ΕΛΠΙΔΑ;

25 Γενάρη και εκτός από τη νέα χρονιά ήρθε κι η ελπίδα. Μια ελπίδα που γεννήθηκε με προσδοκίες για αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, για επαναπρόσληψη απολυμένων στις δουλειές (ΕΡΤ, καθαρίστριες Υπουργείου Οικονομικών, διοικητικοί υπάλληλοι), για νομιμοποίηση μεταναστών και άλλα πολλά... Μια ελπίδα που γεννήθηκε για την αντιμετώπιση της κρίσης. Κάποιοι από αυτούς που ήδη κυβερνούν (βλ. ΣΥΡΙΖΑ) έσπευσαν να ονομάσουν ανθρωπιστική την κρίση αγνοώντας σκόπιμα το γεγονός ότι αυτή η κρίση  είναι αποτέλεσμα του ίδιου του συστήματος που κλήθηκαν (και επιδίωκαν από καιρό) να διαχειριστούν.

Πόσο όμως φιλολαϊκή μπορεί να είναι μια κυβέρνηση που προκύπτει από αστικοδημοκρατικές διαδικασίες αποδεχόμενη πλήρως το πλαίσιο διαχείρισης που έχει όνομα κεφάλαιο-Ε.Ε.-ευρωζώνη; Βασιζόμενη η κυβέρνηση σε αυτό το τρίπτυχο, καθιστά αδύνατη την οποιαδήποτε παρέκκλιση από ένα πολύ μεγαλύτερο σχέδιο διαχείρισης της κρίσης και του χρέους, που ουσιαστικά προσπαθεί να διασώσει το κεφάλαιο και έτσι αναλαμβάνει το ρόλο ενός  διαφορετικού τύπου “νοικοκύρη” των χρημάτων που μας δίνει η “καλή” ΕΕ. Αυτό πιο πρακτικά σημαίνει ότι μπορεί να βγάζει τα κάγκελα από τη βουλή ή να πάρει πίσω τους διαγραφέντες φοιτητές, διότι δεν κοστίζουν τίποτα, αλλά δεν μπορεί εύκολα να κλείσει τα μεταλλεία στις Σκουριές ή να βάλει  άμεσα λουκέτο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης που θα επιφέρουν τόσο οικονομικό όσο και πολιτικό κόστος. Ακόμη, αποδεχόμενη η κυβέρνηση αυτό το τρίπτυχο, η “σκληρή” διαπραγμάτευση γίνεται πρόγραμμα με γέφυρες, η διάλυση των ΜΑΤ-ΔΕΛΤΑ γίνεται ενδεχόμενος αφοπλισμός.

Λεφτά όντως υπάρχουν και άλλος δρόμος όντως υπάρχει. Η αριστερή λογική και πρακτική δε σημαίνει καπιταλισμός με καλό πρόσωπο. Το σύστημα αυτό βασίζει την ύπαρξή του στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Βασίζεται στην αξιοποίηση ανθρώπινης δουλειάς (σωματικής και πνευματικής) προς όφελος  εργοδοτών. Ο ανθρώπινος μόχθος  μεταφράζεται σε χρήμα και κέρδος και δεν αξιοποιείται προς όφελος της κοινωνίας.

Έχοντας αυτό κατά νου, μπορούμε πολύ εύκολα να καταλάβουμε γιατί εν καιρώ μέτρων λιτότητας και περικοπών από κατώτερα στρώματα, το χρέος από το 2012 έως σήμερα αυξήθηκε και δε μειώθηκε. Ένα χρέος που δημιουργήθηκε από οικονομικούς κολοσσούς ανά τον κόσμο, πληρώνουν τα λαϊκά στρώματα και αυτό έχει συνέχεια. Έχει συνέχεια καθώς σήμερα ευχόμαστε μια καλή διαπραγμάτευση αντί να απαιτούμε πλήρη διαγραφή του!

Βέβαια, από όλα τα παραπάνω δε θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη η Παιδεία. Η Τράπεζα Θεμάτων ίσως φύγει, οι διαγραφέντες ίσως επιστρέψουν, το ν+2 και το 2ν ίσως και καταργηθούν όμως οι γενικοί στόχοι παραμένουν οι ίδιοι και αυτό φαίνεται από το πολύ απλό ότι δεν έγινε καμία αναφορά στις μαθητείες, στα voucher, στη διάσπαση πτυχίων στα ECTS(μονάδες), για την έρευνα που γίνεται στα πανεπιστήμια και για τον χαρακτήρα του ασύλου. Σίγουρα όμως δε πρέπει να ξεχνάμε ότι και αυτές οι πρώτες εξαγγελίες του υπουργείου αποτελούν δεσμεύσεις που δύσκολα μπορεί να τις αναιρέσει καθώς αποτελούν αιτήματα των φοιτητικών κινημάτων που ξέσπασαν την τελευταία πενταετία.

Είναι επίσης ενδιαφέρον να εξετάσουμε το πως το χρέος επηρεάζει και το κόστος σπουδών. Το τρίπτυχο της απαξίωσης-ιδιωτικοποίησης και επιχειρηματικής ανασυγκρότησης των πανεπιστημίων καλά κρατεί και επί «αριστερής κυβέρνησης».

Η δημόσια και δωρεάν φοιτητική μεριμνά ήταν μια από τις πιο σημαντικές κατακτήσεις του φοιτητικού κινήματος η όποια διασφάλιζε σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνικής πλειοψηφίας το δικαίωμα στις σπουδές ανεξάρτητα από τη δύσκολη οικονομική κατάσταση των οικογενειών τους. Και αυτή όπως και δεκάδες αλλά λαϊκά κεκτημένα καταργήθηκαν εν μια νυκτί. Από τη μια τα κουρέματα των αποθεματικών των πανεπιστήμιων, από την άλλη οι πετσοκομμένοι προϋπολογισμοί έδειξαν  το δρόμο της εγκατάλειψης των σπουδών σε χιλιάδες φοιτητές  οι όποιοι δυσκολεύονταν να ανταπεξέλθουν στο συνεχώς  αυξανόμενο κόστος φοίτησης. Η φοιτητική μέριμνα είναι ίσως από τα πρώτα κομμάτια του εκπαιδευτικού συστήματος που πλήττει ο νόμος Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου και η γενικότερη πολιτική συρρίκνωσης του κράτους πρόνοιας και ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου και βασικών κοινωνικών μας αγαθών στο ιδιωτικό κεφάλαιο.

Αυτή η κατάσταση άνοιξε την πόρτα στο ιδιωτικό κεφάλαιο το οποίο δεν έχασε ευκαιρία να λυμανθεί τη δημόσια περιουσία και να βγάλει κέρδος από αυτή, και μια μετά την άλλη δεκάδες πανεπιστημιακές υποδομές ανά την Ελλάδα (είτε φοιτητικές λέσχες είτε εστίες) πέρασαν σε χέρια ιδιωτών και έκαναν τη δωρεάν μέριμνα παρελθόν. Όπου αυτό δε συνέβη οι εγκαταστάσεις γνώρισαν και γνωρίζουν απίστευτη εγκατάλειψη και παρακμή με μόνα θύματα τους φοιτητές.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι φοιτητικές εστίες του Α.Τ.Ε.Ι.Θ. Σίνδου το οποίο εδώ και 2 χρόνια παραμένει χωρίς θέρμανση. Με αφορμή αυτή την κατάσταση, το Συμβούλιο του ΤΕΙ αποφάσισε αναστολή της λειτουργίας των Εστιών και ανακοίνωσε στους 210 φοιτητές που διαμένουν εκεί ότι θα πρέπει να τις εγκαταλείψουν μέχρι την 1η Μάρτη, καθώς υπάρχει κίνδυνος πυρκαγιάς από τα θερμαντικά σώματα που χρησιμοποιούν. Κανένα ενδιαφέρον που θα εγκατασταθούν αυτοί οι φοιτητές μέχρι να αποκατασταθεί το πρόβλημα, τι θα γίνει με την παρακολούθηση των σπουδών τους και μια σειρά ερωτημάτων που προκύπτουν μένουν αναπάντητα. Προφανώς σε μια κατάσταση που τείνει να επικρατήσει στο πανεπιστήμιο τα τελευταία χρόνια όπου τα πάντα εξαργυρώνονται σε χρήμα είναι λογικό να μην απασχολεί κανέναν τι θα γίνει με αυτούς τους φοιτητές.

Κι εάν οι πρώην υπουργοί ήταν κακοί και δεξιούληδες και δε νοιάζονταν για τους φοιτητές, ο νυν «προοδευτικός» μας υπουργός συμβουλεύει τα παιδιά της Γ’ Λυκείου να σπουδάσουν κάπου κοντά στον τόπο κατοικίας τους γιατί μάλλον δεν θα τα βγάλουν πέρα με το κόστος σπουδών τους! Κρίμα που η χρηματοδότηση για την Παιδεία καθορίζεται από την ΕΕ την οποία μάλλον ως νυν κυβερνητικά στελέχη δε θέλουν να θίξουν.

Εμείς σε όλα αυτά απαντάμε και απαιτούμε λεφτά για την παιδεία και όχι για το κεφάλαιο. Έρευνα βάσει λαϊκών αναγκών και όχι αναγκών επιχειρήσεων. Θέλουμε ολοκληρωμένα πτυχία με όλη την απαραίτητη γνώση για κάθε γνωστικό αντικείμενο. Γνώση, όχι ως προσόν ανταγωνισμού και αλληλοφαγώματος στο βωμό της αγοράς εργασίας αλλά γειωμένη στις κοινωνικές απαιτήσεις. Γνώση που δε θα πετιέται στα σκουπίδια όταν πλέον δε χρησιμεύει στο κεφάλαιο.

Καμία κυβέρνηση αστικής διαχείρισης δε μπορεί αυτά να τα κάνει πράξη στο σήμερα. Όταν σήμερα προσπαθούν να μειώσουν τις απαιτήσεις και τις διεκδικήσεις μας, πετώντας μας ξεροκόμματα για να μείνουμε ικανοποιημένοι με το λίγο, εμείς είναι ανάγκη να βγούμε και να απαιτήσουμε  αυτά που μας ανήκουν, αυτά που μας  κλέβουν καθημερινά. Αγώνας τώρα λοιπόν! Αγώνας ανυποχώρητος και διαρκείας γιατί απ’ τα τσακάλια που μας ζώνουν καθημερινά, δε θα γλιτώσουμε με ευχές και παρακάλια..

καρφι-εαακ