Έχοντας περάσει ένα καλοκαίρι όπου
το ΟΧΙ του λαού στο δημοψήφισμα, μέσα σε λίγες μέρες μετατράπηκε σε ΝΑΙ από την
πρώην και νυν συσκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ένα ΝΑΙ στις επιτάγες των εταίρων της ΕΕ για περαιτέρω
λιτότητα, για περισσότερα μέτρα κατα του κόσμου της εργασίας και των κατώτερων
στρωμάτων και βλέποντας από την άλλη, τη
μεγάλη ροή μεταναστών που δημιουργούν οι
πολιτικές και οι πόλεμοι των ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-Ευρώπης
στη μέση Ανατολή, μπήκαμε σ’ένα χειμερινό εξάμηνο στις σχολές μας όπου
ερχόμαστε αντιμέτωποι με την εφαρμογή τόσο των μέτρων του νέου Μνημονίου αλλά
και με το πως βαθαίνει και εξειδικεύεται η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση σε
συνέχεια των νόμων Γιαννάκου-Διαμαντοπούλου-Λοβέρδου. ‘Ετσι, παρατηρούμε σήμερα
προβλήματα υποστελέχωσης, υποχρηματοδότησης και φοιτητικών παροχών να
συνεχίζουν και να εντείνονται, χαρακτηριστικό τα παραδείγματα σχολών όπου
φοιτητές χάνουν εργαστήρια λόγω μη επαρκών αιθουσών και προσωπικού(βλ. Φυσικό,
Φιλοσοφική), στη λέσχη να αποκλείονται άτομα από μια μερίδα φαγητό, τόσο λόγω
των ελεγχών στις εισόδους, όσο και των μεγάλων ουρών που σχηματίζονται. ‘Ολα αυτά έρχονται να προστεθούν με τις δηλώσεις του αντιπρύτανη του ΑΠΘ
Λαόπουλου που μιλάει πως «για το
οικονομικό πρόβλημα του ΑΠΘ, ίσως να χρειαστούν και δίδακτρα στα προπτυχιακά».
Από την άλλη ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Μπουτάρης, δηλώνει πως 500€ για δίδακτρα
θα ήταν καλό...
Δεν είναι δυνατό βέβαια σε αυτό
το σημείο να ξεχνάμε πως στη σχολή μας συγκεκριμένα υπάρχει μια κατεύθυνση για
αλλαγή στο πρόγραμμα σπουδών, σε μια λογική εντατικοποίησης με περισσότερες
υποχρεωτικές παρακολουθήσεις, λιγότερες εξεταστικές βδομάδες με ταυτόχρονη
αύξηση των βδομάδων διδασκαλίας καθώς και αλυσίδες μαθημάτων που πρακτικά δεν επιτρέπουν την
εξέταση σε κάποια μαθήματα εάν δεν έχεις περάσει κάποια άλλα.
εμείς
για όλα αυτά τί κάνουμε;
Υπάρχει από τη μία η λογική του ατομικού
δρόμου και «ας σώσω οτιδήποτε αν σώζεται», ας πάρω το πτυχίο μου(παρόλο που με
περιμένει ανεργία) και βλέπουμε, από την άλλη όμως είναι η λύση των συλλογικών
αγώνων και διεκδικήσεων, η λύση του ανυποχώρητου και αδιαμεσολάβητου αγώνα. Αυτή
η λύση δε μπορεί να μη περνάει από την οργάνωση του σύλλογου μας μέσω των
γενικών συνελεύσεων και το συντονισμό με άλλους συλλόγους, χώρους και σωματεία
που κινούνται σε μια ανάλογη αγωνιστική κατεύθυνση.
Η γενική συνέλευση είναι το
ανώτατο όργανο λήψης αποφάσεων του φοιτητικού συλλόγου. Πρόκειται για την πλέον
αμεσοδημοκρατική διαδικασία και δικαίωμα συμμετοχής, λόγου και ψήφου έχουν όλοι
οι φοιτητές της σχολής ανεξάρτητα από το αν ανήκουν ή όχι σε κάποιον πολιτικό
σχηματισμό. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ξεχνάμε ότι το δικαίωμα διεξαγωγής
γενικών συνελεύσεων κατακτήθηκε με αίμα, με τις πρώτες συνελεύσεις να γίνονται
παράνομα την εποχή της χούντας στη Νομική Αθηνών, το Φλεβάρη του ’72, και να
οδηγούν λίγο καιρό αργότερα στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ωστόσο και
μετέπειτα οι γενικές συνελεύσεις αποτέλεσαν το όχημα συγκρότησης του φοιτητικού
κινήματος που έδωσε αποφασιστικούς και μαχητικούς αγώνες, συμπορεύτηκε με
εργατικά και κοινωνικά κινήματα, πέτυχε σημαντικές κατακτήσεις και έριξε νόμους
βάζοντας φρένο στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση.
Σε μια περίοδο όπου οι εργασιακοί
κλάδοι κηρύσσουν 24ωρη απεργία για την Πέμπτη 12/11, εναντιωνόμενοι στα νέα
μέτρα του 3ου Μνημονίου είναι ανάγκη να σταθούμε στο πλευρό τους
βάζοντας ταυτόχρονα και τα δικά μας αιτήματα, ανοίγοντας όλα τα παραπάνω
ζητήματα.
Η 17 Νοέμβρη πλησιάζει και το «ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» αντηχεί ακόμα στ’
αυτιά μας και μας δείχνει πως αυτό το σύνθημα δε θα σιγάσει ποτέ όσο καποιοι
αντιστέκονται όσο κάποιοι ονειρεύονται και διεκδικούν μια κοινωνία που μας
χωράει όλους, μια κοινωνία χωρίς φτώχεια, πείνα κι εκμετάλλευση. Η 17 Νοέμβρη
δεν είναι μια γιορτή, δεν είναι μια μέρα που απλά τη θυμόμαστε κάθε χρόνο, αλλά
αποτελεί τη συνέχεια και την απαρχή των αγώνων βάζοντας μπροστά τις ανάγκες και
το δίκαιο των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου. Δε σταματάμε ποτέ και δε σιωπούμε
μέχρι να φέρουμε τον κόσμο αυτό στο μπόι των ονείρων μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου