ΜΙΑ ΨΗΦΟΣ ΜΟΝΟ ΔΕ ΦΕΡΝΕΙ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ

...εκλογές

Δε θεωρούμε τις εκλογές ως το μοναδικό μέσο πάλης και πολιτικής έκφρασης, ούτε ότι αποτελούν την κινητήρια εκείνη δύναμη ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής. Παρόλα αυτά η στήριξη στα σχήματα ΕΑΑΚ  σηματοδοτεί μια κατεύθυνση αναζωπύρωσης  των συλλογικών διαδικασιών και μαζικοποίησης των γενικών συνελεύσεων σε κινηματική συχνότητα. Δεν σε καλούμε να στηρίξεις ΚΑΡΦΙ-ΕΑΑΚ σε μια λογική αντιπροσώπευσης. Δεν είμαστε εδώ για να αλλάξουμε τα πράγματα για σένα. Σε καλούμε να στηρίξεις μία αντίληψη για το ποιος ευθύνεται για την παρούσα κατάσταση, για το ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες στο σήμερα και για το πώς κατακτάται η κάλυψη των  αναγκών αυτών, με μια προοπτική για την κοινωνία του αύριο. Και αυτή η αντίληψη περνάει μέσα από τις μάχες από τα κάτω για την ανατροπή της πολιτικής των από πάνω. Οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και η συμμετοχή στη σύνθεση πολιτικού σχεδιασμού, τους αγώνες και την διεκδίκηση του ταξικά αναγκαίου είναι αυτό στο οποίο καλούμε. Και σε αυτό δεν καλούμε μία μέρα (εκλογές) αλλά κυρίως καθημερινά στις συλλογικές διαδικασίες.

Λίγα λόγια για τη συγκυρία...

Το σύστημα διαβαίνει μια περίοδο παγκόσμιας και δομικής κρίσης. Στοιχείο αυτής της κρίσης είναι η όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών των ΗΠΑ-ΕΕ-Ρωσίας.Αυτό έχει ως αποτέλεσμα επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή, οι οποίες αιματοκυλίζουν τους λαούς και δημιουργούν συνεχιζόμενες ροές προσφύγων που αναγκάζονται να αναζητήσουν μια ευκαιρία για την επιβίωση τους στις χώρες της ΕΕ. Η απάντηση της Ευρώπης είναι το στοίβαγμα στα hot-spot, δηλαδή σε χώρους κράτησης  με άθλιες συνθήκες διαβίωσης, το χτίσιμο φραχτών όπως στον Έβρο και η ενίσχυση των δυνάμεων καταστολής, τύπου Frontex. Η ΕΕ έρχεται να διαχειριστεί τις προσφυγικές ροές προωθώντας ένα μέρος αυτών στις χώρες της, όπου θα «χρησιμοποιηθούν» ως φθηνό εργατικό δυναμικό, ενώ ένα άλλο μέρος που δεν δικαιούται άσυλο επαναπροωθείται στις χώρες του. Αυτό έρχεται να ενταθεί με την αισχρή συμφωνία της ΕΕ με την Τουρκία η οποία αναγνωρίζει την Τουρκία σαν ασφαλή χώρα, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν ισχύει λόγω του φασιστικού της καθεστώτος. Έτσι, προβλέπεται η επαναπροώθηση όχι μόνο των «παράνομων μεταναστών», όπως μέχρι σήμερα ίσχυε, αλλά και της συντριπτικής πλειοψηφίας των προσφύγων, καθώς η αίτησή τους για άσυλο απορρίπτεται με συνοπτικές διαδικασίες, λόγω του ότι έχουν εισέλθει από «ασφαλή» χώρα. Εξαιτίας όλων αυτών, τα οποία φυσικά στηρίζονται και εφαρμόζονται από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες προβάλλονται και αντιμετωπίζονται από τις κυβερνήσεις των ΕΕ και Τουρκίας σαν άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας, δεχόμενοι παράλληλα φασιστικές και ρατσιστικές επιθέσεις από ακροδεξιές φωνές και οργανώσεις. Το σύστημα προμωτάρει μία άχρωμη αλληλεγγύη, αυτή των ΜΚΟ, ενώ διώκει και καταστέλλει εκείνους που εκφράζουν μια αλληλεγγύη με πολιτικό και ταξικό πρόσημο, που στιγματίζει τον πυρήνα του προβλήματος.

Έχει περάσει περίπου ενάμισης χρόνος απ’ όταν ο ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλευόμενος τη λαϊκή δυσαρέσκεια για τις ακραίες πολιτικές λιτότητας, την επακόλουθη εξαθλίωση του λαού αλλά και τις κινηματικές διεργασίες της τελευταίας πενταετίας, αναδείχθηκε στην κυβέρνηση. Καλλιεργούσε την ελπίδα για ανατροπή, που όμως ήταν αυταπάτη καθώς την περιέγραφε σε ένα πλαίσιο διαχειριστικής λογικής. Έτσι, μετά από «σκληρή διαπραγμάτευση» με τους θεσμούς φτάσαμε σε μία συμφωνία για την οποία ο λαός κλήθηκε να τοποθετηθεί μέσω του δημοψηφίσματος. Η απάντηση του λαού και ακόμη περισσότερο της νεολαίας ήταν ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ, παρά τα εκβιαστικά διλήμματα και την τρομοκρατία που ασκήθηκε από το σύστημα και τους μηχανισμούς του εκείνη την περίοδο, ιδιαίτερα μέσω των ΜΜΕ. Η δυναμική αυτή αποτυπώθηκε και στο δρόμο με μαζικές και δυναμικές συγκεντρώσεις και πορείες. Την επόμενη μέρα η κυβέρνηση πούλησε αυτήν τη λαϊκή απάντηση, τη μετέτρεψε σε ΝΑΙ και αποδέχτηκε το συνολικό πλαίσιο της συμφωνίας. Ακολούθησε η ψήφιση του 3^ου Μνημονίου στη Βουλή, τα μέτρα του οποίου εντείνουν την εξαθλίωση τωn πληττόμενων στρωμάτων της κοινωνίας με κομβικό στοιχείο του το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο.

Με την ανακοίνωση του νομοσχεδίου αυτού ξέσπασαν κινητοποιήσεις πρωτοφανείς σε μαζικότητα σε σχέση με αυτές του προηγούμενου διαστήματος. Σταδιακά όμως οδηγήθηκαν σε  αποκλιμάκωση με κυρίαρχα ευθυνόμενες γι’ αυτό τις εργοδοτικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ αλλά και την ενσωμάτωση της ήττας από το ΠΑΜΕ. Η κυβέρνηση επέλεξε την κατάθεση του νομοσχεδίου στη Βουλή αιφνιδιαστικά, μέσα στις διακοπές του Πάσχα.Ψηφίστηκε η εφαρμογή του ασφαλιστικού νομοσχεδίου, το οποίο προβλέπει τσάκισμα των συντάξεων και αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης ,με αποτέλεσμα την αύξηση της ανεργίας στους νέους καθώς δεν ελευθερώνονται νέες θέσεις εργασίας,με μόνη προοπτική την επισφάλεια και τις ελαστικές μορφές εργασίας- πεντάμηνα και voucher. Επίσης προβλέπει αύξηση των ασφαλιστικών εισφορώνπου καταβάλουν οι εργαζόμενοι και απόδοση σύνταξης με βάση το ύψος των ασφαλιστικών εισφορών κατά τον εργασιακό βίο του συνταξιούχου. Αλλάζει, επομένως, πλήρως ο χαρακτήρας του ασφαλιστικού συστήματος και πλέον η ασφάλιση παύει να είναι κοινωνικό αγαθό, αποτελεί ατομική υποχρέωση, καταλήγοντας να είναι ένα εμπόρευμα για όποιον μπορεί να το αγοράσει.

Παράλληλα, το 3^ο μνημόνιο πλήττει το εθνικό σύστημα υγείας, το οποίο ήδη βρίσκεται στα όρια της διάλυσης.Στους νόμους προηγούμενων κυβερνήσεων που έφεραν υποστελέχωση και έλλειψη φαρμάκων, αναλώσιμων και υλικοτεχνικών υποδομών προστίθενται οι νέες διατάξεις, οι οποίες προβλέπουν: ένταση της ήδη υπάρχουσας υποχρηματοδότησης, ίδρυση της ΕΣΑΝ Α.Ε. και μονιμοποίηση των ΚΕΝ. Η ΕΣΑΝ ( Εταιρεία Συστήματος Αμοιβών Νοσοκομείων) θα είναι υπεύθυνη για τη διαχείριση και τη διανομή όλων των οικονομικών πόρων μεταξύ των δημοσίων και ιδιωτικών νοσοκομείων με βάση την αποδοτικότητα τους. Αντιλαμβανόμαστε τον άνισο ανταγωνισμό μεταξύ κεντρικών και περιφερειακών νοσοκομείων, καθώς και μεταξύ δημόσιων και ιδιωτικών.  Η ΕΣΑΝ Α.Ε. θα είναι αρμόδια για την κοστολόγηση των νοσηλευτικών υπηρεσιών μέσω των Κλειστών Ενοποιημένων Νοσηλείων (ΚΕΝ).  Τα ΚΕΝ ορίζουν ένα χρηματικό ποσό για κάθε ασθένεια, προβλέποντας ένα συγκεκριμένο αριθμό διαγνωστικών εξετάσεων, ημερών νοσηλείας και απαραίτητων φαρμάκων. Με τον τρόπο αυτό, αντιμετωπίζεται η ασθένεια και όχι ο ασθενής, καθώς σε κάθε περίπτωση προβλέπεται το ίδιο ακριβώς θεραπευτικό πρωτόκολλο, ενώ η ασθένεια μπορεί να εκδηλώνεται με διαφορετικό τρόπο και οξύτητα σε κάθε άνθρωπο και να διαφέρει η ανταπόκριση στη θεραπεία.Το επιπλέον κόστος νοσηλείας μετακυλίεται στους ίδιους τους ασθενείς. Όλα αυτά σε συνδυασμό και με το νέο ασφαλιστικό οδηγούν στην καταστρατήγηση τουανθρωποκεντρικού χαρακτήρα της υγείας, εισάγουν μία οικονομίστικη προσέγγιση με όρους αγοράς, εντείνουν τους αποκλεισμούς από το δημόσιο σύστημα περίθαλψης και καταργούν το δωρεάν χαρακτήρα του.

Όσον αφορά στην εκπαίδευση, η κυβέρνηση ως συνέχεια των προηγούμενων πολιτικών και πάντα εναρμονιζόμενη με τις κατευθύνσεις της ΕΕ, του ΟΟΣΑ και της συνθήκης της Μπολόνια ετοιμάζεται να προχωρήσει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση με ένα νομοσχέδιο Φίλη το οποίο δεν έχει οριστικοποιηθεί και κατατεθεί στη Βουλή ακόμη. Η κυβέρνηση προσπάθησε να νομιμοποιήσει το νομοσχέδιο αυτό μέσω του Εθνικού Διαλόγου για την Παιδεία, ο οποίος είναι προσχηματικός, καθώς είναι εξαρχής συνδεδεμένος με το νόμο Διαμαντοπούλου και τις επιταγές του 3^ου μνημονίου, κάτι που αποτυπώνεται και στο ποιοι τον απαρτίζουν.Ο εθνικός διάλογος έχει ένα διττό ρόλο. Από τη μια, να καλλιεργήσει ένα φιλολαϊκό προφίλ της κυβέρνησης, και από την άλλη να προλειάνει το έδαφος της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης επικοινωνώντας με τη δίοικηση των ιδρυμάτων και το αντιδραστικό μπλοκ των καθηγητών. Πτυχές της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, η οποία βαθαίνει με το νομοσχέδιο Φίλη, είναι η διάσπαση πτυχίων σε δύο κύκλους σπουδών, ο κατακερματισμός των επαγγελματικών δικαιωμάτων, η εντατικοποίηση και η πειθάρχηση, η επαναφορά με πιο επιτακτικούς όρους της δια βίου εκπαίδευσης και η συγχώνευση σχολών.

 Η εντατικοποίηση αυξάνει το φόρτο εργασίας, καθιστώντας την καθημερινότητα του φοιτητή εξαιρετικά επιβαρυμένη. Αυτός ο φόρτος ποσοτικοποιείται με ένα «νόμισμα», τις πιστωτικές μονάδες ήECTs. Τα ECTsδίνονται τόσο μέσα από τις σχολές όσο και από άλλους φορείς, δημόσιους και ιδιωτικούς, που διοργανώνουν σεμινάρια και προγράμματα κατάρτισης. Έτσι, εισάγεται η έννοια του ατομικού φακέλου προσόντων. Αυτός αποτελεί το άθροισμα των πιστωτικών μονάδων που καθένας συλλέγει κατά τη διάρκεια των σπουδών του ή και μετέπειτα. Με τον τρόπο αυτόν ο φοιτητής επιδίδεται σε ένα ατέρμονο ατομικό κυνήγι ECTs. Ο φάκελος αυτός έρχεται να αντικαταστήσει το ενιαίο πτυχίο, δημιουργεί εργαζομένους πολλών ταχυτήτων, χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα και χωρίς τη δυνατότητα πραγματοποίησης συλλογικών διεκδικήσεων, κάνοντας ακόμη πιο δυσοίωνη την εργασιακή μας προοπτική και καθημερινότητα.

Ωστόσο, η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση δεν περνά μόνο μέσα από κεντρικά νομοσχέδια, αλλά και μέσα σε κάθε σχολή ξεχωριστά. Αυτό επιτυγχάνεται κυρίως μέσα από τις αλλαγές στα προγράμματα σπουδών. Μια τέτοια αλλαγή, αυτήν την περίοδο, επιχειρείται να περάσει και στη σχολή μας. Το νέο πρόγραμμα προωθεί την εντατικοποίηση, με αύξηση των εβδομάδων διδασκαλίας,  με ταυτόχρονη μείωση των εβδομάδων εξεταστικής, καιμε αλυσίδες μαθημάτων και ανοίγει το δρόμο για την διάσπαση τoυενιαίου πτυχίου σε κύκλους σπουδών. Μάλιστα, οι διαδικασίες για τη διαμόρφωση του νέου προγράμματος γίνονται σε συνθήκες πλήρους αδιαφάνειας, καθώς δεν ανακοινώθηκε ποτέ επίσημα η σύσταση επιτροπής για το πρόγραμμα σπουδών και βρισκόμαστε σε παντελή άγνοια σχετικά με το ποιοι απαρτίζουν αυτή την επιτροπή, σε ποιο στάδιο βρίσκεται η συζήτηση κλπ. Όλο αυτό εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, που προβλέπει οι αποφάσεις να παίρνονται για τους  φοιτητές χωρίς τους φοιτητές και που επιδιώκει την απαξίωση των φοιτητικών συλλόγων και των αποφάσεών τους.Η αντίληψη αυτή διαπερνά και ένα μεγάλο μέρος των καθηγητών , οι οποίοι εντελώς αυθαίρετα, μετατρέπουν αμφιθέατρα (που είναι εξ ορισμού προαιρετικά) σε υποχρεωτικά, υποχρεώνουν τους φοιτητές σε παρακολουθήσεις συνεδρίων (ακόμη και μέσα στο Σαββατοκύριακο), ανακοινώνουν την τελευταία στιγμή ημερομηνίες προόδων ή ακόμη και εξετάσεων (βλέπε 5ο και 6ο έτος).

Επίσης, ο νόμος Φίλη προβλέπει την ίδρυση του εθνικού φορέα έρευνας και την αυτοχρηματοδότηση των ιδρυμάτων. Η αυτοχρηματοδότηση από τη μία έρχεται να λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης για το προχώρημα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και από την άλλη μετακυλίει το κόστος σπουδών στις πλάτες των φοιτητών, συρρικνώνοντας τη φοιτητική μέριμνα και εισάγοντας ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Τα αποτελέσματα της υποχρηματοδότησης στη φοιτητική μέριμνα, φάνηκαν φέτος και στη λέσχη του ΑΠΘ, η οποία πια έχει περάσει στα χέρια ιδιώτη. Στο πλαίσιο αυτό, αποκλείστηκαν άνθρωποι από τη δωρεάν σίτιση, άνοιξε η συζήτηση για κάρτες σίτισης με οικονομικά κριτήρια, ενώ δεν έλειψαν  και οι τραμπουκισμοί από μπράβους.

Τι παίζει με τους άλλους;

ΔΑΠ ΝΔΦΚ – Είναι γλυκό το ποτό της εξουσίας, ποιος είναι αυτός που δε λαχτάρισε να πιει…

Πρόκειται για τη φοιτητική παράταξη της ΝΔ και αποτελεί πιστό εκφραστή των μνημονίων και της λιτότητας, της πολιτικής της Ε.Ε. και των κατευθύνσεων που έχουν μπει από την Μπολόνια. Έτσι, συντάσσεται πλήρως με την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση,που διακυβεύει κάθε κατοχυρωμένο φοιτητικό δικαίωμα και υπονομεύει την οποιαδήποτε αξιοπρεπή επαγγελματική προοπτική και«οραματίζεται»  ιδιωτικά πανεπιστήμια (βλέπε Παιδεία 2020). Επίσης, επιδιώκει την κατάργηση του ασύλου, προβάλλοντας το σαν ένα χώρο ανομίας και εγκληματικότητας και προτείνει την ύπαρξη πανεπιστημιακής αστυνομίας και ιδιωτικών εταιρειών security. Με τον τρόπο αυτόν, επιχειρούν να μετατρέψουν τα πανεπιστήμια από έναν χώρο έντονης πολιτικής και πολιτιστικής ζωής και συγκρότησης κοινωνικών αγώνων σε ένα αποστειρωμένο κάτεργο.

Τα τελευταία χρόνια η ΔΑΠ ΝΔΦΚ ξεμυτίζει με τους περίφημους «Συλλόγους πέρα από κόμματα»-«κατάργηση των φοιτητικών συλλόγων», όπως εκφράστηκε μάλιστα από τον πρώην πρύτανη του ΕΚΠΑ Φορτσάκη και μετέπειτα επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας της ΝΔ, που όχι μόνο έβαλε τα ΜΑΤ μες το ίδρυμα αλλά υποστήριξε και τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες φοιτητών έναντι των γενικών συνελεύσεων! Τι έχει να κερδίσει η φοιτητική παράταξη της ΝΔ  εντός των Πανεπιστημίων αρνούμενη την κομματική της προέλευση; Αφενός  να ενσωματώσει όσους, εγκλωβισμένοι στη δίνη της κρίσης, κατηγορούν τα κόμματα και απομακρύνονται από την πολιτική και αφετέρου να φλερτάρει ξανά και ξανά με την ακροδεξιά και τους φασίστες, οι οποίοι παρεμπιπτόντως δραστηριοποιούνται και στους κόλπους της παράταξης.

Για να πετύχει την πολιτική της,  προάγει την απολιτικοποίηση, τον ατομικό δρόμο και στήνει ένα πελατειακό καθεστώς.Σημειώσεις,κονέ με καθηγητές, συνέδρια, εκδρομές, πάρτι, ποτά ή ότι άλλο χρειαστεί, προκειμένου να εξαγοράσει την ψήφο σου και να σε απομακρύνει από τη γενική συνέλευση ή οποιαδήποτε άλλη συλλογική διαδικασία. Όταν δεν μπορεί να σαμποτάρει τις συλλογικές διαδικασίες με «υπόγειους» τρόπους δε διστάζει να χρησιμοποιήσει ακόμη και μπράβους ενώ συχνά προβαίνει σε τραμπουκισμούς αριστερών αγωνιστών. Παράλληλα καπηλεύεται το όνομα των φοιτητικών συλλόγων για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της και τα συμφέροντα του συστήματος. Χαρακτηριστικά ο ΔΑΠίτης πρόεδρος της σχολής μας δε δίστασε να καταχραστεί αυτή του την ιδιότητα για να ταχθεί υπέρ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, με επιστολή του προς τα ΜΜΕ.

Οι Σύλλογοι της ΔΑΠ είναι μαύροι σύλλογοι, παντελώς αποκομμένοι από τις συλλογικές διαδικασίες και ανήμποροι να διεκδικήσουν αυτά που τους ανήκουν και να επιβάλλουν τις ανάγκες τους!

ΜΠΛΟΚΟ: ΜΕ ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΑΝ ΤΥΦΛΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ

Είναι η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ στα πανεπιστήμια και σε απόλυτη σύμπνοια με τις πολιτικές της κυβέρνησης. Προωθεί όλες τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης, προσπαθώντας να τις συγκαλύψει με έναν δημοκρατικό μανδύα (π.χ. διοικητικό μοντέλο της συνδιοίκησης προβάλλοντάς το ως μια ψευδεπίγραφη αποκατάσταση της δημοκρατίας). Όπως είναι φυσικό απέχει από συλλογικές διαδικασίες, προωθώντας την κινηματική αδράνεια.Μεόση νεολαία της έχει απομείνει  στηρίζει τον ευρωμονόδρομο και προτάσσει ως μόνη εναλλακτική μια διαχείριση της  υπάρχουσας κατάστασης η οποία έχει αποδειχθεί αδιέξοδηκαι καταστροφική (βλ. 3^ο Μνημόνιο).

ΠΚΣ: Ο ΚΝΙΤΗΣ ΚΑΙ ΑΝ ΕΓΕΡΑΣΕ ΚΑΙ ΑΣΠΡΙΣΕ ΤΟ ΜΑΛΛΙ ΤΟΥ ΜΗΤΕ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΜΗΤΕ ΚΑΙ ΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ

Η αριστερά της ηττοπάθειας που διακηρύσσει πως οι αγώνες δεν μπορούν να είναι νικηφόροι στο σήμερα, αλλά ανάγει κάθε μάχη για ρήξη και ανατροπή με το υπάρχον σύστημα σε ένα μακρινό μέλλον της λαϊκής εξουσίας που θα έρθει μέσα από την ισχυροποίηση του ΚΚΕ και μόνον, και την απόκτηση των εκλογικών συσχετισμών.  Γιατί μόνο ηττοπαθής μπορεί να χαρακτηριστεί μια γραμμή για το κίνημα που περιγράφει 48ωρη απεργία κατά την ψήφιση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου και όχι νωρίτερα, παραγνωρίζοντας κάθε δυνατότητα, αλλά και αναγκαιότητα, όξυνσης των αγώνων και παραγωγής αποσταθεροποίησης του πολιτικού σκηνικού.  Το λιγότερο ηττοπαθής  μπορεί να χαρακτηριστεί και η γραμμή τους στο δημοψήφισμα, που φανερώνει μια γενικότερη τους τακτική: την περιγραφή του παρόντος και του μέλλοντος με τα πιο μελανά χρώματα, τη μη ουσιαστική επιδίωξη ανατροπής αυτής της κατάστασης και την τελική τους αυτοεπιβεβαίωση. 

Τη στιγμή, λοιπόν, που η ΠΚΣ θεωρεί  την υιοθέτηση της πολιτικής γραμμής του ΚΚΕ ως τη μόνη αλήθεια  και σαν προαπαιτούμενο για το κίνημα, είναι επόμενη η επιλογή της να καταγγέλλει κάθε αγώνα στον οποίο δεν έχει τους συσχετισμούς ως καταδικασμένο σε ήττα, να μην καταφεύγει σε  κοινή δράση με αγωνιστές της αριστεράς, να περιχαρακώνεται και να αποτελεί τροχοπέδη για την οικοδόμηση ενός πραγματικά επικίνδυνου και ανατρεπτικού φοιτητικού κινήματος. Έτσι, βλέπει εχθρούς (ίσως και πιο επικίνδυνους από τις καθεστωτικές ΠΑΣΠ-ΔΑΠ) μέσα στην αριστερά, ακόμα και στο πιο πρωτοπόρο κομμάτι της όπως είναι τα ΕΑΑΚ, εναντίον των οποίων εξαπολύει (και ενόψει εκλογών) σφοδρότατη επίθεση.

Οι νικηφόρες μάχες της γενιάς μας δε θα δοθούν από μια τέτοια αριστερά, μέσα από «κόκκινα ΔΣ» , «ηγέτες στους Συλλόγους»  και «οργάνωση σε έτη και εργαστήρια» μόνο, αλλά μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις όπου οι Σύλλογοι πραγματικά ζωντανοί και οργανωμένοι θα κάνουν πολιτική για τον εαυτό τους και θα επιβάλλουν τις ανάγκες τους!

Άλλες αριστερές δυνάμεις

Παρόλο που θεωρούμε συμμάχους μας αγωνιστές και δυνάμεις από άλλους χώρους στους κοινωνικούς αγώνες, αντιλαμβανόμαστε ένα κοινό αριστερό εκλογικό κατέβασμα ως πολιτική πράξη η οποία θα είναι δηλωτική μιας προηγούμενης κινηματικής  συμπόρευσης  και στήριξης σε μία ολόκληρη αντίληψη του πώς διεκδικείς και πώς επιδιώκεις την ανασυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων. Δεν αρκεί μια αριστερή και επαναστατική ρητορεία αν αυτή δεν συνδυάζεται με την αντίστοιχη πρακτική. Καμία αλλαγή δεν έγινε επειδή κάποιοι τα έλεγαν καλά και αριστερά. Οι μάχες δίνονται μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες, ξεκινούν στο σήμερα με το βλέμμα στραμμένο στο αύριο  Δεν αναθέτουμε την πάλη και την διεκδίκηση στη σοσιαλιστική κοινωνία του αύριο ούτε καλούμε σε μία αφηρημένη ενότητα της αριστεράς σε ένα πολιτικό πρόταγμα (όποιο και αν είναι αυτό). Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να συγκροτήσουμε το μαχητικό κίνημα που θα κατακτήσει το δίκιο των καταπιεσμένων του 21^ου αιώνα

Γίνεται , έτσι, ξεκάθαρο από τα παραπάνω πως για μας η μέρα των εκλογών δεν σηματοδοτεί το τέλος της χρονιάς και των αγώνων. Όποιο και να είναι το εκλογικό αποτέλεσμα η επόμενη μέρα σε πείσμα των καιρών απαιτεί την παρουσία μας στους συλλόγους και τις γενικές συνελεύσεις. Εκεί όπου η σύγκρουση με την καθεστηκυία τάξη είναι άμεση, αναγκαία και διαρκής.Γιατί  σε αυτήν την κοινωνία η ανεργία, η φτώχεια και η εξαθλίωση είναι καθημερινότητα. Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο βαφτίζεται αξιοκρατία. Γιατί σε αυτήν την κοινωνία άλλοι δουλεύουν και άλλοι πλουτίζουν.Γιατί άνθρωποι ξενιτεύονται και άνθρωποι σκοτώνονται από τους πολέμους των ισχυρών. Ενάντια στη λογική του ατομικού δρόμου, εμείς προτάσσουμε τους συλλογικούς αγώνες. Παλεύουμε συλλογικά και από τα κάτω για ένα αντιπολεμικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, αντίθετο με την δήθεν ελεημοσύνη των ΜΚΟ και ταξικά αλληλέγγυο με τους πρόσφυγες.  Αγωνιζόμαστε ενάντια στις πολιτικές λιτότητας και στα μνημόνια, ενάντια στις κατευθύνσεις του συστήματος για την εκπαίδευση. Αγωνιζόμαστε για δωρεάν δημόσια υγεία για όλους και ασφάλιση χωρίς αποκλεισμούς.

Παλεύουμε για ένα καλύτερο αύριο, για μια άλλη κοινωνία.

Όπου υπάρχει αγώνας, θα είμαστε εκεί…