Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2016

ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΤΗΣ ΔΑΠ «ΜΑΥΡΙΖΕΙ» ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ

Καλά καλά δυο μέρες δεν έχουν περάσει στο νέο εξάμηνο και φάνηκε για άλλη μια φορά το πραγματικό πρόσωπο της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Συγκεκριμένα, στο ΔΣ της Τρίτης 16/2, η ως γνωστόν «καταδικάζω τη βία απ όπου κι αν προέρχεται» ΔΑΠ-ΝΔΦΚ έτρεξε να δηλώσει την αγωνία της για τα φαινόμενα βίας και εγκληματικότητας στο χώρο του πανεπιστημίου, την ίδια στιγμή που μέλη της στην Αθήνα τραμπουκίζουν και απειλούν αγωνιστές, οι οποίοι παρεμβαίνουν στις σχολές τους. Ανάλογα περιστατικά με μέλη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ να ξυλοκοπούν αγωνιστές έχουμε δει και στη Θεσσαλονίκη (βλ. Σχολή Θετικών Επιστημών).
Το ψήφισμά της πρότεινε την ενίσχυση των δυνάμεων security, ενώ αφήνει να εννοηθεί ότι και η παρέμβαση της αστυνομίας στα πανεπιστήμια είναι ευπρόσδεκτη προκειμένου να προληφθεί η «παραβατικότητα» εντός του. Επικαλείται τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιεί η πρυτανεία για να οχυρώσει με μπράβους το πανεπιστήμιο, οι οποίοι ένα χρόνο πριν έδιωχναν με τη βία τους φοιτητικούς Συλλόγους από τις συγκλήτους στις οποίες και πήγαιναν για να επιβάλουν τα αιτήματά τους.  Κινείται ακριβώς στην ίδια κατεύθυνση με τον πρύτανη του ΕΚΠΑ Φορτσάκη που τώρα τελεί βουλευτής της ΝΔ (άλλωστε ΝΔ και ΔΑΠ πάνε μαζί) ο οποίος τον Νοέμβρη 2014 έστειλε τα ΜΑΤ στο πανεπιστήμιο απαγορεύοντας τους φοιτητικούς συλλόγους να υλοποιήσουν τις αποφάσεις των γενικών τους συνελεύσεων, προσπάθησε να επιβάλλει security στο πανεπιστήμιο και face control στις εισόδους των πανεπιστημίων.
Ωστόσο μάλλον οι ίδιοι είναι ιδιαίτερα επιλεκτικοί  στη βία που καταδικάζουν. Δε ξεχνάμε πως δυο μήνες πριν, όταν ένας συναγωνιστής και συμφοιτητής μας συνελήφθη καθώς πήγαινε σε αντιφασιστική πορεία, στο  ψήφισμα στήριξης και αλληλεγγύης που καταθέσαμε στο ΔΣ, η ΔΑΠ τοποθετήθηκε με το πολιτικότατο ΛΕΥΚΟ. Μάλλον για τη κρατική βία και καταστολή δεν έχει να πει και πολλά, πόσο μάλλον όταν η ίδια τοποθετείται υπέρ της αστυνομικής παρέμβασης μες στα πανεπιστημιακά Ιδρύματα και την ουσιαστική κατάργηση του ασύλου.

Σε όλα αυτά δε πρέπει να μένουμε αδιάφοροι και αδρανείς. Η πολιτική της ΔΑΠ και οι πρακτικές της μες στις σχολές αμαυρώνουν τους συλλογικούς αγώνες και τις ανυποχώρητες μάχες που έχουν δώσει οι φοιτητικοί σύλλογοι ενάντια στην μετατροπή των πανεπιστημίων σε «αποστειρωμένα» κάτεργα και αναιρούν τη συμβολή του φοιτητικού κινήματος σε ευρύτερους κοινωνικούς ριζοσπαστικούς αγώνες.

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016

Τι συμβαίνει με τους εργολαβικούς εργαζόμενους στο Α.Π.Θ;

Στη 1/2/2016 έληξε η σύμβαση 14 εργολαβικών υπαλλήλων στο ΑΠΘ. Το πανεπιστήμιο σε συνεργασία με τη νέα εργολαβική εταιρία που ανέλαβε αποφάσισε, με αφορμή τη μείωση της χρηματοδότησης, να μην τις ανανεώσει πετώντας τους ουσιαστικά στο δρόμο, λίγα χρόνια μάλιστα πριν τη συνταξιοδότησή τους. Πρόκειται για ένα ακόμα δείγμα των καταστροφικών συνεπειών που έχει η περαιτέρω μείωση της χρηματοδότησης για τα πανεπιστήμια και συνολικότερα για τη δημόσια εκπαίδευση που αποφάσισε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ακολουθώντας της επιταγές των ΕΕ-ΔΝΤ κατά την εφαρμογή του τρίτου μνημονίου. Τη στιγμή που δισεκατομμύρια του κρατικού προϋπολογισμού πηγαίνουν για την εξυπηρέτηση του χρέους ή για τους πολεμικούς εξοπλισμούς και τις δαπάνες του ΝΑΤΟ η κυβέρνηση επιλέγει να πλήξει ακόμα περισσότερο τα δημόσια πανεπιστήμια. Έχει προηγηθεί επίσης η κατά 60% μείωση της χρηματοδότησής τους από τις προηγούμενες κυβερνήσεις καθώς και η κλοπή των αποθεματικών τους χρημάτων είτε για τις ανάγκες του «κουρέματος» του χρέους (PSI) είτε για την αποπληρωμή των δόσεων στο ΔΝΤ. Το «λογαριασμό» έρχονται να πληρώσουν οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι του πανεπιστημίου που βλέπουν τη φοιτητική μέριμνα να διαλύεται, τις υπηρεσίες να υποβαθμίζονται και τις εργασιακές συνθήκες να χειροτερεύουν μέρα με τη μέρα. Πολλές φορές από διάφορους καλοθελητές παρουσιάζεται ως λύση στην υποχρηματοδότηση η εισαγωγή διδάκτρων (βλ. δηλώσεις Μπουτάρη και Λαόπουλου) ή η στροφή των ιδρυμάτων στην αυτοχρηματοδότηση και η μετατροπή τους σε ανταγωνιστικά κέντρα παραγωγής καινοτόμου έρευνας σε αγαστή σύνδεση με την αγορά εργασίας και τις επιχειρήσεις.
Συμπληρωματικά στην παραπάνω κατάσταση έρχεται να προστεθεί το απαράδεκτο καθεστώς των εργολαβικών εταιριών που αναλαμβάνουν πληθώρα υπηρεσιών του πανεπιστημίου (σίτιση, καθαριότητα, φύλαξη, διοικητικές υπηρεσίες) αποκομίζοντας τεράστια κέρδη από τη δημόσια χρηματοδότηση σε συνδυασμό με τις εκμεταλλευτικές σχέσεις εργασίας που επιβάλλουν. Ολιγόμηνες συμβάσεις που κανείς δεν ξέρει αν θα ανανεωθούν με αποτέλεσμα τη διαρκή αβεβαιότητα, σκληρά ωράρια, μισθοί εξαθλίωσης των 400 και 300 ευρώ και ουσιαστικά απαγόρευση συλλογικής οργάνωσης και διεκδίκησης από την πλευρά των εργαζομένων έρχονται να ολοκληρώσουν το παζλ της εργασιακής τρομοκρατίας που επιβάλλουν οι εργολαβικές εταιρίες με την ευλογία των διοικήσεων των πανεπιστημίων, των κυβερνήσεων και της ΕΕ. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η απόλυση, ουσιαστικά, των εργολαβικών υπαλλήλων που πληρώνουν τα «σπασμένα» της πολιτικής της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πολιτική που αποσκοπεί στο ξεπέρασμα της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου μέσα από τη διάλυση και το ξεπούλημα των πανεπιστημίων και τη «δουλοποίηση» των εργαζομένων τους. Εγγυητές  αυτής της πολιτικής είναι και οι ίδιες οι αυταρχικές πρυτανείες των τελευταίων χρόνων. Έχουν ήδη από το 2012 και το 2013 απολυθεί εκατοντάδες εργαζόμενοι. Επί πρυτανείας Μυλόπουλου, έχουν στοχοποιηθεί με την εισβολή των ΜΑΤ οι μεγάλες απεργίες των εργολαβικών κι έχουν παραδοθεί στο έλεος των εργολαβιών οι τύχες των εργαζομένων στη λέσχη, την καθαριότητα και στην διοίκηση του πανεπιστημίου. «Άξιοι» συνεχιστές αυτής της αυταρχικής μνημονιακής πολιτικής είναι και οι νέες πρυτανικές αρχές, οι οποίες κάνοντας επιθετικές φυγές δηλώνουν αμετάκλητες και απρόθυμες να διαθέσουν κονδύλι για την επαναπρόσληψη των 14 εργολαβικών εργαζομένων. Η αυταρχική πρυτανεία του Μήτκα και του Λαόπουλου, που ξεπουλά το δικαίωμά μας στη δωρεάν και δημόσια σίτιση και στέγαση, που αποκλείει τους φοιτητικούς συλλόγους από τις συνεδριάσεις της Συγκλήτου και παράλληλα υπό το πρόσχημα και την πίεση της υποχρηματοδότησης προχωρά σε αναδιαρθρώσεις αποτελώντας τον πιο προνομιακό συνομιλητή του Υπουργείου Παιδείας στην διαδικασία του Εθνικού Διαλόγου, είναι αυτή που το επόμενο διάστημα θα προχωρήσει σε περαιτέρω απολύσεις προσωπικού, με την εναλλακτική λύση της μετάταξης προσωπικού. Πρυτανεία και εργολαβία βαθαίνουν την αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων στο δημόσιο Πανεπιστήμιο. Να μην το επιτρέψουμε!  Μέσα από τους φοιτητικούς συλλόγους και τα σωματεία μας φοιτητές/τριες, εργαζόμενες/οι από κοινού να ανατρέψουμε αυτήν την πολιτική και κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ που την προωθούν φορτώνοντας μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερα βάρη στις πλάτες των εργαζομένων και της νεολαίας.
Παλεύουμε για:
-άμεση επαναπρόσληψη των 14 απολυμένων
-μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλες/όλους. Κατάργηση του καθεστώτος των εργολαβικών εταιριών. Έξω οι εταιρείες από τις σχολές.

- ραγδαία αύξηση της δημόσιας χρηματοδότησης των πανεπιστημίων. Επιστροφή των κλεμμένων αποθεματικών τους. Λεφτά για την παιδεία και τις κοινωνικές ανάγκες και όχι για το χρέος τους.

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2016

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΑΖΑΡΙΑ Η ΑΣΦΑΛΙΣΗ...


Η “δεύτερη φορά αριστερά” κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μετά από την ψήφιση του 3ου Μνημονίου με τις ευχές ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και Λεβέντη και πιστή πάντα στις επιταγές των ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου προχωρεί στην κατάθεση του νέου (αντι-)ασφαλιστικού νομοσχεδίου-τερατουργήματος.
Τα νέα δεδομένα που εισάγονται με το νέο ασφαλιστικό σκιαγραφούν μια απελπιστική κατάσταση για τη νεολαία και για τον κόσμο της εργασίας. Ενδεικτικά, ορισμένα στοιχεία του είναι:
       Αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 62 μετά από 40 χρόνια ασφάλισης ή αλλιώς στα 67. Αυτό σημαίνει ότι για να πάρει κάποιος σύνταξη στα 62  πρέπει να δουλεύει με ασφάλιση από τα 22 κάτι που μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας δεδομένου ότι το ποσοστό ανεργίας επίσημα βρίσκεται στο 27% και στη νεολαία υπερβαίνει το 60%. Ταυτόχρονα, η μόνη εργασιακή προοπτική για τη νεολαία στο σήμερα βρίσκεται στα πεντάμηνα – voucher – μαύρη εργασία. Παράλληλα, η δυνατότητα για μόνιμη και σταθερή δουλειά και μαζικές προσλήψεις αντιλαμβανόμαστε πως είναι αδύνατο να συμβεί εάν επικυρωθεί αυτή η αύξηση του εργάσιμου χρόνου.
       Περαιτέρω μειώσεις συντάξεων. Όταν λοιπόν (και αν) κατορθώσουμε να πάρουμε σύνταξη θα είναι πραγματικά πενιχρή ως αποτέλεσμα της περικοπής 3,6 δις ευρώ από τα ασφαλιστικά ταμεία μέχρι και το 2017. Το κράτος θα εγγυάται μόνο μια σύνταξη-επίδομα κηδείας 384 ευρώ (μεικτά) ή και λιγότερα στα 67 (ή 62 με 40 χρόνια εργασίας) και από εκεί και πέρα θα δίνονται επιπλέον χρήματα με όρους ανταποδοτικότητας εάν υπάρχουν στα ταμεία, τα οποία κράτος, τράπεζες και μεγαλοεργοδότες καταλήστευσαν τις προηγούμενες δεκαετίες. Ουσιαστικά παύει η συνταξιοδότηση να είναι κοινωνικό δικαίωμα και ανοίγει ο δρόμος προς την ιδιωτική ασφάλιση.
       Αύξηση εισφορών. Ο κάθε εργαζόμενος υποχρεούται να υφίσταται κρατήσεις από τον μισθό του, οι οποίες πλέον αυξάνονται κατά 1,5% σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Επιπλέον, οι αυξήσεις των εισφορών αυτοαπασχολουμένων(γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί κ.ά.) ανέρχονται στο 20% για τη σύνταξη, 6,95% για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, εισφορά αλληλεγγύης 0,7-6%, μαζί με άλλες επιμέρους κρατήσεις το ποσό φτάνει στα 36%. Αξίζει να σημειωθεί ότι το «αφαιμαγμένο» πλέον εισόδημα φορολογείται επιπλέον με 26%.
       Η κατώτατη εισφορά. Με πολύ απλά λόγια σου λέει πως για σένα που είσαι άνεργος αυτοαπασχολούμενος ή δουλεύεις με «μπλοκάκι» και  παίρνεις 470, καλείσαι να πληρώνεις κάθε μήνα 95 ευρώ για τη σύνταξη σου! Εδώ αξίζει να αναφέρουμε και την πτυχή του νομοσχεδίου που προβλέπει και ενοποίηση(πολτοποίηση) των ασφαλιστικών ταμείων σε ενιαίο φορέα στο όνομα του «εξορθολογισμού».
Όλα τα μέτρα του νέου ασφαλιστικού μόνο αδιάφορα δεν μπορούν να  μας αφήνουν. Αφενός δυσχεραίνουν την οικονομική θέση των οικογενειών μας και κυρίως των κατωτέρων οικονομικών στρωμάτων και κατ' επέκταση τη δυνατότητα μας να σπουδάζουμε, ενώ αφετέρου η προοπτική που μας διαγράφεται είναι αυτή που μας θέλει να δουλεύουμε σε όλη μας τη ζωή για ένα κομμάτι ψωμί. Μαχόμαστε για ένα δημόσιο και δωρεάν σύστημα ασφάλισης για όλους, εργαζόμενους, άνεργους και επισφαλώς εργαζόμενους. Ούτε ένα ευρώ να μην φεύγει από την τσέπη του εργαζόμενου για τη σύνταξη του. Να μειωθεί τώρα ο εργάσιμος χρόνος.
Στο μνημονιακό αδιέξοδο που μας επιβάλλουν εμείς απαντάμε στο δρόμο όχι μόνο βάζοντας ανάχωμα σε κάθε τέτοιο νομοσχέδιο που μας ωθεί σε ένα μέλλον εξαθλίωσης, αλλά διεκδικώντας μια άλλη εναλλακτική, ένα μέλλον και μια κοινωνία την οποία θα καθορίζουμε εμείς.

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 4/2
10 Π.Μ. ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ