-Έλα μωρό μου, πες μου τις 2 λέξεις που περιμένω... - ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΣΕΞΙΣΜΟΣ, παλιόπαιδο!

Στις αρχές του μήνα, η είδηση του βιασμού μιας φοιτήτριας στον χώρο του ΑΠΘ προκάλεσε ανατριχίλα στο πανελλήνιο πόσο μάλλον σε μας τους ίδιους τους φοιτητές του πανεπιστημίου, που αποτελεί τον χώρο κοινωνικής μας έκφρασης και δράσης. Αυτή η ανατριχίλα, για να υπερβεί την στείρα λύπηση, δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από οργή και μίσος προς τους δράστες, οργή και μίσος για την κουλτούρα του βιασμού και τον σεξισμό που εκτρέφεται από την σημερινή κοινωνία, οργή και μίσος για αυτή την κοινωνία που εκτρέφει τη διαστροφή και την αδικία.

Σε μια προσπάθεια για την αποτροπή επανάληψης τέτοιων περιστατικών τίθεται το ερώτημα αν στέκει σαν λύση η αστυνόμευση των πανεπιστημίων. Αρχικά ας λάβουμε υπόψη ότι ήδη υπάρχουν «φύλακες» (καλύτερα μπράβοι όταν έχουν απαγορεύσει την είσοδο στους φοιτητές) στο χώρο του ΑΠΘ και απ’ ότι φαίνεται δεν προσφέρουν ούτε στο ελάχιστο «προστασία και ασφάλεια». Ακόμη ποια αστυνομία θα μας προστατέψει; Αυτή που στην Αθήνα συνέλαβε προσφυγόπουλα επειδή κρατούσαν παιδικά πιστολάκια τα οποία θα χρησιμοποιούσαν σε μια θεατρική παράσταση και έπειτα στο Α.Τ. Ομόνοιας τα κακοποίησαν σεξουαλικά; Κάτι τέτοιο ούτε κατά διάνοια δεν έχει θέση σε ένα πραγματικά ελεύθερο πανεπιστήμιο των αναγκών μας.

Βέβαια αυτό το γεγονός δεν αποτελεί μεμονωμένο συμβάν. Ένα κύμα σεξιστικών συμπεριφορών έχει πρωταγωνιστήσει τελευταία στα κοινωνικά δρώμενα. Παραδείγματα αποτελούν: η απαγόρευση των εκτρώσεων από την κυβέρνηση στην Πολωνία και η απαγωγή, ο βιασμός και εξαναγκασμός σε πορνεία ενός κοριτσιού στη Λάρισα στις αρχές του Σεπτέμβρη.

Ο σεξισμός κατά της γυναίκας, που γεννά συμπεριφορές όπως την κουλτούρα του βιασμού και γενικά μεταφράζεται στη διάκριση της γυναίκας σαν κατώτερη (κοινωνικά και βιολογικά) σε σχέση με τον άντρα, έχει τις ρίζες του στην πρωτόγονη ιστορία του ανθρώπου. Στις πρώιμες κοινωνίες, όταν ο τότε καθορισμένος ρόλος του άντρα άρχισε να αποκτά μεγαλύτερη σημασία από της γυναίκας, ο άντρας κυριάρχησε επάνω στη γυναίκα και έτσι επήλθε η πατριαρχία. Από εκείνο το σημείο και έπειτα, ο λόγος της γυναίκας γίνεται ασήμαντος και η ίδια αντιμετωπίζεται ως υποδεέστερο ον, καταλήγοντας στο να βρίσκεται αποκλειστικά στο σπίτι και να ασχολείται με αυτό. Η γυναίκα, με αυτόν τον τρόπο στερείται δικαιωμάτων και σταδιακά μετατρέπεται σε υποχείριο του άντρα και αντικείμενο σεξουαλικής εκμετάλλευσης.

Παρά το γεγονός ότι η γυναίκα έχει πάψει από καιρό να είναι κλεισμένη στο σπίτι της, εργάζεται και συμμετέχει πλέον εξίσου με τον άντρα στην υλική στήριξη ενός νοικοκυριού και κατ’ επέκταση της κοινωνίας, ο σεξισμός ως αηδιαστική έκβαση του πατριαρχικού μοντέλου οργάνωσης έχει εγχαραχτεί στις συνειδήσεις πολλών. Η συνολική αντιμετώπιση αυτού του τρόπου σκέψης ως πολιτική δεν επιδιώκεται σε καμία περίπτωση από καμία κυβέρνηση και κράτος σήμερα, αντίθετα αγνοείται και συγκαλύπτεται από αυτά. Στο κεφαλαιοκρατικό σύστημα ο κατευνασμός σεξιστικών αντιλήψεων και διαθέσεων γίνεται μόνο στο βαθμό που αποτελεί την οικονομικά συμφέρουσα λύση.

Η εντρομότητα που προκάλεσε το συγκεκριμένο περιστατικό αποδεικνύει την ανάγκη για την ολοκληρωτική αποδέσμευση της ανθρωπότητας από τη σεξιστική νοοτροπία και συμπεριφορά που γεννούν τη φρικιαστική κουλτούρα του βιασμού. Η αλλαγή στις συνειδήσεις μας όμως δεν θα προέλθει από κανένα «μεγάλο ηγέτη» ή «διδάσκαλο», αλλά με την από τα κάτω πάλη, όπως ιστορικά η μαχόμενη γυναίκα έχει κερδίσει δικαιώματα στην εργασία και στη συμμετοχή της στον πολιτικό βίο. Η απάντηση σε κάθε σεξιστική έκφραση παίρνει σάρκα και οστά στο δρόμο, όπου συναντώνται και ενώνουν τις δυνάμεις τους όλοι της γης οι κολασμένοι. Με αγώνες η γυναίκα μαζί με τα καταπιεσμένα στρώματα μπορούν και πρέπει να να έρθουν σε ρήξη με την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, να αναμετρηθούν και τελικά να ανατρέψουν οριστικά την πηγή κάθε διάκρισης και ανισότητας μεταξύ των ανθρώπων. Όταν η δημιουργία ανισοτήτων είναι ο τρόπος με τον οποίο επιβιώνει και αναπαράγεται η σύγχρονη ανταγωνιστική κοινωνία τότε η πάλη για καθολική ισότητα μεταφράζεται σε πάλη για μια άλλη κοινωνία, χωρίς ανταγωνισμούς, που το δίκαιο θα καθορίζεται σύμφωνα όχι με τις ανάγκες της αγοράς, αλλά με τις ανάγκες των ανθρώπων.