ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ - ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ!

Το νερό είναι ένα κοινωνικό αγαθό, απαραίτητο για τη ζωή και η πρόσβαση σε καθαρό νερό, αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα. Η κυβέρνηση συνεχίζοντας την εφαρμογή ακραίων πολιτικών λιτότητας προχώρησε στην ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης, γεγονός που σημαίνει μεγάλο μέρος του πληθυσμού να βρεθεί χωρίς το βασικότερο αγαθό της ζωής, σημαίνει να καταφεύγουμε σε ακατάλληλα νερά με αποτέλεσμα αρρώστιες, επιδημίες ακόμα και θανάτους.μεγαλο μέρος του πληθυσμού να βρεθεί χωρίς το βασικότερο αγαθό ζωής, σημαίνει να καταφεύγουμε σε ακατάλληλα νερά, με αποτέλεσμα αρρώστειες, επιδημίες και θανάτους.

Συγκεκριμένα, στο τέλος του Σεπτεμβρίου ψηφίστηκε από τη Βουλή το νομοσχέδιο της κυβέρνησης, το οποίο περιλαμβάνει την ίδρυση ενός νέου Υπερταμείου στο οποίο θα ανήκουν (τα) περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου και στο οποίο θα μεταβιβαστόυν οι ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ. Με βάση το περιεχόμενο του νομοσχεδίου προκύπτουν τα εξής:
- Οι δύο εταιρείες θα πάψουν να αποτελούν υπηρεσίες κοινής ωφέλειας με αντικείμενο την ποιοτική παροχή υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης στους πολίτες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και θα χρησιμοποιούνται για την υλοποίηση του σκοπού του Υπερ-ταμείου: κατ’ αρ. 185 παρ.1, Ν.4389/2016: «Η Εταιρία διαχειρίζεται και αξιοποιεί τα περιουσιακά της στοιχεία προκειμένου να: α) συνεισφέρει πόρους για την υλοποίηση της επενδυτικής πολιτικής της χώρας και για την πραγματοποίηση επενδύσεων που συμβάλλουν στην ενίσχυση της ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας και β) συμβάλλει στην απομείωση των οικονομικών υποχρεώσεων της Ελληνικής Δημοκρατίας.
- Οι δύο εταιρείες θα ιδιωτικοποιηθούν καθώς όλα τους τα στοιχεία αλλά και οι θυγατρικές τους μεταβιβάζονται στο Υπερ-ταμείο που όπως αναφέρεται στο άρθρο 184 παρ.4 «δεν ανήκει στον δημόσιο ή ευρύτερο δημόσιο τομέα, όπως αυτός εκάστοτε ορίζεται».
- Η διαχείριση και η διοίκηση των δύο εταιρειών θα περάσουν, ουσία και τύποις, στον έλεγχο των δανειστών, δεδομένου ότι το εποπτικό συμβούλιο του Υπερ-ταμείου αποτελείται από 5 μέλη δύο εκ των οποίων ορίζονται από τους δανειστές (με την σύμφωνη γνώμη του Υπουργού Οικονομικών) και τρία από την ελληνική κυβέρνηση (με την σύμφωνη γνώμη των δανειστών).

Η ιδιωτικοποίηση του νερού σε πολλές χώρες σε ολόκληρο τον πλανήτη είναι οργανωμένη σε διεθνές επίπεδο και προωθείται κυρίως μέσω της Παγκόσμιας Τράπεζας, σε συνεργασία με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ως προϋπόθεση για την ανανέωση των δανείων προς τις χώρες που τα χρειάζονται, εξυπηρετώντας βέβαια τις πολυεθνικές της βιομηχανίας του νερού. (Κατά την περίοδο 1990-2002, η Παγκόσμια Τράπεζα χορήγησε δάνεια περίπου 20 δισεκατομμυρίων δολαρίων για έργα ύδρευσης σε πολλές χώρες, με την προϋπόθεση της ιδιωτικοποίησης των οργανισμών ύδρευσής τους.) Έτσι, υπό την πίεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και συχνά με το πρόσχημα της καλύτερης ποιότητας, το νερό περνά από το δημόσιο σε ιδιωτικά χέρια.

Η παγκόσμια εμπειρία δείχνει ότι όπου οι υπηρεσίες νερού ιδιωτικοποιήθηκαν, οι επιπτώσεις ήταν ολέθριες. Οι τιμές του νερού αυξήθηκαν και η ποιότητα του μειώθηκε. Συχνά λόγω των υψηλών τιμών, πολλοί άνθρωποι δεν είχαν τη δυνατότητα πρόσβασης σε καθαρό νερό με αποτέλεσμα αρρώστιες, επιδημίες και θανάτους. Σε ορισμένες περιπτώσεις οι ιδιωτικές εταιρείες δε δίστασαν να απαγορεύσουν στον κόσμο να μαζεύει ακόμα και το νερό της βροχής!

Η παγκόσμια εμπειρία δείχνει, όμως, και ότι οι λαοί κατάφεραν να εμποδίσουν ή ακόμα και να ανατρέψουν την ιδιωτικοποίηση του νερού και να εξασφαλίσουν την ίση πρόσβαση όλων σε αυτό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η εξέγερση στην Κοτσαμπάμπα της Βολιβίας το 2000, κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού. Στο λεγόμενο πόλεμο του νερού, οι βολιβιανοί εναντιώθηκαν τόσο στην κυβέρνηση όσο και την αμερικάνικη εταιρεία και κατάφεραν να εμποδίσουν την επερχόμενη ιδιωτικοποίηση.

Ο αγώνας για το νερό, είναι αγώνας για τη ζωή μας. Συλλογικά, μπορούμε να νικήσουμε!