ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ ΤΟΥΣ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΥΣ

Εδώ και 4χρόνια, από το 2011, η Συρία βρίσκεται σε μια διαρκή εμπόλεμη κατάσταση με κυριους πρωταγωνιστές τον Προεδρο Άσαντ- με  τον επισημο Συριακό Στρατό- και την οργάνωση του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ και στο Λεβάντε, ISIS – μια ομάδα ακραίων μουσουλμάνων σουνιτών μαχητών.

 Όλα άρχισαν τον Απρίλη του 2011 όταν ξέσπασε στη χώρα η Αραβική Άνοιξη, επανάσταση που ξεκίνησε στην Τυνησία και εξαπλώθηκε σε όλο τον αραβικό κόσμο. Οι διαδηλωτές ζητούσαν την αποκατάσταση των δικαιωμάτων των πολιτών και στρέφονταν εναντίον της αυταρχικής κυβέρνησης Ασαντ. Υπέστησαν, όμως, βιαιη καταστολη από το καθεστως, με επακόλουθες συλλήψεις, βασανιστήρια και δολοφονίες πολιτικών κρατουμένων. Η εξέγερση παρά τον αντικαθεστωτικό της χαρακτήρα, με το πέρασμα του χρόνου εξελίσσεται σε εμφύλιο με τους αντιστασιακούς τελικά να οργανώνονται και να αποκτούν όλο και μεγαλύτερες θρησκευτικες επιρροες, σχηματίζοντας τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό, με τη συμμετοχή τόσο Μουσουλμάνων όσο και μισθοφόρων κάθε εθνικότητας. Στους κόλπους του τελευταίου ισχυροποιείται και βγαίνει στο προσκήνιο ο ΙSIS τον Ιούνιο του 2014 με την  ίδρυση χαλιφάτου, σε μια έκταση που περιέχει κατακτημένες περιοχές της Συρίας και του Ιράκ. Το αντίπαλο δέος του Άσαντ γίνονται πλεον ορκισμένοι πιστοί του Ισλαμικού Κράτους, τζιχαντιστές που στρέφονται εναντίον όλων και χάνουν τους πολυτιμους μεχρι πρότινος συμμάχους τους. Η εξέγερση στη Συρία το προηγουμενο διάστημα χρηματοδοτούταν και εξοπλίζοταν εκτος από ΕΕ και Η.Π.Α και από Ισραηλ, Τουρκία και μυστικές υπηρεσίες που συνασπισμένοι  τοτε ενάντιων του Άσαντ, ενισχυαν τους εξτρεμιστές.

Το 2015 εγκαινίασε ένα νέο κύμα βομβαρδισμών σε πόλεις όπως η Ντούμα όπου ΙSIS και ασαντ ‘παλεύουν’ με τίμημα τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων. Οι δύο μαχόμενες πλευρές επιδίδονται σε βιαιοπραγίες, εκτελέσεις, λεηλασίες, βομβαρδισμούς, αφήνοντας στους αμάχους μοναδική διέξοδο, εκτός από το θάνατο, την προσφυγιά. Οι εικόνες από την κατεστραμμένη Συρία δείχνουν τον τρόμο από τον οποίο προσπαθούν να ξεφυγουν και αυτές των νεκρών σωμάτων στις ακτές της Μεσογείου το φοβερό εκείνο πρόσωπο της πολιτισμένης ευρώπης.

 Η Ευρωπαική Ένωση υπερασπίζεται τον ‘πολιτισμό’ της με την ακαμπτη μεταναστευτική της πολιτική (Δουβλίνο 1 και 2), τις ένοπλες δυνάμεις της (φρόντεξ), τα σώματα ασφαλείας κάθε μέλους της που ξυλοκοπούν προσφυγες και μετανάστες στα σύνορα παρέχοντας παράλληλα κάλυψη και σε φασιστικά τάγματα που νομιμοποιούνται να βασανίζουν και να εκτελούν. Στο πλαίσιο της Ένωσης και η Ελλάδα συμμορφώνεται με τις επιταγές της στοιβάζοντας τους ανθρώπους αυτούς σε κοντέινερ ή σε υπαιθριους χώρους περιφρουρουμενους από αστυνομικές δυναμεις που δεν διστάζουν να ασκουν βία (σωματική και λεκτική) στο όνομα της ασφαλειας της ελληνικης κοινωνίας. Προσφυγες και μετανάστες μετατρέπονται σε ανθρώπους δευτερης κατηγορίας που ζητιανεύουν ένα εισιτήριο επι μέρες στους σταθμους των ΜΜΜ και όταν τελικά τα καταφέρνουν μεταφέρονται στη φρίκη των συνόρων και των ηλεκτροφόρων συρματοπλεγμάτων.

Η κατάσταση αυτή που αποτελεί διαχείριση τόσο της Ελληνικής όσο και των υπόλοιπων Ευρωπαϊκών ηγεσιών, βρίσκει την ανοχή της κοινωνίας, μέσα στην οποία διαμορφώνονται κάποιες κυρίαρχες τάσεις.

Μετά τα τελευταία γεγονότα στην Κω, όπου είδαμε «αγανακτισμένους» πολίτες να προσπαθούν να τραμπουκίσουν και να παίρνουν κυριολεκτικά στο κυνήγι ομάδες προσφύγων και την αστυνομία να δείχνει ανοχή, αναδεικνύεται ξεκάθαρα μια φασιστική τάση μέσα στην ελληνική κοινωνία, η οποία προσπαθεί να «πάρει την κατάσταση στα χέρια της» και να παίξει το ρόλο του εγγυητή της «τάξης και της ασφάλειας».  Ο φασισμός, εκμεταλλευόμενος την αδυναμία του κράτους να απαντήσει στα πραγματικά προβλήματα αυτών των ανθρώπων, ενίσχυει τα πιο βαθιά απάνθρωπα ένστικτα των κατοίκων των περιοχών, όπου συγχρωτίζονται οι πρόσφυγες. Με αυτόν τον τρόπο νομιμοποιείται, ως ένα βαθμό, στη συλλογική συνείδηση η ύπαρξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης, η έλλειψη μέριμνας και παροχών και η δολοφονική σταση του κράτους απέναντι σε όλους τους ανθρώπους, που ζητούν τα αυτονόητα.

 Στο σχέδιο του φασισμού για την εξόντωση προσφύγων και μεταναστών, έρχεται να προστεθεί μία ακόμα τάση, που δίνει άφεση στους πρώτους και  καταδικάζει τους δεύτερους. «Ναι στους πρόσφυγες, όχι στους μετανάστες»! Αυτή η τάση, που στην ελληνική πολιτική σκηνή εκφράστηκε με τη δήλωση του Σταύρου Θεοδωράκη, προωθείται τοσο από την ηγεσία της ΕΕ όσο και χωρών της, όπως η Γερμανία. Ένα υπερεθνικο παιχνίδι πολιτικής στήνεται μέρα με τη μέρα στις πλάτες εξαθλιωμένων ανθρώπων που τους εκμεταλεύονται δουλέμποροι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι όλοι με στόχο το κέρδος, αλλά και η ίδια η κοινωνία που για να βρει διέξοδο στις εγγενεις τις παθογένειες φετιχοποιει την ελεημοσύνη. Λυγίζει στο θέαμα των νεκρών παιδιών και βιάζεται να απαντήσει στη τραγωδία με την ελαχιστη δυνατή υλική προσφορά. Απωθεί τη συνολική εικόνα, τις ειδήσεις για πτώματα μεταναστών σε ακτές και φράκτες  που σωρεύονται χρόνο με το χρόνο, τους ανέργους και τους άστεγους που πληθαίνουν. Εμμένει στο σύμπτωμα και αρνείται να αντιληφθεί την αιτία που το προκαλεί. Ο βασικός νόμος του συστήματος ,απαραίτητος για να λειτουργήσει το τελευταίο, είναι να υπάρχουν πάντα εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι. Για την ανάπτυξη και το κέρδος ολόκληρες περιοχές του πλανήτη ρίχνονται στην απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση. Αυτός είναι ο καπιταλισμός. Οι ανταγωνισμοί μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων και οικονομιών, φέρνουν συρράξεις, πολέμους, επιδρομές και βομβαρδισμούς, αφήνοντας στο περιθώριο εκατομμύρια ανθρώπους.

Οι παρατηρήσεις πανω στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι εγείρουν ερωτήματα και προβληματισμούς όπως : είναι ταυτόσημες πράξεις ελεημοσύνη και έμπρακτη αλληλεγγύη; Είναι κάποιο από τα δύο η απάντηση στο προσφυγικο –μεταναστευτικό φαινόμενο; Ποιοι ευθύνονται και ποιοι έχουν τη λύση;

Η αλληλεγγύη αναφέρεται σε ένα σύνολο πρακτικών με συνοδή ανάλυση και συνειδητοποίηση βαθύτερων πτυχών της κοινωνικο-πολιτικής πραγματικοτητας. Διαχωρίζεται πλήρως από τη λογικη του ατομικού δρόμου, είναι διαρκής, γεννιέται και πραγματώνεται μέσα στους αγώνες και τα κινήματα. Μόνο έτσι αποκτά νόημα, δινοντας το χέρι όχι σε κάποιους αλλα σε όλους της γης τους κολασμένους. Γίνεται η πρακτική που εκπορεύεται από ένα όραμα για μια κοινωνία ελευθεριίας και ισότητας, χωρις εξουσιαζόμενους και σκλάβους . Τα κροκοδείλια δάκρυα κυβερνήσεων, ΜΜΕ και διεθνών οργανισμών σφραγίζουν την υποκρισία των ενόχων και ενισχύουν το όραμα αυτό που το διεκδικούμε, καθημερινά, συλλογικά , μέσα στους κοινωνικούς μας χώρους, κόντρα σε αυτούς που σπέρνουν πείνα, φτώχια και δυστυχία για να θερίσουν πλούτη.