την Παρασκευή 16/03 καλείται η Σύνοδος Κοσμητόρων και Προέδρων Τμημάτων των Σχολών Επιστημών Υγείας, στο επίκεντρο της οποίας θα βρίσκεται και η «αναδιάταξη του χάρτη της Ανώτατης Εκπαίδευσης» στις σχολές αυτές. Η συνάντηση αυτή δεν σκοπεύει σε κάτι άλλο από το να υλοποιήσει και να δώσει σάρκα και οστά στις κατευθύνσεις κυβέρνησης, θεσμών και ΟΟΣΑ για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, όπως αυτές εκφράστηκαν και στους πρόσφατα ψηφισμένους νόμους (ν. Γαβρόγλου, πολυνομοσχέδιο για την Ανώτατη Εκπαίδευση).

Σύμφωνα με αυτά τα νομοσχέδια προβλέπονται συγχωνεύσεις ιδρυμάτων  υλοποιώντας και  τον πρώτο στόχο της Έκθεσης του ΟΟΣΑ του 2011 για τη μείωση του μεγέθους της υπάρχουσας μορφής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και τη δυνατότητα φτηνότερης διαχείρισης προσωπικού, υποδομών και μείωση του δημοσιονομικού κόστους. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση επιδιώκει να ολοκληρώσει στον χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, τη διαμόρφωση του Ενιαίου Χώρου της Μπολόνια. Πρόκειται για τη διαμόρφωση μιας ενιαίας δεξαμενής τίτλων σπουδών -διαβαθμισμένων ως προς τις γνώσεις και τα δικαιώματα που θα συνεπιφέρουν, για το ίδιο επιστημονικό αντικείμενο- με μετακινούμενο πάτο. Σε αυτήν θα «κολυμπούν» τίτλοι και πτυχία όλης της κλίμακας της μεταδευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, με διαφορετικές απαιτήσεις στη χρονική διάρκεια των σπουδών αλλά με αύξηση της τάσης για βραχυχρόνιες σπουδές, αντιστοιχισμένα από το 5ο και πάνω επίπεδο, στο Πλαίσιο Προσόντων.  Με την κατεύθυνση αυτή ευθυγραμμίζεται  και η δημιουργία των Κέντρων Επαγγελματικής Κατάρτισης εντός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, η ίδρυση ουσιαστικά σχολών επιπέδου ΙΕΚ, που θα παρέχουν τεχνικές και εξειδικευμένες δεξιότητες, παρά κάποια επιστημονική κατάρτιση για τους φοιτητές που θα τα παρακολουθούν. Με τον τρόπο αυτό οξύνονται οι ταξικοί φραγμοί για την ολοκλήρωση πανεπιστημιακής εκπαίδευσης καθώς σε αυτά θα εισέρχονται κυρίως απόφοιτοι των ΕΠΑΛ που αποτελούν παιδιά των χαμηλότερων οικονομικών στρωμάτων.

Η Σύνοδος των κοσμητόρων/προέδρων λοιπόν έρχεται να κάνει ένα ουσιαστικό βήμα για τη δημιουργία του ενιαίου αυτού χώρου, από τον οποίο οι εργοδότες θα μπορούν να «προμηθεύονται» τους εργαζόμενους με τις ιδιότητες που επιθυμούν.  Για την πλειοψηφία των φοιτητών όμως κάτι τέτοιο σημαίνει την ένταξη σε ένα συνεχές κυνήγι προσόντων και επανακατάρτισης, εμπόδια και φραγμούς για την ολοκλήρωση ενός επιστημονικού αντικειμένου, υποβάθμιση των επιστημονικών-μορφωτικών γνώσεων σε συνδυασμό με την υποβάθμιση των εργασιακών δικαιωμάτων.  

Παράλληλα, όσον αφορά την έρευνα, τα ΑΕΙ συνεχίζουν να παρέχουν εγκαταστάσεις, εξοπλισμό, εργατικό δυναμικό και έρευνα σε ιδιώτες, σύμφωνα με προεδρικά διατάγματα που εκδίδονται μετά από προτάσεις του Υπ. Παιδείας. Έτσι επιχειρήσεις μπορούν να απευθύνονται στα ΑΕΙ, εκμεταλλευόμενες τα προιόντα της έρευνας που υλοποιείται.              

Απέναντι στην αναδιάρθρωση της Ανώτατης Εκπαίδευσης που θέλει να την προσαρμόσει στις ανάγκες τις αγοράς και του κεφαλαίου, δεν πάμε πίσω από τις ανάγκες μας για μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα. Καταδικάζουμε την Σύνοδο των Κοσμητόρων/Προέδρων που έρχεται να εφαρμόσει και να προχωρήσει τις επιταγές κυβέρνησης/ΕΕ/κεφαλαίου στην Εκπαίδευση και θα μας βρίσκουν κάθε φορά που υλοποιούν ρυθμίσεις ενάντια στην κοινωνική πλειοψηφία εντός του Πανεπιστημίου.

Παλεύουμε για:

·         Ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση, δημόσια, δωρεάν. Ελεύθερη πρόσβαση στη γνώση, στην επιστήμη και στην τεχνολογία. Ελεύθερη πρόσβαση στο δημόσιο ,δωρεαν, σύστημα επαγγελματικής εκπαίδευσης μετά το δωδεκάχρονο σχολείο, για όσο επαγγέλματα δεν απαιτείται πανεπιστημιακή μόρφωση.

·         Όλη η απαραίτητη επιστημονική γνώση στο πτυχίο. Προγράμματα σπουδών που καλύπτουν συνολικά κάθε επιστημονικό αντικείμενο. Καμιά διάσπαση των πτυχίων βάσει ειδικεύσεων, καταρτίσεων, πιστοποιήσεων, εξετάσεων. Όχι στους κύκλους σπουδών και την μείωση των χρόνων φοίτησης στις νέες ή τις παλιές σχολές. Κατάργηση των εξετάσεων άδειας για την άσκηση του επαγγέλματος.

·         Ένα ενιαίο  πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο, με πλήρη επαγγελματικά δικαιώματα σε αυτό. Το πτυχίο μοναδική προϋπόθεση για εργασία.

·         Αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης με βάση τις ανάγκες. Κάλυψη όλων των αναγκών σε υλικοτεχνική υποδομή, συγγράμματα, εξοπλισμό ώστε να βελτιωθεί η ποιότητα των σπουδών. Προσλήψεις σε προσωπικό με μόνιμους όρους.

ΜΑΖΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤΙΣ 10.30 (ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ ΤΜΗΜΑΤΟΣ, ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΊΑ)

Καποια ζητηματα για τη γενικη συνελευση που ερχεται /λιγα λογια για τους νομους που αφορουν τις σπουδες μας...

Με συνοπτικές διαδικασίες η κυβέρνηση ψήφισε το νέο νομοσχέδιο για την τριτοβάθμια τη Δευτερά 25/2. Το έργο το έχουμε ξαναδεί μισό χρόνο πριν, όταν ψηφίστηκε στη Βουλή «ινκόγκνιτο» ο νομός Γαβρόγλου για την παιδεία, με τις σχολές κλειστές λόγω καλοκαιριού και τους φοιτητές στις πόλεις τους. Γιατί αυτή η βιασύνη και η μυστικότητα από πλευράς κυβέρνησης; Τι φοβούνται;

Ας θυμηθούμε τι έφερε ο νομός Γαβρόγλου το καλοκαίρι:

• Περιορισμός της κρατικής χρηματοδότησης και αυτόνομη οικονομική λειτουργία των ιδρυμάτων. Αυτό σημαίνει ότι στην καθημερινή διάταξη των πανεπιστημίων είναι οι προσέλκυση επενδυτών για ερευνητικά προγράμματα, ή σε τομείς όπως η φοιτητική μέριμνα (λέσχη και εστίες).
• Ανοίγει ο δρόμος για τα δίδακτρα στα προπτυχιακά, με την μετατροπή των 5ετών και 6ετών σπουδών σε Master.
• Υποβάθμιση των σπουδών και κυνήγι προσόντων μέσω σεμιναρίων για να είμαστε επαρκείς στο αντικείμενό μας.
• Δίδακτρα στα μεταπτυχιακά προγράμματα ως επί πλέον πηγή χρηματοδότησης. Αυτές τις μέρες οι μαζικές γενικές συνελεύσεις των φοιτητών μπλοκάρουν την επιβολή των διδάκτρων στα μεταπτυχιακά στο τμήμα Πολιτικών Μηχανικών ΑΠΘ.
• Το άσυλο όχι μόνο δεν επαναφέρεται, αλλά η καταστολή στα πανεπιστήμια ολοένα και εντείνεται.

Τι αλλαγές φέρνει το νέο νομοσχέδιο:

• Το πρώτο που ξεχωρίζει από το νέο αυτό πολυνομοσχέδιο αφορά την συγχώνευση των ΤΕΙ. Πρώτα τα ΤΕΙ Πειραιά και Αθήνας σε ένα ενιαίο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής. Στη Θεσσαλονίκη συζητιέται  η συγχώνευση του Αλεξανδρείου ΤΕΙ Θεσσαλονίκης με το ΤΕΙ Κεντρικής Μακεδονίας ( Σέρρες, Κιλκίς και Κατερίνη ), ώστε να προκύψει το πανεπιστήμιο κεντρικής Μακεδονίας (ΠΚΜ), ενώ τελευταία ο πρύτανης ΑΠΘ Μήτκας προτείνει δημόσια την αφομοίωση του Διεθνούς Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης από το ΑΠΘ.
• Σε άμεση σύνδεση με τα παραπάνω, ιδρύονται εντός των πανεπιστημίων τα «πολλά υποσχόμενα» κέντρα επαγγελματικής εκπαίδευσης(ΚΕΕ). Δομές για αποφοίτους ΕΠΑΛ εντός των σχολών με διετή προγράμματα σπουδών.
• Την τιμητική της θα έχει για άλλη μία φορά η Έρευνα. Πλέον, με ένα προεδρικό διάταγμα θα μπορεί ένας μεγαλοεπιχειρηματίας να αξιοποιεί το εξοπλισμό και το προσωπικό της Σχολής προς όφελός του.

Tι σημαίνουν όλα αυτά;

Οι αλλαγές αυτές δε γίνονται προφανώς για την αναβάθμιση του τίτλου σπουδών των ΤΕΙ, αλλά για να προσαρμοστεί το πανεπιστήμιο στη μειωμένη κρατική χρηματοδότηση για την παιδεία, για να γίνει ανταγωνιστικό και ταυτόχρονα ανταποδοτικό. Οι συγχωνεύσεις είναι ένας τρόπος μείωσης του μεγέθους της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης εξοικονομεί πόρους, κάνει πιο εύκολα διαχειρίσιμες τις δομές και το προσωπικό, και ταυτόχρονα κάνει την Ανώτατη Εκπαίδευση πιο αποδοτική σε σχέση με τις ανάγκες των μεγαλοεπιχειρηματιών σε κέρδη και εκμετάλλευση. Για το ακριβές περιεχόμενο των τμημάτων δεν γίνεται λόγος!

Αξιοσημείωτο είναι ότι τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά είναι πραγματικότητα στο Διεθνές Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, κάτι που θα αποτελούσε μια " ιδανική πηγή εσόδων" για το ΑΠΘ.

Τα ΚΕΕ δεν έχουν στόχο άλλο από τη δημιουργία φτηνών και ευέλικτων εργαζόμενων με βασικές γνώσεις για τους οποίους ακόμα και ο βασικός μισθός θα θεωρείται όαση. Προβλέπεται για αυτούς μάλιστα, 960 ώρες πρακτική, που δεν είναι τίποτα άλλο από απλήρωτη εργασία, παρέχοντας δωρεάν εργατικό δυναμικό σε επιχειρήσεις. Παράλληλα δημιουργούνται απόφοιτοι πολλών ταχυτήτων, χωρίς συλλογική κατοχύρωση, που θα αναγκάζονται να εντάσσονται σε κύκλους επανακατάρτισης και συλλογής προσόντων, για να γίνουν ανταγωνιστικοί στην αγορά εργασίας.

Οι μεταρρυθμίσεις στο κομμάτι της έρευνας οικοδομούν τις καλύτερες συνθήκες για την προσέλκυση εταιριών και επενδυτών γενικότερα, που είναι η βασική πλέον πηγή εσόδων στο πανεπιστήμιο. Τα ερευνητικά στην Ιατρική Σχολή είναι πολυάριθμα, με συμμετοχή ακόμα και εταιριών κολοσσών όπως η Pfizer στην παιδιατρική. Για αυτά τα ερευνητικά όμως χρησιμοποιείται το χαμηλόμισθο ή ακόμα και απλήρωτο έργο μεταπτυχιακών, υποψήφιων διδακτόρων κ.ά., οι οποίοι επιτελούν μια συγκεκριμένη έρευνα με βάση τα κριτήρια της εταιρίας που την χρηματοδοτεί, με άλλα λόγια το πόσο κερδοφόρο θα είναι ένα συγκεκριμένο ερευνητικό, αν αξίζει την επένδυση. Και βέβαια τα αποτελέσματα μιας έρευνας δεν μπορούν να αξιοποιηθούν από άλλον πέρα από την εταιρία, μέσω της πατέντας (πχ μόλις ανακαλυφθεί ένα φάρμακο για 10 χρόνια μπορεί να το παράγει μόνο η εταιρία που το ανακάλυψε και να το παρέχει στην αγορά στην τιμή που αρέσκεται).

Γίνεται λοιπόν σαφές ότι τα δυο αυτά νομοσχέδια , που συμπληρώνουν το ένα το άλλο, έχουν στόχο να αναδιαμορφώσουν το περιβάλλον του πανεπιστήμιου σύμφωνα με τις απαιτήσεις και τα πρότυπα του ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) και του ΣΕΒ (Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομήχανων) , να το εκσυγχρονίσουν σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς και των επιχειρήσεων.

Μειώσεις μισθών στα μέλη ΔΕΠ

Στο πλαίσιο της συνολικής υποβάθμισης των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, η κυβέρνηση συνεχίζει την τακτική της υποστελέχωσης και υποχρηματοδότησης που αφορά και την μίσθωση των μελών Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού( Δ.Ε.Π.), όπως καταδεικνύεται από το νέο Μισθολόγιο για τους Δημόσιους Υπαλλήλους. Στις μειώσεις των μισθών βλέπουμε να αντιδρούν μέσω του Δ.Σ. τους και οι καθηγητές , που καλούν σε Απεργία 7-8/3, με μια αιτηματολογία ωστόσο που περιορίζεται σε συντεχνιακό επίπεδο και εναντιώνεται αποκλειστικά στις μειώσεις των μισθών τους. Δεν γίνεται απ’ την πλευρά τους κανένας λόγος για την υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων και την «συμπλήρωση» των κενών από ιδιωτικό κεφάλαιο, κανένας λόγος για τους άμισθους επιστημονικούς συνεργάτες που δουλεύουν «τζάμπα», κανένας λόγος για τους εργαζόμενους σε καθαριότητα, σίτιση κλπ που εργάζονται υπό το ασφυκτικό καθεστώς εργολαβιών.

Τα μέλη του ΔΣ των καθηγητών που υπάρχουν και στο Τμήμα της Ιατρικής* επιπλέον δεν φάνηκε ουδέποτε να στηρίζουν τις αποφάσεις του συλλόγου των φοιτητών ιατρικής ως προς την απαίτηση για ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών, την καταδίκη καθηγητών και εδρών που αυθαιρετούν, είτε ως προς τις υποχρεωτικές ώρες είτε ως προς τα υποχρεωτικά συνέδρια και εργασίες είτε ακόμα και ως προς την στοχοποίηση συμφοιτητών μας και τα μαζικά κοψίματα. Αντίθετα προωθούν και στηρίζουν όλες τις αλλαγές για το πανεπιστήμιο τόσο μέσα από τις αποφάσεις που παίρνουν όσο και μέσα από τις έδρες που κατέχουν. Καλούν τις φοιτήτριες/τες να βγάζουν την δουλεία που τρέχει στα εργαστήρια σε αντάλλαγμα με μία υποσημείωση σε ένα βιογραφικό, ''προσλαμβάνουν'' αμίσθους επιστημονικούς συνεργάτες για να καλύπτουν τις τρύπες στο διδακτικό προσωπικό, κατατρώνε την χρηματοδότηση του ιδρύματος υπερασπιζόμενοι την αδιαφάνεια στις διαδικασίες τους και βάζοντας πάντα προτεραιότητες με βάση τα κριτήρια της εκάστοτε εταιρίας, της καριέρας τους ή κάποιου ΕΣΠΑ που θέλουν να πάρουν.

Καλούμε τους εργαζόμενους στο πανεπιστήμιο, που πλήττονται από τις πολιτικές κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, και ιδιαίτερα τους πιο ευέλικτα εργαζόμενους (επιστημονικοί συνεργάτες, διδακτορικοί) να οργανωθούν στα συλλογικά όργανα, δίνοντας από κοινού με τους φοιτητικούς συλλόγους τον αγώνα ενάντια στην αναδιάρθρωση/επιχειρηματικοποίηση του πανεπιστημίου. Οι ευέλικτα εργαζόμενοι να διεκδικήσουν την αναγνώρισή τους ως εργαζόμενους, με μισθό, ασφάλιση, συνδικαλιστικές ελευθερίες και καμιά διάκριση από το διδακτικό προσωπικό. Γιατί η πολιτική που περιορίζει τις φοιτητικές παροχές, και υποβαθμίζει τις σπουδές και τα δικαιώματά μας, είναι η ίδια που μειώνει μισθούς και θέλει προσωπικό να εργάζεται «τζάμπα».

*τμήμα ιατρικής: συμβούλιο διοίκησης που απαρτίζεται από τον πρόεδρο τον κοσμήτορα και τους διευθυντές των εδρών της σχολής. καθορίζει τον προϋπολογισμό, το πρόγραμμα σπουδών, τους διορισμούς και εν γένει την λειτουργία της σχολής.

Παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας!

Αντιλαμβανόμαστε όμως ότι αυτά δεν συναύδουν με τις ανάγκες των φοιτητών. Όταν σπουδάζουμε για να γίνουμε εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα , όταν η γνώση και η έρευνα καθορίζονται από τις επιταγές του κεφαλαίου, όταν παίρνουν αποφάσεις πίσω από τις πλάτες μας που επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο σπουδάζουμε, εμείς θα είμαστε εκεί. Φοιτητές ΑΕΙ ΤΕΙ να δώσουμε κοινό αγώνα για το μέλλον μας, ενάντια στις αναδιαρθρώσεις στην παιδεία, στην εφαρμογή του νόμου Γαβρόγλου και του νόμου των συγχωνεύσεων. Τόσο εμείς όσο και καθηγήτριες/τες, εργαζόμενες/οι στην καθαριότητα και την διοίκηση οφείλουμε να γυρίσουμε ξανά στα αμφιθέατρα και τις διαδικασίες βάσης, τις γενικές μας συνελεύσεις, για να τοποθετηθούμε και να διεκδικήσουμε εάν πανεπιστήμιο βασισμένο στις ανάγκες τις δικές μας και της κοινωνίας. Καλούμε τους εργαζόμενους/ες να μην μένουν πίσω από όργανα που πάντα κινητοποιούνται για προσωπικό συμφέρον, ποτέ δεν έδωσαν μια ολοκληρωμένη απάντηση στην αναδιάρθρωση και πάντοτε βρίσκονται απέναντι στην πληττώμενη πλειοψηφία των ιδρυμάτων και στους φοιτητικούς συλλόγους.

Απαιτούμε ένα πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο που θα είναι η μόνη προϋπόθεση για δουλειά, κόντρα στη δημιουργία αποφοίτων και εργαζομένων πολλών ταχυτήτων. Η έρευνα και η γνώση να παρέχονται στην κοινωνία και να καθορίζονται από τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου, όχι από τα «θέλω» και τα κέρδη των εταιριών.

Φοβούνται γιατί δεν χωράμε στο μέλλον που μας σερβίρουν. Φοβούνται για αυτό θέλουν κλειδωμένες σχολές, αποστειρωμένες από πολιτική και πολιτισμική δράση. Οι μπράβοι δεν προστάτεψαν ποτέ φοιτητές, ούτε συνέλαβαν εμπόρους ναρκωτικών, αλλά χρησιμοποιούνται για την φύλαξη ερευνητικών εργαστηρίων (βλ. Πολυτεχνείο ΑΠΘ. Το άσυλο έχει καταργηθεί από το 2011 και η αστυνομία έχει εισέλθει σε πανεπιστημιακούς χώρους μόνο για να καταστείλει κινητοποιήσεις και καταλήψεις φοιτητών. Την ίδια στιγμή η Σύγκλητος των καθηγητών υλοποιητής της πολιτικής της κυβέρνησης-ΕΕ-κεφαλαίου, πραγματοποιείται κρυφά, παρά το πάγιο αίτημα των φοιτητικών συλλόγων για ανοιχτές συγκλήτους που να μπορούμε να παρεμβαίνουμε θέτοντας τα αιτήματά μας. Δεν τσιμπάμε το τυράκι να συμμετέχουμε στο όργανο που οι μόνες αποφάσεις που λαμβάνει είναι το πως το πανεπιστήμιο θα γίνει πιο κερδοφόρο. Σίγουρα δεν ενδιαφέρει κανέναν πρύτανη ή καθηγητή της Συγκλήτου οι ουρές στη λέσχη, η κατάσταση στις εστίες ή στις εκπαιδευτικές υποδομές του πανεπιστημίου. «Τα πανεπιστήμια κέντρα ανομίας » λένε, μα ξέρουν ότι πανεπιστήμια της νομιμότητας τους σημαίνουν πανεπιστήμια χωρίς φοιτητές.

ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 8/3, 15.00 , ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΑΝΑΤΟΜΕΙΟΥ

ΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΕΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ, ΟΧΙ ΣΕ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΣΕ ΑΣΤΟΥΣ

Στην Θεσσαλονίκη το συλλαλητήριο της 21ης Γενάρη θα μπορούσε να μας προξενήσει πολύ γέλιο αν δεν ήταν τόσο τραγικό. Πέρα από την ''ακίνδυνη'' συζήτηση για το θέμα της ονοματολογίας της γείτονας χώρας, τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν μόνο ακίνδυνα και άκακα δεν ήταν. Το κάψιμο της κατάληψης Libertatia , την ίδια μέρα, ακολούθησαν φασιστικές εξορμήσεις στην πόλη, αφήνοντας τα συνθήματα των φασιστών στους τοίχους, σε ένα παραλήρημα επίδειξης δύναμης, η έφοδος φασιστών σε αγώνα της Προοδευτικής Τούμπας και ο ξυλοδαρμός από μια μικρότερη αντίστοιχη ομάδα δύο αγοριών στους διαδρόμους του Πολυτεχνείου. Το συλλαλητήριο ασχέτως της επιτυχίας του ή όχι , τις αγνές προθέσεις ορισμένων ή τις πολύ συγκεκριμένες στοχεύσεις των διοργανωτών και των εθνικιστικών ομάδων που το απάρτιζαν έθεσε την βάση πάνω στην οποία ο εθνικισμός και η φασιστική δράση πάτησαν και έδρασαν από την πόλη μας ως την Αθήνα λίγες μέρες μετά.

Σύντομα και περιεκτικά η θέση μας πάνω στο ζήτημα θα μπορούσε να συμπυκνωθεί στο σύνθημα ''όσο περισσότερο μας κλέβουν την ζωή, τόσο μας ταΐζουν έθνος και φυλή''. Η πολύπλευρη ανάλυση όμως είναι απαραίτητη για την ολοκληρωμένη τοποθέτηση πάνω στο ζήτημα τόσο του μακεδονικού όσο και των συνόρων θεμάτων που άπτονται του έθνους και του φασισμού καθώς και η μόνη τεχνική που προωθεί την συζήτηση στο κοινωνικοπολιτικό επίπεδο.

Θα προσπαθήσουμε συνοπτικά να θέσουμε τα σημεία που χρήζουν απάντησης και συνθέτουν όσο το δυνατόν πιο συνολικά τα παραπάνω ζητήματα.

1.Ιστορικά η διαμάχη για το Μακεδονικό παρουσιάζεται στο β’ μισό του 19ου αιώνα με έναν μανιασμένο ανταγωνισμό ανάμεσα στους εθνικισμούς της Βουλγαρίας, της Ελλάδας και της Σερβίας. H εκκλησία και τα σχολεία γίνονται πεδία μάχης. Αλλά συγχρόνως αναπτύσσονται κοινωνικά κινήματα στην περιοχή. Το 1903 ξεσπάει η επανάσταση του Ίλιντεν (20 Ιουλίου, ημέρα του προφήτη Ηλία). Είναι ίσως η πρώτη επανάσταση του 20ού αιώνα, ενάντια στην Οθωμανική κυριαρχία και τους τσιφλικάδες. O λαός έδωσε μάχες αλλά ο στρατός του Σουλτάνου ήταν πιο ισχυρός… Αξίζει να σημειωθεί ότι το ελληνικό κράτος και οι εθνικιστές του συντάχθηκαν με την Πύλη και όχι με τους εξεγερμένους, ευελπιστώντας ότι θα κερδίσουν περισσότερα από την εύνοια του Σουλτάνου. [Αυτή είναι μια διαχρονική σταθερά της ελληνικής άρχουσας τάξης από το 1830, από την ίδρυση του κρατιδίου που έφθανε μέχρι τον Δομοκό. Η παράδοση να επιλέγει πάντα την θαλπωρή κάποιας από τις μεγάλες προστάτιδες ξένες δυνάμεις]. Αυτοί που αναζητούν την εθνική συνείδηση στο επίπεδο της ζωολογίας, στο αίμα ή στο DNA ποτέ δεν προβληματίστηκαν για το ρόλο που έπαιξε η επανάσταση του Ίλιντεν στη διαδικασία διαμόρφωσης της εθνικής συνείδησης των Σλαβομακεδόνων – μιας εθνότητας που κατ’ αυτούς δεν υπάρχει...

Το ελληνικό κράτος όπως άλλωστε τα κράτη της Βαλκανικής διαμορφώθηκαν -με αίμα- στους βαλκανικούς πολέμους 1912-13. Tότε, το τμήμα που για αιώνες, υπό την Οθωμανική αυτοκρατορία, αποτελούσε την Μακεδονία χωρίστηκε σε τρία μέρη. Την Μακεδονία του Αιγαίου (που ενσωματώθηκε στην Ελλάδα)· τη Μακεδονία του Βαρδάρη (που ενσωματώθηκε στη Γιουγκοσλαβία και αργότερα, μετά το β’ παγκόσμιο πόλεμο αποτέλεσε ομόσπονδο κράτος της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας ως Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας)· και την Μακεδονία του Πιρίν (που ανήκει στη Βουλγαρία).

Επίσης, είναι ιστορικό γεγονός ότι για τον εξελληνισμό των ντόπιων Μακεδόνων (σλαβομακεδόνων) που ζούσαν στην ελληνική πλευρά της Μακεδονίας ασκήθηκε αφόρητη καταπίεση, απαγορεύσεις ομιλίας της μητρικής τους γλώσσας, των τραγουδιών και των χορών τους…

2.Όσο αφορά το αντικείμενο διεκδίκησης των απανταχού ''μακεδονομάχων'' ας κάνουμε σαφές ότι δεν είναι άλλο από την συγγένεια με τον Μεγαλέξανδρο όχι γιατί ήταν εκπολιτιστής και ''μεγάλο πνεύμα'' της εποχής αλλά γιατί η πολεμική του ορμή τον έθεσε στο προσκήνιο της ιστορίας. Με τις αιματηρές κατακτήσεις του ''Μεγάλου'' διαμορφώθηκε ένα κράτος με έκταση που περιλαμβάνει όχι μόνο τα σημερινά βαλκανικά κράτη αλλά και πολλά άλλα ως την Αφρική και την Ασία. Στο μοίρασμα των περιοχών αυτών που ακολούθησε και την κατοχή τους μετέπειτα από την ρωμαϊκή, βυζαντινή και οθωμανική αυτοκρατορία η περιοχή της Μακεδονίας κατοικούνταν απο πληθυσμιακές ομάδες με διαφορετικές θρησκείες, γλώσσες και πολιτισμικές ταυτότητες. Η ανάμειξη των πληθυσμών αυτών κρατάει πάνω από 2000 χρόνια (!) και το μοίρασμα που έγινε δεν είχε καμία εθνική ομοιογένεια, αν και στο όνομα μιας επιδιωκόμενης καθαρότητας δεν δίστασαν κυβερνήσεις και στρατοί να σφάξουν και να βιαιοπραγήσουν πάνω σε μειονότητες και φυλές εντός και εκτός συνόρων.

3. Φυσικά, η επίκληση «εθνικών κινδύνων» γίνεται για να σπείρει φοβίες και, στην πραγματικότητα, για να καλύψει τον επιθετικό ελληνικό εθνικισμό. Ποιος πιστεύει ότι κινδυνεύει η Eλλάδα από Mακεδονία; Όχι γιατί δεν υπάρχουν στην απέναντι πλευρά των συνόρων αντιδραστικοί εθνικιστές αντάξιοι των «δικών μας». Aλλά η χώρα των 2,1 εκατομμυρίων, με συνολικό στρατιωτικό προσωπικό 24.000 άτομα, 8.000 ετοιμοπόλεμους, 31 άρματα μάχης κι ούτε καν αεροπορία με μόνο 12 ελικόπτερα, και να ήθελε δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τον πάνοπλο ελληνικό στρατό…

H καπιταλιστική Eλλάδα, στην πράξη και χωρίς να έχει επιλυθεί το ζήτημα του ονόματος, οικονομικά κυριαρχεί στη Mακεδονία με το τραπεζικό της κεφάλαιο, τις αλυσίδες σούπερ μάρκετ, τις κινητές τηλεφωνίες κλπ.

4.Όμως, το ζήτημα που σήμερα αναφύεται δεν είναι απλά ένα ζήτημα ιστοριογραφικής τακτοποίησης εκκρεμοτήτων. Aν και βασίζεται στο έδαφος των άλυτων ιστορικών ζητημάτων που κατατρύχουν τη Bαλκανική, το ζήτημα είναι σύγχρονο.

Το πρόβλημα που για χρόνια λίμναζε τώρα πυροδοτείται από την επιδίωξη του NATO και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού να εντάξει την πΓΔM στο NATO, στην προσεχή σύνοδό του, τον Iούλιο 2018. Ήδη, στην περιοχή, στο Kόσοβο και στη Δημοκρατία της Μακεδονίας οι αμερικανοί διαθέτουν τη μεγαλύτερη στρατιωτική τους βάση έξω από το αμερικανικό έδαφος. H διευθέτηση των εκκρεμοτήτων στα Bαλκάνια είναι απαίτηση των HΠA καθώς μεγάλες γεωστρατηγικές ανακατατάξεις ήδη βρίσκονται σε εξέλιξη, ιδίως ύστερα από την ανάληψη της προεδρίας από τον αντιδραστικό Tραμπ. Στις διαχρονικές στρατηγικές επιδιώξεις του αμερικανο-νατοϊκού ιμπεριαλισμού έρχονται τώρα να προστεθούν οι νέες ανάγκες που προκαλούνται από την έκρηξη της παγκόσμιας κρίσης και την πολεμική ανάφλεξη που με διαφορετική ένταση αγκαλιάζει ένα γιγάντιο τόξο, από την Oυκρανία και το Aφγανιστάν μέχρι το Iράκ, τη Συρία, την Yεμένη, τη βόρεια και κεντρική Aφρική.

Για τους λαούς των βαλκανίων, για τους λαούς όλου του κόσμου, οι πολεμικοί ανταγωνισμοί μεγάλων και μικρότερων ιμπεριαλισμών εγκυμονούν κατ’ αρχήν νέα βάρη από τις δαπάνες για πολεμικούς εξοπλισμούς και στρατιωτική ετοιμότητα. Θα προσθέσουν κι άλλα βάρη στον όγκο των μνημονιακών υποχρεώσεων, θα εκτινάξουν το χρέος, ενώ θα εντείνουν την κρατική καταστολή στο εσωτερικό κάθε χώρας, απειλώντας ανά πάσα στιγμή με θερμά επεισόδια. Λύση στη βάση του εθνικισμού και της «φυλετικής καθαρότητας», κατά το ναζιστικό πρότυπο, είναι λύση ενός ατέρμονος ανθρωποσφαγείου.

O μόνος δρόμος είναι η ενότητα της εργατικής τάξης και των λαών ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, η μη ένταξη και η αποχώρηση από το ΝΑΤΟ όλων των χωρών της περιοχής, ο σεβασμός των δικαιωμάτων όλων των εθνοτήτων, των λαών και των μειονοτήτων της ιστορικά πολυεθνικής περιοχής της Μακεδονίας. Όλοι και όλες χρειάζεται να σταθούμε απέναντι στους επικίνδυνους εθνικισμούς (ανεξαρτήτως προέλευσης) που μόνο μίσος γενούν για να εξυπηρετήσουν τα συμφέρονται του κεφαλαίου και ταυτόχρονα οικοδομούμε με όπλο τους συλλόγους και τα σωματεία μας, ένα αντιπολεμικό, αντιιμπεριαλιστικό, διεθνιστικό κίνημα, όπου όλοι τις γης οι κολασμένοι θα παλεύουν για ειρήνη παιδεία, υγεία, δουλειά και ζωή με δικαιώματα.

ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΠΕΜΠΤΗ 8/3, 15.00, ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΑΝΑΤΟΜΕΙΟΥ

ΠΑΝΒΑΛΚΑΝΙΚΗ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ 10/3, 12.00, 

ΚΑΜΑΡΑ (με προσυγκέντρωση 11.00 στην κατάληψη Libertatia)

Ξετυλίγοντας το κουβάρι των Novartis, ο θάνατός σου - η ζωή μου

Το σκάνδαλο της Novartis  που μονοπωλεί τα μίντια, όπως κατά καιρούς συμβαίνει με διάφορα σκάνδαλα «διαφθοράς», πρόκειται για μια ιστορία που  δημιουργεί δικαίως αισθήματα οργής στον κόσμο που αγωνίζονται για τη ζωή του, απέναντι στις τρύπες των δις ,την εταιρεία, πολιτικούς, χρηματισμένους γιατρούς.

 Ας βάλουμε όμως κάποια πράγματα σε μια σειρά, προσπαθώντας να ξετυλίξουμε ένα κουβάρι που τα μίντια δεν αγγίζουν, ξεκινώντας με δύο παραδοχές.

1.  Η διαφθορά του επιχειρηματικού-πολιτικού κατεστημένου και τα μεγάλα φαγοπότια,  είναι μάλλον υπαρκτά και τα καταδικάζουμε. Ωστόσο σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να σταθεί η λογική ότι «Δυστυχώς, συγκεκριμένες εταιρείες και συγκεκριμένοι πολιτικοί  είναι διεφθαρμένοι και εγκληματούν, σε ένα σύστημα που όλα βαίνουν καλώς».

2.  Κανένα αίσθημα “κάθαρσης” και  λογικής ότι κυβέρνηση και δικαιοσύνη είναι αυτοί που « επιτέλους βάζουν τα πράγματα στη θέση τους»,  δεν μπορεί να ευσταθεί. Κυβέρνηση, ΕΕ, δικαιοσύνη είναι οι ίδιοι που διαμορφώνουν και εφαρμόζουν ένα νομοθετικό πλαίσιο κομμένο και ραμμένο για να ενισχύει την κερδοφορία των επιχειρηματικών κολοσσών, μεταξύ τους και της Novartis.

Απόδειξη για τα παραπάνω είναι και το γεγονός ότι ενώ η Novartis έχει κατηγορηθεί αρκετές φορές στο παρελθόν για παρόμοια σκάνδαλα, παρ’ όλα αυτά στην Ελλάδα τιμήθηκε πριν μερικά χρόνια με «Διάκριση Επιχειρηματικής Αριστείας» ως κορυφαία φαρμακοβιομη-χανία.  Και φυσικά τα νομικά πλαίσια στις εκάστοτε χώρες που επιτρέπουν στις φαρμακοβιομηχανίες να βγάζουν δις μέσω των μεθόδων τους, επιβάλουν μετά μέσω διακανονισμού, ένα πρόστιμο της τάξη 10% των παράνομων κερδών τους και οι φαρμακοβιομηχανίες «καθαρίζουν».

Συνεπώς, εφόσον δεν πρόκειται για μια «παρατυπία» της Novartis αλλά οι δραστηριότητες τους έχουν κάλυψη από κράτη, δικαιοσύνη κλπ, μένει να απα-ντήσουμε πως προκύπτει η «αποκάλυψη» και η δημοσιοποίηση τέτοιων σκανδάλων. Δεν πρόκειται παρά για παιχνίδια «της μεγάλης σκακιέρας» ή αλλιώς αντικρου-όμενα συμφέροντα μεταξύ μεγαλοεται-ρειών (εν προκειμένης φαρμακοβιομη-χανιών)στα πλαίσια του ανταγωνισμού τους. Φυσικά αξιοποιούνται και για πολιτικά-εκλογικά παιχνίδια (εν προ-κειμένης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) που αυτοπρο-βάλλεται ως η «έντιμη» πολιτική δύναμη απέναντι στους «προηγούμενους διεφθα-ρμένους».

Επειδή όμως το πρόβλημα όπως αναφέραμε, δεν το εντοπίζουμε μόνο  σε «κάποιες» εταιρείες και «κάποιους» πολιτικούς, αλλά στο σύστημα που τίποτα δεν βαίνει καλώς, αξίζει να αναφέρουμε πως λειτουργεί ο νόμιμος κόσμος των φαρμακοβιομηχανιών και κατ’ επέκταση της υγείας, και να απαντήσουμε στα ακόλουθα ερωτήματα: 

Ποια φάρμακα παράγονται/Για ποια φάρμακα γίνεται έρευνα: Η εκπόνηση ενός ερευνητικού προγράμματος για την εύρεση και την παραγωγή ενός φαρμάκου, απαιτεί  χρηματοδότηση, η οποία προέρχεται σήμερα αν όχι αποκλειστικά, σχεδόν πάντα από φαρμακοβιομηχανίες, ακόμη κι αν πραγματοποιούνται σε δημόσιους φορείς όπως τα πανεπιστημιακά Ιδρύματα. Η «επένδυση» για ένα φάρμακο καθορίζεται όπως σε όλους τους «επιχειρηματικούς τομείς» από τους κανόνες της ζήτησης, ή αλλιώς πόσο θα πουλήσει το προϊόν, για να φέρει τα μέγιστα κέρδη. Έρευνα λοιπόν για φάρμακα που θα φέρουν σίγουρα κέρδη, και όχι με βάση της ανάγκες της κοινωνίας( καμία φαρμακοβιομηχανία δε θα επένδυε για να θεραπεύσει επιδημίες σε τριτοκοσμικές χώρες, όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν σε υψηλό κόστος).

Ποια κυκλοφορούν: Ακόμη κι αν οι σύγχρονες δυνατότητες της επιστήμης επιτρέπουν την παραγωγή και χρήση εναλλακτικών θεραπευτικών σχημάτων ή μορφών, αυτές μπορεί να μένουν «κλειδωμένες», και να απαγορεύεται η κυκλοφορία τους, ώστε φαρμακευτικές να κρατούν ψηλά τις τιμές σε φάρμακα που παράγουν οι ίδιες και μόνο. Δεν είναι επίσης σπάνιο, να εισάγονται επικίνδυνες χημικές ουσίες, που δεν έχουν ολοκληρώσει κάποιον έλεγχο, ή ακόμα πλαστά φάρμακα (βλ. εμβόλια που εμφανίζονται περιστασιακά όταν δημιουργείται κοινωνική υστερία λόγω επιδημιών).

Πως κοστολογούνται: Οι διεθνείς συμφωνίες σήμερα, όπως αυτή του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, παραχωρούν την «πνευματική ιδιοκτησία» και την εμπορική εκμετάλλευση προφανώς μιας θεραπευτικής ουσίας, αποκλειστικά στην εταιρεία που την “βρίσκει” , μέσω του θεσμού της Πατέντας. Η πατέντα έχει ισχύ για 20 χρόνια, και σε αυτό το διάστημα, η εκάστοτε φαρμακευτική κοστολογεί η ίδια το προϊόν της, κάτι που σημαίνει ότι η τιμή ενός φαρμάκου μπορεί να εκτοξευτεί από τη μια μέρα στην άλλη, όπως και πολλές φορές έχει συμβεί (βλ. AIDS, λευχαιμία κλπ). Μπροστά στα μεγάλα κέρδη λοιπόν, πετιούνται εκτός θεραπείας βαριά πάσχοντες, που δεν μπορούν να
ανταποκριθούν οικονομικά σε αυτήν.

Ποιοι έχουν πρόσβαση σε αυτά: Αναμφισβήτητα το κόστος, τόσο της ιατρικής όσο και της φαρμακευτικής περίθαλψης σήμερα έχει την τάση να μετακυλίεται ολοένα στις πλάτες του κόσμου που την χρειάζεται (ενδεικτικά στην Ελλάδα τα χρόνια των μνημονίων, η ιδιωτική συμμετοχή για τη φαρμακευτική κάλυψη έχει ξεπεράσει το 30%). Ο αποκλεισμός από την θεραπεία επομένως δεν αφορά μόνο τους βαριά πάσχοντες που αναφέραμε, αλλά όλους τους  χαμηλόμισθους, άνεργους, μετανάστες, όλους αυτούς που το χαμηλό βιοτικό επίπεδο, οι ανθυγιεινές συνθήκες εργασίας , η περιθωριοποίηση μπορούν να τους οδηγήσουν στη νοσηρότητα, και το σύστημα, στο οποίο όντως τίποτα δεν βαίνει καλώς, να τους πετάει έξω απ’ το δικαίωμα στη υγεία και τη ζωή.

Πέρα λοιπόν από τα θηριώδη σκάνδαλα των δισεκατομμυρίων, αποκαλύπτεται και το μεγάλο σκάνδαλο στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής: Το φάρμακο είναι εμπόρευμα, πράγμα που σημαίνει ότι κάποιοι πλουτίζουν από την ασθένεια κάποιων άλλων. Κι αυτή είναι μια πραγματικότητα, που καμιά εκτελεστική επιτροπή δεν μπορεί να ανατρέψει, παρά μόνο ο κόσμος που θα σταθεί απέναντι στις διεθνείς συμφωνίες, τις πολιτικές που υποβαθμίζουν τη δημόσια υγεία  και τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής που βάζει το κέρδος πάνω από την ανθρώπινη ζωή. Σε αυτή τη διαδικασία κι εμείς οφείλουμε να διεκδικήσουμε από κοινού με την πληττόμενη πλειοψηφία κρατικούς φορείς έρευνας και παραγωγής φαρμάκων με γνώμονα τις ανάγκες της κοινωνίας, καμιά ιδιωτική συμμετοχή για την πρόσβαση σε φάρμακα, αύξηση και ενίσχυση των δομών περίθαλψης με έμφαση στην πρόληψη και ελεύθερη πρόσβαση σε αυτές για όλους/ες. Να μην βουλιάξει κανείς στην αντίληψη που λέει “το κέρδος πάνω από την ανθρώπινη ζωή” και μοιάζει σχεδόν παντοδύναμη σε ένα σύστημα υγείας που γιατροί χρηματίζονται  και γίνονται κρίκος στο μεγάλο σκάνδαλο που αναφέραμε .Να προτάξουμε μια διαφορετική αντίληψη για την Υγεία, ως στοιχεία για την ευημερία και την ολόπλευρη ανάπτυξη του ατόμου, σε ένα σύστημα μακριά από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.