Από την εξέγερση του Πολυτεχνείου στους αγώνες του σήμερα

Στις 21 Απριλίου του 1967 ο στρατός κάνει πραξικόπημα και καταλαμβάνει την εξουσία, με την στήριξη της Αμερικής. Οι πρώτες μαζικές αντιδράσεις απέναντι στην Χούντα προέρχονται από τη φοιτητική νεολαία, το ’72. Με αιτήματα που αρχικά εντοπίζονται στο χώρο του πανεπιστημίου και αφορούσαν τις εντός αυτού ελευθερίες και την φοιτητική καθημερινότητα, οι φοιτητές εμπλέκονται σε μαζικές διαδικασίες και αποχές από τα μαθήματα ή ακόμη και σε διαδηλώσεις. Σταδιακά, το κίνημα κλιμακώνεται και στις 14 Νοέμβρη του '73, πραγματοποιείται η κατάληψη του Πολυτεχνείου. Τα αιτήματα των φοιτητών δεν αφορούν πλέον μόνο την καθημερινότητα στο πανεπιστήμιο αλλά έχουν καθαρό αντικαθεστωτικό χαρακτήρα. Ο αγώνας τους αγκαλιάζεται από την κοινωνία και τα αιτήματα τους συμπυκνώνονται στο ηχηρό αντιδικτατορικό σύνθημα ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Το Πολυτεχνείο μετατρέπεται σε κέντρο αγώνα. Το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου επίλεκτες δυνάμεις καταδρομέων και άρματα μάχης περικυκλώνουν το Πολυτεχνείο και παίρνουν θέσεις στα νευραλγικά σημεία της πόλης. Γύρω στις 2 το πρωί το άρμα ρίχνει την κεντρική πύλη. Ο στρατός και οι αστυνομία διώχνουν βίαια τους φοιτητές και κάνουν συλλήψεις και δολοφονίες. Οι νεκροί είναι δεκάδες. Το Πολυτεχνείο ήταν για τη χούντα η αρχή του τέλους της. Κλόνισε συθέμελα το καθεστώς και πυροδότησε την πτώση του.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν μαχόταν μόνο για την πτώση της Χούντας, αλλά αντιπάλευε τις βαθύτερες αιτίες που γεννούν τις δικτατορίες. Οι άνθρωποι που συμμετείχαν σε αυτήν αγωνίζονταν για εργατικά δικαιώματα και δικαιώματα της νεολαίας,πάλευαν ενάντια στις ιμπεριαλιστικές πολιτικές, πάλευαν για πραγματική ελευθερία. Επιπλέον, το Πολυτεχνείο κατάφερε να σπάσει το κλίμα της ηττοπάθειας και την καλά προπαγανδισμένη εικόνα της γενικής συναίνεσης και της κοινωνικής ειρήνης, υιοθετώντας ριζοσπαστικές κινηματικές πρακτικές, που έμεναν για χρόνια ανενεργές. Με λίγα λόγια, απέδειξε ότι η δυναμική είσοδος του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο μπορεί να ανατρέψει και τους πλέον συντριπτικά δυσμενείς πολιτικούς συσχετισμούς.  

Για όλους αυτούς τους λόγους, οφείλουμε να συνδέσουμε τα αιτήματα και τους αγώνες του τότε και του σήμερα. Το Πολυτεχνείο δεν είναι σύμβολο μιας γενικόλογης επίκλησης για «δημοκρατία», ούτε είναι ένας απλός ιστορικός συμβολισμός για να θυμόμαστε επετειακά, αλλά αποτελεί παρακαταθήκη για τα κινήματα, που έπονται. 

Η περίοδος του Πολυτεχνείου φέτος συνδυάζεται από την άφιξη του προέδρου των ΗΠΑ, Ομπάμα. Ο «ηγέτης του κόσμου» καταφθάνει για να αναγγείλει λόγο για τη «δημοκρατία». Μια «δημοκρατία» που έχει αυτόν μαζί με τους πιο πλούσιους του πλανήτη στην κορυφή, να κινούν τα νήματα για τους αδυνάμους με σκοπό την ακόμα περισσότερη συσσώρευση του πλούτου στα χέρια τους. Συγκεκριμένα ο Ομπάμα έχει τιμηθεί με νόμπελ ειρήνης ενώ έχουν γίνει υπό τις εντολές του τα τελευταία δυο χρόνια δυο στρατιωτικές επεμβάσεις των αμερικάνων στη Λιβύη και τη Συρία, που στο βωμό των συμφερόντων τους δεν διστάζουν να θυσιάσουν εκατομμύρια ανθρώπους που πλέον ως πρόσφυγες και προσφυγόπουλα στην καλύτερη γι΄αυτούς περίπτωση στοιβάζονται σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης με άθλιες συνθήκες διαβίωσης και γίνονται το επίκεντρο φασιστικών και ραρτσιστικών επιθέσεων. Ταυτόχρονα η ΕΕ, η οποία πάντα πιστά ακολουθεί ό,τι αποφασίσει η υπερδύναμη επικυρώνοντας το με κοινές συμφωνίες όπως η διατλαντική TTIP, εφαρμόζει σήμερα στις χώρες της, τα πιο βάναυσα προς τους εργαζόμενους νομοσχέδια που οδηγούν στην πλήρη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων.  Σε μια προσπάθεια εξόδου από την κρίση, το νομοσχέδο αυτό που πέρασε στη Γαλλία το καλοκαίρι και συγγενές του έρχεται τώρα να συζητηθεί στην Ελλάδα έρχεται να επιβάλει ελαστικά ωράρια, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και χτυπάει σκληρά το δικαίωμα στο συνδικαλισμό, δημιουργώντας ένα νέο τύπου κινητικό εργαζόμενο που την μια στιγμή θα δουλέυει, την άλλη θα απολύεται ανάλογα με την κρίση πάντα του εργοδότη ενώ παράλληλα δεν θα μπορεί να διεκδικήσει το δίκιο του. Η ιμπεριαλιστική αυτή πολιτική του οικονομικού ελέγχου των άλλων χωρών είναι χαρακτιριστική των ΗΠΑ  καθόλη τη διάρκεια της σύγχρονης ιστορίας. Το σύνθημα του Πολυτεχνείου του τότε «ΕΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ» καταδεικνύει την άμεση εμπλοκή τους στην επιβολή της χούντας και στον έλεγχο της πολιτικής της χώρας όσο βρισκόταν υπό δικτατορία.   

Η μνημονιακή πολιτική που εφαρμόζει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, εναρμονιζόμενη πλήρως με τις επιταγές της ΕΕ και του ΔΝΤ, έχει ως αποτέλεσμα την βάρβαρη επίθεση στα λαϊκά στρώματα και την αναίρεση δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με αγώνες αιώνων. Χαρακτηρηστικά παραδείγματα αποτελούν οι ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας και των κοινωνικών αγαθών (π.χ. Νερό), οι πληστειριασμοί πρώτης κατοικίας και το νέο νομοσχέδιο για τα εργασιακά. Τον τελευταίο χρόνο η πρώτη κατοικία δεν προστετεύεται πια από τον νόμο, με αποτέλεσμα άνθρωποι να μπορούν να χάσουν το ένα και μοναδικό τους σπίτι, ακόμα και για ελάχιστα χρέη και τα σπίτια χαρίζονται «απλόχερα» στις τράπεζες.  Οι μαζικές κινητοποιήσεις σωματείων, φοιτητικών συλλόγων, συλλογικοτήτων και συνελεύσεων γειτονιών στα δικαστήρια κατάφεραν να μπλοκάρουν τη διενέργεια των πληστειριασμών. Ωστόσο, απαιτείται και μια συνολικότερη κινητοποίηση, με στόχο τη θεσμοθέτηση της προστασίας της πρώτης κατοικίας. Επιπλέον, το νέο εργασιακό νομοσχέδιο που αναμένεται να ψηφιστεί θα χειροτερέψει κι άλλο την ήδη άσχημη κατάσταση που επικρατεί μέσα στους εργασιακούς χώρους (ελαστικά ωράρια, χαμηλοί μισθοί, επισφάλεια, ανασφάλιστη εργασία, νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο), καθώς προβλέπει την επιπλέον μείωση του κατώτατου μισθού, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και μια σειρά από διατάξεις, που δυσχεραίνουν την πραγματοποίηση απεργιών και κινητοποιήσεων και γενικά την δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης.

Περνώντας στο Πανεπιστήμιο, από τη μία παρατηρούμε την περικοπή των φοιτητικών παροχών, της δωρεάν σίτσης και στέγασης, αλλά και την υποχρέωσή μας να ανταπεξέλθουμε σε έξοδα της σχολής, όπως ποδιές, νυστέρια, στηθοσκόπια κ.α. Από την άλλη βλέπουμε, ότι η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση διαρκώς προχωράει. Βασικές πτυχές της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης είναι η εντατικοποίηση των σπουδών μας και  η υποβάθμιση των πτυχίων μας. Αυτό περνάει κυρίως μέσα από τις αλλαγές των προγραμμάτων σπουδών σε μια σειρά από σχολές, μέσα στις οποίες είναι και η δικιά μας. Συγκεκριμένα, τα τελευταία δύο χρόνια ακούμε για τη διαμόρφωση ενός νέου προγράμματος σπουδών.  Ωστόσο, οι διαδικασίες διαμόρφωσης του νέου προγράμματος σπουδών, προχωρά κρυφά από τους φοιτητές, παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες του συλλόγου μας να ενημερωθεί για το τι αυτό περιλαμβάνει και για το σε ποιο στάδιο βρίσκεται η επεξεργασία του. Η μόνη ενημέρωση που είχαμε ως τώρα προέρχεται από μία ανακοίνωση στην ιστοσελίδα της σχολής τον Ιούλιο του 2015. Με βάση αυτή το νέο πρόγραμμα σπουδών περιλαμβάνει τη μείωση των εξεταστικών περιόδων από 5 εβδομάδες σε 2, την επιβολή υποχρεωτικών προόδων, την επιβολή αλυσίδων μαθημάτων, πράγματα που κάνουν την καθημερινότητα του φοιτητή εξαιρετικά δύσκολη, πολλές φορές μη βιώσιμη, και δεν του επιτρέπουν να ρυθμίζει ο ίδιος τον ρυθμό των σπουδών του. Επίσης, ο χωρισμός του σε τρεις κύκλους, η εισαγωγή των ECTs, και η επιλογή συγκεκριμένων ειδικοτήτων στο 6ο έτος, ανοίγουν το δρόμο για τη διάσπαση του πτυχίου μας και άρα δυσχεραίνουν την εργασιακή μας προοπτική. Μετά από μαζική παράσταση στη συνέλευση τμήματος την Τρίτη 8/11 μάθαμε ότι το νέο πρόγραμμα σπουδών θα ανακοινωθεί μέσα στο Δεκέμβρη. Πρέπει λοιπόν να είμαστε προετοιμασμένοι και να απαντήσουμε δυναμικά μέσα από τον φοιτητικό μας σύλλογο και τη Γενική Συνέλευση!

Η προσπάθεια απόκρυψης του νέου προγράμματος σπουδών δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Συνδέεται με τη γενικότερη αυταρχικοποίηση των οργάνων διοίκησης του πανεπιστημίου και τον διακαή πόθο τους να αποφασίζουν για τους φοιτητές, χωρίς τους φοιτητές. Ενδεικτικό παράδειγμα είναι ο αποκλεισμός των φοιτητικών συλλόγων από τη Σύγκλητο με μπράβους πέρυσι, ενώ φέτος δεν μαθαίνουμε καν το που και πότε συνεδριάζει η Σύγκλητος. Γενικά, γίνεται προσπάθεια από το σύστημα (υπουργείο, πρυτανέία, καθηγητές, καθεστωτικές παρατάξεις, ΜΜΕ κ.α.) το Πανεπιστήμιο να μετατραπεί σε έναν άποστειρωμένο χώρο λήψης στείρων γνώσεων και δεξιοτήτων. Και αυτό προχωράει χέρι χέρι με την καταπάτηση του ασύλου και την προσπάθεια απονομιμοποίησής του. Τα τελευταία χρόνια δεν είναι λίγες οι φορές που σε εξάρσεις του φοιτητικού κινήματος οι δυνάμεις καταστολής μπήκαν στο άσυλο. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι, εδώ στη Θεσσαλονίκη η επέμβαση των ΜΑΤ στις 17/11/2012, στην κατάληψη της πρυτανείας του ΑΠΘ από τους εργολαβικούς υπαλλήλους που απολύονταν και από τους φοιτητικούς συλλόγους, αλλά και στο ΕΚΠΑ επι πρυτανείας Φορτσάκη (νυν βουλευτής επικρατείας της ΝΔ). Παράλληλα, γίνεται συστηματική προσπάθεια το άσυλο να νομιμοποιηθεί στις συνειδήσεις του κόσμου σαν άσυλο ανομίας, ασυδοσίας των φοιτητικών συλλόγων, εγκληματικότητας, ναρκωτικών κλπ. και να απογυμνωθεί από τον αγωνιστικό του χαρακτήρα. Είναι απολύτως λογικό κάποιος να αισθάνεται φόβο και ανασφάλεια, με την κατάσταση που επικρατεί στο πανεπιστήμιο, ιδιαίτερα τις βραδινές ώρες. Ωστόσο, η αιτία του προβλήματος δεν είναι η ύπαρξη του ασύλου, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Το κράτος σε συνεργασία με το παρακράτος και τις μαφίες ναρκωτικών είναι αυτό που φέρνει τα ναρκωτικά μέσα στο Πανεπιστήμιο. Αξίζει να σημειωθεί ότι η κατάσταση αυτή ξεκίνησε μετά την ψήφιση του νόμου Διαμαντοπούλου, δηλαδή μετά την θεσμική κατάργηση του ασύλου. Η λύση στο πρόβλημα είναι ένα ζωντανό πανεπιστήμιο, το οποίο οι φοιτητές θα αντιλαμβάνονται σαν κάτι το δικό τους, ένα πανεπιστήμιο στο οποίο θα πραγματοποιείται έντονη πολιτική και πολιτιστική ζύμωση, και κυρίαρχα ένα πανεπιστήμιο στο οποίο θα δρουν μαζικοί και αγωνιστικοί φοιτητικοί σύλλογοι, που θα έχουν τη δυναμική να προασπίσουν το άσυλο.

Το άσυλο δεν μας χαρίστηκε, κατακτήθηκε με αγώνες του λαού και της νεολαίας, αποτέλεσε και θα συνεχίσει να αποτελεί ορμητήριο σπουδαίων κοινωνικών αγώνων και γι' αυτόν το λόγο δεν το χαρίζουμε σε κανέναν!

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ 

ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΙΑΤΡΙΚΗΣ

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 14/11 ΣΤΙΣ 14:00 

ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΑΝΑΤΟΜΕΙΟΥ

ΤΙ ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΠΟΥΔΩΝ;

ΤΙ ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΠΟΥΔΩΝ;

Τα τελευταία 2 χρόνια ακούμε για μία επικείμενη αλλαγή του Προγράμματος Σπουδών στην σχολή μας. Το νέο πρόγραμμα σπουδών και το τι αυτό θα περιλαμβάνει είναι ένα θέμα που αφορά και απασχολεί όλους τους φοιτητές της σχολής μας.  Παρόλα αυτά οι διαδικασίες για την διαμόρφωση του νέου προγράμματος προχωρά κρυφά από τους φοιτητές, παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες του φοιτητικού μας συλλόγου, μέσα από μαζικές παραστάσεις στη συνέλευση των καθηγητών και στον πρόεδρο της Ιατρικής, να λάβει κάποια ενημερωση για τις κατευθύνσεις του, αλλά και για το σε ποιο στάδιο βρίσκεται η επεξεργασία του.  Η πρώτη και τελευταία σχετική ενημέρωση που είχαμε ήταν μια ανακοίνωση στην ιστοσελίδα της σχολής, με τίτλο “Καλοκαιρινός Αποχαιρετισμός”, τον Ιούλιο του 2015. Με βάση αυτήν, προκύπτουν οι εξής αλλαγές:

1.                  Μείωση των εβδομάδων της εξεταστικής από 5 που είναι μέχρι σήμερα σε 2. Παράλληλα προβλέπεται η επιβολή υποχρεωτικών προόδων κατά τη διάρκεια του εξαμήνου και η βαθμολόγηση της επίδοσης του φοιτητή στο εργαστήριο ή στην κλινική. Παρότι η αλλαγή αυτή προβάλλεται από τα όργανα της σχολής και τους καθηγητές ως κατάργηση της εξεταστικοκεντρικής αντίληψης, στην πραγματικότητα πετυχαίνει ακριβώς το αντίθετο: Μετατρέπει τη σχολή σε ένα μόνιμο εξεταστικό κέντρο. Ωστόσο, όσο και αν θέλουν να μας πείσουν για το αντίθετο, το Πανεπιστήμιο δεν είναι σχολείο.  Είμαστε πια ώριμοι ενήλικες και ο καθένας μπορεί μόνος του  να ρυθμίζει τον ρυθμό και τον τρόπο με τον οποίο διαβάζει και μαθαίνει, με βάση τις δικές του ιδιαιτερότητες, χωρίς τον “βούρδουλα” της διαρκούς βαθμολόγησης.

2.                  Εισαγωγή αλυσίδων μαθημάτων. Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι δεν θα μπορούμε να δώσουμε ένα μάθημα αν δεν έχουμε πρώτα περάσει κάποια άλλα. Δύο παραδείγματα θα μπορούσαν να είναι η Ανατομία Ι και ΙΙ ή οι Ανατομίες και η Χειρουργική. Αυτό θεωρητικά στηρίζεται στο ότι για να κατανοήσεις το δεύτερο μάθημα απαιτούνται κάποιες βασικές γνωσεις από το πρώτο. Όμως πρακτικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Στην πρώτη περίπτωση (ανατομία Ι και ΙΙ) τα αντικείμενα που πραγματεύονται τα δύο μαθήματα είναι εντελώς διαφορετικά, χωρίς καμία αλληλοεπικάλυψη. Στη δεύτερη περίπτωση (ανατομίες και χειρουργική) απαιτούνται μόνο κάποιες γενικές γνώσεις ανατομίας για να μπορεί κανείς να κατανοήσει τη χειρουργική και σε καμία περίπτωση οι εξειδικευμένες πληροφορίες που χρειάζεται να ξέρει για να περάσει τα μαθήματα της ανατομίας. Αν πάλι κάποιος δεν έχει ούτε εκείνες τις στοιχειώδεις γνώσεις που απαιτούνται για το δεύτερο μάθημα, απλούστατα δεν θα μπορέσει να το περάσει. Γίνεται λοιπόν σαφές, ότι οι αλυσίδες μαθημάτων δεν βοηθάν με κάποιον τρόπο τους φοιτητές ούτε εξυπηρετούν κάποιο παιδαγωγικό σκοπό. Αυτό που καταφέρνουν είναι να δυσκολεύουν τις σπουδές μας και την λήψη του πτυχίου μας, να κάνουν πιο εντατική την καθημερινότητα μας και να μας στερούν τη δυνατότητα να καθορίζουμε εμείς οι ίδιοι το ρυθμό των σπουδών μας!

3.                  Διάκριση του προγράμματος σε 3 κύκλους σπουδών: Προκλινικό 1^ο-2^ο έτος, Κλινικό 3^ο-5^ο έτος και αυστηρά και μόνο κλινική άσκηση στο 6^ο έτος. Κατά την κλινική άσκηση στο 6ο έτος ο κάθε φοιτητής μπορεί να επιλέγει κατά βούληση οποιαδήποτε ιατρική ειδικότητα που μπορεί να την παρακολουθήσει για ένα διάστημα.  Η αλλαγή αυτή γεννά πάρα πολλά ερωτήματα. Με ποιον τρόπο θα γίνεται η μετάβαση από τον έναν στον άλλο κύκλο σπουδών; Θα προχωρούν όλοι οι φοιτητές από τον έναν κύκλο στον άλλο, ή θα υπάρχουν συγκεκριμένα κριτήρια; Τι εξυπηρετεί η επιλογή ειδικοτήτων από τους εκτοετείς φοιτητές; Η αλλαγή αυτή σε συνδιασμό με την εισαγωγή των ECTs και μάλιστα με την ύπαρξη ίσων ECTs σε κάθε εξάμηνο υποδεικνύει μια κατεύθυνση διάσπασης του πτυχίου μας και μετατροπής του σε έναν ατομικό φάκελο προσόντων. Ο ατομικός φάκελος προσόντων αποτελεί το άθροισμα των ECTs που καθένας συλλέγει κατά τη διάρκεια των σπουδών του ή και μετέπειτα. Επίσης, η αλλαγή αυτή θα μπορούσε να σημαίνει την λήψη ειδίκευσης ήδη από το 6ο έτος. Και στις δύο περιπτώσεις το πτυχίο μας παύει να είναι ενιαίο και δημιουργούνται εργαζόμενοι πολλών διαφορετικών ταχυτήτων (ανάλογα με τον αριθμό ECTs ή την ειδίκευση). Αποτέλεσμα αυτού είναι ότι δεν θα μπορουμε να πραγματοποιούμε συλλογικές διεκδικήσεις στους εργασιακούς μας χώρους, δηλαδή ότι δεν θα μπορούμε να διεκδικούμε όλοι μαζί τα ίδια πράγματα. Αυτόματα, αυτό μεταφράζεται σε λιγότερες θέσεις εργασίας, χαμηλότερους μισθούς, αυξημένα ωράρια, ελάχιστα εργασιακά δικαιώματα, αλλά και σε γενικότερη υποβάθμιση των παροχών υγείας.

Γίνεται σαφές, τόσο από τις ίδιες τις αλλαγές όσο και από τον διακαή πόθο να κρατήσουν τους φοιτητές στο σκοτάδι, ότι  το νέο πρόγραμμα σπουδών πλήτει την καθημερινότητα μας ως φοιτητές και την εργασιακή μας προοπτική. Επίσης η αλλαγή του προγράμματος σπουδών με βάση τις παραπάνω κατευθύνσεις δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό που εμφανίστηκε στη σχολή μας. Αντίστοιχες αλλαγές επιχειρούνται ή έχουν ήδη γίνει τόσο στις άλλες Ιατρικές όσο και σε πολλές άλλες σχολές και αποτελούν τμήμα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, που έχει ξεκινήσει χρόνια τώρα από τη συνθήκη της Μπολόνια και προχώρά με τα εκάστοτε νομοσχέδια για την παιδεία (Γιαννάκου, Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, και με το νέο νόμο Φίλη που αναμένεται να κατατεθεί).

Ακριβώς επειδή το νέο πρόγραμμα σπουδών και οι αλλαγές στην εκπαίδευση μας αφορούν άμεσα δεν γίνεται να τους αφήνουμε να αποφασίζουν για μας, χωρίς εμάς! Το πώς θα εξελιχθούν ταπράγματα εξαρτάται από εμάς και από τους αγώνες που θα δώσουμε μέσα από το φοιτητικό μας σύλλογο και τις γενικές μας συνελεύσεις! Οι φοιτητικοί σύλλογοι διαχρονικά κατάφερναν να πετυχαίνουν από μικρές υλικές νίκες μέσα στις σχολές τους, μέχρι να πρωτοστατούν σε κοινωνικά κινήματα, να ρίχνουν νόμους και κυβερνήσεις, να ανατρέπουν απολυταρχικά καθεστώτα(π.χ. Χούντα-πολυτεχνείο). Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας!

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΜΑΖΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

ΣΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ

ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 8/11, ΣΤΙΣ 9:30

Κ.ΑΡ.Φ.Ι. - Ε.Α.Α.Κ.

ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ - ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ!

Το νερό είναι ένα κοινωνικό αγαθό, απαραίτητο για τη ζωή και η πρόσβαση σε καθαρό νερό, αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα. Η κυβέρνηση συνεχίζοντας την εφαρμογή ακραίων πολιτικών λιτότητας προχώρησε στην ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης, γεγονός που σημαίνει μεγάλο μέρος του πληθυσμού να βρεθεί χωρίς το βασικότερο αγαθό της ζωής, σημαίνει να καταφεύγουμε σε ακατάλληλα νερά με αποτέλεσμα αρρώστιες, επιδημίες ακόμα και θανάτους.μεγαλο μέρος του πληθυσμού να βρεθεί χωρίς το βασικότερο αγαθό ζωής, σημαίνει να καταφεύγουμε σε ακατάλληλα νερά, με αποτέλεσμα αρρώστειες, επιδημίες και θανάτους.

Συγκεκριμένα, στο τέλος του Σεπτεμβρίου ψηφίστηκε από τη Βουλή το νομοσχέδιο της κυβέρνησης, το οποίο περιλαμβάνει την ίδρυση ενός νέου Υπερταμείου στο οποίο θα ανήκουν (τα) περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου και στο οποίο θα μεταβιβαστόυν οι ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ. Με βάση το περιεχόμενο του νομοσχεδίου προκύπτουν τα εξής:
- Οι δύο εταιρείες θα πάψουν να αποτελούν υπηρεσίες κοινής ωφέλειας με αντικείμενο την ποιοτική παροχή υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης στους πολίτες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και θα χρησιμοποιούνται για την υλοποίηση του σκοπού του Υπερ-ταμείου: κατ’ αρ. 185 παρ.1, Ν.4389/2016: «Η Εταιρία διαχειρίζεται και αξιοποιεί τα περιουσιακά της στοιχεία προκειμένου να: α) συνεισφέρει πόρους για την υλοποίηση της επενδυτικής πολιτικής της χώρας και για την πραγματοποίηση επενδύσεων που συμβάλλουν στην ενίσχυση της ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας και β) συμβάλλει στην απομείωση των οικονομικών υποχρεώσεων της Ελληνικής Δημοκρατίας.
- Οι δύο εταιρείες θα ιδιωτικοποιηθούν καθώς όλα τους τα στοιχεία αλλά και οι θυγατρικές τους μεταβιβάζονται στο Υπερ-ταμείο που όπως αναφέρεται στο άρθρο 184 παρ.4 «δεν ανήκει στον δημόσιο ή ευρύτερο δημόσιο τομέα, όπως αυτός εκάστοτε ορίζεται».
- Η διαχείριση και η διοίκηση των δύο εταιρειών θα περάσουν, ουσία και τύποις, στον έλεγχο των δανειστών, δεδομένου ότι το εποπτικό συμβούλιο του Υπερ-ταμείου αποτελείται από 5 μέλη δύο εκ των οποίων ορίζονται από τους δανειστές (με την σύμφωνη γνώμη του Υπουργού Οικονομικών) και τρία από την ελληνική κυβέρνηση (με την σύμφωνη γνώμη των δανειστών).

Η ιδιωτικοποίηση του νερού σε πολλές χώρες σε ολόκληρο τον πλανήτη είναι οργανωμένη σε διεθνές επίπεδο και προωθείται κυρίως μέσω της Παγκόσμιας Τράπεζας, σε συνεργασία με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ως προϋπόθεση για την ανανέωση των δανείων προς τις χώρες που τα χρειάζονται, εξυπηρετώντας βέβαια τις πολυεθνικές της βιομηχανίας του νερού. (Κατά την περίοδο 1990-2002, η Παγκόσμια Τράπεζα χορήγησε δάνεια περίπου 20 δισεκατομμυρίων δολαρίων για έργα ύδρευσης σε πολλές χώρες, με την προϋπόθεση της ιδιωτικοποίησης των οργανισμών ύδρευσής τους.) Έτσι, υπό την πίεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και συχνά με το πρόσχημα της καλύτερης ποιότητας, το νερό περνά από το δημόσιο σε ιδιωτικά χέρια.

Η παγκόσμια εμπειρία δείχνει ότι όπου οι υπηρεσίες νερού ιδιωτικοποιήθηκαν, οι επιπτώσεις ήταν ολέθριες. Οι τιμές του νερού αυξήθηκαν και η ποιότητα του μειώθηκε. Συχνά λόγω των υψηλών τιμών, πολλοί άνθρωποι δεν είχαν τη δυνατότητα πρόσβασης σε καθαρό νερό με αποτέλεσμα αρρώστιες, επιδημίες και θανάτους. Σε ορισμένες περιπτώσεις οι ιδιωτικές εταιρείες δε δίστασαν να απαγορεύσουν στον κόσμο να μαζεύει ακόμα και το νερό της βροχής!

Η παγκόσμια εμπειρία δείχνει, όμως, και ότι οι λαοί κατάφεραν να εμποδίσουν ή ακόμα και να ανατρέψουν την ιδιωτικοποίηση του νερού και να εξασφαλίσουν την ίση πρόσβαση όλων σε αυτό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η εξέγερση στην Κοτσαμπάμπα της Βολιβίας το 2000, κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού. Στο λεγόμενο πόλεμο του νερού, οι βολιβιανοί εναντιώθηκαν τόσο στην κυβέρνηση όσο και την αμερικάνικη εταιρεία και κατάφεραν να εμποδίσουν την επερχόμενη ιδιωτικοποίηση.

Ο αγώνας για το νερό, είναι αγώνας για τη ζωή μας. Συλλογικά, μπορούμε να νικήσουμε!

-Έλα μωρό μου, πες μου τις 2 λέξεις που περιμένω... - ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΣΕΞΙΣΜΟΣ, παλιόπαιδο!

Στις αρχές του μήνα, η είδηση του βιασμού μιας φοιτήτριας στον χώρο του ΑΠΘ προκάλεσε ανατριχίλα στο πανελλήνιο πόσο μάλλον σε μας τους ίδιους τους φοιτητές του πανεπιστημίου, που αποτελεί τον χώρο κοινωνικής μας έκφρασης και δράσης. Αυτή η ανατριχίλα, για να υπερβεί την στείρα λύπηση, δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από οργή και μίσος προς τους δράστες, οργή και μίσος για την κουλτούρα του βιασμού και τον σεξισμό που εκτρέφεται από την σημερινή κοινωνία, οργή και μίσος για αυτή την κοινωνία που εκτρέφει τη διαστροφή και την αδικία.

Σε μια προσπάθεια για την αποτροπή επανάληψης τέτοιων περιστατικών τίθεται το ερώτημα αν στέκει σαν λύση η αστυνόμευση των πανεπιστημίων. Αρχικά ας λάβουμε υπόψη ότι ήδη υπάρχουν «φύλακες» (καλύτερα μπράβοι όταν έχουν απαγορεύσει την είσοδο στους φοιτητές) στο χώρο του ΑΠΘ και απ’ ότι φαίνεται δεν προσφέρουν ούτε στο ελάχιστο «προστασία και ασφάλεια». Ακόμη ποια αστυνομία θα μας προστατέψει; Αυτή που στην Αθήνα συνέλαβε προσφυγόπουλα επειδή κρατούσαν παιδικά πιστολάκια τα οποία θα χρησιμοποιούσαν σε μια θεατρική παράσταση και έπειτα στο Α.Τ. Ομόνοιας τα κακοποίησαν σεξουαλικά; Κάτι τέτοιο ούτε κατά διάνοια δεν έχει θέση σε ένα πραγματικά ελεύθερο πανεπιστήμιο των αναγκών μας.

Βέβαια αυτό το γεγονός δεν αποτελεί μεμονωμένο συμβάν. Ένα κύμα σεξιστικών συμπεριφορών έχει πρωταγωνιστήσει τελευταία στα κοινωνικά δρώμενα. Παραδείγματα αποτελούν: η απαγόρευση των εκτρώσεων από την κυβέρνηση στην Πολωνία και η απαγωγή, ο βιασμός και εξαναγκασμός σε πορνεία ενός κοριτσιού στη Λάρισα στις αρχές του Σεπτέμβρη.

Ο σεξισμός κατά της γυναίκας, που γεννά συμπεριφορές όπως την κουλτούρα του βιασμού και γενικά μεταφράζεται στη διάκριση της γυναίκας σαν κατώτερη (κοινωνικά και βιολογικά) σε σχέση με τον άντρα, έχει τις ρίζες του στην πρωτόγονη ιστορία του ανθρώπου. Στις πρώιμες κοινωνίες, όταν ο τότε καθορισμένος ρόλος του άντρα άρχισε να αποκτά μεγαλύτερη σημασία από της γυναίκας, ο άντρας κυριάρχησε επάνω στη γυναίκα και έτσι επήλθε η πατριαρχία. Από εκείνο το σημείο και έπειτα, ο λόγος της γυναίκας γίνεται ασήμαντος και η ίδια αντιμετωπίζεται ως υποδεέστερο ον, καταλήγοντας στο να βρίσκεται αποκλειστικά στο σπίτι και να ασχολείται με αυτό. Η γυναίκα, με αυτόν τον τρόπο στερείται δικαιωμάτων και σταδιακά μετατρέπεται σε υποχείριο του άντρα και αντικείμενο σεξουαλικής εκμετάλλευσης.

Παρά το γεγονός ότι η γυναίκα έχει πάψει από καιρό να είναι κλεισμένη στο σπίτι της, εργάζεται και συμμετέχει πλέον εξίσου με τον άντρα στην υλική στήριξη ενός νοικοκυριού και κατ’ επέκταση της κοινωνίας, ο σεξισμός ως αηδιαστική έκβαση του πατριαρχικού μοντέλου οργάνωσης έχει εγχαραχτεί στις συνειδήσεις πολλών. Η συνολική αντιμετώπιση αυτού του τρόπου σκέψης ως πολιτική δεν επιδιώκεται σε καμία περίπτωση από καμία κυβέρνηση και κράτος σήμερα, αντίθετα αγνοείται και συγκαλύπτεται από αυτά. Στο κεφαλαιοκρατικό σύστημα ο κατευνασμός σεξιστικών αντιλήψεων και διαθέσεων γίνεται μόνο στο βαθμό που αποτελεί την οικονομικά συμφέρουσα λύση.

Η εντρομότητα που προκάλεσε το συγκεκριμένο περιστατικό αποδεικνύει την ανάγκη για την ολοκληρωτική αποδέσμευση της ανθρωπότητας από τη σεξιστική νοοτροπία και συμπεριφορά που γεννούν τη φρικιαστική κουλτούρα του βιασμού. Η αλλαγή στις συνειδήσεις μας όμως δεν θα προέλθει από κανένα «μεγάλο ηγέτη» ή «διδάσκαλο», αλλά με την από τα κάτω πάλη, όπως ιστορικά η μαχόμενη γυναίκα έχει κερδίσει δικαιώματα στην εργασία και στη συμμετοχή της στον πολιτικό βίο. Η απάντηση σε κάθε σεξιστική έκφραση παίρνει σάρκα και οστά στο δρόμο, όπου συναντώνται και ενώνουν τις δυνάμεις τους όλοι της γης οι κολασμένοι. Με αγώνες η γυναίκα μαζί με τα καταπιεσμένα στρώματα μπορούν και πρέπει να να έρθουν σε ρήξη με την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, να αναμετρηθούν και τελικά να ανατρέψουν οριστικά την πηγή κάθε διάκρισης και ανισότητας μεταξύ των ανθρώπων. Όταν η δημιουργία ανισοτήτων είναι ο τρόπος με τον οποίο επιβιώνει και αναπαράγεται η σύγχρονη ανταγωνιστική κοινωνία τότε η πάλη για καθολική ισότητα μεταφράζεται σε πάλη για μια άλλη κοινωνία, χωρίς ανταγωνισμούς, που το δίκαιο θα καθορίζεται σύμφωνα όχι με τις ανάγκες της αγοράς, αλλά με τις ανάγκες των ανθρώπων.

Τι παίζει με το νεο πρόγραμμα σπουδων;

Τα τελευταία 2 χρόνια ακούμε για μία επικείμενη αλλαγή του Προγράμματος Σπουδών στην σχολή μας. Το νέο πρόγραμμα σπουδών και το τι αυτό θα περιλαμβάνει είναι ένα θέμα που αφορά και απασχολεί όλους τους φοιτητές της σχολής μας. Παρόλα αυτά οι διαδικασίες για την διαμόρφωση του νέου προγράμματος προχωρά κρυφά από τους φοιτητές, παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες του φοιτητικού μας συλλόγου, μέσα από μαζικές παραστάσεις στη συνέλευση των καθηγητών και στον πρόεδρο της Ιατρικής, να λάβει κάποια ενημερωση για τις κατευθύνσεις του, αλλά και για το σε ποιο στάδιο βρίσκεται η επεξεργασία του. Η πρώτη και τελευταία σχετική ενημέρωση που είχαμε ήταν μια ανακοίνωση στην ιστοσελίδα της σχολής, με τίτλο “Καλοκαιρινός Αποχαιρετισμός”, τον Ιούλιο του 2015. Με βάση αυτήν, προκύπτουν οι εξής αλλαγές:

1. Μείωση των εβδομάδων της εξεταστικής από 5 που είναι μέχρι σήμερα σε 2. Παράλληλα προβλέπεται η επιβολή υποχρεωτικών προόδων κατά τη διάρκεια του εξαμήνου και η βαθμολόγηση της επίδοσης του φοιτητή στο εργαστήριο ή στην κλινική. Παρότι η αλλαγή αυτή προβάλλεται από τα όργανα της σχολής και τους καθηγητές ως κατάργηση της εξεταστικοκεντρικής αντίληψης, στην πραγματικότητα πετυχαίνει ακριβώς το αντίθετο: Μετατρέπει τη σχολή σε ένα μόνιμο εξεταστικό κέντρο. Ωστόσο, όσο και αν θέλουν να μας πείσουν για το αντίθετο, το Πανεπιστήμιο δεν είναι σχολείο. Είμαστε πια ώριμοι ενήλικες και ο καθένας μπορεί μόνος του να ρυθμίζει τον ρυθμό και τον τρόπο με τον οποίο διαβάζει και μαθαίνει, με βάση τις δικές του ιδιαιτερότητες, χωρίς τον “βούρδουλα” της διαρκούς βαθμολόγησης.
   
   
2. Εισαγωγή αλυσίδων μαθημάτων. Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι δεν θα μπορούμε να δώσουμε ένα μάθημα αν δεν έχουμε πρώτα περάσει κάποια άλλα. Δύο παραδείγματα θα μπορούσαν να είναι η Ανατομία Ι και ΙΙ ή οι Ανατομίες και η Χειρουργική. Αυτό θεωρητικά στηρίζεται στο ότι για να κατανοήσεις το δεύτερο μάθημα απαιτούνται κάποιες βασικές γνωσεις από το πρώτο. Όμως πρακτικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Στην πρώτη περίπτωση (ανατομία Ι και ΙΙ) τα αντικείμενα που πραγματεύονται τα δύο μαθήματα είναι εντελώς διαφορετικά, χωρίς καμία αλληλοεπικάλυψη. Στη δεύτερη περίπτωση (ανατομίες και χειρουργική) απαιτούνται μόνο κάποιες γενικές γνώσεις ανατομίας για να μπορεί κανείς να κατανοήσει τη χειρουργική και σε καμία περίπτωση οι εξειδικευμένες πληροφορίες που χρειάζεται να ξέρει για να περάσει τα μαθήματα της ανατομίας. Αν πάλι κάποιος δεν έχει ούτε εκείνες τις στοιχειώδεις γνώσεις που απαιτούνται για το δεύτερο μάθημα, απλούστατα δεν θα μπορέσει να το περάσει. Γίνεται λοιπόν σαφές, ότι οι αλυσίδες μαθημάτων δεν βοηθάν με κάποιον τρόπο τους φοιτητές ούτε εξυπηρετούν κάποιο παιδαγωγικό σκοπό. Αυτό που καταφέρνουν είναι να δυσκολεύουν τις σπουδές μας και την λήψη του πτυχίου μας, να κάνουν πιο εντατική την καθημερινότητα μας και να μας στερούν τη δυνατότητα να καθορίζουμε εμείς οι ίδιοι το ρυθμό των σπουδών μας!
   
   
3. Διάκριση του προγράμματος σε 3 κύκλους σπουδών: Προκλινικό 1^ο-2^ο έτος, Κλινικό 3^ο-5^ο έτος και αυστηρά και μόνο κλινική άσκηση στο 6^ο έτος. Κατά την κλινική άσκηση στο 6ο έτος ο κάθε φοιτητής μπορεί να επιλέγει κατά βούληση οποιαδήποτε ιατρική ειδικότητα που μπορεί να την παρακολουθήσει για ένα διάστημα. Η αλλαγή αυτή γεννά πάρα πολλά ερωτήματα. Με ποιον τρόπο θα γίνεται η μετάβαση από τον έναν στον άλλο κύκλο σπουδών; Θα προχωρούν όλοι οι φοιτητές από τον έναν κύκλο στον άλλο, ή θα υπάρχουν συγκεκριμένα κριτήρια; Τι εξυπηρετεί η επιλογή ειδικοτήτων από τους εκτοετείς φοιτητές; Η αλλαγή αυτή σε συνδιασμό με την εισαγωγή των ECTs και μάλιστα με την ύπαρξη ίσων ECTs σε κάθε εξάμηνο υποδεικνύει μια κατεύθυνση διάσπασης του πτυχίου μας και μετατροπής του σε έναν ατομικό φάκελο προσόντων. Ο ατομικός φάκελος προσόντων αποτελεί το άθροισμα των ECTs που καθένας συλλέγει κατά τη διάρκεια των σπουδών του ή και μετέπειτα. Επίσης, η αλλαγή αυτή θα μπορούσε να σημαίνει την λήψη ειδίκευσης ήδη από το 6ο έτος. Και στις δύο περιπτώσεις το πτυχίο μας παύει να είναι ενιαίο και δημιουργούνται εργαζόμενοι πολλών διαφορετικών ταχυτήτων (ανάλογα με τον αριθμό ECTs ή την ειδίκευση). Αποτέλεσμα αυτού είναι ότι δεν θα μπορουμε να πραγματοποιούμε συλλογικές διεκδικήσεις στους εργασιακούς μας χώρους, δηλαδή ότι δεν θα μπορούμε να διεκδικούμε όλοι μαζί τα ίδια πράγματα. Αυτόματα, αυτό μεταφράζεται σε λιγότερες θέσεις εργασίας, χαμηλότερους μισθούς, αυξημένα ωράρια, ελάχιστα εργασιακά δικαιώματα, αλλά και σε γενικότερη υποβάθμιση των παροχών υγείας.

Γίνεται σαφές, τόσο από τις ίδιες τις αλλαγές όσο και από τον διακαή πόθο να κρατήσουν τους φοιτητές στο σκοτάδι, ότι το νέο πρόγραμμα σπουδών πλήτει την καθημερινότητα μας ως φοιτητές και την εργασιακή μας προοπτική. Επίσης η αλλαγή του προγράμματος σπουδών με βάση τις παραπάνω κατευθύνσεις δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό που εμφανίστηκε στη σχολή μας. Αντίστοιχες αλλαγές επιχειρούνται ή έχουν ήδη γίνει τόσο στις άλλες Ιατρικές όσο και σε πολλές άλλες σχολές και αποτελούν τμήμα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, που έχει ξεκινήσει χρόνια τώρα από τη συνθήκη της Μπολόνια και προχώρά με τα εκάστοτε νομοσχέδια για την παιδεία (Γιαννάκου, Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, και με το νέο νόμο Φίλη που αναμένεται να κατατεθεί).

Ακριβώς επειδή το νέο πρόγραμμα σπουδών και οι αλλαγές στην εκπαίδευση μας αφορούν άμεσα δεν γίνεται να τους αφήνουμε να αποφασίζουν για μας, χωρίς εμάς! Το πώς θα εξελιχθούν ταπράγματα εξαρτάται από εμάς και από τους αγώνες που θα δώσουμε μέσα από το φοιτητικό μας σύλλογο και τις γενικές μας συνελεύσεις! Οι φοιτητικοί σύλλογοι διαχρονικά κατάφερναν να πετυχαίνουν από μικρές υλικές νίκες μέσα στις σχολές τους, μέχρι να πρωτοστατούν σε κοινωνικά κινήματα, να ρίχνουν νόμους και κυβερνήσεις, να ανατρέπουν απολυταρχικά καθεστώτα(π.χ. Χούντα-πολυτεχνείο). Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας!