Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2016

ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΕΙ ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ ΣΤΑ «ΥΠΑΡΞΙΑΚΑ» ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΧΩΡΟΥ..

Έχουμε συνηθίσει, στις συνελεύσεις Ιατρικής να αρκούμαστε πολλές φορές στην κουβέντα αν πρέπει ή όχι να παίρνουμε αποφάσεις.. Πριν καταλήξει όλο αυτό το πράμα σε φιλοσοφικό όμιλο συζήτησης καλό είναι να μπουν τα πράματα στη θέση τους.
Ξεκινώντας από τη ΔΑΠ είναι πολύ εύκολο να καταλάβεις γιατί δε θέλει συνελεύσεις όταν την ίδια στιγμή που κάθε μέρα η καθημερινότητά μας δυσκολεύει, αυτή αρκείται στο να μοιράζει σοσάκια, να κάνει κανα παρτάκι και κατά τ’άλλα να νοσταλγεί κυβερνήσεις με κέντρο τη Νέα Δημοκρατία αλλά και να φθονεί τον ΣΥΡΙΖΑ που μπορεί και απολύει, μπορεί και ιδιωτικοποιεί, μπορεί και ψηφίζει Μνημόνια πολλές φορές «καλύτερα» κι απ αυτούς.
Περνώντας στην ΚΝΕ ( θα την δεις ως ΠΚΣ ή ΜΑΣ), παρατηρείς πως κάθε φορά που έρχεται να ξεκινήσουμε τη συνέλευση, αρνείται να συμμετέχει στη διαδικασία, εμμένοντας σε μια στείρα λογική πως είμαστε λίγοι, δε καταφέρνουμε τίποτα, ας μπούμε στο κόμμα και μετά βλέπουμε..
Και τώρα το πιο δύσκολο κομμάτι… δυνάμεις που έχουν αναφορά στην Αριστερά ενώ βλέπεις πως συμμετέχουν στη συνέλευση, μιλάνε εικοσάλεπτα επι εικοσαλέπτων αναλύοντας το πόσο δυσχεραίνει η ζωή μας με όλα αυτά που γίνονται και καταλήγουν ( ενώ έχουν μιλήσει στη διαδικασία της συνέλευσης!) να σου λένε πως αυτό που γίνεται εδώ δεν είναι συνέλευση και δεν τους εκφράζει..
Αφού λοιπόν οι παραπάνω ( και λέμε για τους δυο τελευταίους) έχουν και μια αναφορά στην αριστερά, τους θυμίζουμε κάτι από Μαρξ : « Οι φιλόσοφοι ερμήνευσαν τον κόσμο, το ζήτημα όμως είναι πώς να τον αλλάξουμε». Και ο κόσμος αυτός αλλάζει..αλλάζει όταν η θεωρία συνδέεται με την πράξη και δε μένει σε παραδοχές. Ο κόσμος αυτός αλλάζει κάθε φορά που ένα συνειδητοποιημένο σύνολο προβαίνει σε συνειδητές και οργανωμένες πράξεις και δε δρα ο καθένας μόνος του. Είναι φανερό οτι είμαστε αριθμητικά ''λίγοι''. Αν  δεν ήμασταν η σχολή θα είχε πολύ διαφορετική εικόνα. Θα είχε ήδη αποφάσεις για όλα αυτα που συζητήσαμε στη συνέλευση. Θα είχε φοιτητές ιατρικής έξω από τους πλειστηριασμούς να φωνάζουν ''ΚΑΝΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ''. Θα ήμασταν αυτοί που θα δρούσαμε αποφασιστικά πάνω στο προσφυγικό και θα απαιτούσαμε να ανοίξουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και  ιατρική περίθαλψη για όλους/ες στη βάση μιας έμπρακτης αλληλεγγύης. Δεν θα βρισκόμασταν κάθε λίγο και λιγάκι μπροστά σε καθηγητές που αυθαιρετούν εις βάρος μας με πλέρια υποτίμηση και μηδενικό σεβασμό (βλ. Από γραπτά που κόβουν ή δεν μας αφήνουν να βλέπουμε μέχρι υποχρεωτικές παρουσίες σε συνέδρια ή ''τιμωρητικές'' εργασίες, εφημερίες, βαθμολογήσεις).
Οι συνελεύσεις είναι απομαζικοποιημένες γιατί σε πολλούς το να συμμετέχουν σε μια τέτοια διαδικασία είναι χρόνος που δεν διαθέτουν. Γιατί σίγουρα βρίσκουν μεγαλύτερη απόλαυση σε κάτι άλλο , γιατί πιστεύουν ότι τα προβλήματα λύνονται μέσα από κάποιον/ους άλλους που θα τους αντιπροσωπεύσουν, γιατί θεωρούν πως πρέπει να αλλάξουν ως άτομα οπότε υποβαθμίζουν το συλλογικό, γιατί έχουν έρθει σε συνελεύσεις που πάντα κατά ομολογία μερικών ''ήμασταν λίγοι'' και ποτέ δεν πήραμε απόφαση να δράσουμε μέσα από την ιδιότητά μας ως μέλη του συλλόγου. Ας αναλογιστούμε πόσο λίγοι είμαστε για να διεκδικήσουμε όλα όσα δικαίως μας ανήκουν. Και πρώτο απ' ολα το καθεαυτό δικαίωμα της δράσης ως Σύλλογος. Γιατί εν τέλει είσαι «λίγος» όταν δεν ανταπεξέρχεσαι στην αναγκαιότητα που πρέπει να απαντήσεις και αυτό δε μετριέται ποσοτικά.. Από τους 80 της Κούβας που έδιωξαν τον δικτάτορα μέχρι τους «λίγους προβοκάτορες» ( έτσι τους έλεγε το κομμάτι της –επίσημης- αριστεράς) του Πολυτεχνείου  ποτέ κανένας τους δεν είπε ότι είναι λίγοι, σήκωσαν κεφάλι και ανάστημα σε κάθε λογής καταστολή από την κρατική-συστημική μέχρι την καταστολή που σου λέει πάντα ότι δεν έχεις τους όρους και δεν είσαι αρκετός ( πότε τους είχαμε αυτούς τους όρους ποτέ δε μας είπε..)

Το σύνθημα για μας «όλη η εξουσία στις γενικές συνελεύσεις» δεν είναι συμβολικό ούτε για να ευλογούμε την «επαναστατική γενειάδα μας». Είναι ο τρόπος που εν τέλει αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξή μας ως πολιτικός χώρος εντός σχολής και γι’αυτό θα παλεύουμε. Όποιος αρέσκεται σε αναλύσεις του τύπου «δε μπορούμε» ή «δεν αρκούμε» υπάρχει χώρος στο facebook και στα site. Εδώ όμως είναι σχολή και η σχολή μας αλλά και η κάθε σχολή και ο κάθε χώρος για να κοκκινίσει από ζωή, όπως λέει και το τραγούδι, πρέπει εμείς να φροντίσουμε γι’αυτό χωρίς να περιμένουμε κανέναν φωστήρα, κανέναν αντιπρόσωπο, κανέναν σωτήρα..



Έτσι πρέπει να γίνει
Κι έτσι θα γινει!
(
πάλι απ’το ίδιο τραγούδι..)

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2016

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ (ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΛΟΓΟΙ..) ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ..

Μια νέα ακαδημαϊκή χρόνια ξεκίνησε και οι περισσότεροι από εμάς τρέχουμε μεταξύ αμφιθεάτρων και κλινικών μέσα σε ένα εντατικό πρόγραμμα που επιβάλλει η σχολή. Πολλοί είναι βέβαια και αυτοί που μέσα σε όλο αυτό, ψάχνουν και κάποια δουλειά έτσι ώστε να μπορούν να τα βγάζουν πέρα και να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Παράλληλα με την καθημερινότητα αυτή, με τα μάτια στραμμένα στην κοινωνία μια σειρά εξελίξεων λαμβάνει χώρα που πλήττει κυρίως τα κατώτερα στρώματα και για τις οποίες υπεύθυνες είναι οι πολιτικές που ακολουθούνται από κυβερνήσεις-ΕΕ-κεφάλαιο.
Μια τέτοια εξέλιξη αποτελούν οι μεγάλες εισροές προσφύγων τον τελευταίο χρόνο. Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή καθώς και ο ρόλος του φασιστικού ISIS, ξερίζωσαν ανθρώπους από τον τόπο τους και τους οδήγησαν σε έναν αγώνα επιβίωσης . Οι περισσότεροι φτάνοντας στην Ελλάδα βρήκαν κλειστά σύνορα για τις χώρες της ΕΕ και πλέον ζουν με τους  χειρότερους όρους ζωής στοιβαγμένοι σε κέντρα φιλοξενίας. Πατώντας πάνω στην κατάσταση αυτή φασιστικές φωνές (κυρίως) προωθούν ένα ξενοφοβίας που έχει οδηγήσει στην έκφραση ρατσιστικών παραληρημάτων και πρακτικών. Ένα δείγμα αυτών αποτελεί και η δήλωση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων Ωραιοκάστρου, για να απαγορευτεί η εγγραφή προσφυγόπουλων, στο ίδιο σχολείο με τα παιδιά τους ή ακόμα ακόμα γονείς να μη στέλνουν τα παιδιά τους σχολείο με την πρόφαση ότι δε θέλουν τα παιδιά τους να έχουν προσφυγόπουλα για συμμαθητές.
Μέσα σε όλα αυτά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ετοιμάζει και το νέο εργασιακό νομοσχέδιο, που συμπληρώνει το παζλ  των αντιδραστικών αντεργατικών μεταρρυθμίσεων, που αποτελούν στοχεύσεις της ΕΕ.  Ποινές σε περίπτωση απεργίας, αφαίρεση δικαιώματος συνδικαλιστικής δράσης , κατάργηση των Συλλογικών συμβάσεων εργασίας είναι μερικά από τα μέτρα που θα περιλαμβάνει αυτό, δημιουργώντας ένα καθεστώς ακόμα μεγαλύτερης εκμετάλλευσης του κόσμου της εργασίας αλλά και στέρησης του δικαιώματος του για συλλογικές διεκδικήσεις μέσα από τα σωματεία.  Έτσι ενδεικτικά στον χώρο της υγείας, οι αυριανοί γιατροί θα καλούνται να δουλέψουν με ολιγόμηνες συμβάσεις εργασίας, ελλιπή ασφάλιση, με τον φόβο της απόλυσης (είτε σε δημόσιο είτε σε ιδιωτικό νοσοκομείο) και μισθούς πείνας. Το έργο του γιατρού βέβαια δυσχεραίνεται και με την υποχρηματοδότηση και την υποστελέχωση των νοσοκομείων, όταν θα χρειαστεί να δουλεύουμε χωρίς ούτε τον κατάλληλο υλικοτεχνικό εξοπλισμό και υποδομές.
Σε όλα τα παραπάνω, έρχεται να προστεθεί  το γεγονός πως οι περιουσίες πρώτης κατοικίας πλέον δεν προστατεύονται και δίνονται όσο όσο σε τραπεζίτες. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι δε δίνονται, όσο εμείς είμαστε εκεί και θα είμαστε όσο χρειαστεί. Κάθε Τετάρτη πλήθος κόσμου από συνελεύσεις γειτονιάς, σωματεία, φοιτητικούς συλλόγους κατακλύζει την αίθουσα και μπλοκάρει τη διαδικασία παραχώρησης σπιτιών στις  τράπεζες.
Αντιλαμβανόμενοι το πανεπιστήμιο ως ένα κομμάτι της κοινωνίας και όχι αποκομμένο από αυτήν, τα μάτια δεν μπορούν να μην είναι στραμμένα προς τα έξω. Όμως, ακόμα και με τα μάτια στραμμένα προς τα μέσα, βλέπουμε ουρές στη λέσχη, την ίδια ώρα που ανοίγουν roof garden, αντι να ανοίγουν την πάνω φοιτητική λέσχη. Παρατηρούμε υλικοτεχνικές ελλείψεις για βασικά μαθήματα, αλλά βέβαια παρατηρούμε και μια καθημερινότητα που λέει στο φοιτητή «τέλειωνε γιατί χανόμαστε» χωρίς έτσι να αφήνονται περιθώρια για τον ίδιο να αναπτύξει περαιτέρω πτυχές της προσωπικότητάς του, πέρα από το μοντέλο του «αποδοτικού φοιτητή».
Σε όλα αυτά, πρέπει να έχουμε και έχουμε απάντηση. Αυτό δεν είναι άλλο παρά τη Γενική μας Συνέλευση όπου δικαίωμα λόγου έχουν όλοι οι φοιτητές. Μέσω των γενικών συνελεύσεων συζητάμε και παίρνουμε αποφάσεις που καθορίζουν όχι μόνο την καθημερινότητά μας, αλλά και αποφάσεις που θέλουμε να ενισχύουν και να συμπληρώνουν κάθε αγώνα και προσπάθεια κομματιών της κοινωνίας που ακόμα αντιστέκονται που αρνούνται να δεχτούν την ήττα, τις απολύσεις, την απαξίωση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας και υγείας. Το κομμάτι αυτό που θεωρεί τους πρόσφυγες και τους μετανάστες μέρος αυτής της κοινωνίας και σύμμαχους σε αυτό το μονοπάτι που θέλουμε να βαδίσουμε..Είναι δύσβατο το μονοπάτι, μα είναι το μοναδικό..Γι’αυτό και για άλλα πολλά που δε χωράνε σε μια σελίδα..

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 18/10, 14.00 ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΑΝΑΤΟΜΕΙΟΥ!

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2016

ΚΑΝΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ!

Πολλές φορές ακούμε το γνωστό πλέον σε όλους «όλοι θύματα της κρίσης είμαστε», «κι εγώ τι να κάνω ρε παιδιά, τη δουλειά μου κάνω» κτλ κτλ.. Έτσι λοιπόν, και την περασμένη Τετάρτη, στα δικαστήρια, τράπεζες, κυβέρνηση, δικαστικοί και δυνάμεις ασφαλείας, «τη δουλειά τους έκαναν» και ήθελαν να βγάλουν σε πλειστηριασμό το σπίτι ενός ανθρώπου με τέσσερα παιδιά και προχωρημένο βαθμό αναπηρίας του ίδιου. Θύματα της κρίσης ναι υπάρχουν, αλλά αφού υπάρχουν θύματα κάποιος είναι και θύτης.. Η δουλειά δεν είναι ντροπή, όμως η ντροπή δεν είναι δουλειά γι αυτό και είναι ντροπή και αίσχος, όταν κάποιοι μιλάνε για κέρδη και ζημιές, στους υπολογισμούς τους τα νούμερα να είναι είτε ανθρώπινες ζωές είτε η ανθρώπινη αξιοπρέπεια με πολλούς από εμάς να αποτελούμε ακόμα ένα νούμερο στη στατιστική τους. Ακόμη ένα νούμερο γι αυτούς  είναι το σπίτι στο οποίο κάποιος μένει, όταν οι ίδιοι που βγαίνουν με «πόνο ψυχής» στα κανάλια λέγοντας πως νοιάζονται  για όλους αυτούς που είναι θύματα της κρίσης, την ίδια ώρα στη δικαστική αίθουσα πουλάνε σπίτια ανθρώπων σε αγαστή συνεργασία με την αστυνομία όπου δυνάμεις των ΜΑΤ  εξασφαλίζουν την ομαλή αυτή «δημοκρατική» και «συνταγματική» διαδικασία.
 Όλοι αυτοί όμως δεν υπολόγισαν κάτι πολύ σημαντικό.. Δεν υπολόγισαν τον παράγοντα του κόσμου που θα είμασταν εκεί και θα μπλοκάραμε με κάθε τρόπο, όπως και έγινε, την απάνθρωπη αυτή διαδικασία. Ο λόγος βέβαια που τη μπλοκάραμε δεν χωράει σε κάποια παραμυθένια αφήγηση σουπερ ήρωα που σώζει ζωές, αλλά χωράει σε μια αφήγηση που έχει να λέει πως δε θα γίνουμε θύματα μιας κρίσης που οι ίδιοι γέννησαν και θύματά της είμαστε όλοι εμείς που βλέπουμε καθημερινά τη ζωή μας να δυσκολεύει την ίδια ώρα που μια ελιτ παγκοσμίως αυξάνει τα κέρδη της.
Από τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, τους ολοένα και περισσότερο ανέργους, τους φοιτητές που εργάζονται για να σπουδάσουν, φοιτητές που η καθημερινότητα της σχολής τους τους εντατικοποιεί, τους αποξενώνει και τους βάζει σε ένα ατέρμονο κυνήγι στείρων -και μη χρήσιμων πολλες φορές- γνώσεων γεννιέται και θα συνεχίσει να γεννάται η σπίθα της αμφισβήτησης και του αγώνα για ένα μέλλον και ένα κόσμο όπου όλοι θα σπουδάζουμε, όλοι θα έχουμε σπίτια και κανένας δε θα είναι ξένος σε κανέναν τόπο. Ένα κόσμο φτιαγμένο από μας για μας χωρίς αποκλεισμούς,  χωρίς τραπεζίτες πάνω απ τα κεφάλια μας, χωρίς τον τρόμο της απόλυσης, έναν κόσμο χωρίς καταπίεση.
Οι πλειστηριασμοί σπιτιών, η ιδιωτικοποίηση του νερού, οι ιδιωτικές και επιχειρησιακού τύπου συγκοινωνίες (βλ. ΟΑΣΘ) δε χωράνε και δεν υπάρχουν στον κόσμο που θέλουμε να χτίσουμε και θα είμαστε εκεί για να χαλάμε κάθε τέτοιο σχέδιο!

Έτσι, την Τετάρτη 5/10 (στις 15.30) και κάθε Τετάρτη θα είμαστε στα δικαστήρια φωνάζοντας και κάνοντας πράξη το σύνθημα «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη».  

ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ!..