ΤΟ ΕΞΑΜΗΝΟ ΞΕΚΙΝΑ, Η ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ ΤΕΛΕΙΩΣΕ, ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ

Ένα νέο εξάμηνο ξεκινά και όλοι μετά από μια  όχι και τόσο ξεκούραστη περίοδο εξεταστικής καλούμαστε να ανταπεξέλθουμε στη συνέχιση της χρονιάς. Πριν δούμε όμως τι συμβαίνει στον μικρό αλλά καθόλου ασήμαντο χώρο της σχολής, ας ρίξουμε μια ματιά προς τα έξω, εκεί που ζούμε και αλληλεπιδρούμε καθημερινά, στην κοινωνία.

Διανύουμε ήδη 3 μήνες από μια εκλογή προέδρου στις ΗΠΑ που κανέναν δεν άφησε αδιάφορο, την εκλογή του Ντόναλτ Τραμπ. Κινητοποιήσεις, πρωτόγνωρες, τόσο για τη μαζικότητα όσο και την πολιτική κατεύθυνση,  για τον κόσμο των ΗΠΑ ξέσπασαν κατευθείαν από τις πρώτες μέρες διακυβέρνησής του. Χωρίς να υποτιμάται καμία από αυτές, πέραν ίσως από φωνές διαμαρτυρίας και στήριξης για μια προεδρία Κλίντον, δε θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στην κινητοποίηση των φοιτητών στο πανεπιστήμιο του Berkeley ενάντια στην ομιλία του υποστηρικτή και κυβερνητικού, ελληνικής καταγωγής, γιάπη, φασίστα Μάιλο Γιαννόπουλος, όπου και τελικά κατάφεραν να ακυρώσουν την ομιλία του στο πανεπιστήμιο.

Είναι ο Τραμπ κάτι διαφορετικό; Όχι ακριβώς, απλώς εκφράζει ένα απ’ τα χειρότερα πρόσωπα που μπορεί να πάρει το σύστημα σε περιόδους κρίσης. Όσο οι πολιτικές των ΗΠΑ-ΕΕ-Ρωσίας και τα αντικρουόμενα συμφέροντα επιμέρους κρατών θυσιάζουν στο βωμό του κέρδους ανθρώπινες ζωές, γεννούν πολέμους, φτώχεια, ανεργία κι εξαθλίωση, πρέπει να ξέρουμε ότι κάτι «δε πάει καλά», και για να πάει αυτό περνά από το χέρι μας, στα διάφορα γεγονότα που προκύπτουν, αλλά και θέλουμε να δημιουργήσουμε.

Ξεκινώντας από το προσφυγικό, δε θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε πως μετά από αγώνες εκπαιδευτικών, συνελεύσεων γειτονιάς και κάποιων γονέων, τα προσφυγόπουλα σιγά-σιγά μπαίνουν στα σχολεία. Είναι η καλή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που τους δέχεται; Σίγουρα όχι και αυτό δε θα μπορούσε να γίνει πιο ξεκάθαρο όταν ο Υπ. Μεταναστευτικής πολιτικής Γ.Μουζάλας δήλωσε πως πολλές φορές δεν υπάρχει σχολικό για τα «ελληνάκια», γιατί να είναι υποχρεωμένοι να εξασφαλίζουν σχολικό για τα προσφυγόπουλα. Κανένας ρατσιστικός διαχωρισμός δεν πρέπει να γίνεται ανάμεσα σε «ελληνάκια» και προσφυγόπουλα και θέλουμε όλα τα παιδιά μαζί να συνυπάρχουν σε δημόσια και δωρεάν σχολεία.

Βλέποντας βέβαια και μια πιο γενική εικόνα του προσφυγικού, παρατηρούμε στο σήμερα πως οι πρόσφυγες συνεχίζουν και παραμένουν έγκλειστοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, δέσμιοι μιας συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας και ενός ελληνικού κράτους που χτυπάει 12χρονα προσφυγόπουλα, όταν οι ίδιοι διαμαρτύρονται για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους, με θανάτους στα στρατόπεδα που έντεχνα κουκουλώνειι και η «προοδευτική ΕΡΤ», ενός κράτους που στοχοποιεί αυτούς που στέκονται πολιτικά αλληλέγγυοι, την ίδια ώρα που οι ΜΚΟ θησαυρίζουν ελεύθερα πουλώντας ανθρωπισμό στους χώρους αυτούς.

Είναι αυτά ξεκομμένα από την κατάσταση που βιώνουμε λόγω εφαρμογής του 3^ου ( ίσως 4^ου σε λίγο..) Μνημονίου; Δε θα μπορούσε καθώς οι ίδιες πολιτικές που εξοντώνουν τους πρόσφυγες είναι κι αυτές που ξεζουμίζουν τους μικρομεσαίους αγρότες, τσακίζουν την ασφάλιση των εργαζομένουν σε πολλούς κλάδους, (με χαρακτηριστικό να υπάρχουν εργαζόμενοι σε πολλούς που δε μπορούν να πληρώσουν την ασφάλισή τους), διαλύουν τη δημόσια υγεία και τα νοσοκομεία, αλλά ακόμα περισσότερο βάζουν τη νεολαία σ’έναν αέναο κύκλο κατάρτισης, μισοδουλειάς-μισοανεργίας, με ελαστικές σχέσεις εργασίας και κατώτατο μισθό κάτω από 400€.

Αυτά τα κομμάτια της νεολαίας στο σήμερα, εργαζόμενοι με «μπλοκάκι», φοιτητές που εργάζονται για να ανταπεξέλθουν στο κόστος φοίτησης, εργαζόμενοι σε voucherκαι 8μηνα, άμμισθοι επιστημονικοί συνεργάτες, προπτυχιακοί και μεταπτυχιακοί με απλήρωτες πρακτικές και «άμμισθη» προσφορά εργασίας, είναι κομμάτια που αποτελούν τον εργαζόμενο όχι ενός μαύρου μέλλοντος, αλλά τον εργαζόμενο-λάστιχο του σήμερα και δε βλέπουν καμιά προοπτική στο μαύρο μέλλον του «ευρωπαϊκού οράματος».

Περνώντας έτσι και στη σχολή μας βλέπουμε πως όλη αυτή η κατάσταση επιδεινώνεται και έρχεται να επικυρωθεί από δήθεν «νέα» και «προοδευτικά» προγράμματα σπουδών με «ιατρική που θα βασίζεται στις κοινωνικές ανάγκες» του σήμερα. Πότε και ποιο πρόγραμμα σπουδών έμαθε στους γιατρούς να εξασφαλίζουν ελεύθερη πρόσβαση σε άστεγους, μετανάστες, πρόσφυγες και ανασφάλιστους; Μάλλον κανένα. Αντίθετα αυτό που βλέπουμε είναι κάποιους καθηγητές των κλινικών μας να αντιμετωπίζουν τους ασθενείς, σαν άτομα «δεύτερης κατηγορίας;». Και αν ο πρόεδρος του Τμήματος της Ιατρικής Α.Α. Γαρύφαλλος θέλει να μας πείσει πως βάζοντας κλινικές δεξιότητες από το πρώτο έτος θα αναβαθμίσει την εκπαίδευση μας, να του θυμίσουμε πως στο ήδη υπάρχον πρόγραμμα σπουδών ποτέ του δεν τον ένοιαξε αν 8/10 φορές στις υποχρεωτικές κλινικές που είναι, υποτίθεται για να μαθαίνουμε, βλέπουμε συνεχώς τα ίδια και τα ίδια περιστατικά, χωρίς να υπάρχει διάθεση από κανέναν να δείξει κάτι που όντως να εκπαιδεύει και να μαθαίνει τον φοιτητή. Να του θυμήσουμε επίσης πως βασικές γνώσεις όπως ALS,ATLS, BLS παρέχονται σε σεμινάρια, εκτός σχολής και μάλιστα πολλές φορές επι πληρωμή, χωρίς ποτέ αυτά να είναι ενσωματωμένα, χωρίς επιπρόσθετες ώρες στο ήδη υπάρχον πρόγραμμα σπουδών. Να του θυμίσουμε επίσης την κατάσταση στα νοσοκομεία, που είναι υποστελεχωμένα, έχουν ελλείψεις σε αναλώσιμα, σε υλικοτεχνικές υποδομές, σε κρεβάτια σε μονάδες ΜΕΘ, και στα πλαίσια των οποίων δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ασκηθεί «ιατρική που θα βασίζεται στις κοινωνικές ανάγκες».

Και για του λόγου το αληθές το μόνο που μας προσφέρει το νέο πρόγραμμα σπουδών είναι:

- εισαγωγή «αλυσίδων» και προαπαιτουμένων μαθημάτων

-μείωση της εξεταστικής περόδου από 5 σε 2 εβδομάδες

- διαρκείς εξετάσεις κατά τη διάρκεια του εξαμήνου με τεστάκια και προόδους

- χωρισμό του κύκλου σπουδών σε προκλινικό και κλινικό, λες και δεν πρέπει αυτά να αποτελούν από μόνα τους μια ενιαία οντότητα ως γνωστικό αντικείμενο

- εισαγωγή ECTs

- Κατά την κλινική άσκηση στο 6ο έτος ο κάθε φοιτητής μπορεί να επιλέγει κατά βούληση οποιαδήποτε ιατρική ειδικότητα που μπορεί να την παρακολουθήσει για ένα διάστημα. ( Εύηχο στ’ αυτιά πολλών, αλλά τί ισχύει ακριβώς;, θα το πιάσουμε στη συνέχεια..)

Δε λέμε όχι στο νέο πρόγραμμα σπουδών γιατί δε μας αρέσει η ιατρική, αλλά ακριβώς επειδή μας αρέσει. Γιατί το νέο αυτό πρόγραμμα δεν έρχεται για να αναβαθμίσει τις σπουδές μας όπως πολύ έντεχνα προσπαθούν να μας κάνουν να πιστέψουμε. Έρχεται να μετατρέψει τη σχολή σε ένα εξεταστικό κάτεργο, όπου δεν θα μπορούμε να καθορίσουμε εμείς οι ίδιοι το ρυθμό των σπουδών μας. Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο για όλους μας να ανταπεξέλθουμε, πόσο μάλλον για τους  συμφοιτητές μας που ήδη ζορίζονται οικονομικά και παρατάνε τις σπουδές τους. ( Χαρακτηριστική και η δήλωση προέδρου ότι γι αυτούς που σπουδάζουν και δουλεύουν, «ας σταματήσουν τις σπουδές τους», όπως ανέφερε.).

Αφενός, μέσω της εντατικοποίησης των όρων φοίτησης, επιτυγχάνεται να τρέχουν από το ένα μάθημα στο άλλο, χωρίς να σηκώνουν κεφάλι και χωρίς να μπορούν να ασχοληθούν με άλλα πράγματα και να συμμετέχουν σε συλλογικές διαδικασίες. Έτσι δημιουργείται ένα μοντέλο φοιτητή που προλειαίνει το έδαφος για τον εργαζόμενο του αύριο, ο οποίος θα αποδεχθεί πολύ πιο εύκολα τα ατελείωτα ωράρια, το τσάκισμα των δικαιωμάτων του, την αυθαιρεσία του εργοδότη του, και που δεν θα έχει μάθει να διεκδικεί συλλογικά. Αφετέρου θέλουν ένα πανεπιστήμιο με εντατικούς ρυθμούς, χωρίς το πρόβλημα «των πολιτικοποιημένων φοιτητών» όπως λένε, που θα εξασφαλίζει καλύτερη αξιολόγηση και επομένως θα εξασφαλίζει χρηματοδότηση κομμένη και ραμένη στα μέτρα και τις ανάγκες της ΕΕ και του ΟΟΣΑ και σίγουρα όχι βασισμένη στις πραγματικές ανάγκες της πληττόμενης πλειοψηφίας και των εργαζομένων εντός των πανεπιστημίων. (βλ. κλείσιμο ΤΕΙ και ανθρωπιστικών κλάδων γιατί απλά «δε συμφέρουν»).

Κάποια ακόμη για πρόγραμμα σπουδών που δε θα πρέπει να ξεχνάμε

Προς την κατεύθυνση διάσπασης γνωστικού αντικειμένου και διαμόρφωσης του μοντέλου εργαζομένου, που περιγράφηκε πιο πάνω, συμβάλουν και η εισαγωγή των ECTs, o χωρισμός του προγράμματος σπουδών σε κύκλους( και σιγά σιγά προαπαιτουμένων για να πς από τον έναν στον αλλον, από δίδακτρα εώς και επιπλέον εξετάσεις). Αυτό σημαίνει ότι δεν θα βγαίνουμε όλοι στην αγορά εργασίας με ένα ενιαίο πτυχίο που συνδέεται με ορισμένα επαγγελματικά δικαιώματα, αλλά ως εργαζόμενοι πολλών ταχυτήτων. Έτσι δεν θα μπορούμε να πραγματοποιούμε συλλογικές διεκδικήσεις στους εργασιακούς μας χώρους, δηλαδή δεν θα μπορούμε να διεκδικούμε όλοι μαζί τα ίδια πράγματα. Αυτόματα, αυτό μεταφράζεται σε λιγότερες θέσεις εργασίας, χαμηλότερους μισθούς, αυξημένα ωράρια, ελάχιστα εργασιακά δικαιώματα, αλλά και σε γενικότερη υποβάθμιση των παροχών υγείας.

Όσο για την εισαγωγή παρακολούθησης ειδικότητας, καλό είναι να ξέρουμε πως όσο και δελεαστικό και χρήσιμο ακούγεται να παρακολουθείς την ειδικότητα που σε ενδιαφέρει στο 6^ο έτος, αν αυτό έρχεται να προστεθεί στην ήδη βεβαρυμένη εκπαίδευση του 6^ου έτους και όχι να ενσωματωθεί στις άπειρες κλινικές του τελευταίου έτους, μόνο δε θα συμβάλει σε αυτό. Επίσης, μπορεί να «συμβάλλει» παραπάνω στον κατακερματισμό του πτυχίου και της ενιαιότητας του γνωστικού του αντικειμένου καθώς αυτή η extra παρακολούθηση μπορεί να ανοίξει το δρόμο για διάσπαση του πτυχίου (π.χ. σε γιατρός χειρουργικών ειδικοτήτων και γιατρός παθολογικών ειδικοτήτων).

Δε θέλουμε κανένα νέο πρόγραμμα σπουδών που να συνάδει με τις απαιτήσεις της τελευταίας αξιολόγησης του ΑΠΘ, που αναγνωρίζει ως πρόβλημα την πολιτικοποίηση των φοιτητών την ίδια ώρα που πετσοκόβει τα αποθεματικά των Ιδρυμάτων, απολύει εργαζομένους και οραματίζεται μείωση των εισακτέων  παρουσιάζοντας ταυτόχρονα τις σπουδές ως καθηκοντολόγιο και αποδοτικότητα με όρους κέρδους και «χρήσιμων επενδύσεων». Ε λοιπόν, οι σπουδές είναι δικαίωμα και όχι υποχρέωση. Είναι δικαίωμα για τον καθένα να έχει πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και να έρχεται σε επαφη με τους επιστημονικούς κλάδους που τον ενδιαφέρουν. Είναι δικαίωμα για ένα πανεπιστήμιο που τον έλεγχο θα τον έχουν οι φοιτητές κι οι εργαζόμενοί του ( από κατώτερα μέλη ΔΕΠ (όχι προφανώς μεγαλοκαθηγητάδες), μέχρι τους καθαριστές και τους διοικητικούς υπαλλήλους). Ο κοινός αγώνας φοιτητών του ΕΜΠ με τους εργολαβικούς καθαριστές του Ιδρύματος, τους οποίους η εργολαβία ISS χρωστά δεδουλευμένα και τους απολύει, μας δείχνει το δρόμο!

Το πανεπιστήμιο επίσης, είναι και ένας χώρος κοινωνικοποίησης, πολιτιστικής ζύμωσης, πολιτικοποίσης, ένας χώρος-ορμητήριο κοινωνικών αγώνων. Ένας χώρος που τον έλεγχο θα τον έχουν οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι, επιβάλλοντας τις ανάγκες τους!

Δε θα ανεχτούμε κανέναν πάνω από τα κεφάλια μας να μας πει τι να κάνουμε. Δε περιμένουμε από καμία κυβέρνηση να μας λύσει τα προβλήματά μας! Ξέρουμε ότι όποια και να είναι αυτή μόνο εις βάρος της ευρύτερης κοινωνικής πλειοψηφίας θα δράσει!  Δε θέλουμε κανένα φοιτητοπατέρα, ούτε εργατοπατέρα να καπηλεύεται τους αγώνες μας! Παίρνουμε την τύχη στα χέρια μας και φωνάζουμε δυνατά « ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ». Από τα κάτω και μέσα από τα συλλογικά μας όργανα θα μπορέσουμε ( μόνο τότε) να επιβάλλουμε τις ανάγκες μας! Κι επειδή αυτός ο κόσμος δε μας χωράει, τότε έναν άλλο κόσμο να φτιάξουμε!