ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΓΙΟΡΤΗ, ΗΤΑΝΕ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ ΛΑΪΚΗ!

Αν θέλουμε να μιλήσουμε για την εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973 και την ανατροπή της χούντας, πρέπει να έχουμε υπόψιν μας ότι δεν αποτελούν μεμονωμένα γεγονότα, όπως συχνά παρουσιάζονται, αλλά αποτελούν συνέχεια δυναμικών λαϊκών κινημάτων της προηγούμενης περιόδου. Ήδη από την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά (1936-1941) αναπτύσσουν αντιδικτατορική δράση ομάδες εργατών και προσφύγων παρά τη συστηματική προπαγάνδα του καθεστώτος. Η δράση αυτών των ομάδων συνεχίζεται και κορυφώνεται κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής (1941-1944), με σημαντικότερη κοινωνικοπολιτική δύναμη το ΕΑΜ, ένα ευρύ λαϊκό μέτωπο που δεν είχε μόνο εθνικοαπελευθερωτικά χαρακτηριστικά, αλλά ως κύριος εκφραστής της εργατικής τάξης έθετε το αίτημα της λαϊκής κυριαρχίας. Παρά την προσπάθεια ενσωμάτωσης και τερματισμού του λαϊκού αγώνα, με τη συμφωνία της Βάρκιζας(1945) που όριζε την παράδοση των όπλων από το ΕΑΜ, οι αγωνιστές του ΕΑΜ αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τον αγώνα, και το αίτημα για λαϊκή κυριαρχία δεν έσβησε κατα την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου(1946-1949). Μετά τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου και την επικράτηση των φιλοβασιλικών και συντηρητικών δυνάμεων, γίνεται συντονισμένη προσπάθεια αφανισμού των αριστερών δυνάμεων από το μετεμφυλιακό αστικό κράτος και παρακράτος, με κορυφαίο παράδειγμα τη δολοφονία του Γ. Λαμπράκη, αγωνιστή της αριστεράς. Ωστόσο,  το κοινωνικό δυναμικό που βίωνε την πίεση όλων των παραπάνω, κατά περιόδους ξεσπά και βγαίνει στο δρόμο, συχνά αντιμετωπίζοντας μεγάλη καταστολή. Το παρακράτος και ο στρατός που το κράτος ενίσχυσε για την καταστολή της αριστεράς, ξεφεύγουν σταδιακά από τον έλεγχο του και ο στρατός κάνει πραξικόπημα στις 21 Απριλίου του 1967 και καταλαμβάνει την εξουσία με τη στήριξη της Αμερικής.

Η Χούντα των συνταγματαρχών προωθούσε εθνικιστικά ιδεώδη και αντικομμουνιστικές αντιλήψεις, εφάρμοζε φασιστική οργάνωση και πρακτικές (συλλήψεις, βασανιστήρια σε όσους την αμφισβητούσαν, λογοκρισία και περιορισμός των ελευθεριών), εξυπηρετώντας, παράλληλα, τα συμφέροντα της αστικής τάξης, τόσο της Ελλάδας όσο και της Αμερικής. Το κύμα χιλιάδων συλλήψεων των πρώτων ημερών του καθεστώτος παρέλυσε τον οργανωτικό ιστό των οργανώσεων της αριστεράς και τις κατέστησε εντελώς ανίκανες να απαντήσουν. Παρά την αδράνεια των πρώτων μηνών και ιδιαίτερα μετά το ‘69-’70 σχηματίζονται, κυρίως από διαφυγόντες πολιτικά καταζητούμενους, μικρές και ευέλικτες ομάδες που προσανατολίζονται στην τοποθέτηση βομβών σε σηµεία-σύµβολα του καθεστώτος (υπουργεία, αμερικανική πρεσβεία, δικαστήρια, φωτεινές επιγραφές...) και τη ρίψη προκηρύξεων. Όμως, οι πρώτες μαζικά εκφρασμένες “αντιρρήσεις” προς τη Χούντα προήλθαν από τη φοιτητική νεολαία, το ’72. Αν και τα αιτήματα αρχικά ήταν εντοπισμένα στο χώρο του πανεπιστημίου και την εντός αυτού καθημερινότητα και ελευθερίες, ήταν από μόνο του πολύ σημαντικό (και πρωτοφανές για τα δεδομένα της Χούντας) το γεγονός ότι οι φοιτητές ενεπλάκησαν σε μαζικές διαδικασίες και αποχές από τα μαθήματα, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις και σε διαδηλώσεις.
 Στη Νομική πραγματοποιείται η πρώτη Συνέλευση Φοιτητών και στις 21 Φεβρουαρίου 1973 η σχολή είναι υπό κατάληψη ως απάντηση στη στρατολόγηση 137 φοιτητών που συμμετείχαν και πυροδότησαν τις κινητοποιήσεις. Η κατάληψη λήγει, αλλά τα αντανακλαστικά των φοιτητών για συνέχιση του αγώνα έχουν δημιουργηθεί. Οι φοιτητές συνειδητοποιούν τη δύναμή τους!
8 Νοέμβρη 1973: οι φοιτητές καταλαμβάνουν για τρίτη φορά τη Νομική.  Ακούγεται για πρώτη φορά το σύνθημα «Κάτω η χούντα».
Στις 14 Νοέμβρη συνεδριάζουν οι γενικές συνελεύσεις των σχολών του Πολυτεχνείου και αποφασίζουν κατάληψη. Υψώνεται η σημαία της εξέγερσης. Τα αιτήματα των φοιτητών δεν αφορούν πλέον μόνο την καθημερινότητα στο πανεπιστήμιο αλλά έχουν καθαρό αντικαθεστωτικό χαρακτήρα. Ο αγώνας τους αγκαλιάζεται από την κοινωνία και τα αιτήματα τους συμπυκνώνονται στο ηχηρό αντιδικτατορικό σύνθημα ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Το Πολυτεχνείο μετατράπηκε σε κέντρο αγώνα. Οργανώθηκαν ομάδες μαζικής παραγωγής και μοιράσματος χειρόγραφων προκηρύξεων, ομάδες έμπρακτης αλληλεγγύης (ιατρική περίθαλψη, διανομή φαγητού), καλέστηκαν φοιτητικές αλλά και μικτές συνελεύσεις, λειτούργησε ραδιοφωνικός σταθμός, έγιναν πορείες στο κέντρο της Αθήνας και όταν χρειάστηκε υψώθηκαν οδοφράγματα. Όμως, δίνεται εντολή στις κρατικές δυνάμεις καταστολής να παρέμβουν. Το βράδυ της 17^ης Νοεμβρίου επίλεκτες δυνάμεις καταδρομέων και άρματα μάχης περικυκλώνουν το Πολυτεχνείο και παίρνουν θέσεις στα νευραλγικά σημεία της πόλης. Γύρω στις 2 το πρωί το άρμα ρίχνει την κεντρική πύλη... Ο στρατός και οι αστυνομία διώχνουν βίαια τους φοιτητές και κάνουν συλλήψεις και δολοφονίες. Οι νεκροί είναι δεκάδες. Το Πολυτεχνείο ήταν για τη χούντα η αρχή του τέλους της. Κλόνισε συθέμελα το  καθεστώς. Το αποδιοργάνωσε και το οδήγησε στην τελική του φάση.

Ο Παπαδόπουλος ανατρέπεται. Τα ηνία αναλαμβάνει ο ταξίαρχος Ιωαννίδης, που διηύθηνε μια δύναμη 500 βασανιστών, μαζί με την υποχρέωση απέναντι στη CΙΑ και τις ΗΠΑ να παίξει την τελευταία πράξη του δράματος που προέβλεπε τη διχοτόμηση της Κύπρου. Στις 15 Ιουλίου του 1974 η χούντα οργανώνει πραξικόπημα στην Κύπρο, διορίζοντας πρόεδρο του κυπριακού λαού το Σαμψών, πειθήνιο όργανό τους.  Με το πραξικόπημα αυτό η χούντα οδήγησε σε κατοχή μεγάλου τμήματος των κυπριακών εδαφών.

Και αν η εξέγερση του Πολυτεχνείου είχε τέλειωσει, οι φλόγες εκείνων των αγώνων και τα συνθήματα εκείνων των ημερών δεν έχουν σβήσει ακόμα. «Ψωμί» στο σήμερα γιατί εν μέσω 6 χρόνων κρίσης και Μνημονίου, τα μέτρα λιτότητας συνεχίζουν και πληθαίνουν, «Παιδεία» στο σήμερα γιατί από την δευτεροβάθμια ως την τριτοβάθμια εκπαίδευση επιχειρείται μια υποβάθμιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα τους. Γιατί σήμερα το Νέο Λύκειο έρχεται να βάλει κατευθύνσεις κι εξειδικεύσεις, γιατί στα Πανεπιστήμια γίνεται μια συνολική προσπάθεια για όλικη αναδιάρθρωση των προγραμμάτων σπουδών ως συνέχεια των νόμων Διαμαντοπούλου και Γιαννάκου με μια παράλληλη κατεύθυνση για περαιτέρω αποδοτικότητα, με όρους αγοράς, των Ιδρυμάτων. «Ελευθερία» γιατί από την κατάλυση του πανεπιστημιακού ασύλου, μέχρι την αστυνομική καταστολή και την υποθήκευση των ζωών μας στις πολιτικές κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ, ο κοινός παρονομαστής είναι ένας και είναι το ίδιο το σύστημα, όπου οι λίγοι κερδίζουν σε βάρος των πολλών, σε αυτούς που καθημερινά μοχθούν κι εργάζονται για να παραχθεί ο πλούτος αυτής της κοινωνίας. Χρέος μας, οι πολλοί αυτοί να πάρουμε τις ζωές στα χέρια μας και να διεκδικήσουμε αυτό που μας αξίζει, ένα καινούριο κόσμο. Ο νέος αυτός κόσμος γεννιέται κάθε μέρα στα συντρίμμια του παλιού, ας αγωνιστούμε για να τον κερδίσουμε!

ΟΥΤΕ ΜΕ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ ΟΥΤΕ ΜΕ ΓΙΟΡΤΕΣ

ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΤΙΜΑΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ, ΤΕΤΑΡΤΗ 11/11, 14:00 ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΑΝΑΤΟΜΕΙΟΥ