Μετά
από 2 μήνες έναρξης του εξαμήνου
παρατηρούμε πως όσο και να θέλουν να
μας κάνουν να πιστεύουμε για το αντίθετο
οι γενικές συνελεύσεις και οι αγωνιστικές
τους αποφάσεις συνέβαλαν στη δημιουργία
κινήσεων στις σχολές που αντιπαρατέθηκαν
όχι μόνο με ζητήματα σχολής, αλλά και
γενικότερα, όπως η άρνηση για αντίτιμο
στη λέσχη και η εναντίωση σε αναδιαρθρώσεις
που πάνε να εφαρμοστούν ως συνέχεια του
νομοσχεδίου Γαβρόγλου. Το ίδιο το άσυλο
που στοχοποιείται καθημερινά απ’
τα μίντια, αποτέλεσε σημείο αναφοράς
στο 3ημερο του Πολυτεχνείου και σε
συνδυασμό με εκδηλώσεις που έγιναν και
εκείνες τις μέρες, αλλά και κινήσεων
που γίνονται καθημερινά και δίνουν ζωή
στις σχολές (βλ. Αυτοδιαχειριζόμενοι
χώροι) συμβάλλουν στην επανοικειοποίση
των σχολών μας, ενάντια στην προσπάθεια
αποστείρωσης και εφαρμογής του δόγματος
ησυχίας-τάξης και ασφάλειας που θέλουν
κράτος και κυβερνήσεις να εφαρμόσουν
εντός των πανεπιστημίων.
Όλα
αυτά θα μπορούσαν να αποτελούν ένα μόνο
ευχάριστο στιγμιότυπο, αλλά μάλλον
είναι στο χέρι μας να βρεθούμε σε επόμενη
γενική συνέλευση και να σχεδιάσουμε
τις δράσεις μας.
Το
πρόγραμμα σπουδών στη σχολή μας αλλάζει
και με βασικές αλλαγές να περιλαμβάνουν
ένα κυνήγι μεμονωμένων προσόντων που
βαφτίζουν ως γνώση και το συνδέουν μια
απλή πράξη ή μια δεξιότητα ή
ακόμα την εκπνόηση εξειδικευμένων
επιστημονικών εργασιών.
Το πρόγραμμα σπουδών αλλάζει και θέλουν
να μας βάλουν στο παιχνίδι της ατομικής
διαπραγμάτευσης με καθηγητές, που
θα μπορούν να χρησιμοποιούν τις εργασίες
μας για τα ερευνητικά τους,
αποκόβοντας την συλλογική και πολιτική
διεκδίκηση που μπορεί ένας φοιτητής να
κάνει μέσω του φοιτητικού του συλλόγου.
Το πρόγραμμα σπουδών αλλάζει και μειώνει
τις εβδομάδες εξεταστικής, αυξάνοντας
παράλληλα υποχρεωτικές αλλά ανούσιες
παρακολουθήσεις. Εν τέλει το πρόγραμμα
σπουδών αλλάζει γιατί τα επιχειρηματικά
κριτήρια αξιολόγησης των Ιδρυμάτων για
τη διαχείριση οικονομικών πόρων, ζητάνε
άμεσα εφαρμόσιμα αποτελέσματα στο
πανεπιστημιακό έργο και άμεσα
εκμεταλλευσιμο εργατικό δυναμικό.
Ενδιαφέρονται για τα κέρδη τους και όχι
για το πως η γνώση μπορεί τόσο να γίνει
κτήμα των πολλών αλλά και να είναι γνώση
χρήσιμη για την κοινωνία.
Η
αναφορά μας στο άσυλο δε θα μπορούσε να
είναι ξέχωρη από την –σε
καθημερινή
βάση--
επίθεση
κράτους
και
παρακράτους.
Η
στοχοποίση
αγωνιστών (βλ. Τάσο Θεοφίλου), η φυλάκιση
των κοινωνικά και οικονομικά αδύναμων
(βλ. Φυλάκιση καθαρίστριας για πλαστό
απολυτήριο και η ταυτόχρονη αθώωση
στελεχών που χρόνια διαδραμάτιζαν
κομβικό ρόλο σε οικονομικά σκάνδαλα
μέχρι και τη μη φυλάκιση του δολοφόνου
του Π.Φύσσα), το λιντσάρισμα και η
δολοφονία ανθρώπων που βαφτίζονται ως
“ληστές”
και
“πρεζάκια”
έχουν
κοινό
παρονομαστή
μια
προσπάθεια
διατήρησης
μιας
μιας εσωτερικής συνοχής από το ελληνικό
κράτος που φέρει το όνομα της «εθνικής
ενότητας». Να που η κοινωνία της «τάξης»
και της «ασφάλειας» ισούται με την
κοινωνία του κανιβαλλισμού, που
γεννά δολοφόνους με θύματα ανθρώπους
του μεροκάματου, άτομα που “ξεφεύγουν”
απ’
την κανονικότητα, άτομα εν τέλει που
παλεύουν να το αλλάξουν αυτό και
βαφτίζονται τρομοκράτες. Με την ίδια
λογική η κάθε κίνηση που σπάει τη νόρμα
σπίτι-διάβασμα-σπίτι εντός των σχολών,
μπορεί εύκολα να θεωρηθεί ενός είδους
τρομοκρατία, να λοιδωρηθεί, να στοχοποιηθεί
και να συνδεθεί αυθαίρετα με εγκληματικές
πράξεις (βλ. Πως τα μίντια όταν μιλάνε
για διακίνηση ναρκωτικών εμφανίζουν
στο ίδιο τσουβάλι πολιτικές δράσεις
που συμβαίνουν εντός των σχολών).
Μιλώντας
για κρατική καταστολή δε μπορούμε να
ξεχνάμε τη δολοφονία του 15χρονου τότε
( 2008) Αλ. Γρηγορόπουλο από όπλο μπάτσου
το οποίο μας επιβεβαιώνει ότι το κράτος
δεν είναι ουδέτερο, το κράτος δολοφονεί
όποιον σηκώνει κεφάλι ενάντια στη
σύγχρονη
βαρβαρότητα.
Κάθε κουβέντα και κάθε πορεία στη μνήμη
του Αλέξη δε γίνεται μόνο
για να θρηνήσουμε, αλλά πολύ
περισσότερο γιατί
η οργή και το μίσος μας για
την πηγή των δεινών που
ζούμε σήμερα και ονομάζεται καπιταλισμός,
περισσεύει κάθε μέρα και γίνεται έμπνευση
και δημιουργικότητα, όχι για την αλλαγή
του, αλλά για την ανατροπή του!
