*αναδημοσίευση από επιτροπή αγώνα εαακ (σχήμα της αρχιτεκτονικής ΑΠΘ). Απάντηση στο κείμενο "Συριζαυγίτες του καθηγητή του τμήματος αρχιτεκτονικής Μαρτινίδη

Στον κάθε κύριο Μαρτινίδη

Αναρωτιόμαστε με βαθύτατη ειλικρίνεια για τις τάσεις που ωθούν την ντόπια διανόηση  να συμπεριφέρεται σαν ένα βαρετό εκκρεμές. Ένα εκκρεμές που πότε θα περιφέρει την ύπαρξή του στον κόσμο των σκιών του αφηρημένου και της θεωρητικολογίας και πότε θα επελαύνει ως άλλος μικρός Ναπολέοντας ολοταχώς προς τα νέα Βατερλό του συγκεκριμένου. Στο εν λόγω άρθρο, αφήνοντας πίσω σας τον κόσμο των σκιών, των κοινωνικά ακρωτηριασμένων διαλέξεων, επιλέγετε να ασχοληθείτε με την πραγματική ιστορία του κόσμου. Μιλάτε για το μέλλον της νεολαίας και την προοπτική τοπικών κοινωνιών, έτσι όπως αυτά διαγράφονται από την πολιτική που εφαρμόζουν σε πλήρη σύμπνοια η κυβέρνηση, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η ελληνική αστική τάξη.

Με τέσσερις σύντομες παραγράφους ο κοινωνικός Αρμαγεδδόνας, που μαστίζει την ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια, περιγράφεται με κυνισμό ως γεγονός αναπότρεπτο, αλλά και απόλυτα δικαιολογημένο. Η ιδιωματική φράση του Στρος Καν «Grèce est dans la merde» δεν επιβεβαιώνεται από τους υπερχειλισμένους κάδους του Αριστοτελείου, όπως θέλετε να πιστεύετε. Επιβεβαιώνεται όμως από ένα Πανεπιστήμιο υπό κατάρρευση, που συντηρεί μαφιόζους και εργολάβους, που αρνείται να παρέχει αξιοπρεπή μισθό και συνθήκες εργασίας στους εργαζομένους του, που καλείται να αναδείξει τα όργανα διοίκησής του με αδιαφανείς διαδικασίες επιστολικών ψήφων, που παρέχει στους αποφοίτους του «ακριβά» εισιτήρια για το εξωτερικό και την ντόπια ανεργία. Τα τρικ της αστικής σκέψης, που χρησιμοποιούνται στο άρθρο για να αντιστρέψουν την εικόνα της πραγματικότητας, αναδύουν τελικά την αλλοτριωμένη συνείδησης ενός αλλοτριωμένου κόσμου.

Περί σκουπιδιών…

Θα ήταν σίγουρα ενδιαφέρουσα η αντίδραση ενός από τους αγωνιζόμενους εργολαβικούς υπαλλήλους του ΑΠΘ απέναντι στο δημοσιευθέν κείμενό σας ή ακόμα καλύτερα στην προσπάθειά σας συγκομιδής των σκουπιδιών από τους χώρους της σχολής. Σε αυτό το σημείο, θα πρέπει να καταστεί σαφές ότι οποιαδήποτε απόπειρα καθαρισμού των χώρων -έμμισθη ή εθελοντική-, στο βαθμό που υλοποιείται χωρίς τη συγκατάθεση των απεργών, λειτουργεί ενάντια του αγώνα τους και επί της ουσίας τον υποσκάπτει. Παίρνει, λοιπόν, ο αυτόκλητος καθαριστής το μέρος της εργοδοσίας, ηθελημένα ή άθελα του, χωρίς αυτό να έχει αλήθεια κάποια ιδιαίτερη σημασία... Η εποχή των προθέσεων τελείωσε, ο λόγος και η πράξη είναι αυτά που μετράνε.

Αν, κύριε Μαρτινίδη, δηλώνετε αλληλέγγυος του αγώνα που διεξάγεται, αλλά παρόλ’ αυτά θίγεται η αισθητική σας από το θέαμα του “απέραντου σκουπιδότοπου”, μπορείτε να φανείτε χρήσιμος προτείνοντας στους εργαζομένους έναν διαφορετικό, κυρίως όμως αποτελεσματικό τρόπο διεκδίκησης των αιτημάτων τους για μια ζωή με αξιοπρέπεια. Η αλήθεια είναι, όμως, πως δεν περιμένουμε να ακούσουμε κάτι που να συναγωνίζεται έστω τον αφηρημένο, αντιφατικό και σίγουρα αναποτελεσματικό  ανθρωπισμό που έθεσε ο Διαφωτισμός και η γαλλική επανάσταση (μάλλον το ευφυολόγημα των θυμάτων τις γκιλοτίνας με το ψωμί και το παντεσπάνι σας αντιπροσωπεύει καλύτερα).

Η απαξίωση από πλευράς σας, κύριε Μαρτινίδη, των κατοίκων της Ευκαρπίας, καθώς προβάλλετε ως ανεξήγητη την αντίρρηση περιφερειακών δήμων σε κάθε σχετική κατασκευή (χωματερής) στην περιοχή τους, δείχνει ότι η καταδίκη μιας ολόκληρης περιοχής σε σκουπιδότοπο φαίνεται να ξεπερνά εύκολα τις ανησυχίες σας, όταν αυτή ξεφεύγει από το επίπεδο του σχεδιαστηρίου ή της διάλεξής σας και γίνεται πραγματικότητα. Γιατί, την ίδια στιγμή που τα σκουπίδια στη Σχολή εμποδίζουν τους φοιτητές να συζητούν για τον χώρο της πόλης και να σχεδιάζουν οικήματα και οικισμούς, οι κάτοικοι της Ευκαρπίας διεκδικούν δικαίωμα στις τελευταίες ανάσες καθαρού αέρα που έχουν ξεφύγει από το εργοστάσιο ΤΙΤΑΝ που στέκει λίγο πιο δίπλα. Απολαύστε, λοιπόν, τα βιβλία σας και τη μπαρόκ μουσική στο σαλόνι σας -που σίγουρα δεν βλέπει σε χωματερή- και αφήστε εμάς τους υπόλοιπους, κάποιοι ιδιωματικά, κάποιοι κυριολεκτικά, σίγουρα πάντως να κυλιστούμε στο βούρκο.

Περί ικανοτήτων...

Οι ικανοί, λέτε, κάπου θα βρουν να βιοποριστούν και να διοχετεύσουν την αγάπη τους για τη γνώση. Μα οι πολλά υποσχόμενοι κατά τους δασκάλους και οι καλοί που δεν χάνονται κατά τους γονείς, σαν να μαζεύονται πολλοί, όπως πολλά μαζεύονται τα τσαλαπατημένα όνειρα. Μήπως δεν ήταν ικανός, ο διαβασμένος σπουδαστής της φιλοσοφικής, της ιστορίας, της κοινωνιολογίας, που το αντικείμενο του ξεγράφεται ολοταχώς; Μα στην αρένα της “ικανότητας” που μας ρίχνετε, εμείς δεν δεχόμαστε πως ο πιο ικανός δάσκαλος είναι εκείνος που κλείνει τα μάτια στο αδιέξοδο μέλλον των περισσότερων σπουδαστών του και ο πιο ικανός φοιτητής είναι αυτός που φουσκώνει το πορτφόλιο του, αδιαφορώντας για ένα σύμπαν που διαλύεται γύρω του και που διαγράφει, την μια μετά την άλλη, οποιαδήποτε αξία έθεσε ποτέ η ανθρωπότητα. Δεν δεχόμαστε ένα πανεπιστήμιο κατ’ εικόνα και ομοίωση της επιχείρησης, ένα πανεπιστήμιο που καλλιεργεί τον ατομικό δρόμο και τον ανταγωνισμό, ένα πανεπιστήμιο που θυσιάζει τον κοινωνικό ρόλο στο βωμό των αναγκών της αγοράς. Όταν σε αυτό το πανεπιστήμιο θα διδάσκεται το μάθημα για τα ιερά και τα όσια του καπιταλισμού, εμείς θα χαζεύουμε τον ήλιο έξω απ' το παράθυρο.

Όμως εσείς απέναντι σε όλους αυτούς που δεν εγκαταλείπουν  την προσπάθεια,  που θέλουν να ζήσουν με οδηγό τις ανάγκες και τα όνειρά τους, που τα θέλουν όλα για όλους, έρχεστε να παρατηρήσετε μια αξιολόγηση γραμμένη με γιώτα σε μια αφίσα. Αξιολόγιση λοιπόν. Από το αξιολογίζω. Αυτό έχετε να πείτε. Την ίδια στιγμή, δεν παρατηρείτε, μάλλον σας διαφεύγει, το προφανές ενδεχόμενο μέλλον μιας ολόκληρης γενιάς να βρεθεί στα αζήτητα της ιστορίας. Αντίθετα περιορίζεστε σε διατυπώσεις «επιστημονικά» ουδέτερες: «μειώνεται η πιθανότητα να πάρουν δίπλωμα ώστε να χρηματίζονται ως επιστήμονες».

Περί ταύτισης των άκρων…

Όσον αφορά στη θεωρία της σύγκλισης των άκρων -την οποία μάλιστα συχνά φιλοξενεί στις στήλες της η Καθημερινή- και τους ευφάνταστους νεολογισμούς σας περί συριζαυγιτών (και ας ξεκαθαρίσουμε εδώ πως η ΕΑΑΚ δεν ασπάζεται τις διαχειριστικές λογικές που προβάλλει η αριστερά του Σύριζα, αλλά αποτελεί κομμάτι της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στα πανεπιστήμια), θ’ αναρωτιόταν κανείς μήπως το αφηρημένο φιλοσοφικό σχήμα της μη διαφοράς ανάμεσα σε δύο ακραίους πόλους είναι ο μόνος τρόπος να χάσουν την σημασία τους οι ξεκάθαρες διαφορές μεταξύ των αξιών που φέρουν, στην προκειμένη περίπτωση ο νεοφασισμός και η επαναστατική αριστερά. Σε μια λογική, λοιπόν, μιμητισμού που πυροδοτεί την επαναληψιμότητά της πέρα από λογικά όρια, η βία καταφέρνει, σαν ένας γιγάντιος εξομοιωτής, να αφαιρεί τις διαφορές ανάμεσα στα δύο άκρα και να τα ενώνει με τα δεσμά της. Η θανάσιμη έχθρα λειτουργεί μάλλον σαν εχέγγυο συγγένειας, ομοιότητας, εν τέλει ταύτισης, η σαγήνη της αδελφότητας συνδέει θανάσιμους εχθρούς, όπως Κάιν και Άβελ ή Πολυνείκης και Ετεοκλής.

Θέλετε, λοιπόν, να μας θεωρείτε άκρα; Είμαστε, αφού παλεύουμε για δημοκρατία, ειρήνη και διεθνισμό, ενώ οι φασίστες για δικτατορία, πόλεμο και εθνικισμό. Απέναντι στην βίαιη κατάργηση των αυτονόητων, τα οποία ο δικός σας παραλογισμός κατηγορεί ως ανόητα, ασκούμε την συλλογική αντί-βία του κινήματος κι εκείνη δεν χρειάζεται κανένα άλλοθι. Και να, ανάμεσα στους λυσσαλέους αντιπάλους στέκεστε εσείς, ο “ουδέτερος” πόλος, αυτός που μπορεί και αποδομεί και τους δύο, αυτός που ξεφεύγει από τον κύκλο της μιμητικής βίας, ο δυτικός αστός, ο δάσκαλος συγγραφέας και αρχιτέκτονας. Ο ορθογράφος μέσα στη γενικευμένη ανορθογραφία. Και ταυτόχρονα αυτός που ενοχοποιεί τον μοναδικό ιστορικό αντίπαλο του φασισμού. Και αν υποθέσουμε ότι η εξουσία ανέχεται τον διανοούμενο μόνο στο βαθμό που ο λόγος και το έργο του εξυπηρετεί της ανάγκες της και αναπαράγει τους όρους της ύπαρξης της, τότε με τη δική σας περίπτωση μπορεί να κοιμάται ήσυχη τα βράδια.

Αν, λοιπόν, ψάχνετε μαφιόζους και φασίστες, κύριε Μαρτινίδη, θα πρέπει να τους αναζητήσετε αλλού. Στους σεκιούριτι που φυλάν τις Θερμοπύλες των ιδιωτικών πανεπιστημίων που τόσο αγαπάτε, στην σωματώδη προσωπική φρουρά των υπουργών και των πρυτάνεων που εφαρμόζουν την πολιτική που υποστηρίζετε με τη στάση σας, σ’ εκείνους που διώχνουν τους μετανάστες, τους απείθαρχους, τους ετερόδοξους, τους απεργούς. Να τους αναζητήσετε ανάμεσα σ’ εκείνους που παρουσιάζονται σαν σωτήρες σε ένα λαό, που όπως κι εσείς, παρουσιάζουν ως απαίδευτο, τεμπέλη και διεφθαρμένο. Ζήστε, λοιπόν, σε έναν κόσμο όπου η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου, σε έναν κόσμο που στο βωμό της ατομικής ελευθερίας (και όχι της προσωπικής, καθώς το πρόσωπο γεννιέται από τα σπλάχνα της συλλογικότητας, όπως μας δίδαξε κάποτε ένας δάσκαλος διόλου τενεκές) καίγεται κάθε ελπίδα συλλογικότητας, δημιουργικότητας κι ελευθερίας.

Κάντε μας, λοιπόν, τη χάρη και φύγετε από τώρα στο εξωτερικό, σε ένα από τα αξιοπρεπήπανεπιστήμια με τα καθαρά και υγιή περιβάλλοντα, με τους ικανούς δασκάλους και τους ικανούςφοιτητές, και τους ακόμα ικανότερους εργαζόμενους-καθαριστές. Μπορείτε να κάνετε μια καινούρια αρχή στο Χάρβαρντ, όπου ο ΓΑΠ διδάσκει «διαχείριση κρίσεων». Έχετε όμως τις επιφυλάξεις σας για την εκπλήρωση του μικροαστικού ονείρου σας, γιατί η ρετσινιά του «μπαταξή-Έλληνα» φαίνεται να είναι ανεξίτηλη... Έχετε τις επιφυλάξεις σας, γιατί το τραγούδι της νεολαίας για παιδεία, εργασία, ελευθερία και αξιοπρέπεια που συνθέτουμε στα νεολαιίστικα κινήματα του Ευρωπαϊκού Νότου, στη Χιλή, στον Καναδά, κάποια στιγμή θα φτάσει και στα αυτιά των αναπτυγμένων δυτικών κέντρων και τότε μπορεί και οι φοιτητές εκεί, με λόγιο ύφος και με σεβασμό στη χρήση της γλώσσας να σας απαντήσουν με κάτι από το μακρινό παρελθόν σας…

Κήριε καθιγυτά, γαμειέσται… (σύνθημα του Μάη του ’68)