Κείμενο συμβολής ΚΑΡΦΙ-ΕΑΑΚ για το συντονιστικό ΕΑΑΚ θεσ/νικης 20/3

ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑ ΠΟΛΕΜΟ, ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ

Τα τελευταία χρόνια μαίνεται ένας πόλεμος στη Μ. Ανατολή όπου μόνο ξέχωρα δε θα μπορούσαμε να τον δούμε από τα γεγονότα στην Ουκρανία, τον αγώνα των Κούρδων για ανεξαρτησία, αλλά ακόμα και από το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία. Οι εξελίξεις σε μια σειρά ζητημάτων είναι ραγδαίες κι εξίσου σημαντικές. Στις σημαντικότατες αποφάσεις του ΝΑΤΟ με την ΕΕ, ήρθαν να προστεθούν αυτές της Συνόδου της Μπαρτισλάβα για τη συγκρότηση του Ευρωστρατού και Ακτοφυλακής με στόχο την ένταση της ενοποίησης της εξωτερικής πολιτικής και της πολιτικής Πολέμου- καταστολής. Αυτό συνδέεται άμεσα με όλη τη συζήτηση που έχει ανοίξει στο ευρύ πολιτικό φάσμα των μεγάλων κρατών για το σχεδιασμό της ανοικοδόμησης της Λιβύης και το σχέδιο των ευρωπαϊκών επενδύσεων, σε μια ζώνη επίδικο μεταξύ ΗΠΑ- ΕΕ- Ρωσίας- Κίνας.

Η δομική κρίση του καπιταλισμού δείχνει με τον πιο σκληρό τρόπο, όπως παραδέχονται ακόμα και αστοί οικονομολόγοι, πως δεν υπάρχει προοπτική ξεπεράσματός της για τα επόμενα 50 χρόνια. Οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, αλλά και επιμέρους αντιθέσεις μεταξύ αστικών κρατών οξύνονται σε μια τέτοια περίοδο με αποτέλεσμα ο πόλεμος να μη μένει μόνο στη μορφή πολεμικών - βομβιστικών συρράξεων, αλλά να εσωτερικεύεται σε κάθε κράτος με τη μορφή ενός νέου  τύπου πολέμου προς αντιμετώπιση  “εσωτερικών εχθρών”,  που χαλάνε τη συνοχή και την ακεραιότητά τους.

Υπάρχει μία ειδική σχέση ανάμεσα στις πολιτικές της ασφάλειας σε όλον τον κόσμο (Γαλλία- ΗΠΑ, πιο ειδικά Ελλάδα-Τουρκία), που απαντούν στον «κοινωνικό πόλεμο» και την πολεμική προετοιμασία για τις μεγάλες πλανητικές συγκρούσεις μεταξύ διακρατικών μπλοκ και γεωπολιτικών συμμαχιών, που απαντούν στο «κλασσικό ζήτημα» του πολέμου. Η σχέση αυτή αφορά τις νέες μορφές πολέμου και την αποτύπωσή τους στα στρατιωτικά δόγματα και στα κυβερνητικά πρωτόκολλα, οι αποστολές εκτός συνόρων και οι διεθνείς επεμβάσεις, οι εμπορικοί πόλεμοι και οι συγκρούσεις μυστικών υπηρεσιών, που εκτείνονται όλο και περισσότερο στα εσωτερικά των κρατών (βλ.Τραμπ) και οι μετασχηματισμοί έντονων εσωτερικών συγκρούσεων (Λιβύη/ Ουκρανία/ Συρία) σε πεδία ενδοϊμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων.

Έτσι έχουμε την μονιμοποίηση ενός κράτους έκτακτης ανάγκης στο όνομα της άμυνας και της ασφάλειας, που χαρακτηρίζεται με διώξεις σε μέλη του κινήματος, άρσεις προσωπικού απορρήτου, μονιμοποίηση κατασταλτικών ομάδων του κράτους στα κέντρα αστικών μητροπόλεων ( βλ. Παρίσι), αύξηση δαπανών για πολεμικό εξοπλισμό και εσωτερική ασφάλεια, με βασικό χαρακτηριστικό να μην διακρίνονται πια τα όρια ανάμεσα στον πόλεμο και την ειρήνη. Όλα αυτά έχουν γενικευτεί με ιστορικά πρωτότυπο τρόπο και σε πρωτόγνωρο βαθμό, τόσο, που τα αστικά επιτελεία λένε ευθαρσώς πως «πεδίο πολέμου είναι κάθε πεδίο κέρδους». Γι΄ αυτό, σήμερα, οι «πολιτικές» και οι «στρατιωτικές» επιχειρήσεις είναι επίπεδα έντασης και διαβάθμισης ενός συνολικού πολέμου.

Μόνο σε μια τέτοια βάση θα μπορούσαμε να δούμε και τις πρόσφατες συρράξεις Ελλάδας-Τουρκίας, ταυτόχρονα με την αυταρχικοποίηση σε εσωτερικό επίπεδο και των δυο κρατών. Αυτό κωδικοποιείται στην αναβάθμιση του στρατού και γενικότερα των μέσων καταστολής. Συγκεκριμένα στην Ελλάδα, παρατηρούμε την στρατιωτικοποίηση να εισάγεται ως μια από τις βασικές προτεραιότητες της από την αστική τάξη και τη διατήρηση του εξιόμαχού της έναντι σε οποιοδήποτε εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό. Έτσι εξηγείται η αύξηση των εξοπλιστικών δαπανών με την πρόσφατη αγορά όπλων F35 από τις ΗΠΑ, και τις διαρκείς πολυδάπανες πολυεθνικές ασκήσεις. Έτσι ακόμα εξηγείται η έδρα του στρατού στο ΠΑΜΑΚ. Το ελληνικό κράτος προσπαθεί να αξιοποιήσει όσο το δυνατόν καλύτερα κάθε παραγωγική δύναμη που διαθέτει στο εσωτερικό του (πχ πανεπιστήμιο) ώστε μέσω του στρατού και των πολεμικών συρράξεων να μπορεί να διεκδικήσει μια καλύτερη θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό πλέγμα.

Η αυταρχικοποίηση και η στρατιωτικοποίηση αυτή δεν αφορά μόνο την ενίσχυση του στρατού αλλά και την παράλληλη  σκλήρυνση των δομών του κράτους τόσο για την εξασφάλιση της εσωτερικής ακεραιότητας αλλά και με σκοπό την εύρεση νέων τρόπων εκμετάλλευσης  του εργατικού δυναμικού. Αυτό ακριβώς αποτελούν σήμερα τα κέντρα κράτησης των μεταναστών. Κλειστές δομές (και σχεδιάζεται να γίνουν ακόμα περισσότερο) απόλυτα ελεγχόμενες με τις οποίες μπορεί το κράτος να έχει πλήρη έλεγχο του εργατικού δυναμικού που στοιβάζεται εκεί μέσα. Οι μετανάστες, γέννημα του πολέμου των καπιταλιστών για το ξεπέρασμα της κρίσης, είναι αυτοί που τώρα θα αποτελέσουν σε όλες της χώρες που τελικά θα καταλήξουν ένα από τα πιο σκληρά εκμεταλλευόμενα κομμάτια της νέας εργατικής βάρδιας, γιατί σε αυτούς θα εφαρμοστούν οι υπεραντιδραστικότερες σχέσεις εργασίας μέχρι σήμερα. Τα κέντρα κράτησης, λοιπόν, είναι τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου το κράτος και το κεφάλαιο διαχειρίζονται τους μετανάστες σαν αναλώσιμους με τέτοιο τρόπο ώστε: όσοι χρειάζονται  να προωθούνται για εκμετάλλευση στην ΕΕ, όσοι χρειάζονται να μένουν στην Ελλάδα προς εκμετάλλευση ή έγκλειστοι μέχρι να εγκριθούν ως «νόμιμοι» και οι υπόλοιποι να επαναπροωθούνται πίσω στις χώρες τους χωρίς ποτέ να μαθαίνει κανείς για την κατάληξή τους (όλη αυτή η κατάσταση εντείνεται από τη συμφωνία ΕΕ- Τουρκίας). Επιπλέον, τα οχυρωμένα και απομονωμένα στρατόπεδα είναι μέρη, όπου όποιος/α στεγάζεται είναι απογυμνωμένος/η από κάθε στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα, ακόμα και για τον καπιταλισμό. Εκεί (όπως και στα ψυχιατρεία και τις φυλακές) εφαρμόζεται σε όλο της το μεγαλείο η κρατική καταστολή και λαμβάνει νέες διαστάσεις, πέρα από τα γνωστά σε μας όρια της. Κράτος και κεφάλαιο χωρίς κανένα εμπόδιο πειραματίζονται πάνω σε αυτούς τους ανθρώπους και δοκιμάζουν νέους τρόπους καταστολής, καταπίεσης, εκμετάλλευσης, περιορισμού και εγκλεισμού της ανθρώπινης ζωής.

Από την άλλη, όσον αφορά την υγειονομική περίθαλψη των μεταναστών στα στρατόπεδα, για το κεφάλαιο αποτελεί ένα ακόμη πεδίο κερδοφορίας. Χαρακτηριστικά στις δομές, που ονομάζονται «κέντρα προσωρινής κράτησης» (Διαβατά κλπ, μένουν συνολικά περίπου 58.000 άνθρωποι), παρέχεται χρηματοδότηση από την ΕΕ και η υγειονομική περίθαλψη των μεταναστών βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια διάφορων ΜΚΟ. Η κατάσταση ποικίλει από δομή σε δομή, δεν υπάρχει, όμως, πουθενά κανένας απολύτως έλεγχος στις ΜΚΟ για το τι είδους περίθαλψη παρέχεται και από τί προσωπικό. Οι «μη κυβερνητικές» αυτές οργανώσεις καρπώνονται σχεδόν όλα τα κονδύλια της ΕΕ για την υγειονομική περίθαλψη των προσφύγων. Ενώ, στα λεγόμενα κέντρα κράτησης (Κόρινθος, Αμυγδαλέζα, Πέτρου Ράλλη μένουν 2000 άνθρωποι), την αποκλειστική ευθύνη για τους μετανάστες την έχει η ΕΛΑΣ και δεν παρέχεται χρηματοδότηση. Σαν μια γενική εικόνα υπάρχει ένας γιατρός που να πηγαίνει σε κάθε κέντρο 200-700 ατόμων το πολύ κάθε πρωί τις καθημερινές. Υπεύθυνο για αυτά είναι το ΚΕΕΛΠΝΟ μέσω του οποίου εξακολουθεί να ζει και να βασιλεύει το λαθρεμπόριο ιατρικής και νοσηλευτικής εργασίας με ελαστικές προσωρινές εργασιακές σχέσεις.

Σε όλα αυτά εμείς οφείλουμε να προτάξουμε τη δική μας λύση πέρα από τα όρια της αστικής διαχείρισης της ανθρώπινης ζωής σαν αριθμό. Παλεύουμε μαζί με τους μετανάστες για να χτίσουμε ένα  μαχητικό αντιπολεμικό εργατικό διεθνιστικό κίνημα, που να αντιτάσσεται στον πόλεμο των καπιταλιστών στη Μ. Ανατολή, που δε λογαριάζει καμία ανθρώπινη ζωή μπροστά σε νέα πεδία και τρόπους κερδοφορίας. Ένα αντιπολεμικό εργατικό διεθνιστικό  κίνημα τέτοιο είναι εξίσου αναγκαίο να αντιτάσσεται στον πόλεμο, που διεξάγεται από το ίδιο το κράτος στο εσωτερικό του, στην προσπάθεια να καταστείλει κάθε φωνή ντόπιου ή μετανάστη, που γίνεται απειλητική για την εσωτερική του ηρεμία. Αναγνωρίζουμε ότι με τους μετανάστες έχουμε κοινό ταξικό εχθρό δεν είναι άλλος από το σύστημα που γεννά τον πόλεμο την φτώχεια και την εξαθλίωση.  Είναι το σύστημα που θέλει εκκενωμένες τις καταλήψεις στέγης στις οποίες εμείς στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες και ως ΕΑΑΚ οφείλουμε να ενισχύουμε. Η παρέμβαση στα στρατόπεδα είναι αναγκαία ώστε να παλέψουμε μαζί με τους μετανάστες για κοινά βασικά δικαιώματα (όπως δημόσια δωρεάν παιδεία, υγεία, στέγαση, μόνιμη και σταθερή δουλειά) και πρέπει να ιεραρχηθεί το επόμενο διάστημα στις προτεραιότητες της ΕΑΑΚ. Τέλος, για να χτίσουμε ένα κίνημα από τα κάτω, ξεκινάμε την προσπάθεια μέσα από τους συλλόγους μας, ώστε να εμφανιστεί ξανά ο συντονισμός συλλογικοτήτων για το προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα (ΣΥ.ΠΡΟ.ΜΕ.) στην πόλη.

ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ:

·         Να σταματήσει τώρα ο πόλεμος στη Μ.Ανατολή

·         Κατάργηση της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας

·         Καμία εμπλοκή σε ΝΑΤΟ και Ευρωστρατό

·         Να κλείσουν τώρα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης

·         Ένταξη όλων των προσφύγων στον αστικό ιστό, να σταματήσει τώρα η πολιτική εγκλεισμού τους και δήθεν φιλοξενίας

·         Καμία δίωξη αγωνιστών και αγωνιστριών