Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012


ΕΙΤΕ ΜΕ ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ΕΙΤΕ ΜΕ ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ,
                                                        ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ
Το Σάββατο 17 Νοέμβρη πραγματοποιήθηκε μια από τις πιο μαζικές πορείες. Το μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων είχε από τις πιο μεγάλες συμμετοχές  των τελευταίων χρόνων. Μετά την πορεία οι φοιτητές αποφάσισαν να επιστρέψουν στο πανεπιστήμιο και συγκεκριμένα στον  χώρο της πρυτανείας, όπου συνεχιζόταν η κατάληψη των απεργών. Στόχος των φοιτητικών συλλόγων ήταν να προασπίσουν το άσυλο και την απεργία. Παρόλα αυτά το κράτος αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις καταστολής του με κάθε τρόπο, ώστε να σπάσει την απεργία και την κατάληψη των εργολαβικών υπαλλήλων. Έτσι τα ΜΑΤ, με πρόφαση τα επεισόδια που γινόντουσαν στην Εγνατία, εισέβαλαν στο χώρο των πανεπιστημίων και επιτέθηκαν στο μπλοκ των φοιτητών με αισχρό τρόπο. Μετέτρεψαν το χώρο της πρυτανείας σε πεδίο μάχης, πνίγοντάς τον σε ασφυξιογόνα και δακρυγόνα. Προσπάθησαν να τρομοκρατήσουν τον κόσμο που βρισκόταν εκεί με χειροβομβίδες κρότου λάμψης, με τυφλή βία και άγριο ξύλο εναντίον τους και προχώρησαν σε άδικες συλλήψεις όσων με αυτοθυσία παρέμειναν στο χώρο για να υπερασπιστούν αυτά που πιστεύουν.
Αυτά που πιστεύουμε δεν τα υπερασπιζόμαστε μόνο στο δρόμο αλλά και κάθε μέρα με την παρουσία και τη στάση μας στον κοινωνικό χώρο που βρισκόμαστε. Γι αυτό το λόγο πραγματοποιήσαμε την Τρίτη 20 Νοέμβρη μαζική παράσταση στο γραφείο του προέδρου της σχολής απαιτώντας από τον πρόεδρο να καταγγείλει την είσοδο της αστυνομίας στο άσυλο και τη βίαιη επίθεση κατά των φοιτητών, να πάρει θέση υπέρ της απεργίας των εργολαβικών και να ζητάει εκ μέρους της ιατρικής σχολής την απόσυρση των κατηγοριών των 16 συλληφθέντων. Ο πρόεδρος με γελοίες προφάσεις προσπάθησε να αποφύγει να πάρει θέση για όλα αυτά και έφυγε τοίχο τοίχο από το γραφείο του, χωρίς ουσιαστικά να δώσει κάποια απάντηση.
Καταλαβαίνει κανείς πολλά για το ρόλο αυτού του ανθρώπου, ο οποίος αντί να εκδώσει ένα χαρτί στήριξης προς τους συλληφθέντες φοιτητές, ένας εκ των οποίων είναι πρωτοετής συμφοιτητής μας, προτίμησε να κρυφτεί πίσω από την αμφιλεγόμενη ανακοίνωση του Μυλόπουλου, που ουσιαστικά στοχοποιούσε τους απεργούς. Αν νομίζει ότι τελειώσαμε με μια μαζική παράσταση στο γραφείο του κάνει λάθος. Το χαρτί αυτό θα βγει και θα είναι υπογεγραμμένο από τη γενική συνέλευση τμήματος.

·       ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΜΑΖΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΙΕΣΟΥΜΕ ΝΑ ΛΗΦΘΕΙ ΜΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΣΥΜΦΟΙΤΗΤΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ.

·       ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 27/11 ΣΤΙΣ 10:30 ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΥΛΙΚΕΙΟ.



ΑΜΕΣΗ ΑΘΩΩΣΗ ΤΩΝ 3 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΩΡΑ ΟΙ ΔΙΩΞΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ 
ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ  ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ


http://agwnas.wordpress.com/

ΣΥΛΛΟΓΗ ΥΠΟΓΡΑΦΩΝ : http://www.ipetitions.com/petition/agwnas/

Αναβολή για τις 28 Νοεμβρίου αποφάσισε η έδρα του Αυτόφωρου Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης λόγω απουσίας των αστυνομικών που είναι οι μάρτυρες κατηγορίας για τα γεγονότα στη Θεσσαλονίκη με τον Γερμανό Πρόξενο. Πλήθος αλληλέγγυων είχε μαζευτεί έξω από τα δικαστήρια και υποδέχτηκε με χειροκροτήματα τον Θανάση Αγαπητό και τους δύο συνδικαλιστές της ΠΟΕ -ΟΤΑ.
Νωρίτερα είχε γίνει προσπάθεια να δημιουργηθεί κλίμα τρομοκρατίας με τις αστυνομικές δυνάμεις να προσπαθούν να απωθήσουν τον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί. Παράλληλα η αστυνομία δεν ήθελε να επιτρέψει την είσοδο στην αίθουσα ούτε καν στα παιδιά και στη γυναίκα του Θανάση Αγαπητού και διεξήγαγε σωματικούς ελέγχους σε όποιον ήθελε να παρακολουθήσει τη δίκη.




Μεταφόρτωση από "http://epitropiagwnaeaak.blogspot.gr/"

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012


Προς κάθε «κυρία» Σαρδέλη,
50 μέρες τώρα ένα μεγάλο κομμάτι του ΑΠΘ αποφάσισε από τη δικιά του μεριά να αναστείλει τη φυσιολογική λειτουργία του πανεπιστημίου. Οι εργολαβικοί υπάλληλοι του ΑΠΘ προχώρησαν σε απεργία για να διεκδικήσουν ανθρώπινους όρους εργασίας και ζωής. Μια μεγάλη μερίδα των ανθρώπων αυτών δουλεύουν στην  καθαριότητα, οπότε δουλειά τους ήταν να ΚΑΘΑΡΙΖΟΥΝ. Οπότε αφού αποφάσισαν να απεργήσουν για να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους ΔΕΝ ΚΑΘΑΡΙΖΑΝ. Κι έτσι δημιουργήθηκαν τα ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ.
 Το γεγονός ότι επιβαρύνεται η υγιεινή  και η δικιά μας και των καθηγητών και των άλλων εργαζομένων του ΑΠΘ δεν σημαίνει ότι σε αυτό τους τον αγώνα οι εργολαβικοί υπάλληλοι είναι απέναντι μας. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν στραφεί απέναντι στον εργολάβο τους, ο οποίος τόσα χρόνια τους φερόταν σαν απλά εργαλεία για να πλουτίζει. Όσο άξιζε για αυτόν μια σκούπα τόσο άξιζε και μια καθαρίστρια. Συνεπώς όπως και αυτοί δεν στράφηκαν απέναντι μας έτσι κι εμείς το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σεβόμαστε τις αποφάσεις τους και να μην καθαρίζουμε, υποκαθιστώντας τους.  Από κει και πέρα αν θεωρούμε τον αγώνα και τα αιτήματα αυτά δίκαια οφείλουμε να συνταχθούμε μαζί τους με γενικές συνελεύσεις και αποφάσεις που βάζουν τους φοιτητικούς συλλόγους σε μια μάχη που μπορεί να κερδίσει.
Υπάρχουν απόψεις όπως «στηρίζουμε τους εργολαβικούς πηγαίνοντας σε πορείες, αλλά το καθάρισμα της σχολής από εμάς δεν τους δημιουργεί εμπόδιο στην απεργία τους» ή «η συσσώρευση σκουπιδιών  είναι παράπλευρη απώλεια κι όχι το μέσο πίεσης τους» . Αυτές όλες τις απόψεις τις ακυρώνει η ξεκάθαρη θέση των εργολαβικών «ο καθένας στην πανεπιστημιακή κοινότητα έχει ένα συγκεκριμένο ρόλο. Δεν μπορείτε να καθαρίζετε εσείς για εμάς».
Το Σάββατο μια ομάδα φοιτητών με αρχηγό την Σαρδέλη, μέλος ΔΕΠ της φαρμακολογίας και γνωστή για τις πολιτικές τις θέσεις απέναντι σε κάθε αγώνα και εργατική διεκδίκηση, καθάρισαν την σχολή. Μάλιστα είναι τόσο άθλιοι που το είχαν προγραμματίσει για Κυριακή και τελικά το έκαναν στην πουστιά το Σάββατο, γιατί φοβόντουσαν να μας αντιμετωπίσουν. Κι αφού τόσο σίγουροι ήταν ότι καλώς καθάρισαν τη σχολή ας έβγαιναν να ενημερώσουν τους απεργούς και όσους στηρίζουν τον αγώνα τους και ας τους καλούσαν και αυτούς σε αυτή τους την «αγαθοεργία». Βέβαια μπροστά σε έναν εργολαβικό, όλοι εσείς που καθαρίσατε, θα βγάζατε το σκασμό. Όταν θα σας έλεγε το πόσο απαραίτητοι είναι και το πώς τελικά επιβιώνουν και ακόμα ακόμα πως είναι να καθαρίζεις απλήρωτος επί 6 μήνες και όχι ένα Σάββατο πρωί θα καταπίνατε τη γλώσσα σας και θα κουνούσατε το κεφάλι.
Οπότε, πάρτε σκούπα και φαράσι και μαζέψτε τα σκουπίδια. Συγκεντρωθείτε και σπάστε την απεργία των εργολαβικών. Βγάλτε τους στο περιθώριο, αφαιρέστε τους τη ζωή.  Μην σας νοιάζει, δεν σας αγγίζει. Εσείς ζείτε, εσείς έχετε να φάτε. Γεμίστε την κατσαρόλα τους με τις σάπιες ιδεολογίες σας που φωνάζουν «στα αρχίδια μας γράφουμε τους αγώνες σας». Μετά όμως όταν θα έρθει η σειρά σας μην ρωτάτε «Για ποιον χτυπάει η καμπάνα;»
Φτυνε καλα σημαδευε σωστα

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

*αναδημοσίευση από επιτροπή αγώνα εαακ (σχήμα της αρχιτεκτονικής ΑΠΘ). Απάντηση στο κείμενο "Συριζαυγίτες του καθηγητή του τμήματος αρχιτεκτονικής Μαρτινίδη


Στον κάθε κύριο Μαρτινίδη
Αναρωτιόμαστε με βαθύτατη ειλικρίνεια για τις τάσεις που ωθούν την ντόπια διανόηση  να συμπεριφέρεται σαν ένα βαρετό εκκρεμές. Ένα εκκρεμές που πότε θα περιφέρει την ύπαρξή του στον κόσμο των σκιών του αφηρημένου και της θεωρητικολογίας και πότε θα επελαύνει ως άλλος μικρός Ναπολέοντας ολοταχώς προς τα νέα Βατερλό του συγκεκριμένου. Στο εν λόγω άρθρο, αφήνοντας πίσω σας τον κόσμο των σκιών, των κοινωνικά ακρωτηριασμένων διαλέξεων, επιλέγετε να ασχοληθείτε με την πραγματική ιστορία του κόσμου. Μιλάτε για το μέλλον της νεολαίας και την προοπτική τοπικών κοινωνιών, έτσι όπως αυτά διαγράφονται από την πολιτική που εφαρμόζουν σε πλήρη σύμπνοια η κυβέρνηση, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η ελληνική αστική τάξη.

Με τέσσερις σύντομες παραγράφους ο κοινωνικός Αρμαγεδδόνας, που μαστίζει την ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια, περιγράφεται με κυνισμό ως γεγονός αναπότρεπτο, αλλά και απόλυτα δικαιολογημένο. Η ιδιωματική φράση του Στρος Καν «Grèce est dans la merde» δεν επιβεβαιώνεται από τους υπερχειλισμένους κάδους του Αριστοτελείου, όπως θέλετε να πιστεύετε. Επιβεβαιώνεται όμως από ένα Πανεπιστήμιο υπό κατάρρευση, που συντηρεί μαφιόζους και εργολάβους, που αρνείται να παρέχει αξιοπρεπή μισθό και συνθήκες εργασίας στους εργαζομένους του, που καλείται να αναδείξει τα όργανα διοίκησής του με αδιαφανείς διαδικασίες επιστολικών ψήφων, που παρέχει στους αποφοίτους του «ακριβά» εισιτήρια για το εξωτερικό και την ντόπια ανεργία. Τα τρικ της αστικής σκέψης, που χρησιμοποιούνται στο άρθρο για να αντιστρέψουν την εικόνα της πραγματικότητας, αναδύουν τελικά την αλλοτριωμένη συνείδησης ενός αλλοτριωμένου κόσμου.


Περί σκουπιδιών…
Θα ήταν σίγουρα ενδιαφέρουσα η αντίδραση ενός από τους αγωνιζόμενους εργολαβικούς υπαλλήλους του ΑΠΘ απέναντι στο δημοσιευθέν κείμενό σας ή ακόμα καλύτερα στην προσπάθειά σας συγκομιδής των σκουπιδιών από τους χώρους της σχολής. Σε αυτό το σημείο, θα πρέπει να καταστεί σαφές ότι οποιαδήποτε απόπειρα καθαρισμού των χώρων -έμμισθη ή εθελοντική-, στο βαθμό που υλοποιείται χωρίς τη συγκατάθεση των απεργών, λειτουργεί ενάντια του αγώνα τους και επί της ουσίας τον υποσκάπτει. Παίρνει, λοιπόν, ο αυτόκλητος καθαριστής το μέρος της εργοδοσίας, ηθελημένα ή άθελα του, χωρίς αυτό να έχει αλήθεια κάποια ιδιαίτερη σημασία... Η εποχή των προθέσεων τελείωσε, ο λόγος και η πράξη είναι αυτά που μετράνε.

Αν, κύριε Μαρτινίδη, δηλώνετε αλληλέγγυος του αγώνα που διεξάγεται, αλλά παρόλ’ αυτά θίγεται η αισθητική σας από το θέαμα του “απέραντου σκουπιδότοπου”, μπορείτε να φανείτε χρήσιμος προτείνοντας στους εργαζομένους έναν διαφορετικό, κυρίως όμως αποτελεσματικό τρόπο διεκδίκησης των αιτημάτων τους για μια ζωή με αξιοπρέπεια. Η αλήθεια είναι, όμως, πως δεν περιμένουμε να ακούσουμε κάτι που να συναγωνίζεται έστω τον αφηρημένο, αντιφατικό και σίγουρα αναποτελεσματικό  ανθρωπισμό που έθεσε ο Διαφωτισμός και η γαλλική επανάσταση (μάλλον το ευφυολόγημα των θυμάτων τις γκιλοτίνας με το ψωμί και το παντεσπάνι σας αντιπροσωπεύει καλύτερα).

Η απαξίωση από πλευράς σας, κύριε Μαρτινίδη, των κατοίκων της Ευκαρπίας, καθώς προβάλλετε ως ανεξήγητη την αντίρρηση περιφερειακών δήμων σε κάθε σχετική κατασκευή (χωματερής) στην περιοχή τουςδείχνει ότι η καταδίκη μιας ολόκληρης περιοχής σε σκουπιδότοπο φαίνεται να ξεπερνά εύκολα τις ανησυχίες σας, όταν αυτή ξεφεύγει από το επίπεδο του σχεδιαστηρίου ή της διάλεξής σας και γίνεται πραγματικότητα. Γιατί, την ίδια στιγμή που τα σκουπίδια στη Σχολή εμποδίζουν τους φοιτητές να συζητούν για τον χώρο της πόλης και να σχεδιάζουν οικήματα και οικισμούς, οι κάτοικοι της Ευκαρπίας διεκδικούν δικαίωμα στις τελευταίες ανάσες καθαρού αέρα που έχουν ξεφύγει από το εργοστάσιο ΤΙΤΑΝ που στέκει λίγο πιο δίπλα. Απολαύστε, λοιπόν, τα βιβλία σας και τη μπαρόκ μουσική στο σαλόνι σας -που σίγουρα δεν βλέπει σε χωματερή- και αφήστε εμάς τους υπόλοιπους, κάποιοι ιδιωματικά, κάποιοι κυριολεκτικά, σίγουρα πάντως να κυλιστούμε στο βούρκο.

Περί ικανοτήτων...

Οι ικανοί, λέτε, κάπου θα βρουν να βιοποριστούν και να διοχετεύσουν την αγάπη τους για τη γνώση. Μα οι πολλά υποσχόμενοι κατά τους δασκάλους και οι καλοί που δεν χάνονται κατά τους γονείς, σαν να μαζεύονται πολλοί, όπως πολλά μαζεύονται τα τσαλαπατημένα όνειρα. Μήπως δεν ήταν ικανός, ο διαβασμένος σπουδαστής της φιλοσοφικής, της ιστορίας, της κοινωνιολογίας, που το αντικείμενο του ξεγράφεται ολοταχώς; Μα στην αρένα της “ικανότητας” που μας ρίχνετε, εμείς δεν δεχόμαστε πως ο πιο ικανός δάσκαλος είναι εκείνος που κλείνει τα μάτια στο αδιέξοδο μέλλον των περισσότερων σπουδαστών του και ο πιο ικανός φοιτητής είναι αυτός που φουσκώνει το πορτφόλιο του, αδιαφορώντας για ένα σύμπαν που διαλύεται γύρω του και που διαγράφει, την μια μετά την άλλη, οποιαδήποτε αξία έθεσε ποτέ η ανθρωπότητα. Δεν δεχόμαστε ένα πανεπιστήμιο κατ’ εικόνα και ομοίωση της επιχείρησης, ένα πανεπιστήμιο που καλλιεργεί τον ατομικό δρόμο και τον ανταγωνισμό, ένα πανεπιστήμιο που θυσιάζει τον κοινωνικό ρόλο στο βωμό των αναγκών της αγοράς. Όταν σε αυτό το πανεπιστήμιο θα διδάσκεται το μάθημα για τα ιερά και τα όσια του καπιταλισμού, εμείς θα χαζεύουμε τον ήλιο έξω απ' το παράθυρο.

Όμως εσείς απέναντι σε όλους αυτούς που δεν εγκαταλείπουν  την προσπάθεια,  που θέλουν να ζήσουν με οδηγό τις ανάγκες και τα όνειρά τους, που τα θέλουν όλα για όλους, έρχεστε να παρατηρήσετε μια αξιολόγηση γραμμένη με γιώτα σε μια αφίσα. Αξιολόγιση λοιπόν. Από το αξιολογίζω. Αυτό έχετε να πείτε. Την ίδια στιγμή, δεν παρατηρείτε, μάλλον σας διαφεύγει, το προφανές ενδεχόμενο μέλλον μιας ολόκληρης γενιάς να βρεθεί στα αζήτητα της ιστορίας. Αντίθετα περιορίζεστε σε διατυπώσεις «επιστημονικά» ουδέτερες: «μειώνεται η πιθανότητα να πάρουν δίπλωμα ώστε να χρηματίζονται ως επιστήμονες».

Περί ταύτισης των άκρων…

Όσον αφορά στη θεωρία της σύγκλισης των άκρων -την οποία μάλιστα συχνά φιλοξενεί στις στήλες της η Καθημερινή- και τους ευφάνταστους νεολογισμούς σας περί συριζαυγιτών (και ας ξεκαθαρίσουμε εδώ πως η ΕΑΑΚ δεν ασπάζεται τις διαχειριστικές λογικές που προβάλλει η αριστερά του Σύριζα, αλλά αποτελεί κομμάτι της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στα πανεπιστήμια), θ’ αναρωτιόταν κανείς μήπως το αφηρημένο φιλοσοφικό σχήμα της μη διαφοράς ανάμεσα σε δύο ακραίους πόλους είναι ο μόνος τρόπος να χάσουν την σημασία τους οι ξεκάθαρες διαφορές μεταξύ των αξιών που φέρουν, στην προκειμένη περίπτωση ο νεοφασισμός και η επαναστατική αριστερά. Σε μια λογική, λοιπόν, μιμητισμού που πυροδοτεί την επαναληψιμότητά της πέρα από λογικά όρια, η βία καταφέρνει, σαν ένας γιγάντιος εξομοιωτής, να αφαιρεί τις διαφορές ανάμεσα στα δύο άκρα και να τα ενώνει με τα δεσμά της. Η θανάσιμη έχθρα λειτουργεί μάλλον σαν εχέγγυο συγγένειας, ομοιότητας, εν τέλει ταύτισης, η σαγήνη της αδελφότητας συνδέει θανάσιμους εχθρούς, όπως Κάιν και Άβελ ή Πολυνείκης και Ετεοκλής.

Θέλετε, λοιπόν, να μας θεωρείτε άκρα; Είμαστε, αφού παλεύουμε για δημοκρατία, ειρήνη και διεθνισμό, ενώ οι φασίστες για δικτατορία, πόλεμο και εθνικισμό. Απέναντι στην βίαιη κατάργηση των αυτονόητων, τα οποία ο δικός σας παραλογισμός κατηγορεί ως ανόητα, ασκούμε την συλλογική αντί-βία του κινήματος κι εκείνη δεν χρειάζεται κανένα άλλοθι. Και να, ανάμεσα στους λυσσαλέους αντιπάλους στέκεστε εσείς, ο “ουδέτερος” πόλος, αυτός που μπορεί και αποδομεί και τους δύο, αυτός που ξεφεύγει από τον κύκλο της μιμητικής βίας, ο δυτικός αστός, ο δάσκαλος συγγραφέας και αρχιτέκτονας. Ο ορθογράφος μέσα στη γενικευμένη ανορθογραφία. Και ταυτόχρονα αυτός που ενοχοποιεί τον μοναδικό ιστορικό αντίπαλο του φασισμού. Και αν υποθέσουμε ότι η εξουσία ανέχεται τον διανοούμενο μόνο στο βαθμό που ο λόγος και το έργο του εξυπηρετεί της ανάγκες της και αναπαράγει τους όρους της ύπαρξης της, τότε με τη δική σας περίπτωση μπορεί να κοιμάται ήσυχη τα βράδια.

Αν, λοιπόν, ψάχνετε μαφιόζους και φασίστες, κύριε Μαρτινίδη, θα πρέπει να τους αναζητήσετε αλλού. Στους σεκιούριτι που φυλάν τις Θερμοπύλες των ιδιωτικών πανεπιστημίων που τόσο αγαπάτε, στην σωματώδη προσωπική φρουρά των υπουργών και των πρυτάνεων που εφαρμόζουν την πολιτική που υποστηρίζετε με τη στάση σας, σ’ εκείνους που διώχνουν τους μετανάστες, τους απείθαρχους, τους ετερόδοξους, τους απεργούς. Να τους αναζητήσετε ανάμεσα σ’ εκείνους που παρουσιάζονται σαν σωτήρες σε ένα λαό, που όπως κι εσείς, παρουσιάζουν ως απαίδευτο, τεμπέλη και διεφθαρμένο. Ζήστε, λοιπόν, σε έναν κόσμο όπου η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου, σε έναν κόσμο που στο βωμό της ατομικής ελευθερίας (και όχι της προσωπικής, καθώς το πρόσωπο γεννιέται από τα σπλάχνα της συλλογικότητας, όπως μας δίδαξε κάποτε ένας δάσκαλος διόλου τενεκές) καίγεται κάθε ελπίδα συλλογικότητας, δημιουργικότητας κι ελευθερίας.

Κάντε μας, λοιπόν, τη χάρη και φύγετε από τώρα στο εξωτερικό, σε ένα από τα αξιοπρεπήπανεπιστήμια με τα καθαρά και υγιή περιβάλλοντα, με τους ικανούς δασκάλους και τους ικανούςφοιτητές, και τους ακόμα ικανότερους εργαζόμενους-καθαριστές. Μπορείτε να κάνετε μια καινούρια αρχή στο Χάρβαρντ, όπου ο ΓΑΠ διδάσκει «διαχείριση κρίσεων». Έχετε όμως τις επιφυλάξεις σας για την εκπλήρωση του μικροαστικού ονείρου σας, γιατί η ρετσινιά του «μπαταξή-Έλληνα» φαίνεται να είναι ανεξίτηλη... Έχετε τις επιφυλάξεις σας, γιατί το τραγούδι της νεολαίας για παιδεία, εργασία, ελευθερία και αξιοπρέπεια που συνθέτουμε στα νεολαιίστικα κινήματα του Ευρωπαϊκού Νότου, στη Χιλή, στον Καναδά, κάποια στιγμή θα φτάσει και στα αυτιά των αναπτυγμένων δυτικών κέντρων και τότε μπορεί και οι φοιτητές εκεί, με λόγιο ύφος και με σεβασμό στη χρήση της γλώσσας να σας απαντήσουν με κάτι από το μακρινό παρελθόν σας…

Κήριε καθιγυτά, γαμειέσται… (σύνθημα του Μάη του ’68)

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012


ΜΑΛΛΟΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ‘ΑΓΑΘΟΣ’ ΣΥΜΦΟΙΤΗΤΗΣ ΣΟΥ ΘΑ ΣΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΟΙ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ
Το ερώτημα που οφείλουμε να θέσουμε στον εαυτό μας για το αν θέλουμε συνελεύσεις είναι ποιος θέλουμε να λαμβάνει αποφάσεις για εμάς. Ορισμένες παρατάξεις που ακολουθούν μια γραμμή κάποιων ατόμων και πολιτικών λιγότερο ή περισσότερο συγκαλυμμένα ή εμάς τους ίδιους για τους εαυτούς μας;
Ίσως κάποιοι να θεωρούν ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία  είναι η ορθότερη και η πιο αποτελεσματική. Αν και η άποψη αυτή δεν συμμερίζεται από το σχήμα είναι ένα μεγάλο θέμα και μάλλον πρέπει να αναλυθεί σε επόμενο κείμενο. Ίσως πάλι οι εκπρόσωποι να θεωρούνται από κάποιους αναγκαίοι για να επιλυθούν πρακτικά ζητήματα. Όπως και να χει βέβαια το μείζον ζήτημα είναι η αξιοπιστία των εκπροσώπων αυτών η οποία θα πρέπει να βασίζεται στο κατά πόσο αυτοί υλοποιούν αποφάσεις προς το συμφέρον της καταπιεζόμενης πλευράς.
Και το ότι αυτό δεν ισχύει στην κοινωνία και ειδικότερα και στο πανεπιστήμιο δεν χρειάζεται απόδειξη. Οι μεγάλες παρατάξεις ακολουθούν τις οδηγίες των κομμάτων τους, τα οποία καθορίζουν τις κοινωνικές συνθήκες, αναπαράγοντας έτσι τον φαύλο κύκλο των συμφερόντων του κεφαλαίου και στα πανεπιστήμια. Σε καμία περίπτωση δεν νοιάζονται για τα συμφέροντα του φοιτητή ούτε και αποφασίζουν με γνώμονα αυτό.
Και επειδή δεν υπάρχει άλλος διαθέσιμος χρόνος και οι ανάγκες το απαιτούν, δεν μπορούμε να τους αφήνουμε να παίζουν τα πολιτικά τους παιχνίδια. Γι αυτό οι συνελεύσεις είναι σημαντικές. Είναι ΓΙΑ ΕΜΑΣ. Μόνο σε αυτές έχουμε τη δυνατότητα αλληλοεπιδρώντας με άλλους να διαμορφώσουμε μια κοινή γνώμη και να πάρουμε αποφάσεις που με μαζικότητα να τις υλοποιήσουμε είτε για θέματα σχολής είτε για θέματα κοινωνίας.
Μπορεί η εικόνα που έχουμε από τις συνελεύσεις να μην είναι κι η καλύτερη. Κι αυτό γιατί η συνέλευση μπαχαλεύεται από κάποιους  που δεν τη θέλουν και την προβάλλουν ως κουραστική διαδικασία και χάσιμο χρόνου. Κι αυτή είναι η πρόφαση τους που δεν την καλούν, που δεν ψηφίζουν υπέρ της και δεν την υποστηρίζουν. Ο πραγματικός τους λόγος είναι ότι τα συμφέροντα τους δεν συμπίπτουν με τα συμφέροντα της πλειοψηφίας. Δεν θέλουν να μιλάμε μεταξύ μας, δεν θέλουν να παίρνουμε αποφάσεις όλοι μαζί, θέλουν να παίρνουμε αυτοί για εμάς. Και σε αυτό το παιχνίδι τους εντάσσουν και τον αγώνα άλλων, που ζητώντας συνέλευση στοχεύουν στην αμεσοδημοκρατική και συλλογική λήψη αποφάσεων. Εντάσσουν αυτούς που βλέπουν ότι η συνέλευση μπορεί να επιφέρει καρπούς, αυτούς που θεωρούν τη συνέλευση το σημαντικότερο όργανο του συλλόγου και τον κρίκο που συνδέει το φοιτητή με την κοινωνία. Του παρέχει την ευκαιρία να δει τα κοινωνικά προβλήματα  και αναλύοντας τα να λάβει αποφάσεις για την αντιμετώπισή τους.  Για το λόγο αυτό ορίζονται έκτακτες γενικές συνελεύσεις, για θέματα που επηρεάζουν άμεσα τη ζωή μας.
Έτσι, σας καλούμε σε γενική συνέλευση τη Δευτέρα 5/11, με αφορμή τη 48ωρη πανελλαδική απεργία την Τρίτη και Τετάρτη 6 κ 7/11 και την ψήφιση του 3ου μνημονίου την Τετάρτη.
ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ