Στις 21 Απριλίου του 1967 ο στρατός κάνει πραξικόπημα και καταλαμβάνει την εξουσία, με την στήριξη της Αμερικής. Οι πρώτες μαζικές αντιδράσεις απέναντι στην Χούντα προέρχονται από τη φοιτητική νεολαία, το ’72. Με αιτήματα που αρχικά εντοπίζονται στο χώρο του πανεπιστημίου και αφορούσαν τις εντός αυτού ελευθερίες και την φοιτητική καθημερινότητα, οι φοιτητές εμπλέκονται σε μαζικές διαδικασίες και αποχές από τα μαθήματα ή ακόμη και σε διαδηλώσεις. Σταδιακά, το κίνημα κλιμακώνεται και στις 14 Νοέμβρη του '73, πραγματοποιείται η κατάληψη του Πολυτεχνείου. Τα αιτήματα των φοιτητών δεν αφορούν πλέον μόνο την καθημερινότητα στο πανεπιστήμιο αλλά έχουν καθαρό αντικαθεστωτικό χαρακτήρα. Ο αγώνας τους αγκαλιάζεται από την κοινωνία και τα αιτήματα τους συμπυκνώνονται στο ηχηρό αντιδικτατορικό σύνθημα ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Το Πολυτεχνείο μετατρέπεται σε κέντρο αγώνα. Το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου επίλεκτες δυνάμεις καταδρομέων και άρματα μάχης περικυκλώνουν το Πολυτεχνείο και παίρνουν θέσεις στα νευραλγικά σημεία της πόλης. Γύρω στις 2 το πρωί το άρμα ρίχνει την κεντρική πύλη. Ο στρατός και οι αστυνομία διώχνουν βίαια τους φοιτητές και κάνουν συλλήψεις και δολοφονίες. Οι νεκροί είναι δεκάδες. Το Πολυτεχνείο ήταν για τη χούντα η αρχή του τέλους της. Κλόνισε συθέμελα το καθεστώς και πυροδότησε την πτώση του.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν μαχόταν μόνο για την πτώση της Χούντας, αλλά αντιπάλευε τις βαθύτερες αιτίες που γεννούν τις δικτατορίες. Οι άνθρωποι που συμμετείχαν σε αυτήν αγωνίζονταν για εργατικά δικαιώματα και δικαιώματα της νεολαίας,πάλευαν ενάντια στις ιμπεριαλιστικές πολιτικές, πάλευαν για πραγματική ελευθερία. Επιπλέον, το Πολυτεχνείο κατάφερε να σπάσει το κλίμα της ηττοπάθειας και την καλά προπαγανδισμένη εικόνα της γενικής συναίνεσης και της κοινωνικής ειρήνης, υιοθετώντας ριζοσπαστικές κινηματικές πρακτικές, που έμεναν για χρόνια ανενεργές. Με λίγα λόγια, απέδειξε ότι η δυναμική είσοδος του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο μπορεί να ανατρέψει και τους πλέον συντριπτικά δυσμενείς πολιτικούς συσχετισμούς.
Για όλους αυτούς τους λόγους, οφείλουμε να συνδέσουμε τα αιτήματα και τους αγώνες του τότε και του σήμερα. Το Πολυτεχνείο δεν είναι σύμβολο μιας γενικόλογης επίκλησης για «δημοκρατία», ούτε είναι ένας απλός ιστορικός συμβολισμός για να θυμόμαστε επετειακά, αλλά αποτελεί παρακαταθήκη για τα κινήματα, που έπονται.
Η περίοδος του Πολυτεχνείου φέτος συνδυάζεται από την άφιξη του προέδρου των ΗΠΑ, Ομπάμα. Ο «ηγέτης του κόσμου» καταφθάνει για να αναγγείλει λόγο για τη «δημοκρατία». Μια «δημοκρατία» που έχει αυτόν μαζί με τους πιο πλούσιους του πλανήτη στην κορυφή, να κινούν τα νήματα για τους αδυνάμους με σκοπό την ακόμα περισσότερη συσσώρευση του πλούτου στα χέρια τους. Συγκεκριμένα ο Ομπάμα έχει τιμηθεί με νόμπελ ειρήνης ενώ έχουν γίνει υπό τις εντολές του τα τελευταία δυο χρόνια δυο στρατιωτικές επεμβάσεις των αμερικάνων στη Λιβύη και τη Συρία, που στο βωμό των συμφερόντων τους δεν διστάζουν να θυσιάσουν εκατομμύρια ανθρώπους που πλέον ως πρόσφυγες και προσφυγόπουλα στην καλύτερη γι΄αυτούς περίπτωση στοιβάζονται σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης με άθλιες συνθήκες διαβίωσης και γίνονται το επίκεντρο φασιστικών και ραρτσιστικών επιθέσεων. Ταυτόχρονα η ΕΕ, η οποία πάντα πιστά ακολουθεί ό,τι αποφασίσει η υπερδύναμη επικυρώνοντας το με κοινές συμφωνίες όπως η διατλαντική TTIP, εφαρμόζει σήμερα στις χώρες της, τα πιο βάναυσα προς τους εργαζόμενους νομοσχέδια που οδηγούν στην πλήρη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων. Σε μια προσπάθεια εξόδου από την κρίση, το νομοσχέδο αυτό που πέρασε στη Γαλλία το καλοκαίρι και συγγενές του έρχεται τώρα να συζητηθεί στην Ελλάδα έρχεται να επιβάλει ελαστικά ωράρια, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και χτυπάει σκληρά το δικαίωμα στο συνδικαλισμό, δημιουργώντας ένα νέο τύπου κινητικό εργαζόμενο που την μια στιγμή θα δουλέυει, την άλλη θα απολύεται ανάλογα με την κρίση πάντα του εργοδότη ενώ παράλληλα δεν θα μπορεί να διεκδικήσει το δίκιο του. Η ιμπεριαλιστική αυτή πολιτική του οικονομικού ελέγχου των άλλων χωρών είναι χαρακτιριστική των ΗΠΑ καθόλη τη διάρκεια της σύγχρονης ιστορίας. Το σύνθημα του Πολυτεχνείου του τότε «ΕΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ» καταδεικνύει την άμεση εμπλοκή τους στην επιβολή της χούντας και στον έλεγχο της πολιτικής της χώρας όσο βρισκόταν υπό δικτατορία.
Η μνημονιακή πολιτική που εφαρμόζει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, εναρμονιζόμενη πλήρως με τις επιταγές της ΕΕ και του ΔΝΤ, έχει ως αποτέλεσμα την βάρβαρη επίθεση στα λαϊκά στρώματα και την αναίρεση δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με αγώνες αιώνων. Χαρακτηρηστικά παραδείγματα αποτελούν οι ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας και των κοινωνικών αγαθών (π.χ. Νερό), οι πληστειριασμοί πρώτης κατοικίας και το νέο νομοσχέδιο για τα εργασιακά. Τον τελευταίο χρόνο η πρώτη κατοικία δεν προστετεύεται πια από τον νόμο, με αποτέλεσμα άνθρωποι να μπορούν να χάσουν το ένα και μοναδικό τους σπίτι, ακόμα και για ελάχιστα χρέη και τα σπίτια χαρίζονται «απλόχερα» στις τράπεζες. Οι μαζικές κινητοποιήσεις σωματείων, φοιτητικών συλλόγων, συλλογικοτήτων και συνελεύσεων γειτονιών στα δικαστήρια κατάφεραν να μπλοκάρουν τη διενέργεια των πληστειριασμών. Ωστόσο, απαιτείται και μια συνολικότερη κινητοποίηση, με στόχο τη θεσμοθέτηση της προστασίας της πρώτης κατοικίας. Επιπλέον, το νέο εργασιακό νομοσχέδιο που αναμένεται να ψηφιστεί θα χειροτερέψει κι άλλο την ήδη άσχημη κατάσταση που επικρατεί μέσα στους εργασιακούς χώρους (ελαστικά ωράρια, χαμηλοί μισθοί, επισφάλεια, ανασφάλιστη εργασία, νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο), καθώς προβλέπει την επιπλέον μείωση του κατώτατου μισθού, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και μια σειρά από διατάξεις, που δυσχεραίνουν την πραγματοποίηση απεργιών και κινητοποιήσεων και γενικά την δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης.
Περνώντας στο Πανεπιστήμιο, από τη μία παρατηρούμε την περικοπή των φοιτητικών παροχών, της δωρεάν σίτσης και στέγασης, αλλά και την υποχρέωσή μας να ανταπεξέλθουμε σε έξοδα της σχολής, όπως ποδιές, νυστέρια, στηθοσκόπια κ.α. Από την άλλη βλέπουμε, ότι η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση διαρκώς προχωράει. Βασικές πτυχές της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης είναι η εντατικοποίηση των σπουδών μας και η υποβάθμιση των πτυχίων μας. Αυτό περνάει κυρίως μέσα από τις αλλαγές των προγραμμάτων σπουδών σε μια σειρά από σχολές, μέσα στις οποίες είναι και η δικιά μας. Συγκεκριμένα, τα τελευταία δύο χρόνια ακούμε για τη διαμόρφωση ενός νέου προγράμματος σπουδών. Ωστόσο, οι διαδικασίες διαμόρφωσης του νέου προγράμματος σπουδών, προχωρά κρυφά από τους φοιτητές, παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες του συλλόγου μας να ενημερωθεί για το τι αυτό περιλαμβάνει και για το σε ποιο στάδιο βρίσκεται η επεξεργασία του. Η μόνη ενημέρωση που είχαμε ως τώρα προέρχεται από μία ανακοίνωση στην ιστοσελίδα της σχολής τον Ιούλιο του 2015. Με βάση αυτή το νέο πρόγραμμα σπουδών περιλαμβάνει τη μείωση των εξεταστικών περιόδων από 5 εβδομάδες σε 2, την επιβολή υποχρεωτικών προόδων, την επιβολή αλυσίδων μαθημάτων, πράγματα που κάνουν την καθημερινότητα του φοιτητή εξαιρετικά δύσκολη, πολλές φορές μη βιώσιμη, και δεν του επιτρέπουν να ρυθμίζει ο ίδιος τον ρυθμό των σπουδών του. Επίσης, ο χωρισμός του σε τρεις κύκλους, η εισαγωγή των ECTs, και η επιλογή συγκεκριμένων ειδικοτήτων στο 6ο έτος, ανοίγουν το δρόμο για τη διάσπαση του πτυχίου μας και άρα δυσχεραίνουν την εργασιακή μας προοπτική. Μετά από μαζική παράσταση στη συνέλευση τμήματος την Τρίτη 8/11 μάθαμε ότι το νέο πρόγραμμα σπουδών θα ανακοινωθεί μέσα στο Δεκέμβρη. Πρέπει λοιπόν να είμαστε προετοιμασμένοι και να απαντήσουμε δυναμικά μέσα από τον φοιτητικό μας σύλλογο και τη Γενική Συνέλευση!
Η προσπάθεια απόκρυψης του νέου προγράμματος σπουδών δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Συνδέεται με τη γενικότερη αυταρχικοποίηση των οργάνων διοίκησης του πανεπιστημίου και τον διακαή πόθο τους να αποφασίζουν για τους φοιτητές, χωρίς τους φοιτητές. Ενδεικτικό παράδειγμα είναι ο αποκλεισμός των φοιτητικών συλλόγων από τη Σύγκλητο με μπράβους πέρυσι, ενώ φέτος δεν μαθαίνουμε καν το που και πότε συνεδριάζει η Σύγκλητος. Γενικά, γίνεται προσπάθεια από το σύστημα (υπουργείο, πρυτανέία, καθηγητές, καθεστωτικές παρατάξεις, ΜΜΕ κ.α.) το Πανεπιστήμιο να μετατραπεί σε έναν άποστειρωμένο χώρο λήψης στείρων γνώσεων και δεξιοτήτων. Και αυτό προχωράει χέρι χέρι με την καταπάτηση του ασύλου και την προσπάθεια απονομιμοποίησής του. Τα τελευταία χρόνια δεν είναι λίγες οι φορές που σε εξάρσεις του φοιτητικού κινήματος οι δυνάμεις καταστολής μπήκαν στο άσυλο. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι, εδώ στη Θεσσαλονίκη η επέμβαση των ΜΑΤ στις 17/11/2012, στην κατάληψη της πρυτανείας του ΑΠΘ από τους εργολαβικούς υπαλλήλους που απολύονταν και από τους φοιτητικούς συλλόγους, αλλά και στο ΕΚΠΑ επι πρυτανείας Φορτσάκη (νυν βουλευτής επικρατείας της ΝΔ). Παράλληλα, γίνεται συστηματική προσπάθεια το άσυλο να νομιμοποιηθεί στις συνειδήσεις του κόσμου σαν άσυλο ανομίας, ασυδοσίας των φοιτητικών συλλόγων, εγκληματικότητας, ναρκωτικών κλπ. και να απογυμνωθεί από τον αγωνιστικό του χαρακτήρα. Είναι απολύτως λογικό κάποιος να αισθάνεται φόβο και ανασφάλεια, με την κατάσταση που επικρατεί στο πανεπιστήμιο, ιδιαίτερα τις βραδινές ώρες. Ωστόσο, η αιτία του προβλήματος δεν είναι η ύπαρξη του ασύλου, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Το κράτος σε συνεργασία με το παρακράτος και τις μαφίες ναρκωτικών είναι αυτό που φέρνει τα ναρκωτικά μέσα στο Πανεπιστήμιο. Αξίζει να σημειωθεί ότι η κατάσταση αυτή ξεκίνησε μετά την ψήφιση του νόμου Διαμαντοπούλου, δηλαδή μετά την θεσμική κατάργηση του ασύλου. Η λύση στο πρόβλημα είναι ένα ζωντανό πανεπιστήμιο, το οποίο οι φοιτητές θα αντιλαμβάνονται σαν κάτι το δικό τους, ένα πανεπιστήμιο στο οποίο θα πραγματοποιείται έντονη πολιτική και πολιτιστική ζύμωση, και κυρίαρχα ένα πανεπιστήμιο στο οποίο θα δρουν μαζικοί και αγωνιστικοί φοιτητικοί σύλλογοι, που θα έχουν τη δυναμική να προασπίσουν το άσυλο.
Το άσυλο δεν μας χαρίστηκε, κατακτήθηκε με αγώνες του λαού και της νεολαίας, αποτέλεσε και θα συνεχίσει να αποτελεί ορμητήριο σπουδαίων κοινωνικών αγώνων και γι' αυτόν το λόγο δεν το χαρίζουμε σε κανέναν!
ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ
ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΙΑΤΡΙΚΗΣ
ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 14/11 ΣΤΙΣ 14:00
ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΑΝΑΤΟΜΕΙΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου