ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΕΙ ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ ΣΤΑ «ΥΠΑΡΞΙΑΚΑ» ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΧΩΡΟΥ..

Έχουμε συνηθίσει, στις συνελεύσεις Ιατρικής να αρκούμαστε πολλές φορές στην κουβέντα αν πρέπει ή όχι να παίρνουμε αποφάσεις.. Πριν καταλήξει όλο αυτό το πράμα σε φιλοσοφικό όμιλο συζήτησης καλό είναι να μπουν τα πράματα στη θέση τους.

Ξεκινώντας από τη ΔΑΠ είναι πολύ εύκολο να καταλάβεις γιατί δε θέλει συνελεύσεις όταν την ίδια στιγμή που κάθε μέρα η καθημερινότητά μας δυσκολεύει, αυτή αρκείται στο να μοιράζει σοσάκια, να κάνει κανα παρτάκι και κατά τ’άλλα να νοσταλγεί κυβερνήσεις με κέντρο τη Νέα Δημοκρατία αλλά και να φθονεί τον ΣΥΡΙΖΑ που μπορεί και απολύει, μπορεί και ιδιωτικοποιεί, μπορεί και ψηφίζει Μνημόνια πολλές φορές «καλύτερα» κι απ αυτούς.
Περνώντας στην ΚΝΕ ( θα την δεις ως ΠΚΣ ή ΜΑΣ), παρατηρείς πως κάθε φορά που έρχεται να ξεκινήσουμε τη συνέλευση, αρνείται να συμμετέχει στη διαδικασία, εμμένοντας σε μια στείρα λογική πως είμαστε λίγοι, δε καταφέρνουμε τίποτα, ας μπούμε στο κόμμα και μετά βλέπουμε..
Και τώρα το πιο δύσκολο κομμάτι… δυνάμεις που έχουν αναφορά στην Αριστερά ενώ βλέπεις πως συμμετέχουν στη συνέλευση, μιλάνε εικοσάλεπτα επι εικοσαλέπτων αναλύοντας το πόσο δυσχεραίνει η ζωή μας με όλα αυτά που γίνονται και καταλήγουν ( ενώ έχουν μιλήσει στη διαδικασία της συνέλευσης!) να σου λένε πως αυτό που γίνεται εδώ δεν είναι συνέλευση και δεν τους εκφράζει..

Αφού λοιπόν οι παραπάνω ( και λέμε για τους δυο τελευταίους) έχουν και μια αναφορά στην αριστερά, τους θυμίζουμε κάτι από Μαρξ : « Οι φιλόσοφοι ερμήνευσαν τον κόσμο, το ζήτημα όμως είναι πώς να τον αλλάξουμε». Και ο κόσμος αυτός αλλάζει..αλλάζει όταν η θεωρία συνδέεται με την πράξη και δε μένει σε παραδοχές. Ο κόσμος αυτός αλλάζει κάθε φορά που ένα συνειδητοποιημένο σύνολο προβαίνει σε συνειδητές και οργανωμένες πράξεις και δε δρα ο καθένας μόνος του. Είναι φανερό οτι είμαστε αριθμητικά ''λίγοι''. Αν  δεν ήμασταν η σχολή θα είχε πολύ διαφορετική εικόνα. Θα είχε ήδη αποφάσεις για όλα αυτα που συζητήσαμε στη συνέλευση. Θα είχε φοιτητές ιατρικής έξω από τους πλειστηριασμούς να φωνάζουν ''ΚΑΝΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ''. Θα ήμασταν αυτοί που θα δρούσαμε αποφασιστικά πάνω στο προσφυγικό και θα απαιτούσαμε να ανοίξουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και  ιατρική περίθαλψη για όλους/ες στη βάση μιας έμπρακτης αλληλεγγύης. Δεν θα βρισκόμασταν κάθε λίγο και λιγάκι μπροστά σε καθηγητές που αυθαιρετούν εις βάρος μας με πλέρια υποτίμηση και μηδενικό σεβασμό (βλ. Από γραπτά που κόβουν ή δεν μας αφήνουν να βλέπουμε μέχρι υποχρεωτικές παρουσίες σε συνέδρια ή ''τιμωρητικές'' εργασίες, εφημερίες, βαθμολογήσεις).

Οι συνελεύσεις είναι απομαζικοποιημένες γιατί σε πολλούς το να συμμετέχουν σε μια τέτοια διαδικασία είναι χρόνος που δεν διαθέτουν. Γιατί σίγουρα βρίσκουν μεγαλύτερη απόλαυση σε κάτι άλλο , γιατί πιστεύουν ότι τα προβλήματα λύνονται μέσα από κάποιον/ους άλλους που θα τους αντιπροσωπεύσουν, γιατί θεωρούν πως πρέπει να αλλάξουν ως άτομα οπότε υποβαθμίζουν το συλλογικό, γιατί έχουν έρθει σε συνελεύσεις που πάντα κατά ομολογία μερικών ''ήμασταν λίγοι'' και ποτέ δεν πήραμε απόφαση να δράσουμε μέσα από την ιδιότητά μας ως μέλη του συλλόγου. Ας αναλογιστούμε πόσο λίγοι είμαστε για να διεκδικήσουμε όλα όσα δικαίως μας ανήκουν. Και πρώτο απ' ολα το καθεαυτό δικαίωμα της δράσης ως Σύλλογος. Γιατί εν τέλει είσαι «λίγος» όταν δεν ανταπεξέρχεσαι στην αναγκαιότητα που πρέπει να απαντήσεις και αυτό δε μετριέται ποσοτικά.. Από τους 80 της Κούβας που έδιωξαν τον δικτάτορα μέχρι τους «λίγους προβοκάτορες» ( έτσι τους έλεγε το κομμάτι της –επίσημης- αριστεράς) του Πολυτεχνείου  ποτέ κανένας τους δεν είπε ότι είναι λίγοι, σήκωσαν κεφάλι και ανάστημα σε κάθε λογής καταστολή από την κρατική-συστημική μέχρι την καταστολή που σου λέει πάντα ότι δεν έχεις τους όρους και δεν είσαι αρκετός ( πότε τους είχαμε αυτούς τους όρους ποτέ δε μας είπε..)

Το σύνθημα για μας «όλη η εξουσία στις γενικές συνελεύσεις» δεν είναι συμβολικό ούτε για να ευλογούμε την «επαναστατική γενειάδα μας». Είναι ο τρόπος που εν τέλει αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξή μας ως πολιτικός χώρος εντός σχολής και γι’αυτό θα παλεύουμε. Όποιος αρέσκεται σε αναλύσεις του τύπου «δε μπορούμε» ή «δεν αρκούμε» υπάρχει χώρος στο facebook και στα site. Εδώ όμως είναι σχολή και η σχολή μας αλλά και η κάθε σχολή και ο κάθε χώρος για να κοκκινίσει από ζωή, όπως λέει και το τραγούδι, πρέπει εμείς να φροντίσουμε γι’αυτό χωρίς να περιμένουμε κανέναν φωστήρα, κανέναν αντιπρόσωπο, κανέναν σωτήρα..

Έτσι πρέπει να γίνει
Κι έτσι θα γινει!
(πάλι απ’το ίδιο τραγούδι..)